Narrow Head

Μια από τις πιο συνήθεις κουβέντες μεταξύ μουσικόφιλων είναι το κατά πόσο ένας ήχος έχει πλέον ξεπεραστεί σε τέτοιο βαθμό που τα νέα συγκροτήματα τα οποία κινούνται σε αυτό το στυλ να πρέπει να θεωρούν revival ή nostalgia acts. Και αν για περιπτώσεις όπως το hard ή το blues rock, η απάντηση μπορεί να δοθεί σχετικά εύκολα, για τα περισσότερα είδη δεν ισχύει το ίδιο. Ναι, ok, το να παίζεις το 2023 όπως έπαιζαν οι Darkthrone το 1994 ή όπως έπαιζαν οι Exploited το 1981, κατευθείαν σε βάζει σε μια trve kvlt κατηγορία όπου η έλλειψη πρωτοτυπίας μπορεί να θεωρείται από κάποιους προσόν αλλά, στην πραγματικότητα, είσαι απλά ξεπερασμένος και βαρετός. Αντίστοιχα, νομίζω πως οι χιλιάδες μιμητές των My Bloody Valentine, με τους οποίους γέμισε ο τόπος για μια περίοδο, δεν μπορούν παρά να ενταχθούν σε αυτό το πλαίσιο σχημάτων που αναπαράγουν έναν ήχο που, μπορεί να μην έχει πεθάνει, αλλά, σίγουρα, δεν έχει και κάτι νέο να πει σήμερα.

Με βάση τα παραπάνω λοιπόν, οι Narrow Head πιθανά να έπρεπε να ενταχθούν σε αυτή την κατηγορία. Ευτυχώς για αυτούς όμως, αυτό που κάνουν μοιάζει περισσότερο με αναθεωρητισμό παρά με προσπάθεια επαναφοράς ενός τελειωμένου ήχου. Και αυτό γιατί, παρόλο που με μια πρώτη ακρόαση, λόγω αυτής της κάπως παλιακής αύρας που έχει το συγκρότημα σου δημιουργεί την αίσθηση πως πρόκειται για κάποιο χαμένο γκρουπ των ‘90s που δεν βρήκε το δρόμο του προς τη δόξα, όσο περισσότερη σημασία δίνεις, τόσο καταλήγεις πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Δημιουργημένοι το 2013 στο Τέξας, οι Αμερικάνοι με κάθε τους βήμα, μπορεί να έκαναν σαφείς τις επιρροές τους, όμως έδειχναν να κατευθύνονται, παράλληλα, σ΄ ένα νέο, αδιευκρίνιστο τόπο. Και νομίζω πως με το "Moments of Clarity" επιτέλους έφτασαν εκεί. Δεν ήταν βέβαια ένας εύκολος δρόμος αφού η πανδημία, ο θάνατος δικών τους ανθρώπων, η συνειδητοποίηση του πόσο λίγο χρόνο έχουμε στον πλανήτη αλλά και η ανάγκη να ζήσει κανείς όσο περισσότερο μπορεί μέσα σε αυτό το χρόνο, αποτέλεσαν τις κύριες πηγές έμπνευσης του δίσκου. Ίσως και γι’ αυτό η νέα τους δουλειά να καταφέρνει να ισορροπεί τόσο καλά ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, ανάμεσα στην τραγωδία και την ελπίδα.

Είχαν προηγηθεί ένα φιλόδοξο ντεμπούτο το 2016 κι ένα, ελαφρώς άνισο μα σίγουρα ενδιαφέρον, δεύτερο άλμπουμ το 2020. Στον φετινό τρίτο τους δίσκο όμως καταφέρνουν να τιθασεύσουν επιτέλους όλες τις μουσικές που τους αρέσουν και να τις κάνουν δικές τους. Και ναι, όλες αυτές μουσικές στις οποίες αναφέρομαι ανήκουν σαφέστατα στο παρελθόν αφού το συγκρότημα φαίνεται να έχει "λιώσει" όλο το αμερικάνικο alternative όπως διαμορφώθηκε τη δεκαετία 1985-1995. Αυτό όμως που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που μπολιάζουν ιδέες και είδη θυμίζοντας τις κορυφαίες στιγμές των Nothing ή τον DIIV.

Πέρα από τις εμφανείς επιρροές του grunge, του shoegaze και των The Smashing Pumpkins, οι Narrow Head φλερτάρουν με τους Dinosaur Jr., πειραματίζονται με industrial στοιχεία, και υποκλίνονται στο whatever (εμείς το λέγαμε Nu) metal που έπαιζαν οι Deftones στο "Around The Fur" και στο (περίπου) post- hardcore που έπαιζαν οι Hum στο "You'd Prefer an Astronaut". Όπως καταλαβαίνετε δηλαδή, αν μη τι άλλο, οι άνθρωποι έχουν καλό γούστο. Το γεγονός πως καταφέρνουν να δέσουν όλα αυτά και να μας παραδώσουν δώδεκα εξαιρετικά κομμάτια χωρίς υποψία filler και σε κάθε ένα από αυτά να πετυχαίνουν να ακούγονται διαφορετικοί, χωρίς όμως να χάνουν την ταυτότητά τους είναι ένα εντυπωσιακό προσόν που καθιστά την τρίτη τους επίσημη κυκλοφορία την πιο ολοκληρωμένη και, κατά τη γνώμη μου, την καλύτερη της, μέχρι σήμερα, καριέρας τους. Και για αυτό σίγουρα χρωστάνε πολλά στον Sonny DiPerri, συνεργάτη των Portugal. The Man, My Bloody Valentine και Trent Reznor, ο οποίος έκανε την εκπληκτική παραγωγή του δίσκου και ο οποίος ώθησε το συγκρότημα να βγάλει στην επιφάνεια τον καλύτερό του εαυτό.

Οι Τεξανοί στο "Moments of Clarity" συνδυάζουν μελωδικά φωνητικά (εντάξει και κάτι λίγα ουρλιαχτά στο βάθος) με heavy κιθάρες (τρεις για την ακρίβεια) φορτωμένες με τόνους fuzz και flanger, ενώ ειδική μνεία οφείλει να γίνει στο εξαιρετικό rhythm section που, παρά την συνεχή τάση του συγκροτήματος να απλώνει τον ήχο του, πετυχαίνει να τους κρατάει δεμένους σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, η νέα τους δουλειά των Narrow Head καταλήγει να είναι πολλά περισσότερα από μια απλή ανακύκλωση παρελθοντικών μουσικών τάσεων και στα αυτιά μου τουλάχιστον δίνει μια αναζωογονητική πνοή στο, αρκετά ταλαιπωρημένο τα τελευταία χρόνια, αμερικάνικο alternative. Ο Jacob Duarte, τραγουδιστής και κιθαρίστας του συγκροτήματος, είχε δηλώσει πως στόχος του ήταν να φτιάξει ένα άλμπουμ που θα αποδείκνυε πως «η rock μουσική είναι ακόμη ζωντανή». Νομίζω πως τα κατάφερε, χαρίζοντας μας, παράλληλα, έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2023.