Vassafor

Όταν με τον έτερο συνένοχο στο έγκλημα, Γιάννη Δούκα, στήναμε αυτό το αφιέρωμα στο war black metal της προηγούμενης δεκαετίας, υπήρχε ένας μικρός ενδοιασμός στην συμπερίληψη του τελευταίου πονήματος των Νεοζηλανδών Vassafor, "Malediction". Η δεύτερη δουλειά της μπάντας, που προέρχεται από μια περιοχή με εξαιρετική black/death σκηνή, διέθετε ένα διαφορετικό είδος αποπνικτικού σκότους, το οποίο αν και θύμιζε εντόνως άλλους συντοπίτες και επιρροές του, είχε στον πυρήνα του κάτι το ξεχωριστό. Ο τρίτος τους δίσκος, ευθέως ονομασμένος "To The Death", ήρθε για να επιτρέψει στην ταυτότητα των Vassafor να αναπνεύσει και να κυριαρχήσει.

Ανέκαθεν θεωρούσα μοναδικό τον τρόπο όπου οι πραγματικά σπουδαίες blackened death metal μπάντες ισορροπούσαν τις επιρροές ανάμεσα στα δύο ιδιώματα. Στο πέρασμα των ετών βέβαια, ειδικά σε πιο «εμπορικό» επίπεδο, μια μανιέρα έκανε την εμφάνιση της, κατά την οποία οι Morbid Angel και οι Immolation, αν συνδυαστούν με τα leads των Dissection και ριζωθούν στο occult, μπορούν να παράγουν ες αεί δίσκους. Ταυτόχρονα, η διαρκής αισθητική αποθέωση των Blasphemy και των Conqueror, συνεχίζει ακάθεκτη, αν και, συχνά, μπάντες όπως οι εκπληκτικοί Teitanblood ή όσες συμπεριλήφθηκαν στο αφιέρωμα που αναφέρθηκε στην αρχή, έδειξαν κατά τη γνώμη μου πως υπάρχει παντού χώρος για προσωπικότητα.

Συχνά όμως, υπάρχει και μια ελαφρώς παραγκωνισμένη ρίζα του blackened death metal κακού, η οποία απαντάει στο όνομα Darkthrone. Είναι γνωστό, πως στην πορεία τους οι Νορβηγοί, πράττοντας διαρκώς όπως θέλουν, πέρασαν επιτυχώς από πολλά ιδιώματα. Επιλέγοντας όμως να σταθώ στο προσωπικά αγαπημένο και μνημειώδες, "A Blaze In The Northern Sky" οφείλω να ομολογήσω πως τα μπασταρδεμένα death metal riffs, που είχαν αρχίσει να ενδίδουν στις τεχνοτροπίες του νορβηγικού black metal riffing, έχουν τόση ουσία, που κομμάτια όπως το "Paragon Belial" ή το "In The Shadow Of The Horns" εμπνέουν πλέον πρωτίστως black/death μπάντες παρά αυτές που αναζήτησαν έμπνευση στους τρείς μετέπειτα δίσκους των Νορβηγών.

Ένα άλλο ντουέτο, οι Vassafor, δείχνουν πως κατέχουν τη γνώση για την δημιουργία ερεβώδους και αποπνικτικής μουσικής. Ο VK των Sinistrous Diabolus, πρώην μέλος των Diocletian, Terror Oath, live κιθαρίστας των Blasphemy, Temple Nightside, με τους τελευταίους να κυκλοφορούν την ίδια μέρα το δικό τους πόνημα, "Pillars Of Damnation" επίσης από την Iron Bonehead, συνθέτει μακροσκελείς και επιβλητικές συνθέσεις οι οποίες βασίζονται στα εμπνευσμένα riffs και τα περίτεχνα solos, και όχι απλώς στην αναζήτηση της ατμόσφαιρας. Θυμίζοντας ως προς αυτό το στοιχείο το απύθμενο βάθος των Teitanblood, ο VK σε συνεργασία με τον ντράμερ BP, εξερευνεί αυτή την ιδιαίτερη μετατροπή του παραδοσιακού black metal σε σπηλαϊκό death.

