Paramore

Όταν ρωτήσεις κάποιον πώς είναι και σου απαντήσει «μια χαρά», αυτό σημαίνει ότι νιώθει φρικαρισμένος, ανασφαλής, νευρικός και ευαίσθητος. Όλοι το ξέρουν αυτό. Όπως και ότι η ίδια φράση, διανθισμένη με υποκοριστικά και πλατιά χαμόγελα, μεταφράζεται σε μεσίστια κόκκινη σημαία. Όσο ωραία κι αν σου το πουλήσει. Όσο καλά κι αν δείχνουν τα πράγματα απέξω. Στο παράξενο σύγχρονο ροκ σύμπαν δεν υπάρχουν πολλά σχήματα που μπορούν να αντικατοπτρίσουν τα παραπάνω με την επιτυχία ή το στυλ των Paramore.

Το έκαναν τότε που το emo ήταν στα ντουζένια του, μαζί με ένα σκασμό άλλες μπάντες. Συνέχισαν να το κάνουν με τον τρόπο τους όταν η σκηνή άρχισε να ξεφτίζει. Δεν το έβαλαν ποτέ κάτω. Οι εφηβικές μεταπτώσεις έδωσαν θέση σε μία πιο ώριμη λογική. Το κέφι και η τσαχπινιά δεν έφυγαν από την πρώτη γραμμή. Αυτά που άλλαξαν ήταν η προσέγγιση και η αισθητική. Οι pop-punk αναφορές και τα μοντέρνα χρώματα σταδιακά μετατράπηκαν σε κάτι πιο εναλλακτικό. Αν διατηρείς ελπίδες για επιστροφή στις ρίζες, μην κρατήσεις την αναπνοή σου.

Η απόσταση από τις τσιτωμένες κιθάρες και το γυάλισμα των πρώτων ημερών ως τα ήπια μετρήματα και τα παιχνίδια στις δυναμικές του σήμερα είναι περίπου χαώδης. Η πορεία ωστόσο, όσο αλλόκοτη κι αν μοιάζει, είναι σαφής. Ακούς τα κοψίματα στο ομώνυμο ή τα δεύτερα φωνητικά στο "Running Out Of Time" και ξέρεις ακριβώς πού βρίσκεσαι. Μέχρι και στις πιο απρόσμενες στιγμές, όπως το "C'est Comme Ça", το τρίο διατηρεί την ταυτότητά του. Τα ρυθμικά του "You First" ή το ριφφάκι του "Figure 8", δε, με διαφορετική παραγωγή θα στέκονταν πειστικά στο "Brand New Eyes".

Η Hayley Williams προς έκπληξη κανενός είναι το απόλυτο αφεντικό. Η ευφυΐα με την οποία σκαρώνει στιχάκια και μελωδίες που συνδυάζουν μικρές, πικρές αλήθειες με καθημερινούς προβληματισμούς παραμένει κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Χωρίς να λειαίνει τις γωνίες. Χωρίς να προσπαθεί να πείσει ότι έχει τις απαντήσεις. Με τόνους αυτοσαρκασμού και με μία αμεσότητα που καθιστά αδύνατο το να μην ταυτιστείς αν βρεις έστω μισό σημείο επαφής. Ακόμα κι αν πρακτικά μιλάει για κάτι 100% προσωπικό, η απόδοση ξεχωρίζει από μίλια και κολλάει πριν το καταλάβεις.

Στην εποχή που η νοσταλγία είναι τα πάντα, οι Paramore κοιτάζουν επιδεικτικά μπροστά. Αντί για εύκολες συνέχειες ή επιλογές κομμένες και ραμμένες για οπαδική κατανάλωση, ακολουθούν το δικό τους μονοπάτι. Οι επιρροές από το παρελθόν και το παρόν του alternative χώρου χρησιμοποιούνται με αγάπη· πολύ περισσότερο, δεν ξεριζώνουν την καρδιά των συνθέσεων, ούτε νερώνουν το περιεχόμενό τους. Το "This Is Why" ξεχειλίζει δάκρυα, ενθουσιασμό, άγχος, αγάπη και ειλικρίνεια. Σε βαθμό που σε κάνει να θέλεις να φωνάξεις ότι σχεδόν τίποτα εκεί έξω δεν βγάζει νόημα.