Iced Earth: «Ενδιαφερόμαστε να γράψουμε για θέματα της ελληνικής ιστορίας»

Με το "Incorruptible" να έχει μόλις κυκλοφορήσει, επικοινωνήσαμε με τον Jon Schaffer για τα καθέκαστα. Μιλήσαμε αναλυτικά για τον καινούργιο δίσκο και πώς έφτασαν σε αυτό το αποτέλεσμα, την πιθανότητα να φτιάξει ένα concept άλμπουμ βασισμένο στον Αμερικάνικο Εμφύλιο, την πίστη που έχει στο υλικό της καινούργιας τους δουλειάς, αλλά και τη μουσική εξέλιξη των Iced Earth από τον πρώτο δίσκο έως σήμερα.

Πώς καταλήξατε στον Jake Drayer ως αντικαταστάτη του Troy και τι νομίζεις πως έφερε στην μπάντα;

Κάναμε audition και είχαμε εκατοντάδες συμμετοχές απ' όλο τον κόσμο. Έγινε μέσω video/audio και είχαμε φτιάξει έναν λογαριασμό στο dropbox γι' αυτόν τον σκοπό. Ήταν μια σχετικά τυπική διαδικασία μέσω της οποία ακούσαμε το υλικό που μας είχαν σταλεί προκειμένου να αποφασίσουμε ποιοι μας ενδιέφεραν και φτάσαμε τελικά να ενδιαφερόμαστε πολύ σοβαρά για έξι άτομα. Πραγματοποίησα μερικές τηλεφωνικές συνεντεύξεις μαζί τους και έτσι έφτασα στο σημείο που θεωρούσα την περίπτωση του Jake την καλύτερη. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο, ήρθε αεροπορικώς εδώ για μια ακόμα δοκιμή και αυτό ήταν.

Ο δίσκος εκείνη την στιγμή είχε ήδη γραφτεί και είχαν ολοκληρωθεί και οι ενορχηστρώσεις, οπότε απλά ήρθε και έπαιξε τα solo σε αυτό το άλμπουμ. Μπήκε στο συγκρότημα σε μια περίοδο που η διαδικασία ήταν σε προχωρημένο στάδιο, οπότε ανυπομονώ για τον επόμενο δίσκο όπου ίσως θα μπορέσει να συνεισφέρει και συνθετικά, το οποίο θα ήταν κάτι υπέροχο.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μπαίνεις σε φάση δημιουργίας νέου υλικού; Υπάρχει κάποιου είδους τελετουργία; Έχεις πιθανόν μια συγκεκριμένη ιδέα του πώς θα κινηθείς ή απλά γράφεις οτιδήποτε σου έρχεται και τα δουλεύεις πάνω σε αυτά στη συνέχεια;

Πάντα ξεκινάει η διαδικασία με τον θεματικό τίτλο, ακόμα κι αν πρόκειται για προσωρινό τίτλο. Δεν είναι απαραίτητο να μείνει ο ίδιος, καθώς κάποιες φορές αλλάζει στην πορεία.

Βέβαια αυτές οι είναι μικρό-αλλαγές, καθώς το κεντρικό νόημα παραμένει το ίδιο. Μια στο τόσο μπορεί να είναι ένα riff αυτό που θα με εμπνεύσει, αλλά συνήθως πρόκειται για τη διοχέτευση της ενέργειας προς τη σωστή κατεύθυνση, έχοντας κατά νου το όραμα του τι πρέπει να γίνει και διαλέγοντας το θέμα του τραγουδιού. Είτε πρόκειται για ένα τραγούδι που θα γράψω ως φόρο τιμής για τους Αμερικάνους Ιθαγενείς είτε για οποιοδήποτε άλλο θέμα, απλά προσπαθώ να το κάνω να ακούγεται με αυτόν τον τρόπο, έτσι ώστε ακόμα και αν δεν έχει φωνητικά να εξακολουθεί να διηγείται μια ιστορία. Οπότε αυτό γίνεται πάντα στην αρχή. Οι τελικοί στίχοι και οι φωνητικές μελωδίες μπαίνουν στο τέλος.

Την προηγούμενη φορά που είχαμε μιλήσει φαινόσουν αρκετά σίγουρος πως μπορούσες να αναλάβεις την παραγωγή ενός δίσκου. Δουλεύοντας σε αυτόν τον τομέα στο "Plagues Of Babylon" πιστεύεις πως σου έδωσε την απαραίτητη σιγουριά για να συνεχίσεις να είσαι ο παραγωγός των Iced Earth; Ποιο πιστεύεις πως είναι το πιο δύσκολο πράγμα στο να κάνεις παραγωγή στους δικούς σου δίσκους;​

Ασχολούμουν με την παραγωγή από την αρχή, οπότε δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο για εμένα. Ήμουν εκεί σε κάθε τραγούδι που ηχογραφήσαμε, για όλο το διάστημα των 27 χρόνων που φτιάχνουμε δίσκους. Δεν είναι κάτι καινούργιο, λοιπόν, για εμένα, αλλά το να αναλαμβάνεις πλήρη καθήκοντα είναι κάτι διαφορετικό. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις πολύ καλό μηχανικό ήχου. Βέβαια το να είσαι καλός μηχανικός δεν σημαίνει πως είσαι και παραγωγός. Κάποιες φορές αυτά τα δυο συγχέονται.

