Vredehammer

Τον Per Valla ίσως ο περισσότερος κόσμος τον γνωρίζει από τη θητεία του στο solo project του Abbath καθώς και τους αγαπητούς Nordjevel. Ο δραστήριος Νορβηγός μουσικός όμως, θα πρέπει κυρίως να μνημονεύεται για τους Vredehammer, την προσωπική του μπάντα, η οποία κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες τον τρίτο της δίσκο, λιτά ονομασμένος "Viperous". Η μπάντα, έχοντας κυκλοφορήσει τον τελευταίο της δίσκο, "Violator", πριν τέσσερα χρόνια, επιδίδεται σε μια ιδιαίτερη οπτική πάνω στο black/death metal, η οποία, μετά από μερικές ακροάσεις την καθιστά αρκετά ξεχωριστή με έντονο το προσωπικό στίγμα.

Σε μια κρίση απόλυτης ειλικρίνειας, οφείλω να δηλώσω πως η εν λόγω αισθητική, δεν ήταν πολύ συναφής με το προσωπικό μου γούστο, παρά τις ξεκάθαρες παραδοχές περί ποιότητας. Η προσέγγιση λοιπόν, στο "Viperous", ήταν εξαρχής επιφυλακτική. Οι ακροάσεις όμως, σταδιακά πήραν πανηγυρικό χαρακτήρα, αφού, το αποτέλεσμα, με βρήκε προ εκπλήξεως. Σίγουρα, η χαρακτηριστική χροιά του Valla, είναι παρούσα, εναρμονισμένη με την τονικότητα του tech death το οποίο ντύνει με τις black metal εξάψεις του. Υπάρχει ένα στοιχείο όμως, που αν και φαινομενικά δεν αποτελεί μια διακριτή εξέλιξη του ήχου της μπάντας, απογειώνει το αποτέλεσμα κατά την ταπεινή μου άποψη.

Οι Vredehammer, ανοίξανε τις πύλες της industrial metal αισθητικής

Ο δίσκος, διαθέτει έντονη παρουσία synths, τα οποία, δεν προσφέρουν μερικά μεγαλοπρεπή περάσματα στις καταιγιστικές συνθέσεις. Στην τελική, τέτοιες στιγμές, διέθετε και ο προηγούμενος δίσκος. Παρατηρώντας το drumming, απομονώνοντας τη δουλειά στα πλήκτρα, αλλά και συντονισμένος με την εκφορά των στίχων και τη σποραδικά μονολιθική επαναληπτικότητα του riffing, καταλήγω στο συμπέρασμα πως οι Vredehammer, ανοίξανε τις πύλες της industrial metal αισθητικής. Φυσικά, η προσεγμένη διαλογή των σημείων καμπής αυτής της ταμπέλας, επιτρέπει στον δίσκο, χωρίς να αποκλίνει ραγδαία από το παρελθόν της μπάντας, να είναι, όχι μόνο ο καλύτερος της, αλλά και μια άκρως ενδιαφέρουσα πρόταση στον ακραίο ήχο του σήμερα.

Οι κύριες ηχητικές ομοιότητες, αλλά και συγκρίσεις που αναμενόμενα θα προκαλέσουν συνειρμούς, είναι αυτές με τους Ελβετούς Samael, ειδικά των τελευταίων δίσκων. Βέβαια, στιγμές όπως η έναρξη του ομότιτλου, θα φέρουν μνήμες και από τους παραγνωρισμένους Fear Factory, ενώ, το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα στις τεχνικές κιθάρες, θα αναδείξει και έντονες επιρροές από Strapping Young Lad, αν και η παράνοιά τους δεν αγγίζεται. Σε αυτό το σημείο, είναι λογικό, αν κάποιος δεν είναι και τεράστιος οπαδός της ύστερης περιόδου των σπουδαίων Samael, να αναρωτηθεί τι πραγματικά σκοτεινό και black metal διαθέτει αυτός ο δίσκος ώστε να δικαιολογεί την αρχική κατηγοριοποίηση του.

Υπάρχει όμως, άλλο ένα σκοτεινό πέπλο που ξεπηδάει από την έναρξη για να αποκαλυφθεί, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, κατά το φινάλε

Φυσικά, η απάντηση μπορεί να είναι τετριμμένη, μιας και η extreme metal αισθητική που αποπνέεται από κάθε ένα εκ των 43 λεπτών του δίσκου, είναι αδιαπραγμάτευτη. Αν κάποιος δε προσέξει τα ρυθμικά μέρη, τις στιχουργικές θεματικές και αφεθεί στα δυσοίωνα ηχητικά τοπία του "Viperous" πιθανώς να αισθανθεί αυτούσια την black metal επιθετικότητα που τον διακατέχει. Το μίσος είναι ξέχειλο, όπως και η μηδενιστική, κλινική προσέγγιση της μπάντας. Υπάρχει όμως, άλλο ένα σκοτεινό πέπλο που ξεπηδάει από την έναρξη για να αποκαλυφθεί, σε όλη του την εριστική, διχαλωτή μεγαλοπρέπεια, κατά το φινάλε.

