Royal Blood

Τελευταία το ντουέτο των Mike Kerr και Ben Thatcher δεν βρίσκονται στα νέα λόγω του νέου album ή επειδή κάνανε κάτι καλλιτεχνικό αλλά επειδή δείξανε το μεσαίο δάχτυλο και ειρωνεύτηκαν το κοινό σε μια συναυλία στο Dundee της Σκωτίας. Η αλήθεια είναι ότι ήταν ένα τελείως pop φεστιβάλ με τον Lewis Capaldi και τον Niall Horan για παράδειγμα οπότε όταν ο Kerr ρώτησε το κοινό πόσοι γουστάρουν rock μουσική εδώ πέρα και απάντησε μόνος του εκνευρισμένος, ‘μόνο εννιά άτομα, τέλεια’ μάλλον ήταν έκφραση ειλικρινής αγανάκτησης όσο και αν ο ίδιος μετά το ένταξε σε φάση πλακίτσα κάναμε δεν τρέχει και τίποτα.

Ο Kerr η αλήθεια είναι ότι προσπαθεί να μεταμορφωθεί σε ένα Dave Grohl με την έννοια της περσόνας πάνω και κάτω από τη σκηνή που εν προκειμένω για τον Grohl είναι η ίδια ενώ ο Kerr, όπως δηλώνει ο ίδιος, μετά τις επιτυχίες των πρώτων albums και το ατέλειωτο touring μεταμορφώθηκε ο ίδιος στο κλισέ του rock superstar με το αλκοόλ να παίρνει πρωταρχικό ρόλο στη ζωή του. Μέχρι το 2019 όπου αποφάσισε να ξεκόψει αλλά ως γνωστόν οι αλκοολικοί είναι πάντα αλκοολικοί και όπως κάθε εθισμένος πρέπει να παλεύεις καθημερινα με το εαυτό σου για να μην κατρακυλήσεις. Και αυτή είναι μια θεματολογία που συναντά ο ακροατής παντού στο τέταρτο album τους "Back To The Water Below". Ηχογραφημένο εξ ολοκλήρου από τους δύο για να έχουν μηδενικές παρεμβολές από τρίτους και να είναι όσο πιό αληθινό γίνεται, το album δεν συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το ‘χορευτικό’ και εύθυμο "Typhoons" αλλά επιστρέφει περισσότερο στις ρίζες του με ένα πιο στιβαρό και ευθύ ήχο με τόνους περισσότερης εσωτερικότητας και πειραματισμού προς άλλα όμως μονοπάτια. ‘There goes my cool - back to bite the dust - I gotta shake these waking thoughts’ μας εξομολογείται με συνοδεία πιάνου ο Kerr σε ένα υπέροχο κομμάτι κοντά στο φινάλε που φέρνει το μακρινό Liverpool και τους Beatles δίπλα στο Brighton, την ‘έδρα’ των Royal Blood. Ξεκινάω από το τέλος γιατί μαζί με το "Waves" είναι πιό αληθινές στιγμές που μας έδωσαν ποτέ και μια ματιά μέσα στη ψυχή του Kerr: ‘Don’t let me choke - if you ever lose me - under the waves’. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω με μόνο μια λέξη τα υπόλοιπα οκτώ κομμάτια αυτού του μικρού σε διάρκεια δίσκου (μόλις 30 λεπτά), αυτή θα ήταν ‘έντονο’. Από το πρώτο single "Mountains At Midnight" όπου το beat του Thatcher ενισχύει τη βρωμιά του μπάσου του Kerr, μέχρι και το αργόσυρτο "Shiner In The Dark", πατάνε στη γνωστή τους φόρμουλα και το κάνουν άψογα ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τη φήμη τους σαν ένα από τα σημαντικότερα rock συγκροτήματα που βγήκαν πρόσφατα από το νησί. Στο "The Firing Line" ακούγονται αισιόδοξοι και διαφορετικοί ξεφεύγοντας από τη φόρμουλα τους, επενδύοντας περισσότερο στο πιάνο και τη φωνή. Επιστρέφουν όμως δυναμικά στο αμέσως επόμενο "Tell Me When It’s Too Late" που ακούγεται σχεδόν επικό στην κακοφωνία του.

Το πρόβλημα είναι πως παρά το πανέμορφο φινάλε και τα διάσπαρτα κομμάτια που έχουν τις δυνατές στιγμές τους το album ποτέ δεν απογειώνεται ποτέ. Παίρνει πόντους για την ειλικρίνεια και την λυρική προσέγγιση, ωστόσο δεν μπορεί να σταθεί στο ίδιο βάθρο με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι ένα αξιόλογο album και μια ακόμα καλή προσθήκη στο βιογραφικό τους. Ο Kerr μπορεί να είναι σίγουρος ότι ακόμα και κόσμος που δεν ξέρει τί είναι rock μπορεί να γουστάρει τη μουσική τους.