Σαν παραγωγός της μπάντας σου θα πρέπει να εμπνέεις τους υπόλοιπους και ίσως χρειαστεί να τους φέρεις σε ένα σημείο που θα νιώθουν ενοχλημένοι. Κάποιες φορές παίρνεις σπουδαία απόδοση με αυτόν τον τρόπο

Ποια είναι, θα μου πεις, η πρόκληση στο να είσαι ο παραγωγός της μπάντας σου; Είναι πάντα το ίδιο πράγμα, το να εμπνέεις τους συνεργάτες σου και να παίρνεις την καλύτερη απόδοσή τους. Υπάρχει πολύ ψυχολογική δουλειά όταν μιλάμε για την παραγωγή ενός δίσκου. Πρέπει να τους πιέσεις πολύ, αλλά χωρίς να τους σπάσεις. Πρέπει να τους εμπνεύσεις και πρέπει ίσως να τους φέρεις σε εκείνο το σημείο που θα νιώθουν ενοχλημένοι. Με αυτόν τον τρόπο, όταν βρίσκονται υπό πίεση, κάποιες φορές έχουν καταπληκτική απόδοση.

Έχει να κάνει με το να καταλάβεις το άτομο με το οποίο δουλεύεις. Ο καθένας είναι διαφορετικός και πρέπει να κατανοήσεις τους ανθρώπους και θα πρέπει να κατανοήσεις τις προσωπικότητες και μόνο τότε, αφού θα ξέρεις με τι έχεις να κάνεις, θα πάρεις την καλύτερη τους απόδοση. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η δουλειά, εκτός φυσικά από τα υπόλοιπα που αναλαμβάνει ένας παραγωγός, όπως τον προγραμματισμό, τον χειρισμό του προϋπολογισμού και να φροντίζει όλα να κυλάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα. Το δημιουργικό κομμάτι είναι το να συρράψεις όλα αυτά μαζί, αλλά το να πάρεις τις καλύτερες αποδόσεις είναι εξίσου σημαντικό.

Οι άνθρωποι δεν βλέπουν τι κάνω κάθε μέρα προκειμένου να δουλεύουν τα πάντα. Όλο μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε, λες και είναι ειδήμονες για τα πάντα

Υπάρχει βέβαια και το στοιχείο του εξωτερικού παρατηρητή, αν με καταλαβαίνεις. Κάποιος που θα μπορεί να δει τα πράγματα πιο καθαρά, καθώς ίσως εσύ δεν μπορείς όντας τόσο πολύ χωμένος στη διαδικασία δημιουργίας του δίσκου. Κάποιος που ίσως σε κάποια στιγμή σου έλεγε «Jon, νομίζω πως έχεις ξεφύγει από τη σωστή πορεία» και να σε καθοδηγήσει κατ' αυτόν τον τρόπο...

Ναι, αυτό θα μπορούσε να συμβεί, αν δεν έχεις ένα ξεκάθαρο όραμα. Το καταλαβαίνω, αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για εμένα. Έχω ένα πολύ ξεκάθαρο όραμα σχετικά με το τι θέλω και τι προσπαθώ να πετύχω. Φίλε, κάνω αυτό το πράγμα για περισσότερα από τριάντα χρόνια και μπορώ να σου πω πως δεν υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες οι οποίοι ξέρουν τι θέλουν μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Και χρειάζονται έναν τύπο σαν εμένα που θα μπορεί να το κάνει γι' αυτούς και κάπου εδώ εισέρχεται πραγματικά ο ρόλος του παραγωγού, ο οποίος είναι να βοηθήσει την μπάντα να αποσαφηνίσει το όραμα της.

Αλλά εγώ το έχω το όραμα. Βάσισα ολόκληρη την καριέρα μου πάνω σε αυτό. Αυτό είναι απλά γεγονός. Δεν με ενδιαφέρει αν το κατανοεί ο κόσμος ή όχι. Δεν είναι εδώ, δεν είναι μέρος της διαδικασίας, δεν βλέπουν το τι κάνω κάθε μέρα προκειμένου να το κάνω να δουλέψει όλο αυτό. Και δεν χρειάζεται κιόλας, γιατί οι άνθρωποι απλά μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε, λες και είναι ειδικοί για τα πάντα. Και ξέρεις αυτό είναι ΟΚ, γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, άλλο που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Το πιο αξιομνημόνευτο και αγαπημένο μου τραγούδι είναι το "Clear The Way". Νομίζω πως είναι το καλύτερο τραγούδι που έγραψες από το... "Glorious Burden" ίσως. Είναι καταπληκτικό. Το γαμάτο riff, ο φρενήρης ρυθμός, η όλη ατμόσφαιρα... Θέλω να πω, κάποια στιγμή ένιωθα πως βρίσκομαι στο πεδίο της μάχης. Πώς προέκυψε αυτό το τραγούδι και πώς αποφάσισες να γράψεις στίχους σχετικά με τη μάχη του Fredericksburg;

Υπήρχε στο κεφάλι μου για πολύ καιρό η ιδέα για να γράψω για την Ιρλανδική Ταξιαρχία και να αποτίσω κατά κάποιο τρόπο έναν φόρο τιμής σε αυτούς. Και αυτό γιατί ήταν μια σφαγή, μια πραγματική σφαγή. Απλά, ένιωσα πως αυτή ήταν η σωστή στιγμή να το κάνω.

