Abigor

Όταν πριν δύο χρόνια προσπαθούσα να συντάξω την παρουσίαση του "Hollenzwang (Chronicles Of Perdition)", είχα καταλήξει να αναπολώ όλη την δισκογραφία των Abigor. Τώρα, δύο χρόνια αργότερα, βρίσκομαι στην ίδια θέση, εξαιτίας της απρόσμενης κυκλοφορίας του νέου τους πονήματος. Οι Αυστριακοί έπιασαν όλη την σκηνή στον ύπνο και κυκλοφόρησαν πριν λίγες εβδομάδες το "Totschläger (A Saintslayer's Songbook)". Ο εν λόγω δίσκος, υπενθυμίζει εκ νέου, και από μια διαφορετική σκοπιά, την ιδιαίτερη περίπτωση αυτής της μπάντας.

Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στις δύο κυκλοφορίες, το συγκρότημα προέβη σε δύο επανακυκλοφορίες. Συνέλεξαν όλα τους τα EP της τρέχουσας δεκαετίας, δίνοντας ενιαία όψη στην αθέατη πλευρά της εξέλιξης του ήχου τους, ενώ κυκλοφόρησαν και μια συλλογή κασετών αποτελούμενη από demo, πρόβες και υλικού από side projects, χρονολογούμενα στις απαρχές της μπάντας. Ταυτόχρονα, η πιο avant-garde/industrial, ηχητική στροφή που εδραιώθηκε με το "Satanized" του 2001 και κορυφωνόταν σταδιακά με κορωνίδα το εκπληκτικό "Leytmotif Luzifer" του 2014, έχει μπει σε παύση με την εγκεφαλική οπισθοδρόμηση του "Hollenzwang". Αυτό που επιφύλασσαν οι Αυστριακοί με τον δωδέκατο δίσκο τους, ήταν, σε μια, πιθανώς αντιδραστική κίνηση, να αντλήσουν από την τεχνογνωσία του προκατόχου στο ‘90s παρελθόν τους.

Αν έχει παρακολουθήσει κανείς έστω και ελάχιστα τις τοποθετήσεις των Abigor για την εξέλιξη της σκηνής, μπορεί να διακρίνει δύο συστατικά. Έναν ελιτισμό, κατά ένα τρόπο που επιτρέπει στο συγκρότημα χωρίς να μειώνει ευθέως άλλους συμπλεύσαντες στην σκηνή να διατηρεί αποστάσεις, και μια διαχρονικά σταθερή οπτική του τι θεωρούν black metal. Η οποία οπτική, φροντίζουν να μεταδίδεται ουσιωδώς σε κάθε ηχητική τους τροπή, κυρίως χάρη στον τόσο ευδιάκριτο και μοναδικό τους ήχο. "Channeling The Quintessence Of Satan", όπως διατυμπανίζουν και οι ίδιοι. Πέραν της κληρονομιάς των προπατόρων του ιδιώματος, η μόνη άλλη σταθερή επιρροή διαχρονικά στο ύφος τους, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Οι κιθαριστικές ονειρώξεις των T.T. και P.K. είτε αποκτήσουν δυστοπική κάλυψη, είτε μια πιο ρομαντική και ατμοσφαιρική, είναι σταθερά μοναδικές.

Το "Totschläger (A Saintslayer's Songbook)" λοιπόν, βρίσκει την μπάντα στην, πιθανώς, πιο μεγαλειώδη της στιγμή ηχητικά εδώ και πολλά χρόνια. Με την λέξη μεγαλειώδης, αναφέρομαι κυρίως στο παράγωγο αποτέλεσμα και δευτερευόντως στην ηχητική προσέγγιση της μπάντας. Το νέο άλμπουμ των Abigor, ίσως διαθέτει την πιο ευδιάκριτη και ισορροπημένη παραγωγή που είχαν ποτέ, με τις ασφυκτικές ατμόσφαιρες εύκολα αντιληπτές, ενώ οι δυναμικές είναι υποδειγματικές. Αν ο προκάτοχός βασιζόταν εν πολλοίς στον στρυφνό ήχο του riffing, εδώ το συγκρότημα παίρνει την εμπειρία των δύο τελευταίων δίσκων και επαναπροσεγγίζει τους τρεις πρώτους του δίσκους.

Το άγαρμπο αλλά παθιασμένο ντεμπούτο του "Verwustung (Invoke The Dark Age)" δικαιώθηκε στην κορυφή που ήταν η εντυπωσιακή διαδοχή από το "Nachtymen (From The Twilight Kingdom)". Οι Abigor εμπνέονται από το αξεπέραστο αυτό έργο που βρήκε και μυστικούς μιμητές την τελευταία δεκαετία σε μπάντες όπως οι Negative Plane, και εντείνουν την συμφωνική του χροιά, όπως αυτή παρουσιάστηκε τόσο στο επακόλουθο "Opus IV" όσο και στο αλησμόνητο "Orkblut" EP που είχε προηγηθεί. Μάλιστα, το EP, για να επανέλθω και στην φαινομενικά ασύνδετη δραστηριότητα των τελευταίων δύο ετών που ανέφερα προηγουμένως, ονοματίζει ευθέως το τρίτο κομμάτι του φετινού άλμπουμ.

