Αρθρογραφεί στις διαδικτυακές σελίδες του Rocking.gr από το 2011. Όταν δεν ασχολείται με πλοία που διασχίζουν ωκεανούς, κάνει δισκογραφικές ανασκαφές ετερόκλητων μουσικών κατευθύνσεων και καταγράφει...
Slowthai
Ugly
Όλη εκείνη η μοδάτη post-punk αναβίωση που μας κατακλύζει τα τελευταία χρόνια, σαν να περίμενε ενισχύσεις από έναν απροσδόκητο σύμμαχο για την πανηγυρική της νίκη
Ένα εννιάμηνο μετά την αναπάντεχη εμφάνισή του στην Αθήνα, ο κατά κόσμον Tyron Kaymone Frampton κάνει τατουάζ το "UGLY" στο πρόσωπό του, το παρομοιάζει με τετράφυλλο τριφύλλι κάπου στα έγκατα των στίχων του και επανέρχεται με τον τρίτο δίσκο της καριέρας του. Και αν στο Plisskën 2022 είχε έρθει ως ένας από τους καλύτερους σύγχρονους Βρετανούς hip hop καλλιτέχνες/παραγωγούς με τρομερή έφεση στην σκληρή ηλεκτρονική μουσική και το grime, τώρα, μέσα στον αυθορμητισμό του, επαναπροσδιορίζει αρκούντως βίαια όχι μόνο τον εαυτό του, μα και τη σύγχρονη μοδάτη σκηνή των νεο-post-punk συγκροτημάτων. Πρόκειται για μια μουσική πτυχή η οποία έχει βρει δυνατά τον δρόμο της ακόμα και στο ελληνικό κοινό, το οποίο συνήθως μένει λίγο πίσω σε κάτι τέτοιες εξελίξεις. Αν δεν το καταλάβατε, μιλάμε για αυτήν τη μεγάλη αλυσιδωτή αντίδραση καλλιτεχνών που αγαπάνε το μίνιμαλ, την επαναληψιμότητα, την προσήλωση στο vibe αντί της μελωδίας και την χορευτική διάθεση με σκοτεινό ροκ υπόβαθρο, τύπου Fontaines D.C., IDLES, Shame, Squid, Protomartyr κτλ. Ονόματα που, υπό νορμάλ συνθήκες, θα ξένιζαν ως αναφορές σε νέο δίσκο Slowthai.
Πώς φτάσαμε εδώ; Ο Slowthai εξηγεί ότι ο πρώτος του δίσκος, το άκρως πολιτικοποιημένο "Nothing Great About Britain" του 2019 ήταν ο ήχος της γενέτειράς του, Northampton, και εκείνων που του ήταν οικεία στο ξεκίνημα της καριέρας του. Το καταιγιστικό "TYRON" του 2021 ήταν ο ήχος όλων όσων του φάνταζαν επίκαιρα και του μιλούσαν στη δεδομένη χρονική στιγμή της ζωής του, εξ ου και άγγιζε μέχρι και τα όρια της trap σε στιγμές, σε έναν καθόλα brutal και πωρωτικό ήχο. Όμως, τώρα, το "UGLY" έρχεται να γκρεμίσει τους περισσότερους συνδέσμους. Δίχως φόβο να αποκηρυχθεί και από τις δύο συνιστώσες του, εισαγάγει πολλά rock σημεία, παραμένει άκρως οργισμένος, προβληματισμένος και ταυτόχρονα πιο προσωπικός και ειλικρινής από ποτέ. «Αυτός ο δίσκος είναι εντελώς ο εαυτός μου», δεν διστάζει να πει, «είναι όλα όσα νιώθω, όλα όσα θέλω να είμαι. Ό,τι έκανα μέχρι τώρα ήταν ένα χτίσιμο για να φτάσω εδώ».
