Night In Gales

Οι Γερμανοί είναι χρόνια στο κουρμπέτι αφού μετράνε ήδη 25 χρόνια ζωής. Αν και δημιουργήθηκαν το 1995, ο πρώτος τους δίσκος ήρθε το 1997, έναν χρόνο μετά την διάλυση των At The Gates. Εικάζω πως το γεγονός αυτό έπαιξε μείζονα ρόλο στην πορεία και την μουσική κατεύθυνση της μπάντας, αφού η αγάπη τους για τη NWOSDM σκηνή είναι πασιφανής.

Από το πρώτο EP "Sylphlike" φαινόταν ότι ήθελαν να στηρίξουν το κυρίαρχο τότε ρεύμα στην ευρωπαϊκή μουσική, όπου μπάντες όπως οι In Flames και οι Dark Tranquillity, μαζί με τους προαναφερθέντες έβγαζαν τη μια δισκάρα μετά την άλλη. Το ντεμπούτο τους φανέρωσε ένα συγκρότημα που έχει κάνει την έρευνά του και έχει μελετήσει όλα τα στοιχεία που ξεχώρισαν τις παραπάνω μπάντες. Και με τα χρόνια να περνάνε, φτάσανε στο σήμερα, και μετρώντας ήδη επτά δίσκους με το φετινό "Dawnlight Garden".

Εκεί στις αρχές του εικοστού αιώνα πήγανε λίγο να τα χαλάσουν, αλλάζοντας αρκετά το ύφος τους σε κάτι πιο μοντέρνο με τα «και ακόμα περισσότερο στο "Necrodynamic" επηρεασμένοι ίσως και από τα "Projector" και "Haven" των Dark Tranquillity. Στην συνέχεια εξαφανίστηκαν για σχεδόν δύο δεκαετίες, με εξαίρεση μια δισκογραφική απόπειρα που δεν στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία 2011.

Η τρίτη ουσιαστικά περίοδος των Γερμανών ξεκίνησε το 2018 με το "The Last Sunsets" και είναι ίσως η καλύτερη φάση τους, αφού έχει πολλά κοινά με την αρχή της καριέρας τους. Έτσι, λοιπόν, και το φετινό "Dawnlight Garden" αποτελεί ένα στολίδι για το αναχρονιστικό μελωδικό death metal, ένας φόρος τιμής στην NWOSDM σκηνή.

Οι Night In Gales δεν επιχειρούν να εξελίξουν το είδος, δεν είναι δουλειά τους αυτή. O δίσκος αυτός φανερώνει το πόσο «διαβασμένοι» είναι αφού στιγμές του δίσκου θα πέρναγαν για At The Gates ακόμα και στο πιο εκπαιδευμένο αυτί. Η επιστροφή του αρχικού τραγουδιστή Christian Muller ήδη από το "The Last Sunsets" είχε προσθέσει ένα ακόμα σημείο τριβής με το θρυλικό σουηδικό συγκρότημα, αφού ο τύπος - ηθελημένα ή μη - φέρνει έντονα στον Lindberg.

Οι αγαπημένες αρμονίες στις lead κιθάρες, με τις χαρακτηριστικές παρανοϊκές μελωδίες, συνοδευόμενες από τα trademark «τούπα-τούπα» τύμπανα και τα σκιστά φωνητικά κυριαρχούν σε όλες τις συνθέσεις. Δεν υπάρχει χώρος για πειραματισμό, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα από ποτέ. Οι Γερμανοί ξέρουν ακριβώς τι θέλουν, το οποίο τυγχάνει να ταυτίζεται ακριβώς με τις δικές μου προτιμήσεις. Αν του χρόνου οι At The Gates στον επερχόμενο δίσκο τους απογοητεύσουν – πράγμα το οποίο απεύχομαι - θα έχουμε τουλάχιστον το "Dawnlight Garden" για συντροφιά.