Ancst

Summits Of Despodency

Lifeforce (2020)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 30/10/2020
Οι Ancst συνθέτουν ακραία μουσική με προσήλωση και συναίσθημα και αυτή εδώ είναι η ώρα τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν θα το κρύψω πως είμαι μεγάλος οπαδός των Γερμανών Ancst. Η μπάντα, σε λιγότερο από δέκα χρόνια, έχει ήδη στο ενεργητικό της 23 κυκλοφορίες. Αν και το φετινό "Summits Of Despodency" είναι μόλις ο τέταρτος ολοκληρωμένος τους δίσκος, αυτό δεν εμπόδισε το συγκρότημα να μένει διαρκώς ενεργό, με πάθος και προσήλωση στις D.I.Y. ρίζες του. Στιχουργικά, οι Ancst επικεντρώνονται στην καταπίεση, κοινωνική και ψυχολογική, που επιφέρει το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα. Ηχητικά, και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο, η μπάντα συνδυάζει με ένα τρομερά προσωπικό τρόπο, black metal και crust. Αν σας έρχονται στο μυαλό οι Iskra, οι Storm Of Sedition, ή οι Λήθη, τότε βρίσκεστε στον σωστό δρόμο.

Οι Γερμανοί ήταν από τις πρώτες μπάντες της δεκαετίας που συνένωσαν crust και black metal με τρόπο πέραν του αισθητικού. Το ντεμπούτο τους, "Moloch", είναι μάλιστα μια από τις καλύτερες blackened hardcore κυκλοφορίες της εποχής του. Έκτοτε, η μπάντα βρέθηκε σε ανοδική πορεία, κυκλοφορώντας και ένα split με τους ομοϊδεάτες και συνοδοιπόρους King Apathy, που πέρυσι παρέδωσαν έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους. Η κορυφαία της στιγμή όμως ήρθε το 2018. Κυκλοφορώντας με τη χρονιά το καταιγιστικό "Ghosts Of The Timeless Void" και το εξ ολοκλήρου dark ambient "Celestial", πιστοποίησαν το επόμενο βήμα. Οι Ancst άρχισαν να ενσωματώνουν πιο ατμοσφαιρικά περάσματα, αντλώντας έμπνευση από drone και ambient μουσικές.

Αυτή η αναδρομή θεωρώ πως είναι απαραίτητη ώστε να αντιληφθεί κανείς το πλαίσιο του "Summits Of Despodency". Ο λόγος, είναι πως ο δίσκος εμπεριέχει, σε κατάλληλη δοσολογία, όλες τις επιμέρους πτυχές τους, δημιουργώντας μια πολύπλευρη επίθεση, συνοψίζοντας τόσο διαφορετικά background, όσο και την εποχή της. Η ικανότητα του συγκροτήματος να παραθέτει, ενδιαφέροντες και ειλικρινείς, πολιτικοποιημένους στίχους, με τρόπο πέραν της πεπατημένης, επιτρέπει στη μουσική, να μην μένει στο περιθώριο όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες κυκλοφορίες. Στις δώδεκα συνθέσεις του, το "Summits Of Despodency" παρουσιάζει, στον μέγιστο βαθμό, ολόκληρη τη φαρέτρα των Ancst, μια συνεκτική καλλιτεχνική πρόταση, η οποία αλλάζει πρόσωπα χωρίς ποτέ να αποξενώνει.

Οι Ancst κατάφεραν να βρουν μια χρυσή τομή ώστε, μένοντας πιστοί πνεύμα τους, να επιτρέψουν σε ακροατές διαφορετικών ειδών να εισέλθουν στον κόσμο τους. Βέβαια, αν αποδομηθεί ο ήχος τους, οι επιρροές είναι εύκολο να γίνουν αντιληπτές, με κυριότερη τα Lindberg-ικά φωνητικά. Αν όμως, εκτιμάτε τους Disfear και Skitsystem, τότε θαρρώ πως θα επιμείνετε στην ουσία. Η οποία, είναι οι συνθέσεις. Αντιλαμβανόμενος τους όποιους προβληματισμούς εγείρονται σχετικά με το αν η σύζευξη είναι πρωτότυπη ή και «πετυχημένη», με βρίσκω να περιπλανιέμαι στα ηχητικά τοπία που δημιουργούν τα τραγούδια καθαυτά. Εκεί έγκειται η επιτυχία του δίσκου κατ' εμέ.