Παρά την διαφαινόμενη αίσθηση όμως, πως η απροσδόκητη επιστροφή του συγκροτήματος είναι μια αναμόχλευση του παρελθόντος τους, το αποτέλεσμα διαφέρει. Οι Abigor συνθέτουν εκ νέου ένα πολυπρισματικό μουσικό έργο, το οποίο σε πλήρη αντιστοιχία με την δυναμική τους, διαθέτει όση δόση ηχητικής πληροφορίας όση οι ίδιοι είναι ικανοί να ενσωματώσουν. Οι ταχύτητες εναλλάσσονται εκεί που δεν το περιμένεις, όπως και το ύφος του riffing. Το τελευταίο, είναι το κρυφό όπλο του δίσκου, παρά την διαχρονική του λάμψη στην φαρέτρα του σχήματος. Διατηρώντας διαρκώς την αισθητική τους πανταχού παρούσα, οι Αυστριακοί μεταβαίνουν από πολεμικές ταχύτητες σε Snorre-ικό riffing, από Darkthrone-ικά περάσματα σε πιο μελωδικά και mid-tempo χωρία, από αρμονίες σε δυσαρμονίες, από ψυχολογική ανάταση σε οργισμένη καταβύθιση.

Οι Abigor τιμούν, έχοντας ως φάρο την αδιαπραγμάτευτη τεχνική τους όλη την '90s κληρονομιά του ιδιώματος. Ταυτόχρονα, η επιστροφή του Silenius (Summoning) στα φωνητικά, αναβαθμίζει το αποτέλεσμα, αφού αυτός ο άνθρωπος, που δεν του αναγνωρίζεται η πολυσχιδής του ικανότητα να αποκαλύπτει 666 διαφορετικά πρόσωπα, βρίσκεται σε διαρκή ψυχοπαθολογικό διάλογο με τον εσωτερικό του εαυτό καθ' όλη την διάρκεια των ερμηνειών του. Τα καθαρά, σχεδόν υμνητικά φωνητικά ηχούν επίσης μεγαλειώδη, όπως ορίστηκε η έννοια προηγουμένως, ενώ το κυριότερο είναι πως, τολμώντας να ακολουθήσει τις ρυθμικές εναλλαγές, ο τύπος ηχεί δαιμονισμένος.

Αυτή η αίσθηση πνευματικής κατοχής, είναι που μετατρέπει το συνολικό αποτέλεσμα σε κάτι οργασμικό. Οι προαναφερθείσες λεπτομέρειες του ελιτισμού και της περιχαράκωσης που επιλέγει το συγκρότημα, του επιτρέπουν να καταθέσει, υπό πλήρη έξαψη, την δική του πρόταση πάνω στο πως, θεωρεί πως πρέπει, να ακούγεται στη σήμερον ημέρα το παραδοσιακό black metal. Το γεγονός βέβαια, που, πέραν των φωνητικών, τόσο τα πλήκτρα (και όχι ορχήστρες παρά τον συμφωνικό χαρακτήρα του έργου), όσο και η ίδια η χροιά των μελωδιών, απλώς ριζώνουν στην τότε εποχή της σκηνής, και ανθίζουν στην σημερινή αιχμή του δόρατους του ιδιώματος, είναι και ο κυριότερος λόγος που καθιστά μια τέτοια κυκλοφορία, επιβλητική υπερβολή και ουχί «υπερβολική».

Η ακροβασία των Abigor ανάμεσα σε αυτό το λεπτό όριο, είναι που τους επιτρέπει να βρουν την χρυσή τομή στο πως μπορεί ένα black metal συγκρότημα να ηχεί καινοτόμο και πειστικό, τρεφόμενο αποκλειστικά με την θεία κοινωνία του ιδιώματος. Οι εννέα συνθέσεις είναι μια ενιαία δήλωση, είναι, παρά τις εμφανείς διαφορετικές τους τροπές η καθεμιά, από ένα πετράδι στο στέμμα του περίφημου Αγγελοκτόνου, μια ακραία καλλιτεχνική και ηχητική πρόταση. Παρά τα αντιληπτά της δομικά συστατικά η επιστροφή των Abigor ισοπεδώνει τον ανταγωνισμό που η ίδια αποτάσσεται, κηρύσσοντας έναν ανένδοτο θρησκευτικό πόλεμο.

Ενδώστε στο "Totschläger (A Saintslayer's Songbook)" και αφήστε κάθε του κομμάτι να κυριαρχήσει εντός σας, αποκαλύπτοντας τα κρυφά του, ανίερα μυστικά. Οι Abigor επιμένουν πεισματικά να ακολουθούν το μοναχικό τους μονοπάτι, αποκομμένοι από τις τάσσεις της υπόλοιπης σκηνής, ενώ με κάθε νέα κυκλοφορία χαράσσουν όλο και μεγαλύτερη ουλή στο σώμα του ιδιώματος. Συνθέτουν εκ νέου ένα έργο που, όπως ξαφνικά εμφανίστηκε έτσι και θα συντροφεύσει όσους τολμηρούς ενδώσουν για καιρό.

Bandcamp
Youtube