Armagedda

Το black metal ανέκαθεν συνδεόταν με μια μυθολογική χροιά. Είναι τέτοια η φύση αυτής της μουσικής, που όπως έχει αναφερθεί αρκετές φορές στο παρελθόν, λειτουργεί αποτελεσματικότερα ως μήνυμα παρά ως πομπός. Τα ηχητικά τοπία και συναισθήματα που εκλύονται από τον ατομικό αρνητισμό αυτού του τόσο ιδιαίτερου riffing, σε συνδυασμό με την γενικότερη «άποψη» που θεμελίωσε ο ορθόδοξος ήχος της σκηνής, είναι ικανά να δεθούν ασφυκτικά με τον ακροατή.

Σε εποχές πριν η παγκοσμιοποίηση του διαδικτύου, δώσει πάτημα σε κάθε μπάντα του underground να αναζητήσει δέκτες, μια απλή σπίθα από στόμα σε στόμα ή μια συλλογική ακροαματική εμπειρία, ήταν αρκετές για να γιγαντώσουν ένα βίωμα. Εδώ εισέρχονται οι Σουηδοί Armagedda. Κάποιος παρατηρητής, ίσως δηλώσει ψυχρά και επιφανειακά, πως η σουηδική black metal σκηνή, ακολουθούσε ηχητικά την μητρική νορβηγική, εντείνοντας όμως την έμφαση σε μελαγχολικά μελωδικά μέρη και εμμένοντας στο μονοπάτι της αριστερής χειρός έναντι κάποιου πειραματικού ξεστρατίσματος.

Η κληρονομιά των Armagedda, μιας μπάντας που οι τρεις ολοκληρωμένες της κυκλοφορίες στην αρχή του αιώνα της έδωσαν μια πραγματική υπόγεια αίγλη, συνοψίζεται στο μέχρι προ ολίγου καιρού κύκνειο άσμα της. Το "Ond Spiritism", του 2004, ήταν το επιστέγασμα, η τελειοποίηση, η κατάθεση, η δήλωση. Αν κάποιος, εξωτερικός παρατηρητής πάλι, ήθελε να το συμπυκνώσει σε μια πρόταση, θα το βάφτιζε «άλλη μια καλή κυκλοφορία παραδοσιακού ύφους». Αν κάποιος έζησε την εποχή που κυκλοφόρησε θα το θεωρεί πιθανώς ένα από τα καλύτερα black metal albums της δεκαετίας του. Η αλήθεια, δεν είναι απαραίτητα κάπου στην μέση.

Το "Ond Spiritism" είναι, κατά τον γράφοντα ένα από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα δείγματα γραφής του σουηδικού ήχου, μακριά από την υπεραξία, που προσκολλούσε σαν βδέλλα, σε κάθε μπάντα που έτυχε να καβαλήσει το κύμα του ιδιώματος πίσω στα '90s. Ήταν όμως και η ταφόπλακα της μπάντας. Η συνέχεια, είτε με τους LIK, είτε με το folk project των Lonndom, είτε με το εξωτικό folk-black project των Ehlder, είχε ενίοτε την δική της χάρη. Ο Andreas Pettterson, κιθαρίστας όλων αυτών των μπαντών αλλά και των Armagedda, ίδρυσε και την Nordvis Produktion, μια ξεχωριστή δισκογραφική στο underground extreme metal, που ήδη φέτος έχει προσφέρει απλόχερα τον εκπληκτικό νέο δίσκο των Grift μεταξύ άλλων.

Οι πληροφορίες αυτές, κρίνω πως είναι απαραίτητες για να αντιληφθεί κανείς που θα εισέλθει στο "Svindeldjup Ättestup" την σημασία του. Η επαναδραστηριοποίηση της μπάντας δεκαέξι χρόνια μετά, με την κυκλοφορία νέου δίσκου μάλιστα, έχει την σημειολογία της. Αυτή, έτσι και αλλιώς, γίνεται αμέσως ξεκάθαρη από το εξώφυλλο, δημιουργία του Eric Danielsson (Watain). Η τεχνική, το χρώμα, αλλά και αυτό καθαυτό το εξώφυλλο του "Ond Spiritism" φιγουράρουν σε αυτό του νέου πονήματος της μπάντας. Έπειτα από την σύντομη εισαγωγή, το magnum opus των Armagedda δίνει το όνομά του και στο πρώτο κανονικό τραγούδι του νέου δίσκου. Στα λόγια της ίδιας της μπάντας, «πρέπει να γίνουμε μάρτυρες αυτού που όφειλε να παραμείνει νεκρό αλλά ένας αφύσικος παλμός και μια αγωνιώδης επίκληση το επανέφεραν στη ζωή, ώστε να στοιχειώνει την νύχτα του κόσμου».

