Cold I

Όταν το 2016, οι Cold I κυκλοφόρησαν το εκπληκτικό "Κακός Άνεμος" βρήκα ένα δίσκο που ακόμη με συντροφεύει σε τακτικά χρονικά διαστήματα. Η τρομερή ικανότητα του συγκροτήματος να παίρνει την κληρονομιά του γοτθικού post-punk των Joy Division, The Mob και Bauhaus και να την μετατρέπει σε τραγούδια που αποτυπώνουν την πνιγηρή καθημερινότητα, με συνεπήρε δίχως αύριο. Η συνέχεια το 2018 με το mini LP "Άνθη Γκρεμού" βρήκε το σχήμα να εξερευνά τον ήχο του, βελτιώνοντας διάρκειες και συνθετικές δομές. Έπειτα από πέντε χρόνια σιωπής, και με μια πανδημία να έχει μεσολαβήσει, οι cold I επιστρέφουν με το νέο full length LP τους.

Το "Μέρες Νεκρές" δεν απομακρύνεται από τον θεμελιωμένο και χαρακτηριστικό ήχο της τετράδας. Σε οκτώ κομμάτια και 34 λεπτά, φροντίζει ώστε η τρίτη κυκλοφορία του συγκροτήματος να αναπληρώσει το όποιο χαμένο έδαφος. Ο ήχος του συγκροτήματος, όπως ξεδιπλώνεται και σε αυτό το δίσκο, παραμένει ζεστός, οικείος, με μια ρομαντική σχεδόν, αίσθηση του επικίνδυνου σκότους, και σε προσκαλεί να ακούσεις τις ιστορίες που έχει να διηγηθεί. Από το πρώτο single, το φανταστικό "Μάγισσες", που αποδεικνύει πως η ικανότητα των cold I να συνθέτουν ύμνους στο απόκοσμο παραμένει αναλλοίωτη. Τα τρομερά δεύτερα φωνητικά, το μπάσο, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται και φυσικά αυτό το ρεφραίν, το καθιστούν με συνοπτικές διαδικασίες ένα από τα τραγούδια της χρονιάς.

Από το εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι, μέχρι το διαφοροποιημένο του φινάλε, το άλμπουμ ξεδιπλώνει στο μέγιστο τις συνθετικές αρετές της μπάντας. Η τραγουδοποιία των Cold I, τους παρέχει τη δυνατότητα να δημιουργήσουν ένα δίσκο γεμάτο από σπουδαία κομμάτια. Στο περίβλημά του, το "Μέρες Νεκρές" είναι ένας αρχετυπικός μεν, ‘80s post-punk δίσκος, που έχει στραμμένο το βλέμμα του και στην αναζωπύρωση του ιδιώματος στις αρχές των ‘10s, αλλά φέρει στον πυρήνα του την κληρονομιά του σκοτεινού punk όπως το ανέδειξε η εγχώρια κληρονομιά μπαντών όπως οι Γενιά του Χάους. Οι Cold I όμως, χαράσσουν τη δική τους πορεία.

Με έμφαση στους σφιχτούς ρυθμούς και τις συμπαγείς δομές, έχοντας ως σύμμαχο μια εξαιρετική παραγωγή, το "Μέρες Νεκρές" δεν μειώνει στιγμή την ένταση. Στην "Επωδή", το καταιγιστικό κλίμα που δημιουργούν το μπάσο με τα τύμπανα, παρέχει μια αίσθηση αμεσότητας και κρισιμότητας, πάνω στην οποία η εκφορά των λακωνικών στίχων δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα αντίθεση. Η συνέχεια με το "Μακριά.." βρίσκει το σχήμα να εξερευνά την πιο ονειρική του πλευρά, μόνο για να επανέλθει η ένταση με το "Η Θλίψη Της Γης", του οποίου η κιθαριστική δουλειά κάνει τη διαφορά.

Οι Cold I δεν επιχειρούν να επανεφεύρουν το ιδίωμα, ούτε να εξερευνήσουν πτυχές του που απομακρύνονται προς πιο εναλλακτικές και ανεξάρτητες κατευθύνσεις. Η συγκέντρωση που επιδεικνύουν και η αφοσίωση στην σκοτεινή γοητεία του punk χορού, της ζεστασιάς του υπογείου, της ανάγκης για ανάσα μέσα σε ένα πλέγμα γκρίζων οικοδομικών τετραγώνων που κρύβουν τον ορίζοντα, προσδίδει στα νέα τους τραγούδια την αίσθηση της διαχρονικότητας. Το φοβερό "Οι Σιωπηλοί" από την πρώτη ακρόαση κερδίζει το ενδιαφέρον αφού καταφέρνει με την συνθετική του εξέλιξη και το πάθος που μεταδίδει, πάντα υπό το πρίσμα μιας άψογης ρυθμικής βάσης, να αποτελέσει σημείο αναφοράς για την μπάντα και το δίσκο.

Οι "Μέρες Νεκρές" ρίχνουν την αυλαία με μια διαφοροποιημένη στιγμή. Οι Cold I, στο "Dear John", σε μια υποβλητική στιγμή, παρουσιάζουν μια αγγλόφωνη σύνθεση, η οποία, αξιοποιώντας άψογα τα synths ως υπόστρωμα, καθώς και εύθραυστες φωνητικές ερμηνείες, ανεβάζει τον πήχη ολόκληρης της κυκλοφορίας. Το, βγαλμένο από τη Βρετανία του 1986, σβήσιμο με το "my i is cold", θα προκαλέσει ένα σφήξιμο. Η εμπειρία της ακρόασης του άλμπουμ, επιτυγχάνει να σε κρατήσει αιχμάλωτο καθ’ όλη τη διάρκειά της.

Οι Cold I επέστρεψαν, και παραμένουν η, πιθανώς κορυφαία, εγχώρια post-punk μπάντα, ανάμεσα σε πληθώρα ικανών, μοναδικών και άξιων συγκροτημάτων, μέρος μιας φουρνιάς και γενιάς που σύστησε εκ νέου το εγχώριο κοινό σε αυτά τα ηχοτοπία. Το "Mέρες Νεκρές" είναι μια κυκλοφορία που οφείλει να ακουσθεί, όχι επειδή είναι εγχώρια, ή κοινωνικά ευαίσθητη, ή επειδή έχει «πιασάρικα κομμάτια». Αλλά επειδή είναι ένα άλμπουμ, με το οποίο όσο εξοικειώνεσαι, τόσο θα σε διαβεβαιώνει πως αποτελεί μια συντροφιά και αποκούμπι στην καθημερινή μάχη ενάντια στην δυσθυμική απάθεια και την κοινωνική ισοπέδωση. Κυρίως όμως, επειδή είναι ένας δίσκος που με την μουσική και τα τραγούδια του, προσφέρει ενδυνάμωση, κατανόηση και καταφύγιο. Πάμε πάλι από την αρχή.

«Χαιρετάνε με αντίο, πρόβα για τη φυγή
Μάτια σαν φάρος για ελπίδα, πότε από εδώ πότε από εκεί.
Και έχουν φως πολύ, που βγαίνει από βαθιά.
Σαν το φεγγάρι που αντέχει να ζει στα σκοτεινά.»

Bandcamp