Spiritual Cramp

Γέννημα - θρέμα της hardcore σκηνής του San Francisco, οι Spiritual Cramp όταν ξεκίνησαν το μουσικό τους ταξίδι το 2016 ήταν σαφώς επηρεασμένοι από τα τεκταινόμενα του ευρύτερου αμερικανικού underground. Μην τα ξαναλέμε, μπάντες όπως οι Turnstile, Angel Du$t, Militarie Gun, One Step Closer, MSPAINT, Zulu, Soul Glo, εσχάτως Scowl και Mil-Spec, δείχνουν πως κάτι συμβαίνει εκεί που ξεπερνά τα στενά όρια ενός παραδοσιακού revival. Υπό μια έννοια, ένα ρεύμα νεότερων μπαντών ξεπρόβαλλε, έπιασε τον παλμό άλλων mainstream υποκουλτουρών και τις έφερε στα hardcore μέτρα του, με διαφορετικό πρίσμα. Οι Spiritual Cramp, που πήραν το όνομά τους από κομμάτι των Christian Death, είναι μια διαφορετική, ελαφρώς μπερδεμένη περίπτωση.

To EP "Police State" του 2018, πέραν του σαφούς πολιτικοποιημένου προτάγματος, γίνεται ξεκάθαρη και μια αγάπη για το punk των ‘80s. Συγκεχυμένα, οι Spiritual Cramp λάτρευαν εξίσου τους Minor Threat (και τους Fugazi), τους Clash (ειδικά τις dub στιγμές τους), τους Dead Moon και τους Wipers. Το LP - συλλογή "Television" της ίδιας χρονιάς, παρουσίασε ξάστερα την εξάρτηση της μπάντας στο ’76-79 punk rock και την παράφορη αγάπη της στο εμβληματικό σχήμα του Joe Strummer, το 2-Tone αλλά και τους The Damned μαζί με όλες τις προαναφερθείσες μπάντες. Ενδιαφέρουσες συνθέσεις που ένωναν πολλές επιρροές και έβγαζαν ένα νοσταλγικό μα φρέσκο αέρα. Όλα αυτά, ενδιαφέροντα, αλλά στη «δεύτερη γραμμή» του ρεύματος, μέχρι φέτος.

Το ομότιτλο ντεμπούτο άλμπουμ των Καλιφορνέζων ήρθε στις αρχές του μήνα και τα ισοπέδωσε όλα. Όχι, στο "Spiritual Cramp" η μπάντα δεν απαρνείται τις επιρροές της. Ίσα ίσα, επιχειρεί σε 26 λεπτά να συγκεράσει το καθαγιασμένο πνεύμα του "London Calling" και να του εμφυσήσει εξίσου την λατρεία της για το post-punk, το garage, τους Ramones. Πώς; Άκου απλώς το εθιστικό καυστικό hit "Slick Rick" που ηχεί λες και οι Viagra Boys αποφάσισαν να διασκευάσουν The Cramps. Από την έναρξη του δίσκου με το "Blowback", όπου ένα reggae intro δίνει τη θέση του στην παθιασμένη φωνή του frontman Michael Bingham να επαναλαμβάνει δαιμονισμένος "Another riot in the streets! Another riot in the city! Another town that’s burning down because the cops are being shitty!" λες και το garage rock/post-punk revival της Νέας Υόρκης των αρχών των ‘00s θυμήθηκε ότι κάποτε εκεί έδραζε το American hardcore, για επιστρέψει σε dub κόψιμο, καθίσταται σαφές πως οι Spiritual Cramp έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο στόχο.

Οι δέκα συνθέσεις του άλμπουμ λειτουργούν ως ένα καλειδοσκόπιο μιας punk/alternative παράδοσης η οποία κυοφόρησε συμπυκνωμένη πληροφορία με τη μορφή μνημονικών κομματιών. To "Talkin’ On The Internet" στην έναρξη χρωστά δάνειο στους Offspring, για να καταλήξει να αράζει με τους Hives και Strokes αρκεί να έπαιζε το πικάπ Dead Kennedys. Το αισθαντικό "Herberts On Holiday" χρωστάει περισσότερα από όσα δηλώνει στους Interpol, ενώ το "Catch A Hot One" ηχεί σαν μια πιο ανάλαφρη, μα εξίσου μαγευτική εκδοχή των The Estranged, των οποίων η εξέλιξη και το πνεύμα πλανώνται πάνω από το άλμπουμ.

Ακούγοντας βέβαια σε επανάληψη, και συνήθως στη δια πασών, το "Spiritual Cramp" συνειδητοποιώ πως μετά θέλω να ξαναβάλω Diat, Neighborhood Brats, Rata Negra, Alien Nosejob, Total Control. Σχήματα της νεότερης εποχής, τα οποία, φίλτραραν τόσο καλά τις διαχρονικές επιρροές τους που τις εμπότισαν με τη ζωτική punk νιότη του παρόντος. Έτσι, οι Spiritual Cramp, ενώ θυμίζουν τόσα διαφορετικά πράγματα, όλα την ίδια στιγμή, δημιουργούν ένα συμπαγές, ρευστό και αλάνθαστο άλμπουμ που με παντελή έλλειψη σοβαροφάνειας ή διδακτισμού, στα όρια της αφέλειας, θέλει να σε ταρακουνήσει ("Clashing At The Party"), να σε κάνει να εκραγείς ("Can I Borrow Your Lighter?") από αυτή την ωμή ενέργεια που ανέκαθεν πρέσβευε, υπό οποιοδήποτε προσωπείο, αυτή η μουσική παράδοση.

Με το μπρίο και την βαθύτερη ευφυία τους, οι Spiritual Cramp κυκλοφορούν ένα αδιαπραγμάτευτα σαρωτικό ντεμπούτο LP, που δεν φοβάται να εκτεθεί για να περάσει το μήνυμά του, να τραβήξει τα βλέμματα, να πείσει για τη συνθετική και μεταδοτική του δεινότητα. Το 2019, οι Βρετανοί Austerity κυκλοφόρησαν το συντριπτικό "Anarcho-Punk Dance Party". Ε τώρα, σκέψου αυτό το πάρτυ να γίνεται στα προάστια μιας αμερικανικής μεγαλούπολης, και όλα τα παρευρισκόμενα άτομα, νεαρής ηλικίας, να έχουν μπουχτίσει με τις κοινωνικές ανισότητες και την κυνικότητα της δυτικής πατριαρχικής κοινωνίας. Αποφασίζουν να τα πούν όλα να ξεθυμάνουν, και στο τέλος, να ηλεκτριστούν από το punk ‘n’ roll, να τραγουδήσουν, να χαμογελάσουν, να φανταστούν πως υπάρχει μέλλον. Απολαυστικός δίσκος που μετατρέπει τις αδυναμίες του σε τραγουδάρες και άποψη.

Bandcamp
Spotify