Incantation

Η επιρροή των Incantation στο σύγχρονο death metal, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής για όσους ακολουθούν το ιδίωμα. Συχνά μάλιστα, μια απλή αναφορά στους Αμερικανούς, με ή και χωρίς το συνοδευτικό των έτερων Immolation, είναι ικανή να προϊδεάσει, σε βαθμό spoiler, τον ακροατή για το τι πρόκειται να ακούσει. Η ατμόσφαιρα, το αποπνικτικό, και αρχοντικά αποκρουστικό, mid tempo riffing, τα φωνητικά, ακόμη και το κυκλοθυμικό τυμπάνισμα, που κυριαρχούν στον ακραίο ήχο, είναι ένα δείγμα του ανεξίτηλου αποτυπώματος της μπάντας.

Η άνθιση όμως, σε underground επίπεδο, αλλά όχι μόνο, του ιδιαίτερου αυτού ήχου, είναι ικανή να ανασύρει μερικά πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα. Όπως συμβαίνει, σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια, με κάθε νέα έξαρση ενός ιδιώματος, με την ανάδειξη νέων συγκροτημάτων και μνημειωδών δίσκων, έτσι και τώρα, μια ατέρμονη συζήτηση επανέρχεται στο τραπέζι. Οι νέοι θεοί, μπορούν να ξεπεράσουν τους προπάτορές τους; Αν αυτή η ερώτηση, διαθέτει δόση προβοκάτσιας, τότε ας επιχειρηθεί μια προσέγγιση σε μια πιο μετριοπαθή παραλλαγή της.

Πέραν της κληρονομιάς και της επιρροής τους, οι παλαιοί θεοί, έχουν θέση στη σύγχρονη αιχμή του δόρατος του ιδιώματος; Σίγουρα, μια πιθανή απάντηση, είναι πως μια τέτοια ερώτηση, ειδικά στην τέχνη, στερείται νοήματος και εν τέλει, δεν υπάρχει λόγος να απασχολεί τους οπαδούς. Το παρόν μιας μπάντας, σπάνια μπορεί να θολώσει το ένδοξο παρελθόν της. Συχνότερα μάλιστα, συγκροτήματα του μεγέθους των death metal θρύλων, όταν ανακοινώνουν νέο δίσκο, τότε οι απαιτήσεις είναι λίγο έως πολύ συνειδητοποιημένες.

Κανείς νοήμων άνθρωπος δεν πιστεύω πως θα απαιτούσε από τους Incantation να επαναλάβουν ανδραγαθήματα όπως το "Onward To Golgotha" εν έτει 2020. Βέβαια, και εδώ έγκειται το παράδοξο, οι Incantation είναι μπάντα που ακόμη και στην ύστερη πορεία της, χαρίζει απλόχερα δισκάρες. Με το παγιωμένο ύφος, και τη ροπή των τελευταίων, αρκετών χρόνων, προς το funeral doom/death να είναι πιο έντονη, το "Sect Of Vile Divinities", δεν ήρθε για να δώσει απαντήσεις, αλλά γιατί το όφειλαν οι δημιουργοί στους εαυτούς τους.

Ο ιθύνων νους John McEntee, φέτος έχει ήδη χτυπήσει δισκογραφικά με τους Beast Of Revelation. Ο τιτάνας της σκηνής αυτής, ζει και αναπνέει για death metal διαφόρων αποχρώσεων. Ο δωδέκατος δίσκος των Incantation λοιπόν, δεν ήταν βεβιασμένη κίνηση, αλλά μια πηγαία, ζωτικής σημασίας έκφραση. Κινούμενοι ηχητικά στο ύφος της ύστερης περιόδου τους, με τη μεγαλύτερη, έως τώρα έμφαση στα αργά, βασανιστικά σημεία, οι Incantation κυκλοφόρησαν τον δίσκο που θα περίμενε κάποιος οπαδός τους.

Παρά το γεγονός πως σπάνια ξεδιπλώνονται στα ηχεία αχαλίνωτες συνθέσεις, τα δώδεκα κομμάτια συνολικά, του δίσκου, φροντίζουν να προσδώσουν μια αυθεντική εμπειρία. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κέρδος του "Sect Of Vile Divinities". Συνθέσεις όπως το "Propiriation", ή το "Fury’s Manifesto" είναι ο ορισμός του Incantation-ικού death metal. Φυσικά, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους, ακόμη και τις προαναφερθείσες προβοκατόρικες, γίνεται αντιληπτό μετά από αρκετές ακροάσεις, πως ακόμη και η κτηνωδία του "Siege Hive" που κλείνει τον δίσκο, δεν είναι ικανή να τον αναδείξει στις σύγχρονες κορυφές του παρακλαδιού που οι ίδιοι, κυριολεκτικά, δημιούργησαν.

Με κίνδυνο όμως να επαναλάβω τον εαυτό μου, θα υποστηρίξω εκ νέου πως κάτι τέτοιο δεν έχει σημασία. Η ποικιλομορφία είναι παρούσα, οι αντίθετοι, από άποψη ταχυτήτων, πόλοι, υφίστανται, ενώ ακόμη και σύντομες συνθέσεις όπως το "Ignis Fatuus" είναι τρομακτικά προσεγμένες. Συχνά, διατυμπανίζονται απόψεις περί σταθερής αξίας, που είναι μια καλογυαλισμένη εκδοχή του αδόκιμου όρου «χρυσή μετριότητα». Οι Incantation, όμως, δεν είναι τίποτα από τα δύο, γιατί πολύ απλά, στον εν λόγω ήχο, έχουν ορίσει την αξία, είναι το μέτρο σύγκρισης.

Το "Sect Of Vile Divinities" λοιπόν, αναμετράται αποκλειστικά και μόνο με τη θηριώδη δισκογραφία των Αμερικανών, και εν πολλοίς δικαιώνεται. Με ελάχιστες εκπλήξεις, με περιορισμένη φαντασία, τρομερή τεχνική αλλά και παντελή έλλειψη επιτήδευσης, οι Incantation επέστρεψαν και θέρισαν, όπως μόνο αυτοί μπορούν. Θεωρώ αδιανόητο, κάποιος λάτρης αυτού του ήχου να ακούσει το "Sect Of Vile Divinities" και να μην βρει αρκετές στιγμές που να τον κρατήσουν κοντά του για εύλογο χρονικό διάστημα. Αν κάποιος όμως θέλει να εισαχθεί στο ιδίωμα, οφείλω να ολοκληρώσω αυτή την παρουσίαση με ένα αφορισμό:

Αν το "Sect Of Vile Divinities" είχε κυκλοφορήσει από μια άγνωστη μπάντα θα θεωρούταν μια από τις obscure death metal κυκλοφορίες της χρονιάς. Ειδικά αν η άγνωστη αυτή μπάντα είχε συνδυάσει άσμα όπως το "Entrails Of The Hag Queen" με τέτοιο video. Για τους Incantation, είναι, όμως, με ό,τι και αν σημαίνει αυτό, ένας απλά καλός δίσκος που παρουσιάζει ισόποσα όλες τις πτυχές του ήχου τους. Το δωδέκατο άλμπουμ των θρύλων έχει αντοχές και είναι ικανό να ανταποδώσει και χτυπήματα στη σύγχρονη σκηνή, αναφαίρετο κεκτημένο της μπάντας.