Ηχητικά λοιπόν, αλλά και θεματικά και εν γένει αισθητικά, το "Svindeldjup Ättestup" είναι η συνέχεια του "Ond Spiritism". Με μια αρκετά καθαρή παραγωγή, αλλά και μια περαιτέρω αφοσίωση στη μελωδία και τα mid tempo περάσματα να το διαφοροποιούν, το νέο άλμπουμ των Armagedda κερδίζει με το σπαθί του τις ακροάσεις που του αναλογούν. Σίγουρα, η νοσταλγική διάθεση δεν μπορεί να εξαλειφθεί, αφού, πέρα από το γεγονός πως η ίδια η μπάντα δεν την αποστρέφεται, στίχοι, riffs και συνολικές στιγμές υπενθυμίζουν τις χρυσές μέρες του ιδιώματος.

Η προσιτή φύση του "Svindeldjup Ättestup" του επιτρέπει να στοχεύσει μονομιάς στο θυμικό του ακροατή, ακόμη και αν στερείται ψυχρής και αντικοινωνικής δυναμικής. Αυτό, πέραν των διάσπαρτων συνδέσεων με τον προκάτοχό του, που λειτουργούν ως δίκοπο μαχαίρι, είναι το μοναδικό αρνητικό που θα μπορούσα να προσάψω στην νέα κυκλοφορία. Η αλήθεια όμως είναι, πως ακόμη και αν μου είναι άγνωστο το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία της μπάντας, το "Svindeldjup Ättestup" είναι πειστικό. Ανά στιγμές, όπως στο "Djupers Djup" ή το ενδεκάλεπτο μαγευτικό κλείσιμο του "Evigheten I En Obrytbar Cirkel", αυτή η ιδιαίτερη ανατριχίλα που είχε την ικανότητα να μεταδόσει η μπάντα περνάει κάτω από το δέρμα.

Ως γνωστόν, η ανταπόκριση του κόσμου θα καθορίσει σε σημαντικό βαθμό την κληρονομιά του δίσκου. Προσωπικά όμως, η άνεση με την οποία ριζώθηκε τόσο καιρό στα ηχεία μου ο δίσκος, συνυπολογίζοντας την απόσταση από την οποία βίωσα το "Ond Spiritism" με τρόμαξε. Η αναβίωση παραδοσιακών ρευμάτων του ακραίου ήχου, και δη η ανακύκλωση ιδεών προς νοσταλγική χρήση, είναι αδιάκοπη. Παρόλα αυτά, οι Armagedda επανέφεραν το ίδιο απόκοσμο συναίσθημα, την ίδια μανία με την οποία οι σκιές ζωντανεύουν και η νύχτα αποκτά προσωπικότητα.

Ουσιαστικά, επανέφεραν το πνεύμα που τους χαρακτήριζε. Του έδωσαν τροφή και δύναμη ώστε να κυριεύσει εκ νέου ακροατές. Συνυπολογίζοντας, και τηρώντας τις απαραίτητες αποστάσεις από αυτό, του γεγονότος πως η παραγωγή έγινε από τη No Solace και τον M.Z. των Mgla, τότε αυτή η μοντέρνα απόδοση του μελωδικού και σκοτεινού ήχου της μπάντας, είναι πέρα για πέρα συνειδητή. Ο τρόπος που συνδέονται μεταξύ τους αλλά κορυφώνονται διαφορετικά οι επτά συνθέσεις, δείχνει πως η συνθετική διαδικασία δεν ήταν απλά ενστικτώδης.

Ακόμη και αυτή η ενισχυμένη μελωδικότητα, δείχνει την διάθεση της μπάντας να εντείνει το προσωπικό της στίγμα, αν όχι το καθολικό, τουλάχιστον του "Ond Spiritism". Η επιστροφή των Armagedda δεκαέξι χρόνια μετά, είναι άξια μνείας και αφοσίωσης για τους λάτρεις αυτού του κρυφού συναισθήματος, αυτής της γαλήνης που προσφέρει η γνώση πως την νύχτα οι ενδόμυχες σκέψεις του καθενός δεν είναι μόνες αλλά συντροφεύονται από μια σχεδόν μεταφυσική ασφάλεια. Ίσως, επειδή στο βάθος του παραθύρου παραμονεύει ένας παλιός γνώριμος, που βγήκε για τον νυχτερινό του περίπατο. Πόσο άσχημα μπορεί να πάει μια απόπειρα να τον συνοδεύσει κανείς;

Bandcamp

Youtube