Κανείς δεν ξέρει κατά πόσο τα εννοεί τα παραπάνω. Μα, το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως είναι αληθινός. Η μεγάλη αξία του δίσκου είναι η τρομερή αυθεντικότητα του Slowthai, σε όλα όσα ραπάρει, όλα όσα ουρλιάζει με την τρομερή θεατρικότητα των ερμηνειών του, όλα όσα ψιθυρίζει… Μέσα στην αφέλειά του, την παιδικότητά του, τα τραύματά του και τους δαίμονές του, γίνεται προσιτός, μπορείς να ταυτιστείς μαζί του, να δεις τα λάθη του, τον παρορμητισμό του και να τον αγαπήσεις. Οι ερμηνείες του είναι λες και γίνονται ετούτη τη στιγμή, με αυτοσχεδιασμό, με λάθη, λες και κρατάει όλα τα takes από τις ηχογραφήσεις και προσθέτει όποιες του λέει η καρδιά του δίχως σπιθαμή σκέψης. Αρωγός σε αυτό, ο παραγωγός Dan Carey, ο οποίος έχει δουλέψει με Foals, Squid, Fontaines, Black Midi… Ξέρει τις σύγχρονες αυτές κατευθύνσεις και βοηθάει τον Slowthai στον στόχο του, ο οποίος είναι να αναπαράγει το ήθος της αδερφότητας που θα είχε ένα συγκρότημα και όχι ένας hip hop μοναχικός λύκος. Παρόλα αυτά, δεν ξεγελιόμαστε, είναι ο παράγοντας Χ που ονομάζεται «προσωπικότητα του Slowthai» που δίνει την αξία στον δίσκο. Χωρίς αυτό, το δημιούργημα θα ήταν κούφιο.
Το "UGLY" ερμηνεύεται ως ακρωνύμιο του "you’ve got to love yourself" - και είναι όντως πολλά τα σημεία στα οποία ο Slowthai φαίνεται να επιχειρεί να περάσει ένα θετικό μήνυμα, ένα παρηγορητικό μήνυμα. Βλέπε τα "Feel Good" (όπου φτάνει στα όρια των Blur και της brit pop!) και "HAPPY". Όμως, ακόμα και σε αυτά, το θετικό μήνυμα δεν είναι παρά μια παρότρυνση, η οποία υπερνικάται από μια υποβόσκουσα οργή, έναν θυμό και μία μεγάλη αίσθηση ανολοκλήρωτου. Συγκεκριμένα, στο "HAPPY", το χιτ του δίσκου υπό μία έννοια, η επαναληψιμότητα του post-punk βρίσκει την έκφρασή της στο "I would give everything for a smile", ένα μόνο επιφανειακά θετικό μήνυμα. Το τραγούδι αυτό πάει πακέτο με την ομώνυμη κομματάρα "UGLY", το πιο ευφυές του άλμπουμ, όπου τα δευτερότριτα φωνητικά στέκονται μισό ημιτόνιο παραδίπλα για την υποψία παραφωνίας, τα ηχητικά layers των πλήκτρων γεμίζουν τα πάντα και οι στίχοι ξεφεύγουν. Εδώ, έχουμε και τη συμμετοχή των Fontaines D.C. στα μουσικά όργανα και τα backing vocals - γίνεται πια πέρα από ξεκάθαρο ότι εκεί που παλιά ο Slowthai καλούσε Skepta και A$AP Rocky, τώρα θέλει άλλους συνδαιτυμόνες στο τραπέζι του.
Βαστάει τον υπερφίαλο οτινανισμό του Kanye West και τον σκεπτόμενο κοινωνικό προβληματισμό του Kendrick Lamar - πάρε για παράδειγμα το εναρκτήριο "Yum" ,με το πανέξυπνα αγχωτικό του clip, όπου φέρνει στη φόρα τους εθισμούς του σε ναρκωτικά και σεξ. Όμως, ο δίσκος του είναι rock και στην ουσία και στην εκφορά του. Φαντάσου, μπορούμε να αναφέρουμε μέχρι και Radiohead επιρρόες στις εξής δύο κομματάρες: Καταρχάς το "Never Again", όπου με συνοδεία γλυκού πιάνου πλησιάζει αυτό το indie hip hop που αγαπήσαμε στον Astronautalis και περιγράφει τη συνάντησή του με μια πρώην που ποτέ δεν ξεπέρασε, τύπου διάολε "still got pictures on my phone, I still sleep on your side of the bed". Για τέλος (και σημαντικότερο), ένα από τα καλύτερα κομμάτια της φετινής χρονιάς, το "Tourniquet", το μόνο τραγούδι του δίσκου που παίζει με τη θεατρικότητα, την κορύφωση και την κάθαρση σε τέτοιο απειλητικό βαθμό που συνήθως δεν φτάνει το songwriting ούτε hip hop, ούτε grime, ούτε neo-post-punk καλλιτεχνών. Τα πράγματα είναι σοβαρά.