Black Country, New Road @ Floyd, 09/12/23

Το 2021, ένας δίσκος που λεγόταν "For The First Time" από μία μπάντα που κανείς δεν ήξερε, πήρε τη χρονιά μου από τα μαλλιά, ενθρονίστηκε σε μία πάγια θέση στη λίστα μου και έψαξα να μάθω τα πάντα για αυτά τα παιδιά. Ένα επταμελές σύνολο από τη μητέρα Βρετανία, σπουδαγμένο μουσικά σε βαθμό θαυμαστό για το μικρό της ηλικίας τους, έφτιαξε έναν δίσκο με έμπνευση από το νέο κύμα του post-punk που ανήλθε στην Αγγλία, μπλεγμένο με ήχους του συγκροτήματος που φανερά θαύμαζαν Slint, αλλά και πολύ art rock και μάγεψε πολλούς. 

Χωρίς δισταγμό, έναν ακριβώς χρόνο αργότερα, το "Ants From Up There" ήλθε περισσότερο prog, συγκινητικό, γεμάτο ρυθμούς και μελωδίες που μόνο απορία δημιουργούν σε σχέση με το πόσο γρήγορα γράφτηκαν και συντέθηκαν σε σχέση με την περιπλοκότητα τους. Όλα αυτά, τα σφράγισε μια φωνητική ερμηνεία που ήταν για πολλούς, αναπόσπαστο κομμάτι της ηχητικής ιστορίας των Black Country, New Road, ερχόμενη απευθείας από τα μύχια της ψυχής του τότε τραγουδιστή τους, Isaac Wood. Για τους δικούς του λόγους όμως ο Isaac αποφασίζει πως κάτι τέτοιο δεν είναι για αυτόν και αποχωρεί από το συγκρότημα στο απόγειο της καριέρας τους. Μια σημαντική απόφαση μένει στο τραπέζι. Τι θα απογίνουν οι υπόλοιποι έξι άνθρωποι που απαρτίζουν τους Black Country, New Road;

Φαντάζομαι πως η απάντηση δεν ήταν εύκολη. Η απόφαση που πάρθηκε ωστόσο, ήταν αυτή της εσωτερικής ανασκόπησης. Σε ένα εσωστρεφές πλαίσιο, οι Black Country, New Road αποφάσισαν ότι δεν έχουν ανάγκη αντικαταστάτες που δεν έχουν επαφή με τον πυρήνα του συγκροτήματος. Αποφασίζουν να αναλάβουν όλοι μαζί τα εκλιπόντα φωνητικά ως πόστο και να προχωρήσουν με αυτό που γνωρίζουν να κάνουν καλά - να γράφουν πανέμορφες μουσικές με τέτοιο συναισθηματικό υπόβαθρο και βάθος που μπορούν να κάνουν και πέτρα να αποκτήσει αισθήματα. Άμεσα, κυκλοφορούν λες και ήταν κάτι εύκολο, έναν live δίσκο, με ολοκαίνουρια κομμάτια και περιοδεύουν με τη νέα τους ταυτότητα. Το είχαν πει άλλωστε, “It’s a black country out there”, και αν δεν βρεις τον δρόμο σου ακόμη και μέσα στις δυσκολίες και τα εμπόδια, η μαυρίλα θα σε καταπιεί.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν έμελλε να βιώσουμε μια ζωντανή εμφάνιση των Black Country, New Road σε ίσως το πρώτο κρύο Σάββατο της χρονιάς. Μία συναυλία που εμπίπτει στη συνθήκη ότι επιτέλους τα τελευταία χρόνια είμαστε αρκετά τυχεροί ώστε να απολαμβάνουμε συγκροτήματα στο ξεκίνημα και την ακμή τους. Σίγουρα όμως δεν ήμουν σε ετοιμότητα για το γεγονός ότι ένα συγκρότημα τόσο ανερχόμενο και σε τόσο δύσκολη καμπή στην πορεία τους, θα ήταν ικανό να γεμίσει έναν τόσο μεγάλο χώρο όπως το νεοσύστατο Floyd - παρ' όλα αυτά τα κατάφεραν με περίσσια άνεση. Το κοινό των Black Country, New Road έμοιαζε εκπληκτικά ετερόκλιτο - άνθρωποι όλων των ηλικιακών ομάδων και μουσικών γούστων βρέθηκαν εκεί για πολύ διαφορετικούς λόγους, σίγουρα όμως όλοι με απορία για το προς τα που θα κινηθεί αυτή η πολύκροτη ομάδα μουσικών.

Σε μία αρκετά μεγάλη αναμονή μιας που δεν υπήρχε opening act να γεμίσει το χρόνο μέχρι την εμφάνιση των Black Country New Road, ο κόσμος έμοιαζε να χτίζει την προσμονή του, μέχρι και τη στιγμή που ελάχιστα μετά τις δέκα, χωρίς καθυστέρηση, η χριστουγεννιάτικη μελωδία των The Darkness γεμίζει το χώρο. Η υπόλοιπη μία και κάτι ώρα, θα γέμιζε τις καρδιές μας. Το πολύ όμορφο εξώφυλλο του "Live At Bush Hall" φωτίζει τον τοίχο και η εξαμελής ομάδα των Black Country, New Road, γεμίζει τη σκηνή με ταλέντο και χαμόγελα.