Κάποιες φορές μου έρχεται κάποια ιδέα και παίρνει δέκα χρόνια προτού υλοποιηθεί, αλλά πάντα βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού μου και ωριμάζει. Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να την κάνω πραγματικότητα και αυτή ήταν η σωστή στιγμή να γράψω αυτό το τραγούδι. Πιστεύω πως άξιζε η αναμονή καθώς αισθάνομαι πως διοχέτευσα την ενέργεια με το σωστό τρόπο. Θέλω να πω... ξέρω πως υπάρχει πολύς χώρος στο τραγούδι και ακόμα και στην εισαγωγή αρχικά ένιωθα πως επαναλαμβάνονται τα θέματα λίγο περισσότερο από όσο ίσως να χρειαζόταν. Μίλησα όμως με ανθρώπους και τελικά ξέρω πως είναι τέλειο έτσι όπως είναι, γιατί αν κλείσεις τα μάτια μπορείς να δεις νεκρά πτώματα διασκορπισμένα παντού στο πεδίο της μάχης. Μπορείς να συνειδητοποιήσεις την τραγωδία.

Δεν θέλω να ακούγομαι σαν υπεροπτικό αρχίδι όταν λέω «έχω το όραμα», αλλά όντως το έχω και το έχω βάλει κάτω και το έχω δουλέψει 

Αυτό το τραγούδι έχει πολλά σημεία στοχασμού, αλλά έχει και όλα εκείνα τα «κλωτσιά στα αρχίδια» heavy στοιχεία, ενώ έχει και ένα ωραίο ρεφρέν σχεδόν χαρούμενο, λες και πρόκειται για κάποιον ένδοξο θρίαμβο, παρόλο που η ιστορία δεν έχει καμία σχέση με θρίαμβο. Μιλάει για άντρες οι οποίοι μπουκάρουν στη μάχη στα τυφλά, με πίστη και πάθος για όσα πιστεύουν, γνωρίζοντας πως είναι πολύ πιθανόν θα πεθάνουν. Περιέχει τόσα πολλά συναισθήματα και το κόψιμο μετά το μεγάλο ορχηστικό σημείο πραγματικά μοιάζει με κάποιου είδους πεδίο μάχης όπου ακούς τις φωνές των στρατιωτών και έχει τις πίπιζες να παίζουν αυτές τις μελωδίες. Όλα έχουν σχέση με την αφήγηση και αισθανόμουν - πριν ακόμα φτάσω στο σημείο να γράψω τους τελικούς στίχους και τα μέρη των φωνητικών - πως το τραγούδι ήδη έστηνε το τοπίο ή ό,τι είχα στο μυαλό μου πως σκεφτόντουσαν αυτοί οι τύποι.

Αυτό εννοώ φίλε. Δεν θέλω να ακουστώ σαν υπεροπτικό αρχίδι όταν λέω «έχω το όραμα», αλλά όντως το έχω και το έχω βάλει κάτω και το έχω δουλέψει. Και όταν έρχεται η ώρα για τραγούδια όπως το "Clear The Way", ασχέτως αν υπήρχε η ιδέα στο κεφάλι μου για σχεδόν δεκαπέντε χρόνια, τότε το βλέπω πως πρέπει να γίνει και το κάνω πραγματικότητα. Τίποτα δεν μπορεί να με μεταπείσει. Έχει να κάνει με το να μπαίνεις σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο διαλογισμού όπου επιτρέπεις να σε βρει η ενέργεια αυτών των ψυχών που βρίσκονται κάπου εκεί έξω στο σύμπαν. Έτσι έρχεται η ιστορία σε εμένα, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω πως συμβαίνει. Δεν ξέρω. Ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά για ποιον λόγο με ελκύουν αυτά τα πράγματα, αλλά όταν κάτι με χτυπάει κατευθείαν στο κεφάλι, πολλές φορές φτάνει σε σημείο που μπορεί να με κάνει να κλάψω. Και κατά τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας μπορώ πραγματικά να αισθανθώ την ενέργεια που μέσω εμού μετουσιώνεται σε μουσική και τότε ξέρω... Ξέρω πως είμαι στο σωστό μονοπάτι.

