Sigur Rós

Πέρασαν ήδη δέκα χρόνια από το μεγαλειώδες "Kveikur", άλμπουμ που έπεισε τους πάντες ότι το δίπολο ‘’Sigur Rós και rock μουσική’’ ήταν μια υπόθεση που παρέμενε ανοιχτή. Μέσα σε αυτή την δεκαετία, οι Ισλανδοί καταπιάστηκαν με διάφορα projects - με το live νεοκλασικό "Odin's Ravens Magic" προσωπικά να με συνεπαίρνει - δημιουργώντας την εντύπωση ότι η επιστροφή τους, όταν αυτή συνέβαινε, θα ήταν πιθανόν μια επιστροφή με post-rock μορφή. Αυτή η εντύπωση ήταν τελικά λανθασμένη: το "Átta" είναι το άλμπουμ τους που έχει την μικρότερη δυνατή σχέση με το rock. Σε αυτό σίγουρα παίζει ρόλο και το γεγονός ότι, από το 2018 και την φυγή του Orri Pall Dýrason, οι Sigur Rós παραμένουν χωρίς ντράμερ. Το "Átta" δεν έχει καθόλου κρουστά. Αντίθετα, η επιστροφή του Kjartan Sveinsson είναι πολύ σημαντική, ηχητικά μα και σημειολογικά.

Το "Átta" είναι λοιπόν ένα μάλλον ambient άλμπουμ που φέρνει την μπάντα κοντά στο "Valtari" του 2012, όμως η εκτεταμένη χρήση της ορχήστρας γεννάει πολλά περισσότερα neoclassical ηχοχρώματα και λειτουργεί προς όφελος της κινηματογραφικότητας της μουσικής. Πρόκειται για ένα άλμπουμ του οποίου η δύναμη βρίσκεται στα ανορίοτα του συναισθήματα. Η ομορφιά, το μεγαλείο, η μελαγχολία, η ουράνια αίσθηση που περιμένεις από έναν δίσκο Sigur Rós, βρίσκονται όλα εδώ. Μεγαλόπρεπα, πλουσιοπάροχα και γενναιόδωρα. Πρόκειται για ακριβώς την ίδια αίσθηση που μου άφησε η πρόσφατη μου συνάντηση με την μουσική τους σε ζωντανό περιβάλλον.

Φυσικά, όπως συμβαίνει και στην πλειοψηφία των ambient δίσκων, το παιχνίδι παίζεται στην ροή και τις αντιθέσεις. Το "Átta" ξεκινάει εντυπωσιακά στις τέσσερις πρώτες συνθέσεις. Το "Gloð" χτίζει το έδαφος, το "Bloðberg" μαγεύει, το "Skel" σου χαρίζει μία από τις καλύτερες μελωδίες του άλμπουμ και το κορυφαίο "Klettur" - με την παρουσία ενός ήπιου μα εντυπωσιακού beat - σου δημιουργεί μια κορύφωση εφάμιλλη των ημερών του "Takk". Μετά από αυτά τα πρώιμα highlights, το "Átta" συνεχίζει όμως στα ίδια μοτίβα και, χωρίς να κάνει πραγματικά κοιλιά, η έλλειψη αντιθέσεων είναι αισθητή. Συνεπαρμένο και τυφλωμένο μέσα στο ίδιο του το φως, το άλμπουμ τελικά κορυφώνεται στο δεκάλεπτο "8" - ας το πούμε ομώνυμο, αφού átta σημαίνει οκτώ - μέσα σε γυμνό μεγαλείο.

Η απόλαυση του "Átta" φωλιάζει στην απόλυτη και απερίσπαστη παράδοση του ακροατή. Εδώ βέβαια αξίζει να πούμε, για τους λάτρεις της υψηλής πιστότητας, ότι η μπάντα βρίσκεται σε άλλα επίπεδα σε ότι αφορά τον ήχο. Οι συχνότητες και οι αρμονικές είναι τόσο πλούσιες που σου γεμίζουν το σώμα, ας παρατηρήσω όμως ότι η τόσο εκτεταμένη χρήση reverb, σε κάθε όργανο, εκτός από ότι κάνει τα πάντα να ακούγονται πανομοιότυπα, θυμίζει αρκετά τις soundtrack-ικές τακτικές του Hans Zimmer. Ας μην υπάρχει όμως αμφιβολία, η συνειδητή ακρόαση του "Átta" με καλά ακουστικά εγγυάται μια επιβλητική εμπειρία.

Διεκδικώντας για τον εαυτό του τον τίτλο του πιο αιθέριου και ατμοσφαιρικού άλμπουμ της δισκογραφίας των Sigur Rós, το "Átta" αποτελεί μια μεγαλόπρεπη επιστροφή. Οι χαμηλές οκτάβες του Jonssi στο "Bloðberg" και το "Mor", το ambient διαμάντι του "Gold" ή η υπερβατική μελωδία του "Fall" , είναι στιγμές ανεκτίμητες μιας δουλειάς που σφύζει από γενναιοδωρία. Η έλλειψη ηχητικού contrast του στοιχίζει σε ισορροπία, η ομορφιά του όμως κοιτάζει ψηλά, μόνο ψηλά, σαν την φωτιά που ξεκινάει από την γη για να κάψει το ουράνιο τόξο κι ότι άλλο βρει στον εναέριο δρόμο της. Όπως αναμενόταν, ο νέος δίσκος των Sigur Rós περιέχει μουσική που φτάνει να κοιτάει ως τις πύλες του παραδείσου.

Bandcamp