Heaven Shall Burn

Of Truth & Sacrifice

Century Media (2020)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 19/06/2020
Deathcore για σαραντάρηδες. Ώριμο, ενίοτε φλύαρο σε σταθερές τροχιές με ελαφρύ πειραματισμό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Γερμανοί δεν αστειεύονται. Με 23 χρόνια καριέρας στη πλάτη, με ενεργό ακτιβισμό για το περιβάλλον, αντιφασιστική δράση και με όκτω αξιοπρεπέστατες -εώς κορυφαίες- κυκλοφορίες ως τώρα, κανείς δεν μπορούσε να περιμένει ότι θα μας έδιναν ένα διπλό άλμπουμ με 19 κομμάτια (!). Όταν άλλα συγκροτήματα παλεύουν να γεμίσουν ένα δίσκο με 5-6 κομμάτια και άλλα τόσα fillers έρχεται το πολύπειρο συγκρότημα από το Saalfeld και μας πετάει στα μούτρα την... αλήθεια (πρώτο μέρος) και τη θυσία (δεύτερο μέρος).

Η αλήθεια είναι ότι η ποσότητα παραξενεύει και σε κάνει να απορείς για την ποιότητα. Όμως με την πρώτη ακρόαση διαπιστώνεις ότι δεν θα υπάρχει κανένα θέμα σε αυτό το τομέα. Ένα έργο φιλόδοξο όπως αποδεικνύεται και προφανώς στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από το "Wanderer" πλακώθηκαν στη δουλειά και δεν πέταξαν τίποτα στην άκρη αλλά αποφάσισαν υπάρχει μπόλικο υλικό για να μοιραστούν με τους fans. Και η αλήθεια είναι ότι περισσότερο σε αυτούς να απευθύνεται το "Of Truth & Sacrifice" κατά ένα τεράστιο ποσοστό. Η αναμενόμενη ποσότητα deathcore στην πεπατημένη συνταγή των βαριών riff και της αγριοφωνάρας του Marcus Bischoff με μερικές πινελιές electronica εδώ και εκεί που μάλλον δίνουν και τους όποιους έξτρα πόντους στο τελικό αποτέλεσμα.

Αν στο "Wanderer" σηκώθηκαν μερικά φρύδια απορώντας ίσως για το όχι τόσο ενδιαφέρον αποτέλεσμα, καταλαβαίνει κανείς με μια πρώτη κιόλας ακρόαση ότι το "Truth…" έχει ανεβάζει ταχύτητα και στοχεύει πολύ ψηλότερα και τα κατάφερε αφού στη πρώτη βδομάδα κυκλοφορίας καρφώθηκε στο νο1 των Γερμανικών charts. Στο "Truth" μέρος έχουμε παραδοσιακό metalcore/melodeath από μάστορες του είδους. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω το "Thoughts And Prayers" και το "Eradicate" που σφυροκοπάνε αδιακοπα τα αυτιά σου με κιθάρες ξυράφια και drums που δημιουργούν ένα ρυθμό πολυβόλο; Σε πιό mainstream single καταστάσεις και υπάρχει το "Protector" όπου στο βίντεοκλιπ του είναι αυτό που γράφω στην εισαγωγή για deathcore για σαραντάρηδες: σακάκι και πουκαμισάκι με πουλόβερ αλλα το κοπάνημα σταθερό σε ένα κομμάτι με όμορφη μελωδία που μένει στο μυαλό. Οι Rammstein συναντάνε τους Behemoth στο "Übermacht" όπου η electronica συναντά ένα μπετονένιο τευτονικό ριφ. Στο "My Heart And The Ocean" στεκόμαστε στο μήνυμα τους για την προστασία των θαλασσών με μέσο ένα δυνατό melodeath κομμάτι και από το πουθενά μας έρχεται και το σχεδόν εννιάλεπτο μελαγχολικό και απρόβλεπτο "Expatriate" για να κανει το όλο εγχείρημα ακόμα ποιοτικότερο και να γεμίσει με διαφορετικά συναισθήματα ένα άλμπουμ που μοιάζει κατά τα άλλα κραυγή μίσους ενάντια στη ανθρώπινη καταστροφή ενάντια στον συνάνθρωπο και το περιβάλλον.

Στο δεύτερο μέρος "Sacrifice" τα πράγματα ξεκινούν εκεί που τελείωσαν με το "Truth" αλλά πιό melodic ("Children Of A Lesser God") και πιό techno death metal με το "La Resistance" αλλά σε γενικές γραμμές δεν θα βρείτε μεγάλες διαφορές στο πρώτο με το δεύτερο μέρος όσον αφορά τη φιλοσοφια του άλμπουμ. Αντιθέτως μάλλον ίσως το πρώτο μισό να ήταν υπέρ-αρκετό ίσως με την αντικατάσταση κανα δυο κομματιών με το "La Resistance", με τη thrash διασκευή του "Critical Mass" (Nuclear Assault) και το ατμοσφαιρικό "Weakness Leaving My Heart". Γενικά θέλει πολύ αντοχή να περάσεις έστω και μια ακρόαση με τη μια όλο το άλμπουμ αφού ο ήχος και το στυλ των Heaven Shall Burn είναι τόσο έντονο που κάποια στιγμή ‘μπουκώνεις’. Είναι μεγαλεπήβολο, έχει τους πειραματισμούς του, έχει μερικές κομματάρες αλλά σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα απλά καλό Heaven Shall Burn τίτλο με τίποτα περιττό αλλά κορεσμένο και με αυτό ακριβώς που περιμένεις. Αξιοπρεπέστατο αλλά δύσκολα αξιομνημόνευτο.

  • SHARE
  • TWEET