Vader

Οι Vader τα τελευταία δέκα με έντεκα χρόνια μοιάζουν να είναι στον αυτόματο πιλότο. Το επίπεδο των δίσκων τους απ’ το "Necropolis" και μετά δείχνει όχι μόνο να ικανοποιεί σε μέγιστο βαθμό τους οπαδούς τους αλλά και να προσελκύουν κι άλλους. Η Nuclear Blast συνεισφέρει σε αυτή τη σταθερότητα ενώ το παγιωμένο line – up τους έχει κάνει φονικούς στα live. Δύσκολα θα μπορούσαμε να αναμέναμε κάτι να πήγαινε λάθος με το φρέσκο "Solitude In Madness".

Ακούγοντας το νέο δίσκο καταλαβαίνουμε ότι το κύριο μέλημα του main man Peter όταν τον δημιουργούσε ήταν να σε κάνει να αισθάνεσαι κάτι σαν ηχητικό blitzkrieg. Χαρακτηριστικά ας αναφερθεί ότι οι τρεις πρώτες συνθέσεις διαρκούν έξι λεπτά συνολικά. Πραγματικά, είναι λες και σου την πέφτουν με πέτρες από όλες τις κατευθύνσεις. Με το που τελειώνει η μία σύνθεση έρχεται φουριόζα η επόμενη και βιώνεις ότι βάλλεσαι από riff και ομοβροντίες τυμπάνων. Πέραν των super ταχυτήτων είναι μερικά τρικ, όπως η thrash τζούρα στο "Shock And Awe" ή το απνευστί τρεχαλητό του "Despair" που δημιουργούν την εντύπωση ολικής επίθεσης. Ασταμάτητης και δίχως το παραμικρό έλεος. Στη συνέχεια βεβαίως θα έρθουν κάμποσα mid - tempo μέρη, για να έρθουν οι παλμοί στα φυσιολογικά επίπεδα, αλλά γενικά το "Solitude In Madness" είναι στα κόκκινα.

Κρατώντας συνολικά περίπου μισή ώρα και έχοντας μπόλικα thrash μπολιάσματα το νέο χτύπημα ακούγεται ελαφρώς διαφορετικό από τα προηγούμενα LP. Η κλασική μεταλική αύρα σε τραγούδια τύπου "Emptiness" (ήταν και στο mini "Thy Messenger") ίσως θυμίσει κάποια από τα αντίστοιχα που συναντούσες στο "The Empire" αλλά είχαμε αρκετό καιρό να ακούσουμε τους Πολωνούς να βγάζουν τόσο 80ies ξύλο. Εν προκειμένω στο χρονικό σύνολο των δουλειών τους. Διότι οι Slayer επιρροές ή οι άλλοι αντίστοιχοι ντόπιοι ήρωες τους ήταν και προφανώς παραμένουν βασικά συστατικά τους. Απλά εδώ είναι στον υπερθετικό βαθμό. Επιπροσθέτως δεν θα συναντήσετε αυτά τα πολύ μελωδικά θέματα τα οποία καλυπτόμενα με τα blast - ίδια από πίσω ακουγόντουσαν κάπως... Για αυτούς τους λόγους το νέο άλμπουμ ενέχει τόσης έντασης και διακατέχεται από φονικό ένστικτο.

Από την άλλη πλευρά όμως λείπει το κομμάτι κράχτης, αυτό που θα γαντζωθείς πάνω του. Πχ το αντίστοιχο του "Go To Hell" πριν έξι χρόνια. Όπως επίσης αν δεις μεμονωμένα τα "Final Declaration", "Stigma Of Divinity" ή "Bones" τα λες και τραγούδια του κιλού. Πράγματα που μπορούν να γράψουν οι Vader για πρωινό. Βέβαια στη ροή του δίσκου δεν σε νοιάζει τόσο, είναι σαν να χεις μπει σε τρενάκι, να πηγαίνεις του σκοτωμού και να αφήνεσαι εντελώς. Το αν το βαγονάκι στο οποίο ευρίσκεσαι είναι το πιο τετριμμένο του κόσμου δεν σου λέει κάτι εκείνη τη στιγμή. Έτσι και με το "Solitude In Madness", δημιουργώντας αυτή την αίσθηση μπορεί να κρύψει τις αδυναμίες του.

Αξίζει επίσης να αναφέρουμε και την αλλαγή φρουράς στην ηχογράφηση. Πάπαλα η συνεργασία με τα αδέρφια Wiestawski και τα Hertz Studio με την σκυτάλη να παίρνει ο Scott Atkins και τα Grindstone στην Γηραιά Αλβιόνα. Πιθανότατα αυτό να λειτούργησε εποικοδομητικά και να έβγαλε την πιο thrash εκδοχή που ακούμε στο δίσκο. Μπορεί να ενέπνευσε τον Peter στο να καταγράψει όλο αυτό το death metal κλωτσομπουνίδι. Βέβαια, μην κρυβόμαστε, τα τύμπανα θα ήθελαν πιο ‘φυσική’ μεταχείριση. Αντιληπτό ότι με τόσα χτυπήματα προσπαθούνε οι σύγχρονοι παραγωγοί να σου τα έχουν όλα ευδιάκριτα αλλά χάνεις την παλιά ‘αναλογική’ μαγεία. Πάντως αυτό το απαράδεκτο τάπερ που είχαν οι Vader πίσω στα τέλη των 90ies με αρχές των zeroes έχει φύγει πλέον αντιστρεπτή.

Εν ολίγοις το "Solitude In Madness" παρέχει ακριβώς ότι χρειάζεται όποιος έχει ήδη ακούσει Vader και αναμένει νέο δίσκο. Η μικρή διάρκεια το κάνει αρκετά απολαυστικό, το ακούς στο μπαμ, σα σφηνάκι ένα πράγμα. Χτυπιέσαι και το γουστάρεις. Άμα το δεις όμως πιο προσεκτικά ίσως ο δίσκος χρειαζόταν περαιτέρω προσοχή στη σύνθεση. Κάποια κιθαριστικά θέματα θα μπορούσαν να είχαν αντικατασταθεί με πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Αλλά, για μένα τουλάχιστον, το γεγονός ότι βλέπω τον Peter να μπαίνει σε έκσταση με το τρέμολο στο solo του "Into Oblivion" μου φτάνει και περισσεύει. Όπως επίσης δε βαριέμαι ποτέ το πρώτο riff του "Dancing In The Slaughterhouse" στη διασκευή των Acid Drinkers.