Η κύρια διαφορά που εντοπίζω στο "To The Death" σε σχέση με τους προκατόχους του, είναι πως παρά τα 65 λεπτά που διαρκεί, ηχεί εντυπωσιακά στοχευμένο. Οι Vassafor, φροντίζουν να φέρουν στην επιφάνεια την ικανότητά τους να μεταπηδούν από ανεμοδαρμένα riffs σε ογκώδη ξεσπάσματα και από εκεί σε φρενήρη leads και s;olos. Η έναρξη με το δωδεκάλεπτο ομότιτλο, κινείται σε ένα ποιοτικό επίπεδο παραδοσιακού νεοζηλανδικού black/death, που όμως χάρη στα κιθαριστικά του τερτίπια οδηγεί σε ένα λυτρωτικό ξέσπασμα. Η συνέχεια με το "Egregore Rising" φέρνει στο προσκήνιο το προαναφερθέν νορβηγικό black metal riffing, μέχρι όμως να λάβει μια εντυπωσιακή μετατροπή σε ένα ρυθμικά επιβλητικό κομμάτι που αναγνωρίζει την σημασία της ισορροπίας όπως την δίδαξαν οι Darkthrone, προσαρμόζοντάς την βέβαια στα σημερινά πλαίσια του ιδιώματος.

Αν υπάρχει μια σύνθεση η οποία αποδεικνύει πόσο ευφάνταστη και ταυτοχρόνως ωμή είναι η προσέγγιση των Vassafor, αυτή είναι το "Eyrie". Ξεπερνώντας τα δέκα λεπτά σε διάρκεια, το τραγούδι αποτελεί ένα ανελέητο αγώνα δρόμου, όπου, με διαρκείς εναλλαγές ηχοτοπίων, δεν στερείται στιγμή δυναμικής, μεταδίδοντας ταυτόχρονα την πνιγηρή ατμόσφαιρα που επιζητά η μπάντα. Με τα φωνητικά να υφίστανται σε δεύτερο πλάνο, ως ψίθυροι ή κραυγές στο βάθος, η κιθαριστική δουλειά καθοδηγεί τις διαθέσεις, φροντίζοντας ταυτόχρονα μα ξαποσταίνει με μελωδικά και ατμοσφαιρικά χωρία.

Το "To The Death" όμως, εκμεταλλεύεται και πιο αργές στιγμές, υπενθυμίζοντας πως η κληρονομιά του Warrior κρύβεται κυρίως στα πιο απόκρυφα σημεία. Το αρκούντως Celtic Frost - ικό "The Burning Ithyr", απογειώνει την ρυθμική του προσήλωση με επιδέξια leads, λειτουργώντας ταυτόχρονα και ως προάγγελος της πιο μεγαλεπίβολης στιγμής του δίσκου. Το φινάλε του άλμπουμ με το "Singularity", είναι κάτι παραπάνω από το επιστέγασμα των διαφορετικών πλευρών του ήχου των Vassafor. Με τα δεκαοκτώ λεπτά που διαρκεί να κάνουν τα προηγούμενα τραγούδια να φαίνονται σφηνάκια, το εν λόγω κομμάτι φροντίζει, με αλληλουχία ηχητικών σκηνών, να επικαλείται επιβλητικά όλες τις διαφορετικές τεχνοτροπίες της μπάντας. Οι Vassafor ρίχνουν το βάρος στην ατμόσφαιρα, δημιουργώντας την μέσα από πολυεπίπεδο riffing και υποχθόνιες εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων.

Είναι τέτοια η επιβλητικότητα του "Singularity" που εντυπωσιάζει κάθε τολμηρό που θα ενδώσει στον δίσκο. Ο αέρας με τον οποίο επιβάλλεται δια του δαιδαλώδους ταξιδιού του, είναι η ουσιαστική ταυτότητα της μπάντας. Οι Vassafor, στην προσπάθεια τους να μην συμβιβαστούν με τις νόρμες του ιδιώματος που υπηρετούν, συνέθεσαν ένα εντυπωσιακό κτήνος. Οι βλοσυρές ψυχολογικές εκφάνσεις που ξυπνάνε οι ήχοι του "To The Death", δύσκολα θα βρουν σοβαρό ανταγωνισμό την τρέχουσα χρονιά. Ακόμη όμως και αν συμβεί αυτό, έχουν πολλά και ποικίλα βαρβαρικά όπλα στην φαρέτρα τους ώστε να έχουν αρκετές αξιώσεις να στείλουν κάθε επίδοξο ανταγωνιστή στα τάρταρα.

Bandcamp