Dark Tranquillity

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τον τελευταίο studio δίσκο των ιστορικότερων εκ των ιδρυτών του NWOSDM. Οι Dark Tranquillity έφτασαν να κυκλοφορούν τον δωδέκατο δίσκο τους εν μέσω πανδημίας, ένα γεγονός που από μόνο του καθιστά το "Moment" μοναδικό. Το σερί των "Construct" και "Atoma" είχε αποδείξει πως βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα, χωρίς να χρειάζεται να ρισκάρουν ιδιαίτερα. Ωστόσο, από το 2016 μέχρι σήμερα είχε μεσολαβήσει μια ηχηρή αποχώρηση από την μπάντα. Ο ιδρυτικός κιθαρίστας και εκ των βασικών συνθετών, Niklas Sundin, αποφάσισε να αφοσιωθεί στους Mitochondrial Sun.

Προσωπικά, είχα θέσει χαμηλά τον πήχη λόγω της αποχώρησης αυτής. Ωστόσο, τόσο ο Chris Amott, όσο και ο Johan Reinholdz, κατάφεραν να σταθούν με ανταπεξέλθουν στον ρόλο τους, αν και θαρρώ πως αυτός περιορίστηκε στα κιθαριστικά σόλο και μερικές ενορχηστρώσεις. Παρόλο που κατά τα λεγόμενα του Stanne, είναι και οι δύο εξαιρετικοί κιθαρίστες, δεν ξέφυγαν στις συνθέσεις, ώστε να γίνουν το επίκεντρο λόγω της «φλυαρίας» τους. Αντιθέτως, έδωσαν χαρακτήρα σε αυτές με τα ευφάνταστα solo τους.

Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι από το "Moment" αυτό σίγουρα είναι το κλείσιμο με το "In Truth Divided", μια από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου. Ο Mikael Stanne κλέβει την παράσταση με τα εκφραστικότατα καθαρά φωνητικά του και τα πλήκτρα πρωταγωνιστούν με τις κιθάρες σχεδόν να σιωπούν. Στο άλλο άκρο, το "Transient", φανερώνει ότι όταν οι Σουηδοί ακροβατούν, το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Το "Identical To None" είναι επίσης ένα αξιοπρόσεκτο κομμάτι, με εξαιρετική κιθαριστική δουλειά και έντονη την αύρα του "Damage Done".

Το ρεφρέν του "The Dark Unbroken" θα συγκινήσει τους λάτρεις του "Projector", ο συνδυασμός πλήκτρων και φωνής ανεβάζει επίπεδα το εν λόγω κομμάτι, ενώ το "Failstate" αφήνει την εντύπωση πως θα αποτελέσει μια σοφή επιλογή για τα live. Το "Phantom Days" που κυκλοφόρησε αρκετά νωρίς μπορεί να είναι το πιο επιθετικό κομμάτι του άλμπουμ, αλλά φαντάζει σαν leftover από το "Damage Done" - ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της δισκογραφίας των Σουηδών, ωστόσο. Στο οποίο θα χώραγε και το "A Drawn Out Exit" με ένα δυνατό ρεφρέν.

Συνοψίζοντας, αυτό που αισθάνομαι πως μου έλειψε από το "Moment" είναι η αντίθεση στις συνθέσεις, τόσο μεταξύ τους, όσο και στην εξέλιξη τους, ένα στοιχείο που είχε έντονο το "Atoma". Θεωρώ πως ο Jivarp θα μπορούσε να οδηγήσει τον δίσκο προς τα εκεί, αλλά συνειδητά επέλεξε να χαμηλώσει ταχύτητα και να δώσει μεγαλύτερο βάρος στην ατμόσφαιρα.

Γι’ αυτό και το "Moment" είναι ένα σκαλί πιο κάτω από το "Atoma" κατά την προσωπική μου άποψη. Οι Dark Tranquillity έχουν μαλακώσει περισσότερο εδώ - σαν λάτρης του "Projector" δεν μπορεί να το λέω για κακό, αλλά ορισμένες συνθέσεις δεν ανταποκρίνονται στην αξία των Σουηδών. Ο δίσκος σαφώς και δεν είναι κακός, γνωρίζω όμως ήδη πως σε μερικά χρόνια δεν θα αποτελεί την πρώτη μου επιλογή όταν θα θελήσω να ακούσω κάτι από τη δισκογραφία τους.