Djunah

Η περίπτωση του "Femina Furens" είναι από αυτές που ερωτεύεσαι πρωτόγνωρα από την πρώτη στιγμή. Από αυτές που ακούς και βρίσκεις τον εαυτό σου άμεσα, αλλά όσο περισσότερο η συγκεκριμένη κυκλοφορία γίνεται προσωπική σου κατάκτηση, τόσο συνεχίζεις να παρατηρείς καινούρια στοιχεία και λεπτομέρειες που εκ πρώτης, ίσως παρέλειψες.

Οι Djunah όσο περίεργο κι αν φαίνεται σε κάποιον που ως τώρα μόνον τους άκουσε και δεν τους έχει οπτικοποιήσει, είναι δύο άτομα με βάση τους το Σικάγο. Το περίεργο έγκειται στην έκταση του όγκου του ήχου τους που φαντάζει εξωπραγματικός για δύο άτομα. Από τη μία βρίσκουμε πίσω από πληθώρα κρουστών τον Jared Karns και από την άλλη τον εγκέφαλο της μπάντας, Donna Diane, να τραγουδάει, να παίζει κιθάρα με τα χέρια αλλά και μπάσο με τα πόδια, σε ένα moog bass setup το οποίο έστησε εξ ολοκλήρου η ίδια.

Είναι αλήθεια έκπληξη το πως η πολυοργανίστρια Donna φέρει εις πέρας ήχους τόσο πολυσχιδείς με το ελάχιστο της βοήθειας, αυτό το μέρος του μεγαλείου των Djunah όμως, θαρρώ εξαντλήθηκε στην πρώτη τους κυκλοφορία, Ex Voto. Εκεί, με κυρίαρχο το στοιχείο του noise rock έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην τοπική τους σκηνή όπου λίγο πολύ ήταν ήδη γνωστοί. Αισθητή είναι και η παρουσία του Kurt Ballou των Converge στις ηχογραφήσεις τους, ο οποίος τους πίστεψε, και όχι άδικα, από την πρώτη στιγμή.

Στη δεύτερη τους όμως κυκλοφορία, "Femina Furens", ο εντυπωσιασμος δε σταματά εκεί. Στο "Femina Furens" η Donna αποφασίζει να εκδηλώσει μια πολύ προσωπική πτυχή στιχουργικά. Εκκινεί τη συγγραφή του δίσκου από τους στίχους και δίνοντας στην κυκλοφορία μια αισθητική ποιητική, τόσο στη δομή των στίχων όσο και πολύ συχνά στη φωνητική εκτέλεση που μοιάζει απαγγελία. Μια απαγγελία που σκυταλοδρομεί με εξαιρετικα καλογραμμένα riffs και μελωδίες που αναδεικνύουν τη συγκεκριμένη δουλειά στην κραυγή εντός της ντουζιέρας, απαραίτητης μετά από μία δύσκολη μέρα.

Η θεματολογία του "Femina Furens" δε στερείται η ίδια βαθμού δυσκολίας. Θεματολογία που σφυρηλατεί με μίσος και αυταπάρνηση, αντί να παραδίδεται στη διαταραχή μετατραυματικού στρες αλλά και στη ζωή με μια τέτοια πάθηση. Και βέβαια, ενώ η τελευταία είναι ευρέως διαδεδομένη, δε θα έλεγε κανείς πως δεν αποτελεί ακόμη, συζήτηση ταμπού. Μια γυναικεία μορφή που παλεύει αδιάκοπα με την αίσθηση ανικανότητας, τη δυσμορφία, την απουσία κατανόησης, τη σχέση με τη μητρότητα, το αίσθημα του να μην είναι ποτέ αρκετή ενώ κυριολεκτικά κάνει τα πάντα. Μια οργισμένη γυναίκα, όπως και η μετάφραση του τίτλου της κυκλοφορίας δηλαδή από τα λατινικά, αποδεικνύει θρασύτατα ότι μπορεί να τα κάνει όλα μαζί, καλύτερα, ενώ επιβιώνει μιας ψυχικής ασθένειας.