Αναζητώντας κάποια «απτή απόδειξη» της «εξέλιξης» της μπάντας από τα προ διετίας ανδραγαθήματά τους, πέραν της αναβαθμισμένης παραγωγής, συνειδητοποίησα πως οι εντάσεις έχουν ανέβει. Ο λόγος οφείλεται στην εκτενέστερη ενσωμάτωση black/death metal πάνω σε hardcore ρυθμούς/ραχοκοκκαλιές από ότι παλαιότερα, όπως συμβαίνει στα "Kill Your Inner Cop" (ελπίζω να κάνατε εσείς συνειρμό με αυτό) καθώς και "Inferno". Ένας δεύτερος, ιδιαίτερα σημαντικός, είναι πως ενώ ο δίσκος δεν δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου τη φετινή περιπετειώδη χρονιά, ηχεί ως ένα soundtrack της.

Το "Summits Of Despodency" λοιπόν, είναι αναζωογονητικό, τόσο ηχητικά όσο και θεματικά, ώστε εν τέλει η όποια αποδόμηση να μοιάζει περιττή. Ο δίσκος βέβαια φροντίζει ώστε η εμπειρία να είναι ιδιαίτερα περιπετειώδης. Το "Final Hour" είναι καθαρό black/death κομμάτι με ένα εξαιρετικό solo, ενώ το "Praising The Realm Of Loss" παρουσιάζει μια συγκλονιστική μετάβαση από ένα spoken-word μέρος μέχρι ένα ανελέητο breakdown και ένα χαρακτηριστικά επιβλητικό hardcore ξέσπασμα, φανερώνοντας την ουσία αυτού που αποκαλείται crust. To διμερές "The Burden Of Hope" εκκινεί με την πρώτη ριζικά διαφοροποιημένη στιγμή του δίσκου, ώστε η μετάβαση στο δεύτερο μέρος με ένα μεγαλειώδες riff να επιφέρει ένα συγκλονιστικό ξέσπασμα με ένα ανατριχιαστικό lead. Οι στίχοι; Παραθέτω: "I never thought that I could be without you. And so we've reached the sky of our own demise".

To, σχεδόν blackgaze, "Razed Eden" που ακολουθεί, εκτονώνει τη συσσωρευμένη φόρτιση, όντας μια από τις πιο κινηματογραφικές στιγμές του άλμπουμ. Η συναισθηματική τροπή των Ancst μετατρέπεται σε μηδενιστικό μίσος μέσω του, "Abysm Of Existence" που θα θυμίσει έντονα Anaal Nathrakh μέχρι το τελικό του lead να αποτελέσει μια από τις πιο μνημονικές στιγμές του δίσκου. Έκτοτε, τα ανελέητα "…Of Dying" και "Denazification" επαναφέρουν τον ακροατή στα γνώριμα ηχητικά μονοπάτια, αποτελώντας ιδανικούς αντιπροσώπους του blackened (neo)crust στο οποίο διαπρέπει η μπάντα.

To κλείσιμο με το υπερφορτωμένο, "Monolith", όπου συνδυάζονται τα ηχητικά άκρα του δίσκου, επιβεβαιώνει πως το "Summits Of Despodency" είναι ένα δυστοπικό και ανελέητο άλμπουμ. Οι Ancst επιχειρούν για πρώτη φορά να περιπλέξουν τις αναζητήσεις παντός φύσεως τόσο εκτεταμένα. Το αποτέλεσμα είναι ένα από τα πιο διαφοροποιημένα άλμπουμ που θα ακούσετε στον extreme χώρο, καθοδηγούμενο από το συναίσθημα και όχι από μια επιφανειακή αναζήτηση ηχητικής ταυτότητας.

Οι Ancst είναι μια μπάντα, που όχι απλά τιμά στο έπακρο το blackened hardcore ηχόχρωμα, αλλά, μένοντας πιστοί στις ρίζες τους, πειραματίζονται και επεκτείνουν τον ήχο τους. Το "Summits Of Despodency" είναι η ιδανική σύνοψη του κόσμου τους αλλά κυρίως, περικλείει ιδανικά αυτή την πηγαία οργή που συχνά αναζητείται σε κυκλοφορίες αυτού του ύφους, μα σπάνια παρουσιάζεται τόσο ρεαλιστικά, ώστε να συντροφεύσει τον ακροατή για καιρό.

"The bearing of life has become the sword that will ultimately finish me. Devastation of the mind - capitalism will murder us. Recreation halted because of greed. In our suffering we're left to breed and bleed. And within the nightmare that is our world I have made my choice to become your enemy. And so I live beside you in disguise. Agonized with fear - waiting to arise"

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET