Depeche Mode

Το τι μπορούμε να περιμένουμε από τον εκάστοτε καινούργιο δίσκο ενός μεγάλου συγκροτήματος με δεκαετίες δισκογραφίας, είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Οι τελευταίες δουλειές των Depeche Mode προσωπικά μου έδιναν την αίσθηση ότι ήταν διεκπεραιωτικές και ένιωθα ότι η μπάντα είχε στερέψει πια από έμπνευση. Εξαίρεση αποτελούσε το "Playing The Angel", αλλά μιλάμε για σχεδόν είκοσι χρόνια πίσω. Περιμένοντας μία από τα ίδια και από το "Memento Mori", μπορώ να πω ότι η διάψευση των προσδοκιών μου ήταν πανηγυρική και μιλάμε ίσως για τον καλύτερο δίσκο των Depeche Mode από την εποχή του "Ultra".

Ο τίτλος είναι στα λατινικά και περιφραστικά μεταφράζεται στο ότι πάντα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Πραγματεύεται ένα θέμα με το οποίο οι πάντες θα βρεθούμε αντιμέτωποι και παρ’ όλα αυτά, δεν το κάνει μόνο από σκοπιά απαισιοδοξίας. Ο δίσκος βγάζει σκοτάδι, αλλά αυτό είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό της μουσικής των Depeche Mode σχεδόν από τις πρώτες τους μέρες. Παρεμπιπτόντως, τον τίτλο τον είχαν σκεφτεί πριν ακόμα πεθάνει ο Fletch, του οποίου ο θάνατος απλώς επισφράγισε τα βαφτίσια.

Το πρώτο single "Ghosts Again" είχε ένα video clip που παρέπεμπε ευθέως στο "The Seventh Seal" του Ingmar Bergman – η θεματολογία των δύο τέμνεται σίγουρα στον θάνατο. Το συγκεκριμένο είναι ένα από τα τέσσερα τραγούδια για τη συγγραφή των οποίων ο Martin συνεργάστηκε αξιοσημείωτα με τον Richard Butler, τραγουδιστή των The Psychedelic Furs. Η χημεία μεταξύ των δυο τους έδωσε επίσης το σκοτεινό "Don’t Say You Love Me" με το υπέροχο μπάσο, το μπιτάτο electropop "My Favorite Stranger" και το χορευτικό "Caroline’s Monkey".

Ο πρωταγωνιστής του δίσκου είναι αναμφισβήτητα ο Dave Gahan (ο τεράστιος Dave Gahan, συγκεκριμένα). Ο μάστορας περνάει από την τεχνητή απάθεια του "My Cosmos Is Mine" στην ηδυπάθεια του "Wagging Tongue" σα να βάζει ένα ποτήρι νερό. Κοινή συνισταμένη και των δύο λέξεων, είναι το πάθος. Η φωνή του Martin από την άλλη, ακούγεται ώριμη αλλά και εύθραυστη στο τραγούδι που επέλεξε να πει από τον συγκεκριμένο δίσκο, το "Soul With Me". Στο οποίο ακούμε μια ambient εισαγωγή που εξελίσσεται σε έναν συναισθηματικό pop ρυθμό από τα παλιά.

Το σινεματικό "Before We Drown", αποκτά έναν δραματικό τόνο κορύφωσης μετά τη μέση, για να σε λυτρώσει στο τέλος «σβήνοντας» με τα διπλά φωνητικά από Dave και Martin. Το καταπληκτικό "Always You" είναι αυτή την εποχή το αγαπημένο μου κομμάτι. Λατρεύω τον συνδυασμό του ορχηστρικού μινιμαλισμού με τα μοναδικά, δυναμικά φωνητικά του Gahan. Στα "Never Let Me Go" και "People Are Good" συναντάμε τα πιο νευρώδη κομμάτια, με ρυθμό καθ’ όλη τη διάρκειά τους. Το κλείσιμο του ατμοσφαιρικού "Speak To Me" συμβαίνει με έναν χτύπο καρδιάς που σιγά-σιγά χάνεται κάπου στο υπερπέραν.

Οι Depeche Mode δίνουν την αίσθηση ότι φάγανε μια κλωτσιά και βγήκανε από τον αυτόματο πιλότο στον οποίο βρίσκονταν οι τελευταίες τους κυκλοφορίες. Το "Memento Mori" δεν είναι ένας δίσκος που απλώς αποτελεί αφορμή για τη νέα περιοδεία, αλλά μια στιβαρή δουλειά που έχει αξία να προσθέσει στην παρακαταθήκη τους. Ένας δίσκος που στα 50 του λεπτά σου δίνει την αίσθηση της φυσικότητας, χωρίς να έχει τρυπώσει κάτι μέσα του βεβιασμένα, γι’ αυτό και από ακρόαση σε ακρόαση, αλλάζουν τα αγαπημένα κομμάτια. Η επιστροφή τους στη φόρμα μετά από πολλά χρόνια είναι φτιαγμένη από απλά υλικά, αλλά έχει σε αφθονία το σημαντικότερο όλων, που είναι η έμπνευση.