Η ιστορία της ιρλανδικής ταξιαρχίας είναι μια ανθρώπινη και πολύ τραγική ιστορία

Θα γούσταραν τα παιδιά της Ιρλανδικής ταξιαρχίας το heavy metal; Πιθανόν όχι... [γέλια]. Αλλά έχει να κάνει με την ενέργεια ρε φίλε. Είναι μια μεταφορά ενέργειας μέσω της ιστορίας και έχει να κάνει με την ικανότητα να την περάσεις σε ανθρώπους μιας διαφορετικής εποχής, ώστε να μπορούν να συνδεθούν με το ανθρώπινο στοιχείο του όλου πράγματος. Γιατί η ιστορία της ιρλανδικής ταξιαρχίας είναι μια ανθρώπινη ιστορία και μάλιστα μια πολύ τραγική.

Έχω να αντιμετωπίσω τη σύγχρονη κουλτούρα όπου οι άνθρωποι έχουν τη συγκέντρωση ενός μυρμηγκιού

Πάντως Jon δεν χρειάζεται να έχεις δεύτερες σκέψεις για το εν λόγω τραγούδι γιατί η εισαγωγή με το επαναλαμβανόμενο θέμα δημιουργεί ένταση και όταν επιτέλους μπαίνει το riff, σε βαράει κατακέφαλα και σε στέλνει αδιάβαστο. Σαν την ενέργεια που είχε συσσωρευτεί πριν το Big Bang όπου ξάφνου... Μπουμ! Πάρε το σύμπαν στα μούτρα!​

Ναι! Αυτό ακριβώς! Συμφωνώ απόλυτα φίλε γι' αυτό και το άφησα έτσι όπως είναι. Έχω επίσης να αντιμετωπίσω και τη σύγχρονη κουλτούρα όπου οι άνθρωποι έχουν τη συγκέντρωση ενός μυρμηγκιού. Αυτό είναι κάτι που δυσκολεύει το να βρεις την ισορροπία μεταξύ του «θα ενδιαφερθεί κανένας;» και του «χέστηκα κι αν δεν ενδιαφερθεί κάποιος». Έτσι αισθάνομαι για να είμαι ειλικρινής. Είναι μια μάχη για την οποία πρέπει να σκεφτώ. Θα αρέσει στον κόσμο; Γιατί προσπαθώ να διηγηθώ μια ιστορία εδώ πέρα. Φυσικά οι παλιοί οπαδοί των Iced Earth είναι συνηθισμένοι σε τέτοια τραγούδια, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουμε κάτι τέτοιο. Αλλά έρχονται νεαρότεροι οπαδοί με λιγότερη ικανότητα συγκέντρωσης, κάτι που νομίζω πως συμβαίνει επειδή υπάρχει αυτή η εξάρτηση στα κινητά τηλέφωνα και θέλουν τα πάντα γρήγορα και άμεσα. Νομίζω πως εμείς οι καλλιτέχνες σκεφτόμαστε αυτά τα πράγματα πολύ πιο διαφορετικά από όπως το κάναμε πριν δεκαπέντε χρόνια.

Αν εξαιρέσουμε κάποια μικρά πρελούδια στα "Framing Armageddon" και "Crucible Of Man", το "Ghost Dance" είναι το πρώτο σας κανονικό instrumental μετά από το "1776". Πώς προέκυψε η ιδέα σχετικά με ένα ορχηστρικό τραγούδι με αναφορά στους Αμερικάνους Ιθαγενείς; Πώς αποφασίζεις αν ένα τραγούδι θα γίνει ορχηστρικό;

Λοιπόν, εξαρτάται. Το "1776" ήταν εξαρχής ένα ορχηστρικό τραγούδι. Το "Ghost Dance" εξελίχτηκε κάνα δυο φορές, όταν και σκεφτόμουν να το πάω στιχουργικά προς κάποιες άλλες κατευθύνσεις, όχι μακριά από το θέμα των Αμερικάνων Ιθαγενών, αλλά να κοιτάξω την ιστορία τους από μια διαφορετική οπτική γωνία. Αρχικά, το τραγούδι λεγόταν "Trail Of Tears". Στη συνέχεια σκέφτηκα να πιάσω τη μάχη του Little Bighorn σχετικά με την ήττα του Custer και της έβδομης ταξιαρχίας ιππικού. Αυτές ήταν κάποιες από τις ιδέες που σκέφτηκα αρχικά.

Στη συνέχεια όμως έφτασα σε ένα σημείο που σκέφτηκα πως δεν χρειαζόταν να πω κάτι για να το κάνω αυτό το τραγούδι έναν φόρο τιμής στους Αμερικάνους Ιθαγενείς. Η μουσική μιλούσε από μόνη της και δεν χρειαζόταν να κάνω κάτι άλλο. Ακολουθώ πάντα το ένστικτό μου. Αυτός ο δίσκος είχε πολλή ενέργεια την οποία χρησιμοποιώντας κατάφερα να φτιάξω τα κατάλληλα μέρη όπου χρειαζόταν δημιουργία ατμόσφαιρας. Οι φωνές των Ιθαγενών που ακούς στη γέφυρα πραγματικά σε στοιχειώνουν. Είναι γαμάτες και ήταν το μοναδικό πράγμα που έπρεπε να γίνει από άποψη φωνητικών. Πρόκειται για πραγματική ψαλμωδία ηχογραφημένη την δεκαετία των '30s. Τη βρήκα στο internet και έπρεπε να την ανοίξω χρονικά και να της αλλάξω την τονικότητα ώστε να ταιριάζει στη ροή του κομματιού, αλλά εξακολουθεί να παρέχει αυτήν την πραγματικά στοιχειωμένη ατμόσφαιρα και το πάει σε ένα εντελώς άλλο επίπεδο. Πραγματικά δεν πίστευα πως ήταν απαραίτητο να βάλω στίχους. Νομίζω πως είναι και έτσι προφανές πως είναι ένας φόρος τιμής που δημιουργήθηκε με πολύ αγάπη για ανθρώπους που προδόθηκαν τόσο άσχημα.

