Chat Pile & Hayden Pedigo

Στην θεωρία, ανάμεσα στους Chat Pile από την Oklahoma και τον Hayden Pedigo από το Texas δεν υπάρχει κοινό μουσικό έδαφος, πως ακριβώς να ταιριάξει εξάλλου το μεταλλικό noise/sludge των μεν με την instrumental country/americana του δε; Ευτυχώς όμως, οι δύο καλλιτέχνες δεν μπλόκαραν σε αυτά που τους διαχωρίζουν αλλά εστίασαν θεματικά σε αυτά που τους ενώνουν, στην προκειμένη στις ιδιαίτερες θεάσεις τους πάνω στο αμερικανικό τοπίο.

Ένας από τους πολλούς λόγους που έχουν κάνει τους Chat Pile να είναι ότι πιο καυτό στο σύγχρονο noise rock - με νωπές ακόμα τις δάφνες του εξαιρετικού περσινού "Cool World" - είναι ο τρόμος και ο μηδενισμός που αναδύουν φτιάχνοντας τραγούδια που αφορούν την αμερικανική επαρχία. Ο Pedigo αντίστοιχα, ένας εκπληκτικός fingerpicking ακουστικός κιθαρίστας (θαυμάσιο το φετινό του άλμπουμ "I’ll Be Waving As You Drive Away"), φτιάχνει με την μουσική του μια ειδυλλιακή, ονειρική εικόνα των μεγάλων εκτάσεων των ΗΠΑ. Οι δύο πλευρές λοιπόν σκέφτηκαν κάτι πολύ ευφυές, ότι υπάρχει ένα σενάριο στο οποίο ο τρομος κι ο λυρισμός μπορούν να συνυπάρξουν. Καλώς ήρθατε λοιπόν στην post-apocalyptic, κατεστραμμένη Αμερική που οραματίστηκαν οι Chat Pile κι ο Hayden Pedigo.

Σε αυτόν τον τόπο, ο κόσμος μοιάζει άδειος και κατεστραμμένος, υπάρχουν όμως κι εκείνες οι στιγμές που ανατέλλει η ελπίδα, τα ανθρώπινα συναισθήματα, η πίστη πως κάθε τι καλό ίσως και να επιβιώσει. Στα έντεκα τραγούδια του "In The Earth Again" παρατηρούμε μια συνεχή διαδοχή ανάμεσα στα πιο αγωνιώδη, θορυβώδη περάσματα των Chat Pile και στα κιθαριστικά μέρη του Pedigo που διατηρούν μια σχετική φωτεινότητα. Πέντε tracks αποτελούν ατμοσφαιρικά instrumental, συνήθως βασισμένα στις περίτεχνες, αφηγηματικές μελωδίες της κιθάρας, με την εξαίρεση του industrial noise εφιάλτη που λέγεται "Fission/Fusion".

Στα έξι κανονικά τραγούδια, παρατηρούμε πως κι οι δυο πλευρές έχουν κάνει ένα βήμα πίσω: ο Pedigo θυσιάζει την τρομερή του δεξιοτεχνία για πιο απλά, κινηματογραφικά θέματα, όπως ακριβώς απαιτεί η περίσταση και οι Chat Pile βάζουν τα πιο μελωδικά τους ρούχα. Στο άλμπουμ θα τους ακούσουμε να προσθέτουν mellotron (!) σε μια prog/folk (!!) μπαλάντα ("Magic Of The World") ή να πειραματίζονται με field recordings ("Outside") και tape manipulations… να πω εδώ πως αυτή η μπάντα με εντυπωσιάζει όλο και περισσότερο, αφού πίσω από την αγριότητα του ήχου τους, νομίζω κρύβονται πολλοί καλλιτεχνικοί άσσοι στο μανίκι. Το "In The Earth Again" είναι σαφής απόδειξη αυτού.

Παρά τα μόλις 36 του λεπτά και τον ιδιαίτερα χαλαρό/αραιό χαρακτήρα του, το άλμπουμ είναι γεμάτο με καταπληκτικές στιγμές. Το "Demon Time" είναι ένας dark folk ύμνος με τον Raygun Busch (φωνή) να επιβάλλει μια ‘’σπασμένη’’, άρρωστη ατμόσφαιρα. Το "Radioactive Dreams", απειλητικό και ποιητικό ταυτόχρονα, είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος του. Τα δε "Never Say Die" και "The Matador" αποτελούν τα επιθετικά τραγούδια του άλμπουμ, τις στιγμές εκείνες που ο κόσμος, ακατανόητος και σχεδόν νεκρός, απειλεί να σε τραβήξει μαζί του κάτω στην άβυσσο. Σε αυτά τα δύο τραγούδια, το κοινό τους θα αναγνωρίσει την νοσηρή σαπίλα των Chat Pile, σε δύο από τις καλύτερες ως τώρα συνθέσεις τους.

Η εντελώς lo-fi παραγωγή υποστηρίζει με την ίδια της την θολούρα αυτόν τον ερειπωμένο κόσμο. Στο "In The Earth Again", αυτή η Γη που φαντάστηκαν οι καλλιτέχνες είναι τελικά κι η απόλυτη πρωταγωνίστρια. Στέκεται πιο ψηλά από τους δημιουργούς του κι ερεθίζει την φαντασία του ακροατή - αν αυτός δεν είναι ένας καλλιτεχνικός θρίαμβος για τους υπέροχους μουσικούς που την γέννησαν, τότε δεν ξέρω τί είναι. Για τους Chat Pile το συγκεκριμένο εγχείρημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό, αποδεικνύοντας την πολυπρόσωπη φύση τους. Για τον Pedigo αυτή η παρέκκλιση έχει πιθανόν λιγότερη σημασία, αν και η κιθάρα του, σωστός χαμαιλέοντας, φανερώνει μια αναπάντεχη προσαρμοστικότητα.

Αν και σύντομο και με μια παράξενη ροή, το "In The Earth Again" αποτελεί τελικά τον άκρως πετυχημένο καρπό μιας εντυπωσιακής συνεργασίας. Και οι δύο πλευρές, νεότατες σε ηλικία, έχουν ακόμα πολλά σπουδαία άλμπουμ να δώσουν, κάτι μου λέει όμως πως σε αυτό το άλμπουμ θα επιστρέφουμε συχνά και δεν θα είναι απλώς ένα ‘’obscure deep cut’’, αλλά ένα έργο θαυμάσιο και αυτόνομο. Κι αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία, το τέλος του άλμπουμ με το συγκλονιστικό "A Tear For Lucas" - που βρίσκει τον Raygun μόνο του να σπαράζει σε φωνή και κιθάρα - το τοποθετεί αυτόματα στην ιστορία, σε αυτήν τουλάχιστον που αξίζει να μείνει. Εν κατακλείδι, πλησίασε άφοβα, εδώ θα βρεις ένα από τα καλύτερα και πιο ιδιαίτερα collaboration άλμπουμ της χρονιάς.

Bandcamp