Sleaford Mods

Δεν έκρυψα ποτέ πως έχω ιδιαίτερη αδυναμία στους Sleaford Mods. Βλέπετε, εκεί γύρω στο 2014, όταν και δήλωνα αρκετά απογοητευμένος με την κατεύθυνσή που είχε πάρει ο βρετανικός, και όχι μόνο, εναλλακτικός ήχος, το δίδυμο από το Nottingham με το "Divide and Exit" μου χάρισε έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών, αναπτερώνοντας, παράλληλα, τις ελπίδες μου για το τι μέλλει γενέσθαι.

Η συνέχεια ήταν καταιγιστική. "Key Markets", English Tapas", "Eton Alive" και "Spare Ribs". Κάθε κυκλοφορία και μια επιβεβαίωση των προσδοκιών μας κι ένα βήμα προς μεγαλύτερα ακροατήρια. Τους είδαμε και δυο φορές ζωντανά στην Ελλάδα, μια το 2015 και μια το 2022, και μείναμε απολύτως ικανοποιημένοι οπότε, νομίζω είναι προφανές πως η νέα τους δουλειά είναι κάτι που αφορά πλέον αρκετό κόσμο.

Το "UK GRIM" έρχεται να προστεθεί στη δισκογραφία του συγκροτήματος, δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία του πιο πετυχημένου τους άλμπουμ. Συνεπώς, οι προσδοκίες ήταν υψηλές και το πρώτο ομώνυμο single δεν μας απογοήτευσε. Στη συνέχεια, το συγκρότημα έδωσε στη δημοσιότητα δύο ακόμη κομμάτια. Στο πρώτο συνεργάστηκαν με την Florence Shaw των Dry Cleaning, και στο δεύτερο με τους Perry Farrell και Dave Navarro των Jane’s Addiction. Και κάπως έτσι, φτάνουμε σήμερα στην επίσημη κυκλοφορία του νέου τους δίσκου.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Όσοι μέχρι τώρα δεν είχαν γοητευτεί από τον ήχο τους και την αισθητική τους, δεν πρόκειται να το πάθουν τώρα. Οι υπόλοιποι όμως έχετε κάθε λόγο να πανηγυρίζετε αφού το "UK GRIM" είναι ένα ακόμη εξαιρετικό άλμπουμ από τους Sleaford Mods. Εξάλλου, ως γνωστόν, "ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει" και το συγκρότημα δεν έχει σταματήσει να κερδίζει κάτι με κάθε νέα του δουλειά. Και, παρόλο που η μόνιμη κριτική που γίνεται, και την έχω κάνει κι εγώ στο συγκρότημα, είναι πως ο ήχος τους πιθανά να καταλήξει ελαφρώς μονοδιάστατος αφού δεν χωράει ιδιαίτερη εξέλιξη, το ντουέτο πετυχαίνει με κάθε του άλμπουμ να διαψεύδει κάθε αμφιβολία μας.

Το "UK Grim" είναι σίγουρα ένα πιο δύσκολο άλμπουμ από το "Spare Ribs". Είναι πιο οργισμένο, πιο εσωστρεφές και δεν μασάει τα λόγια του ούτε στο ελάχιστο. Ο τίτλος του άλμπουμ αλλά και κομματιών όπως το "Smash Em Up", το "Right Wing Beast" και το "Tory Kong" δίνουν μια σαφή ιδέα για τη θεματολογία με την οποία καταπιάνεται εδώ το συγκρότημα όμως, παράλληλα, σε τραγούδια όπως το "D.I.Why" φαίνεται πως ο Jason Williamson δεν χαρίζεται σε κανέναν. "You are not DIY, you’re a fucking twat...you are in a shitty band, you’ re not original man…you are another white bloke aggro band", τραγουδά και είναι βέβαιο πως με αυτά που λέει έχει σκοπό να ενοχλήσει όλους αυτούς που τα υπόλοιπα συγκροτήματα της σκηνής γλύφουν, προκειμένου να κερδίσουν κινηματική υπεραξία και street credits. Όμως, αυτή δεν υπήρξε ποτέ η κατεύθυνση για τους Sleaford Mods, οι οποίοι έχουν αποδείξει πως κάθε φορά θα μιλήσουν για όσα τους ενοχλούν, χωρίς να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το αν αυτά που θα πουν θα παρεξηγηθούν από κάποιους. Όμως, αυτό είναι το τίμημα της καλλιτεχνικής έκφρασης στην τελική, όσο και αν το ξεχνάμε σε μια εποχή σαν τη σημερινή όπου κυριαρχεί ένας πολιτικά ορθός πουριτανισμός όπου ακόμη και η κριτική γίνεται ως ενός σημείου και, συνήθως, χωρίς ρίσκο.

Από την άλλη, ο Andrew Fearn φροντίζει, χωρίς να κάνει άλματα, να πάει ένα βηματάκι μπροστά τον ήχο τους, μπλέκοντας τον με όσα περισσότερα στοιχεία μπορεί. Έτσι, φλερτάρει με το hip- hop ("Smash Each Other Up"), με αμιγώς ηλεκτρονικά στοιχεία ("So Trendy"), με το καθαρόαιμο punk ("Tilldipper"), με πιο pop μελωδίες ("Right Wing Beast"), με την post- punk μελαγχολία ("Apart From You"), αλλά και με χορευτικούς ρυθμούς ("On The Ground"). Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να ανανεώσει για άλλη μία φορά τον ήχο τους και να μας χαρίσει ακόμη έναν δίσκο- εθισμό, που κάθε φορά που τελειώνει μας αναγκάζει το βάλουμε να παίξει ξανά από την αρχή.

Ξαναλέω, αν είχατε ακούσει Sleaford Mods και δεν σας είχαν κάνει click, δεν θα αλλάξετε γνώμη τώρα. Αντίστοιχα, αν δεν είχατε ακούσει, πιθανά το "UK Grim" να μην αποτελεί την ιδανική γνωριμία μαζί τους αφού εδώ συναντάμε ένα συγκρότημα που έχει καταφέρει να εδραιωθεί και πλέον απλά μεγαλώνει τον μύθο του, χωρίς να εφαρμόζει ηχητικές εκπτώσεις ή εμπορικά άλματα. Όμως, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα αρνητικό να προσάψουμε στο δίσκο. Το ντουέτο, κατάφερε να δημιουργήσει 14 τραγούδια που στιχουργικά συμπυκνώνουν την καθημερινότητα, την οργή, και την απελπισία που γεννά η ζωή στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και γενικότερα θα έλεγα εγώ στον σύγχρονο δυτική κόσμο, ενώ, στο μουσικό επίπεδο, συνεχίζουν, από τη μία να τελειοποιούν, και από την άλλη, να ανανεώνουν τη συνταγή τους.

"In England no one can hear you scream" υποστηρίζει ο Jason σε ένα στίχο του νέου άλμπουμ, όμως όλος ο πλανήτης πλέον έχει στήσει αυτί και χορεύει στο ρυθμό των Sleaford Mods, οι οποίοι πετυχαίνουν να περιγράψουν την εποχή μας και να εκφράσουν όλα όσα αισθανόμαστε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Για όλους αυτούς τους λόγους, δύσκολα στο τέλος της χρονιάς θα συζητάμε για τα καλύτερα άλμπουμ που ακούσαμε φέτος και η κουβέντα δεν θα πάει στο "UK GRIM". Προς το παρόν βέβαια, πάω να ξαναπατήσω το play.