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μεγάλωσα, αλλά οφείλω να παραδεχτώ πως τα μέσης ταχύτητας, ρυθμικά τραγούδια του "Incorruptible" ευχαριστήθηκα περισσότερο. Όπως το απλό αλλά καταπληκτικό "The Veil" για παράδειγμα. Ποιο ήταν το μουσικό όραμά σου πίσω από τη δημιουργία του δίσκου;

Ξέρεις, απλά γράφω ό,τι νιώθω φυσικό εκείνη τη στιγμή. Δεν το πολύ σκέφτομαι... Φυσικά και θέλουμε κάποια από τα κλασικά Iced Earth στοιχεία. Θέλουμε τα γρήγορα σημεία, τα περισσότερο μέσης ταχύτητας κομμάτια, τις μπαλάντες και όλα. Το κάνω αυτό σχεδόν σε όλη μου την καριέρα, αναφορικά με τις ενορχηστρώσεις και το πώς θα βγει ο δίσκος τελικά, αλλά δεν λέω ποτέ «θέλω 70% γρήγορα τραγούδια, 20% μέσης ταχύτητας και 10% μπαλάντες». Απλά, κάθε φορά ο δίσκος εξελίσσεται φυσικά και ειλικρινά. Και στη συνέχεια τον προσαρμόζω κατά τέτοιον τρόπο ώστε να έχει σωστή ροή ως σύνολο.

Αυτό που αποτελεί μεγαλύτερη πρόκληση είναι ένας θεματικός δίσκος, γιατί τότε θα πρέπει να σκεφτείς αυτήν τη ροή πολύ νωρίτερα. Αν διηγείσαι μια ιστορία στιχουργικά, τότε η ιστορία πρέπει να κυλήσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ήταν πολύ φυσικός ο τρόπος που εξελίχτηκαν τα πράγματα. Η μόνη απόφαση που πάρθηκε νωρίς ήταν πως δεν θα ήταν ένας θεματικός δίσκος, γιατί είχα πολλές διαφορετικές ιδέες για πράγματα για τα οποία ήθελα να γράψω και ο Stu είχε διάφορες ιδέες για να γράψει στίχους και καμία από αυτές δεν είχαν σχέση μεταξύ τους. Και ήμουν ΟΚ με αυτό και ίσως είναι η πρώτη φορά από τον πρώτο μας δίσκο που δεν υπάρχει τραγούδι που να συνδέεται με κάποιο άλλο σε οποιοδήποτε τομέα. Οπότε, έμοιαζε καλή φάση το να μπορείς απλά να επικεντρωθείς στο κάθε τραγούδι ασχέτως θέματος.

Μιας και αγαπάω πολύ την τριλογία του “Gettysburg”, το "Valley Forge" και τώρα το "Clear The Way", δεν μπορώ παρά να σκεφτώ αν υπάρχει πιθανότητα στο μέλλον για έναν concept δίσκο σχετικά με τον αμερικάνικο εμφύλιο. Φαίνεται πως πρόκειται για ένα θέμα που σε εμπνέει ιδιαίτερα και σου παρέχει κίνητρο.

Λοιπόν κοίτα πώς έχει το πράγμα. Δεν θα απέκλεια κάτι, αλλά ούτε μπορώ να πω πως θα συμβεί. Βέβαια το "Valley Forge" μιλάει για την Επανάσταση και δεν έχει να κάνει με τον εμφύλιο, όπως και "Declaration Day", οπότε υπάρχει διαφορά. Όμως καταλαβαίνω τι λες.

Αλλά δεν ξέρω. Βρισκόμαστε πολύ νωρίς στη διαδικασία δημιουργίας ενός δίσκου για να παρθούν αποφάσεις για το μέλλον. Πρέπει πάντα το οτιδήποτε να προκύπτει φυσιολογικά. Αν σε δυο χρόνια από τώρα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τον καινούργιο δίσκο, τότε οι ζωές μας θα έχουν αλλάξει. Θα υπάρξουν άλλα πράγματα τα οποία θα μας έχουν επηρεάσει και θα μας κατευθύνουν στιχουργικά, εμένα και τον Stu. Είναι πολύ νωρίς για να παρθεί η οποιαδήποτε απόφαση. Οπότε δεν ξέρω. Είναι πιθανόν, δεν νομίζω βέβαια να το κάνω, αλλά δεν θα το αποκλείσω κιόλας. Ποιος ξέρει;

Θες να μου πεις πως δεν σου πέρασε ποτέ από το μυαλό να κάνεις κάτι τέτοιο;