Η σύγχρονη προσέγγιση των Vredehammer, σίγουρα μπορεί να απομακρύνεται ριζικά από τις διδαχές της Νορβηγικής σκηνής. Πατάει όμως γερά στις απαρχές του αιώνα μας, γέννημα θρέμμα του λυκόφωτος του προηγούμενου. Συμβολικά, μια ‘80s synthwave αρρώστια εκκινεί τον δίσκο με το "Winds Of Dysphoria", ωθώντας άμεσα τον ακροατή να συντονιστεί. Η φορτωμένη έναρξη, από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, είναι απλά το ένα πρόσωπο του "Viperous". Η συνέχεια, με το εξαιρετικό "Aggressor", ξεδιπλώνει και τη δεύτερη, με το black ‘n’ roll να συναντά το εξαιρετικά το industrial, αποτελώντας ταυτόχρονα και την πιο προσιτή στιγμή του δίσκου. Η συνέχεια με το "Suffocate All Night", εμβαθύνει σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, κατά την οποία, η εσωστρέφεια της σύνθεσης, σπάει μόνο από τη χρήση των πλήκτρων, η οποία, απολύτως στοχευμένη, δίνει το παρόν και ως όργανο lead μελωδίας.

Είναι ομολογουμένως εντυπωσιακός ο τρόπος που η μπάντα «καλύπτει» τα tech death κιθαριστικά της θέματα, χάριν μιας πιο επιβλητικής και εύπεπτης ατμόσφαιρας. Κάτω από το μαύρο και γκρίζο φόντο του δίσκου, υπάρχει μια πολύ προσεγμένη συνθετική διαδικασία, η οποία επιτρέπει σε τραγούδια όπως το "Skinwalker" ή το "In Shadow", να δικαιολογούν την παρουσία τους σε ένα black metal δίσκο. Ο τρόπος που τα riffs ξεσπάνε σε leads, αντλώντας ισόποση έμπνευση από Carcass αλλά και παραδοσιακό black metal, είναι μοναδικός, ειδικά όταν αυτή η απόπειρα υπολείπεται των industrial αναφορών. Η δύναμη του ανελέητου ρυθμικού τυμπανίσματος, εξυψώνει αυτή τη φορτωμένη πληροφορία σε μια μετέωρη ρυθμικότητα, έτοιμη να τσακίσει όσους δεν ενστερνίστηκαν προϋπάρχοντα δείγματα αυτής της αισθητικής.

Το «ηφαίστειο» των Satyricon ακόμη ξερνάει φίδια, εξίσου επικίνδυνα και καθόλου αμελητέα

Tα δείγματα αυτά, καταδικασμένα πλέον να κινούνται στο πυρ το εξώτερον του ιερού ηχητικού δισκοπότηρου που ονομάζεται αληθινό black metal, εντείνονται στο κλείσιμο με το "From A Spark To A Withering Flame". Αυτή η προαναφερθείσα ρυθμική τοξικότητα, αυτό το εθιστικό δηλητήριο που τόσα λεπτά το ακούς να υποβόσκει, επιτέλους ξεπροβάλλει σε όλη του την, έρπουσα, mid tempo μεγαλοπρέπεια. Οι Vredehammer, όντως εμπνέονται από τη σκηνή της χώρας τους για να συνθέσουν το black/death metal τους. Η μεγαλύτερη επιρροή όμως, όπως θα έπρεπε να είχαμε αντιληφθεί, κοιτώντας το εξώφυλλο, κυκλοφόρησε πριν από κοντά 20 χρόνια. Το ηφαίστειο των Satyricon, ακόμη ξερνάει φίδια, εξίσου επικίνδυνα και καθόλου αμελητέα.

Αν λοιπόν, ενθυμείστε το διεστραμμένο βιομηχανικό προσωπείο του "Rebel Extravaganza", βουτηγμένο στο δηλητήριο του "Volcano", με γενναίες δόσεις Samael και μια death metal θεμελίωση, επιτρέψτε στο ‘Viperous” να σας δαγκώσει. Η διαφορετικότητα του, όπως και οι επιρροές του, μπορεί να μην φτάνει το μεγαλείο των πηγών της έμπνευσής του, στέκει όμως ανεξάρτητη, στα σοκάκια των ηχητικών σας ταξιδιών. Μην το αποπάρετε, μην αφήσετε την πρώτη ματιά πάνω του να σας καθοδηγήσει, πιθανώς να είναι αποτέλεσμα ενός ενστίκτου επιβίωσης. Δεν μπορείς να δεις, το δηλητήριο;

Youtube