Rid Of Me

Το δεύτερο άλμπουμ των Αμερικανών Rid Of Me έρχεται στο τέλος της χρονιάς να προστεθεί στις κυκλοφορίες που κρατάμε από τη φετινή σοδειά, κι αυτό για διάφορους λόγους. Εκκινώντας από τον πιο απλό κι εύκολο, το hype, και την αδιάκοπη ανάγκη να ανακαλύπτουμε κρυμμένα διαμάντια που προβλέπεται να κάνουν ντόρο. Εμπνευσμένο από διάφορα είδη που αυτή τη στιγμή σκαλίζει αρκετός κόσμος - alternative, post punk, noise, και post hardcore -, το άλμπουμ δύσκολα θα περνούσε απαρατήρητο εφόσον ικανοποιούσε αυτή την do-all προσέγγιση. Δεύτερος άσσος στο μανίκι τους, ο χαρισματικός μπροστάρης σε φωνητικά και μπάσο Itarya Rosenberg (έχει επιλέξει την trans αρρενωπή ταυτότητα), που πρώτα τον βλέπουμε στο εξώφυλλο πριν τον ακούσουμε, με μία φωνή πικαρισμένη και γεμάτη προσωπικότητα να δίνει όλη την ενέργεια και τη βρωμιά που θα ήθελε ένας δίσκος που στοχεύει να καψαλίσει το κοινό του.

Τρίτος λόγος, βέβαια, ανάμεσα σε πολλούς άλλους που μπορεί να προκύψουν στην πορεία, είναι ότι οι Rid Of Me, στο δεύτερο άλμπουμ τους, ό,τι κι αν παίζουν, το παίζουν εξαιρετικά. Τον τελικό λόγο, λένε, πάντα τον έχουν τα ίδια τα τραγούδια, κι από αυτή την άποψη το "Access To The Lonely" είναι αποστομωτικό. Μαζεμένες διάρκειες, γρήγορες ταχύτητες, δυσαρμονικές ατμόσφαιρες, παραμορφώσεις, και ένα λαρύγγι που δεν κιοτεύει σε τίποτα, κάνουν τα τριάντα επτά λεπτά του δίσκου απολαυστικά ήδη από το πρώτο δευτερόλεπτο. Ρόλο σε αυτό παίζει και η εκρηκτική χημεία μεταξύ των μουσικών, μιας και ο Rosenberg, ο Mike McGinnis (κιθάρα), ο Mike Howard (ντραμς), αλλά και ο νεοεισαχθείς Jon DeHart (δεύτερη κιθάρα) - στη θέση του Ruben Polo (πρώην Soul Glo), ο οποίος ήταν άτυπο μέλος - είχαν ήδη συνεργαστεί σε προηγούμενα σχήματα, τους Fight Amp, και τους Low Dose (ο Rosenberg είχε περάσει κι από τους Legendary Divorce).

Το πρώτο κομμάτι παίρνει το όνομα του συγκροτήματος, σαν να μας συστήνονται. Με το "Rid Of Me", πέρα από τη μουσική, που συνεχίζει στα χνάρια του ντεμπούτου "Travelling" (2021), μπαίνει και η θεματική βάση του δίσκου, που δεν είναι άλλη από τα βιώματα του Rosenberg, οι εμπειρίες από τις ψυχιατρικές κλινικές και τις διαγνώσεις, οι εξαρτήσεις από το αλκοόλ, η αντίληψη του σώματος και του εαυτού, αλλά και η καθημερινότητα μέσα σε μία ανθρωποφαγική κοινωνία μοναχικών, που επιθυμούν διακαώς να εισέλθουν σε ουσιαστικές σχέσεις κι επαφές.

Το "I’m So Lonesome I Could Die" μπαίνει εύκολα ως προσωπικό αγαπημένο, με τα κιθαριστικά leads πάνω από το μπάσο και τη φωνή να με παραπέμπουν σε μία heavy Shilpa Ray, ενώ τα ντραμς χτίζουν διαρκώς εντάσεις και δυναμικές για να καθοδηγήσουν μαζί με τα φωνητικά σε εκρηκτικές κορυφώσεις. Από κοντά και το παρανοϊκό "Cut" με την sludgy διάθεσή του και hard rock κιθαριστικό σόλο, το τσαμπουκαλεμένο σφηνάκι "Hell of It" και το "Libertarian Noise Rock", όπου το βασικό riff έχει την γοητευτική απλότητα ενός "Blood and Thunder" κι ένα μεταλλικό σόλο εντελώς αχρείαστο, αλλά πραγματικά διασκεδαστικό. Από τις αργόσυρτες, αρρωστημένες στιγμές, αλλού το συγκρότημα χτυπάει διάνα, όπως το liminal "The Weekend", γεμάτο στριμμένα leads και παραφωνίες, ή στο διπολικό "Gutted", κι αλλού μάλλον επηρεάζει τη ροή του δίσκου, όπως το start/stop ύφος του "Pavement", απ’ το βαρυτικό κέντρο του οποίου το άλμπουμ αργεί λίγο να ανακάμψει.

Ακόμη κι αν μπορεί να ειπωθεί ως ψεγάδι αυτή η σύντομη κοιλιά του δίσκου, το "Access to the Lonely" παραμένει ένας δίσκος που μπορείς να τον ακούς ξανά και ξανά. Διακατέχεται από μία αυθεντικότητα, παρ’ όλο που μπορούμε να δούμε τις ρίζες του να απλώνονται προς διάφορες κατευθύνσεις: μία ρίζα στην PJ Harvey, άλλες στη DIY σκηνή της Φιλαδέλφειας, και άλλες στο ειδολογικό χωνευτήρι της εποχής μας απ’ το οποίο λίγα συγκροτήματα πια φαίνεται να ξεφεύγουν - ενδεικτική των επιρροών τους η σειρά EP που κυκλοφόρησαν πέρυσι, με ενδιαφέροντα covers σε Interpol, Shellac, Nirvana, Deftones, και Sheryl Crow. Οι Rid of Me μοιάζουν με σπίθα που παίζει κοντά στο φυτίλι και δεν θα μου έκανε εντύπωση αν, με την ώθηση που τους δίνει το δεύτερο άλμπουμ τους, κατακτήσουν σημαντική θέση στον κοινό νου που ενδιαφέρεται για ψυχωτική rock με βρωμιά, νεύρο, και καλογραμμένα τραγούδια.

Bandcamp