Όχι, δεν μου πέρασε. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ την ιδέα να φτιάξω έναν concept δίσκο σχετικά με τον εμφύλιο πόλεμο. Έχω σκεφτεί να κάνω κάτι τέτοιο για την αμερικάνικη επανάσταση, αλλά ήταν μια πολύ παροδική σκέψη. Νομίζω πως πρέπει να είναι κάτι το οποίο θα είναι ελκυστικό για όλους τους οπαδούς ανά τον κόσμο. Κατανοώ πως αν με οδηγεί το πάθος και είναι πολύ δυνατό το concept τότε κατά κάποιον τρόπο θα περάσει αυτό και στους οπαδούς, ανεξάρτητα αν έχει να κάνει με την ιστορία τους ή οτιδήποτε. Δεν νομίζω πως τελικά έχει σημασία, αλλά και πάλι θα πρέπει να σκεφτείς το θέμα στην ολότητά του. Πραγματικά δεν ξέρω ρε φίλε. Δεν ξέρω τι μας επιφυλάσσει το μέλλον και να σου πω την αλήθεια δεν θέλω καν να το σκέφτομαι αυτήν τη στιγμή. [γέλια]​

Υπάρχουν θέματα γύρω από την ελληνική ιστορία για τα οποία ενδιαφέρομαι πολύ να γράψω. Ήταν αξέχαστα όσα έζησα στον τάφο του Βασιλιά Φιλίππου (του πατέρα του Μ. Αλέξανδρου) την τελευταία φορά που βρέθηκα στα μέρη σας. Ήταν μια από τις πιο δυνατές στιγμές της ζωής μου

Σε πιέζω σχετικά με το θέμα γιατί όταν άκουσα το "Clear The Way" και κατανόησα για τι πράγμα μιλάει, αμέσως έψαξα να διαβάσω τις λεπτομέρειες της μάχης. Ξέρεις έχει έναν επιμορφωτικό χαρακτήρα. Όχι μόνο γουστάρεις το τραγούδι, αλλά μαθαίνεις και πράγματα για την αμερικάνικη ιστορία ή για την όποια ιστορία γράφεις σχετικά. Οπότε σε παρακαλώ μην αποκλείεις κάτι τέτοιο, ΟΚ; [γέλια]​

Όχι δεν θα το κάνω! Δεν το αποκλείω! Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα, όπως η μάχη του Austerlitz κατά την περίοδο των Ναπολεόντειων πολέμων, που είναι κάτι που χορεύει στο μυαλό μου σχεδόν όσο και το "Clear The Way" και μάλιστα σκέφτηκα να το κάνω σε αυτόν τον δίσκο, αλλά δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα του.

Υπάρχει επίσης και ένα θέμα από την ελληνική ιστορία για το οποίο έχω μεγάλο ενδιαφέρον να γράψω. Πέρασα καταπληκτικά στον τάφο του Βασιλιά Φιλίππου (του πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου) που βρίσκεται κάπου βόρεια της Θεσσαλονίκης, τον οποίο επισκέφτηκα την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί. Μας πήγαν κάποιοι φίλοι και ήταν καταπληκτικά. Μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου. Ήταν εξωπραγματικά φίλε. Είχε και ένα τέλειο μουσείο και το όλο συναίσθημα που ένιωθα ήταν καταπληκτικό. Οπότε ξέρω πως κάποια στιγμή στην πορεία θα γράψω κάτι γι' αυτήν την εμπειρία και που τελοσπάντων είναι κάτι το οποίο με ενδιαφέρει εδώ και καιρό.

Πάντα υπάρχουν τέτοια πράγματα στο μυαλό μου τα οποία μαγειρεύονται, αλλά μου πήρε δεκατρία με δεκατέσσερα χρόνια από τον θάνατο του καλύτερού μου φίλου, ο οποίος σκοτώθηκε σε δυστύχημα με μηχανή, για να γράψω το "Watching Over Me", αν και η ιδέα υπήρχε για πολύ καιρό. Ήρθε στη ζωή όταν έπρεπε, οπότε ποτέ δεν έχει να κάνει με την πίεση και τη βιασύνη. Πάντα έχει να κάνει με τη φυσική ροή των πραγμάτων.

Έχω κάποια άλλα σχέδια για την ιστορία του "Something Wicked" εκτός Iced Earth, που θα πάνε το πράγμα σε μια άλλη διάσταση. Αλλά αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό project

Και τι θα γίνει με τη "Something Wicked" Saga; Ο Set μας εγκατέλειψε ή θα τον συναντήσουμε ξανά κάποια μέρα;

Αυτό είναι εξίσου κάτι το οποίο δεν μπορώ να απαντήσω. Το "Incorruptible" είναι μάλλον ο τελευταίος δίσκος με τον Set στο εξώφυλλο, αλλά και πάλι εξαρτάται από το πώς θα νιώθω τη συγκεκριμένη στιγμή. Μπορώ να πω «Δεν σκοπεύω να κάνω κάτι άλλο με την ιστορία του "Something Wicked" με τους Iced Earth». Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα συμβεί, αλλά δεν έχω κάποια σχέδια στην παρούσα στιγμή. Έχω κάποια άλλα σχέδια για την ιστορία του "Something Wicked" εκτός Iced Earth που θα πάνε το πράγμα σε μια άλλη διάσταση. Αλλά αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό project. Δεν μπορώ να σου πω με 100% βεβαιότητα αν θα συμβεί το ένα ή το άλλο.