Όπως αργότερα αποκάλεσε και η Tyler Hyde τους συμπαίκτες της, οι Black Country, New Road είναι ακριβώς, μια παρέα από κολλητούς. Απλά τυγχάνει να ξέρουν να παίζουν και 5-6 όργανα ο καθένας. Έξι παιδιά που αποφάσισαν να μην το βάλουν κάτω μετά από το πρώτο εμπόδιο των καθημερινών προβλημάτων που μπορεί να συναντήσει ένα συγκρότημα και να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που αγαπούν. Όπως όλα έδειχναν μιας που το "The Boy" διαδέχτηκε το "Up Song", οι Black Country, New Road θα έμεναν πιστοί στην εκτέλεση του live δίσκου τους με τα νέα τους κομμάτια.

Έτσι κι έγινε. Είναι εδώ πολύ μεγάλη κουβέντα αυτή των προσδοκιών. Σίγουρα έχω λατρέψει τους δύο πρώτους τους δίσκους υπέρμετρα, όπως είμαι σίγουρη ότι ισχύει και για πολύ κόσμο ακόμη, όμως, πρέπει να αναγνωρίσουμε το θάρρος τους να προχωρήσουν ευθεία και το τι μπορεί να σημαίνει για αυτούς να αποδίδουν ζωντανά κομμάτια από αυτούς. Δεν ακούσαμε κανένα κομμάτι μέσα από το "For The First Time" ή και το "Ants From Up There", σίγουρα τα επιθυμούσαμε στην αρχή, μα στο τέλος δεν τα χρειαστήκαμε. Μέσα μου, ονειρεύομαι να ζήσουμε τη στιγμή που θα ηχογραφηθούν επανεκτελέσεις τους με την τωρινή μορφή του συγκροτήματος, αλλά μέχρι τότε, έχουμε αυτό που ηχογραφήθηκε ζωντανά τον Φεβρουάριο και αυτό που βλέπαμε μπροστά μας το βράδυ του Σαββάτου.

Κι αυτό που βλέπαμε ήταν συγκινητικό, οικογενειακό και παράδοξα οικείο. Ένα πολυάριθμο κοινό που σεβόταν με αρκετή ησυχία τις μουσικές περιόδους τις χαμηλότερες σε ένταση, τόσο μάλιστα που υπήρχαν στιγμές όπου οι εργαζόμενοι στο μπαρ προσπαθούσαν να κάνουν και αυτοί πιο ήσυχες κινήσεις γιατί τους αντιλαμβανόμασταν. Πάνω στη σκηνή δε, να μην ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις. Πλήκτρα, μπάσο, κιθάρες, πνευστά, βιολί, πολλά όργανα από μαντολίνο μέχρι δοξάρια, μέχρι ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Οι Black Country, New Road, είναι φανερά παιδιά συνεσταλμένα, που αγαπούν τη μουσική τους και η σκηνική τους παρουσία είναι γλυκιά και παιδική με την ευγενική και θετική χροιά αυτής της λέξης. Μεταξύ των τρομακτικά απαιτητικών μελωδιών που έχουν γράψει, όταν ο καθένας τους δεν χρειάζεται να αποδώσει σε κάποιο όργανο, λαμβάνει ρόλο μαέστρου, ή κάθονται όλοι μαζί στο πάτωμα και επιδίδονται σε παρεΐστικους ψιθύρους. Σχεδόν σαν θεατρική παράσταση. Αναμφίβολο highlight της βραδιάς το εντελώς ψαρωτικό solo ξέσπασμα του Charlie Wayne στα ντραμς κατά το "Turbines/Pigs", σεμινάριο κρουστών που παραλίγο να αφήσει το όργανό του κατεστραμμένο, αφού το εξάντλησε με τρόπο που μας άφησε να ξεσπάμε σε χειροκροτήματα.

Όλα αυτά τα όμορφα, σε έναν αψεγάδιαστο ήχο που αναδείκνυε και τις πιο λεπτές αποχρώσεις των απαιτητικών συνθέσεων του "Live At Bush Hall". Πολύ ταπεινά, στην τελευταία τους συναυλία για αυτή τη χρονιά, οι Black Country, New Road ντροπαλά μας ευχαρίστησαν κι εμείς ανταποδώσαμε με τον τρόπο μας. Μια εμφάνιση που δεν της έλειψε τίποτα και μας γέμισε αγαλλίαση με την ταπεινότητά της. Γιατί; Γιατί έξι παιδιά από το Cambridge μας έδειξαν ότι υπάρχει ελπίδα. Μας δίδαξαν πως πρέπει να βρίσκεις το θάρρος να επαναπροσδιορίζεσαι και έπειτα, όλα θα βρουν το δρόμο τους. “There’s a time and a place, and the place it is now”.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού