Model/Actriz

Κάποιοι δίσκοι δεν χρειάζεται να σε προειδοποιήσουν για τίποτα. Από τον πρώτο ήχο κι από το πρώτο beat, σε πιάνουν από τον λαιμό, σε πετάνε σε μαύρα, άγνωστα νερά και σου λένε "Κολύμπα". Δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις από το να κολυμπήσεις. Και να χορέψεις.

Σε όλα τα σκάρτα 40 λεπτά του "Dogsbody", η ανάσα μένει κομμένη. Το να το αποκαλέσει κάποιος «ενοχλητικό άλμπουμ» είναι μάλλον ένα understatement. Πρόκειται για μια συλλογή 10 τραγουδιών που μιλούν για βία, για κακοποίηση, για τραύμα, για αρρώστια, χωρίς όμως ποτέ να κατονομάζουν τίποτα. Υπάρχει η υπόνοια πραγμάτων βίαιων και σκοτεινών, υπάρχει πόνος, σαδισμός, σεξουαλικότητα και η πανταχού παρούσα σαρκοφάγα μητρόπολη. Η Νέα Υόρκη κρύβεται σαν το αδηφάγο αγρίμι μέσα στις σκιές των τραγουδιών, μέσα στις εμπειρίες των 25χρονων δημιουργών αυτού του δίσκου. Εκείνη θέλει να κατασπαράξει, εσύ μπορείς μόνο να χορέψεις.

Δεν χρειάζεται πολλή διορατικότητα για να καταλάβεις ότι ο Cole Haden είναι γεννημένος για rock star. Οι υπνωτιστικές του ερμηνείες είναι αυτές ενός γνήσιου θεατρίνου: κινούμενος στα όρια ανάμεσα στο spoken word, τους ψιθύρους ή στις παρυφές μιας κραυγής που σπάνια έρχεται, ο Haden γλιστράει σαν φίδι, ελίσσεται, υποβάλλει στα σκοτεινά του αινίγματα, άλλες φορές με το κλαψουρίσματα ενός άλλου Isaac Wood, την μελωδικότητα ενός άλλου Andrew Borland ή με την επιβλητικότητα ενός άλλου Trent Reznor, κομμένου και ραμμένου για την Gen Z. Εκείνος παίζει τους ρόλους, εσύ μπορείς μόνο να χορέψεις.

Κι η μουσική φτιάχνει τους δικούς της γρίφους. Φαντάσου τους LCD Soundsystem. Και τώρα φαντάσου τους πολύ πιο σκοτεινούς κι «επικίνδυνους». Το αδιανόητο rhythm section των Aaron Shapiro και Ruben Radlauer κινείται με μυστηριώδη ελευθερία ανάμεσα στο να έχει οργανικό ή ηλεκτρονικό feel, ενώ τραγούδι με το τραγούδι το beat γιγαντώνει. Ταυτόχρονα η ιδιοφυής κιθάρα του Jack Wetmore δεν παίζει ούτε ένα riff. Μόνο απειλητικούς ήχους και ρυθμικά μοτίβα, σαν industrial πινελιές ενός νοσηρού sound design σε μια ταινία ψυχολογικού τρόμου. Η σκηνοθεσία είναι αψεγάδιαστη. Ακόμα και στην υπόνοια αρμονίας του "Divers" ή τα πραγματικά μελωδικά ακόρντα του "Sun In", όλα είναι προμελετημένα. Συνέχισε να χορεύεις.

Κι ενώ μικρά noise rock - ή dance-punk - έπη όπως τα "Mosquito", "Crossing Guard" και "Slate" σε έχουν σαρώσει, φτάνει το ονειρικό παραλήρημα του "Sleepless". Ίσως πνιγείς μέσα στην μελωδική του παράνοια, ίσως νιώσεις ότι όλα στροβιλίζονται ανάμεσα σε φαντασία ή πραγματικότητα, σαν σε κάποιο ψυχεδελικό Lynch σύμπαν. Ο ήλιος βγαίνει στο "Sun In" και το άλμπουμ κλείνει σε μια παρωδία ελπίδας. Ίσως εκεί γίνει πιο φανερό ότι όλο αυτό που σκάρωσαν οι Model/Actriz είχε μια πανέξυπνη ροή, εκτός από τυφλή δύναμη. Είχε επίσης μία από τις καλύτερες παραγωγές που άκουσες ποτέ από τον Seth Manchester. Ο ήλιος βγήκε, ζαλισμένος, ακόμα χορεύεις.

Κάποιοι δίσκοι δεν χρειάζεται να σου εξηγήσουν τίποτα. Τέτοιος δίσκος είναι και το "Dogsbody", το εκπληκτικό ντεμπούτο μιας μέχρι πρότινος άγνωστης μπάντας από το Brooklyn. Οι Model/Actriz όμως δεν αστειεύονται καθόλου, σκοπεύουν να μετρήσουν περισσότερα θύματα κι από το πιο αιμοβόρο κουνούπι και να κάνουν μόνοι τους το εναλλακτικό rock να ακουστεί ξανά απρόβλεπτο κι αιχμηρό. Με το αλύπητο τους beat και στίχους όπως το πιο αιχμηρό αντικείμενο είναι η ανατολή πάνω στο δέρμα μου, το "Dogsbody" απλώς με διατάζει να υποκύψω. Και να χορέψω.

Bandcamp