Όταν πρώτο-άκουσα το "Ride The Lightning" ήμουν σε φάση "oh man what the fuck"

Πάντα πίστευα πως οι Iced Earth συνδυάζουν πολύ όμορφα τα επιθετικά riff των Metallica με τις δυνατές μελωδίες των Iron Maiden. Όταν πρωτοξεκίνησες ποιο ήταν το όραμά σου αναφορικά με το στυλ μουσικής που ήθελες να παίξεις και πόσο διαφορετικός κατέληξες να γίνεις μετά από όλα αυτά τα χρόνια;

Αυτές οι επιρροές ξεκίνησαν όταν ήμουν πολύ μικρός. Μέχρι να αρχίσω να ακούω τους Metallica είχα ήδη αρχίσει να σταθεροποιώ το στυλ μου ως ρυθμικός κιθαρίστας. Όταν άκουσα το "Ride The Lightning" για πρώτη φορά ήμουν σε φάση "oh man what the fuck" (σ.σ.: αμετάφραστο), γιατί έπαιζα ήδη γρήγορα και βαριά με σφιχτό παίξιμο στην πένα (σ.σ.: tight picking) και οι επιρροές μου ερχόντουσαν από τον Steve Harris, από έναν μπασίστα αν και εγώ ήμουν κιθαρίστας. Αυτό το καλπάζον πράγμα, αλλά στην κιθάρα αντί για το μπάσο.

Θέλω να πω πως είχα βρει ήδη κατά κάποιον τρόπο τον δρόμο μου, καθώς τα παιδιά στους Metallica και εγώ δεν έχουμε τόσο μεγάλη ηλικιακή διαφορά και όλοι μας μεγαλώσαμε ακούγοντας τα ίδια πράγματα. Οπότε αυτό που ακούς είναι η επιρροή του old wave of British heavy metal και στη συνέχεια του new wave of British heavy metal. Όλα αυτά βρίσκονται εκεί μέσα. 

Κατά καιρούς πέφτεις σε παγίδες, καθώς θες να προκαλέσεις τον εαυτό σου, θέλεις να κρατήσεις τα πράγματα φρέσκα και έχεις στη διάθεσή σου όλη αυτήν την τεχνολογία την οποία θέλεις να χρησιμοποιήσεις. Αλλά κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι έχει ξεφύγει...

Η μουσική φυσικά κι άλλαξε αλλά ήταν μια φυσική εξέλιξη. Καταλαβαίνεις πως το "Incorruptible" είναι το δωδέκατο στούντιο άλμπουμ των Iced Earth. Μιλάμε για πολλούς δίσκους. Βλέπεις μια ανάπτυξη, βλέπεις ότι έχουμε πάρει διάφορες κατευθύνσεις.

Στην αρχή όλα είχαν να κάνουν με τα riff και την τυπική προσέγγιση που έχει κάθε νεαρός, αλλά μετά μπορείς να διακρίνεις πως το συνθετικό κομμάτι ξεκινάει και εξελίσσεται. Επικεντρωνόμαστε περισσότερο στο στιχουργικό κομμάτι που γίνεται πιο δραματικό και μιλάει για ιστορίες αγάπης, κάτι που το πάει σε ένα άλλο επίπεδο.

Έπειτα, έρχεται η - ας την πούμε - "Dark Saga" περίοδος, κατά τη διάρκεια της οποίας επικεντρώθηκα στις μεγάλες φωνητικές μελωδίες και στα ρεφρέν κι όλα τα σχετικά. Στην πραγματικότητα αυτό ξεκίνησε από το "Burnt Offerings", με το "Last December" το οποίο ήταν πιθανότατα το πρώτο τραγούδι που πήγε προς αυτήν την κατεύθυνση.

Και μετά είναι η "Glorious Burden" περίοδο όπου τα πάντα γίνονται πιο επικά και μπαίνει και η ορχήστρα στο παιχνίδι. Έπειτα, ακολουθούν τα "Framing Armageddon" και "Crucible Of Man" με όλα αυτά τα παραδοσιακά μουσικά όργανα και τις τρελές ενορχηστρώσεις, όπου η αλήθεια είναι ότι το παρακάναμε με την παραγωγή.

Ξέρεις, είναι αυτές οι παγίδες στις οποίες πέφτεις, καθώς θες να προκαλέσεις τον εαυτό σου, θέλεις να κρατήσεις τα πράγματα φρέσκα και έχεις στη διάθεσή σου όλη αυτήν την τεχνολογία την οποία θέλεις να χρησιμοποιήσεις. Αλλά κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι έχει ξεφύγει, γιατί κάθεσαι και σκέφτεσαι τα πράγματα περισσότερο από όσο πρέπει.