Η πρώτη επαφή με το "Femina Furens" συνέβη με το single "Seven Wings Of Sekhmet", το οποίο δίνει πολύπλευρα το στίγμα του δίσκου. Μέσω του θρύλου της αιγυπτιακής θεότητας της αιμοδιψούς Σεκμέτ, η γυναικεία μορφή που υποδύεται η Donna εκδικείται κάθε μορφή σεξισμού που συνάντησε στη ζωή της και κάθε αποψάρα για τη μητρότητα με ρεφρέν που κολλάει σαν τσίχλα και riffs που δεν αστειεύονται. Χέρι χέρι με το εναρκτήριο "Phaethon" χρωματίζουν με αναμφίβολα σκληρό ήχο το δίσκο.

Είναι αρκετά δύσκολο να προσδιοριστεί ακριβώς πως ακούγονται οι Djunah κι αυτό γιατί χαίρονται ο ήχος τους να μην είναι τοποθετημένος σε προκαθορισμένα κουτάκια. Προσωπικά θα έλεγα πως παντρεύουν την αίσθηση του να ακούς Terrible Feelings που αποφάσισαν να παίζουν με περισσότερα hardcore και noise δείγματα, με guest μουσικούς τις PJ Harvey και Lingua Ignota. Ειδικά ως προς την ομοιότητα με την τελευταία, τα λίγο πιο χαλαρά σε ένταση σημεία του δίσκου όπως τα "Hallway" και "Reining", είναι εξαιρετικά παραδείγματα της μεθοδολογίας με την οποία η μουσική μεταμορφώνεται σε σημεία στίξης ποιημάτων από ψυχής και σε πάρα πολύ δύσκολο μέτρο.

Ο δίσκος δε σταματά να προσφέρει δυνατές στιγμές όπως το "Suicidal On Christmas", όπου η ιστορία μιας δύσκολης μέρας και γιορτής ξετυλίγεται πάνω στην απόλυτη αρμονία φωνητικής εκτέλεσης και κιθαριστικής μελωδίας - η τελευταία ανοίγει το δρόμο επί του οποίου η πρώτη περπατά θριαμβευτικά εντός του σπαραγμού της. Συγκινεί εξίσου το "Lopesided" που ξεκινά προσφέροντας ένα riff που δεν ξεχνιέται, θυμίζοντας ελαφρώς το "Spiderland" των Slint, τιμώντας τις μουσικές επιρροές της δημιουργού του. Και μετά τη συγκίνηση που προσφέρει, σε σπάει μεταφέροντας σε στην απόλυτη απόγνωση του ποτέ να μην είσαι αυτό που θες.

Στα τριανταπέντε του λεπτά, το "Femina Furens" καταφέρνει χωρίς να φλυαρεί, να εγκλωβίσει μια ψυχική ασθένεια σε ένα πλαίσιο ελεγχόμενο, και την εκπαιδεύει με μελωδίες και απαγγελίες γραμμένες από το ίδιο χέρι. Την κάνει προσιτή και κατανοητή στους εξωτερικούς παρατηρητές. Αυτό συμβαίνει μάλιστα και με μια πολύ ευχάριστη σύνοψη στο καταληκτικό "Soft Would Circle" όπου η απαγγελία καταλήγει σε ένα οργισμένο metal τραγούδι και καταφέρνει να ολοκληρώσει τον κύκλο του με έναν επίλογο τεχνικά και αισθητικά άρτιο.

Οι Djunah αποτελούνται μεν από δύο άτομα και χωρις να μειώνω τη συμβολή του Karns στο τελικό αποτέλεσμα, αυτός ορθώς μένει στο παρασκήνιο δημιουργώντας ρυθμούς για την απαστράπτουσα Donna Diane που αποφάσισε να τα κάνει όλα μαζί γιατί απλά έχει τη δυνατότητα. Όλα αυτά με εκπληκτική τεχνική και στις τρεις θέσεις στις οποίες έχει τοποθετήσει τον εαυτό της. Η υποτίμηση καλλιτεχνών στο σκληρό ήχο όπου κρίνονται με εκφράσεις του τύπου «για γυναίκα καλή είναι», έχει πλέον πεθάνει. Το "Femina Furens" είναι εδώ ως άλλη μια από τις πολλές και περίτρανες πλέον αποδείξεις.

"Seven winds I send
For mistakes of men
So hold yours close
Cover your heads
No one escapes my hell."

Bandcamp | Spotify | Youtube