Οπότε κι εμείς επιστρέψαμε με ένα άλμπουμ σαν το "Dystopia" που είναι σαν κλωτσιά στα αρχίδια. Iced Earth, στο πιο λιτό τους. Ένας απλοποιημένος heavy metal δίσκος. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως όλα αυτά συνέβησαν και προέκυψαν πολύ φυσιολογικά.

Έχω αρκετούς φίλους που είναι στη φάση τα ίδια χρόνια με εμάς κι όλοι μας έχουμε πέσει σε τέτοιου είδους παγίδες (γελάει)... Είναι το ίδιο ταξίδι, καθώς όλοι στην καριέρα τους περνάνε τη φάση που θέλουν να πάνε το πράγμα παραπέρα, αλλά από ένα σημείο κι έπειτα χάνεται ο στόχος και πρέπει να επιστρέψεις στις ρίζες. Όμως, να το κάνεις με ειλικρίνεια. Εγώ, πάντως το κάνω. Ακολουθώ το μονοπάτι μου και εν τέλει νομίζω πως έχω πίσω μου έναν εκπληκτικό κατάλογο. Θεωρώ πως έχουμε αφήσει το αποτύπωμά μας ως μπάντα, φίλε μου.

Το "Incorruptible" θα θεωρείται κλασικός δίσκος των Iced Earth. Δεν έχω καμία αμφιβολία επί τούτου

Εδώ έρχεται και μια ερώτηση που πάντα ήθελα να σου κάνω. Ανάμεσα στους οπαδούς των Iced Earth είναι κοινά αποδεκτό, πως το "Burnt Offerings" αν δεν είναι το καλύτερό σας άλμπουμ, είναι σίγουρα ανάμεσα στα καλύτερα. Είναι άγριο, είναι βαρύ είναι σκοτεινό... Μου είναι δύσκολο να καταλάβω γιατί δεν είσαι ιδιαίτερα θετικά προκατειλημμένος απέναντί στην τελειότητά του.

Στην πραγματικότητα αυτό έχει να κάνει με τους κλασικούς δίσκους, με τους πιο μεγάλους δίσκους, αυτούς που πραγματικά αρέσουν στους οπαδούς. Το "Burnt Offering" έχει ένα cult κοινό που το ακολουθεί, αυτό είναι σίγουρο. Το θέμα με τον συγκεκριμένο δίσκο είναι οι συνθήκες γύρω από τις οποίες δημιουργήθηκε, καθώς υπήρχε πολύ αρνητική ενέργεια εκείνη την περίοδο. Αυτού του τύπου οι δίσκοι - οι οποίοι είναι πολύ λίγοι - ποτέ δεν έχουν τον ίδιο αντίκτυπο και φέρνουν στο προσκήνιο μνήμες που δεν είναι ευχάριστες. Από την άσχημη κατάσταση που είχαμε να αντιμετωπίσουμε με το θέμα του συμβολαίου της Century Media στο οποίο είχαμε κολλήσει εκείνη την εποχή, ως το γεγονός πως η σύζυγος του Jim Morris σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα κατά τη διάρκεια της παραγωγής του.

Γίνανε πολλά πράγματα που δεν φέρνουν ακριβώς διασκεδαστικές αναμνήσεις στο μυαλό. Επίσης, έχουμε έναν πραγματικά μεγάλο κατάλογο, οπότε γιατί να μπούμε σε αυτήν τη διαδικασία; Φυσικά, δεν λέω πως δεν πρόκειται να παίξουμε ξανά τραγούδια από αυτό το άλμπουμ. Παίξαμε το "Dante's Inferno" σε μια πολύ μεγάλη παγκόσμια περιοδεία και είναι πιθανό να παίξουμε κι άλλο υλικό στο μέλλον, αλλά η μπάντα προχωράει και έχουμε πλέον δώδεκα δίσκους μέσα από τους οποίους προσπαθούμε να ισορροπήσουμε τι θα παίξουμε για έχει κάτι για όλο τον κόσμο. Αλλά δεν μπορούμε να παίζουμε τα πάντα.

Όταν παίζαμε το "Dante's Inferno" στην περιοδεία του "Dystopia" αφιερώναμε σχεδόν δεκαεπτά λεπτά του σετ μας στο κορυφαίο τραγούδι του "Burnt Offerings". Αλλά αυτό αφαιρεί πολύ από τον χρόνο μας και συνυπολόγισε ότι από τότε έχουμε βγάλει δυο ακόμα άλμπουμ. Οπότε καταλαβαίνεις ποιο είναι το θέμα.

Και τώρα, το "Incorruptible" θα θεωρείται κλασσικός δίσκος των Iced Earth. Δεν έχω καμία αμφιβολία επί τούτου, από τη στιγμή που είδα τις αντιδράσεις των οπαδών και είδα κόσμο να φρικάρει με το πόσο του άρεσε αυτός ο δίσκος. Ως εκ τούτου, μάλλον θα παίζουμε πολλά τραγούδια από αυτό το άλμπουμ στο μέλλον. Βλέποντας και κάνοντας φίλε...

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Incorruptible" από τον Κώστα Πολύζο.