HMLTD

Όταν ο Henry Spychalski ξύπνησε ένα πρωινό από κακό όνειρο, βρέθηκε στο κρεβάτι μεταμορφωμένος σε γιγάντιο σκουλήκι. Τι μου συνέβη; Why am I pink? Why am I blind? συλλογίστηκε. Όνειρο δεν ήταν. Γύρισε έπειτα προς το παράθυρο και ο συννεφιασμένος ουρανός - θαρρείς πως άκουγες τις στάλες της βροχής να χτυπάνε στο περβάζι του παραθύρου - τον έριξε σε βαριά μελαγχολία. Haven’t left the bed in weeks. Every time I fall asleep I only see your face.

Ο Φραντζ Κάφκα κοιτάζει το χειρόγραφό του, και το ξαναδιαβάζει με προσοχή. Κάτι πάει στραβά, σαν να παρεμβαίνει μία άλλη φωνή στο γράψιμό του, και στριμώχνει αγγλικές προτάσεις σε βολικά σημεία. Τσαλακώνει την σελίδα που έχει μπροστά του, την πετάει στη γωνία του δωματίου, και αρχίζει ξανά, μη δίνοντας παραπάνω σκέψη σε αυτήν την αλλόκοτη εμπειρία. Αφήνω τον άμοιρο Φραντζ να ολοκληρώσει με την ησυχία του το κείμενο της Μεταμόρφωσης, και πιάνω διακριτικά το τσαλακωμένο χαρτί από το πάτωμα. Πριν προλάβω, όμως, να το ανοίξω, θα μου το αρπάξει από το χέρι μία Μούσα - η Καλλιόπη - και τραβώντας με παράμερα, θα μου εξηγήσει ότι μπέρδεψε εποχές και πρόσωπα, και έκανε ένα λαθάκι, ας το ξεχάσουμε. Ευχαριστώντας με για την κατανόηση, θα με αφήσει μέσα στη σαστιμάρα μου, και θα φύγει κραδαίνοντας ψηλά το ζαρωμένο χαρτί, φωνάζοντας, «Εεεεε, Henry, το βρήκα, γύρνα πίσω».

«Πρόκειται για τον Henry Spychalski», θα μου εξηγήσει η Μελπομένη ξεπροβάλλοντας από μία κουρτίνα, «τον ιθύνοντα νου των HMLTD, κάτι alternative αγγλάκια. Έχει βάλει αμέτι μουχαμέτι να γράψει ένα πραγματικό αριστούργημα που να συνδυάζει έρωτα, πολιτική, ψυχική υγεία, μία αναθεωρημένη εικόνα της Μεσαιωνικής Αγγλίας, και να έχει ίσες δόσεις κωμωδίας και τραγωδίας!» λέει και παίρνει ξανά ανάσα. «Όπως καταλαβαίνεις, και οι εννιά Μούσες βρισκόμαστε στο πόδι τον τελευταίο καιρό, τρέχουμε και δεν φτάνουμε, τα ‘χουμε φτύσει. Σου βρίσκεται ένα τσιγάρο;»

«Λυπάμαι, δεν καπνίζω.»

«Την καλύτερη δουλειά κάνεις…»

Περπατάμε πλάι πλάι με την εξουθενωμένη μούσα, η οποία έχει βρει αφορμή να τα βγάλει όλα από μέσα της. «Έχει βαλθεί ο άνθρωπος να μας τρελάνει», συνεχίζει το παραμιλητό. «Σκέψου musical αισθητική, τζαζ, alternative rock ξεσπάσματα, πιανιστικές μπαλάντες, και art rock θεατρινισμοί, αλλά στη μορφή ενός concept album. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με το "The Lamb Lies Down on Broadway" εδώ και τρεις μήνες, αλλά μακάρι να τελείωνε εκεί: θες Bowie; Θες gospel; Pop; Και φυσικά έχει μέσα και ίχνη του παρόντος, δεν ξέρω αν έχεις ακούσει Black Midi; Μοιραζόμαστε μαζί τους τον Seth Evans, τον πληκτρά. Βάλε επίσης τις διδαχές των Black Country, New Road με το "Ants From Up There" και την σημαντική στροφή στο στυλ από το ευθύ alternative στο art rock. Παραδόξως, στους 47 μουσικούς και τη 16μελή ορχήστρα εγχόρδων δεν σκέφτηκε να βάλει σαξόφωνα. Ακόμη…»

Ακούω σιωπηλός τη μούσα να μονολογεί για τις δυσκολίες που πέρασε το συγκρότημα, για το στρες που έφερε η επιτυχία του πρώτου άλμπουμ τους, για την αλλαγή δισκογραφικής στέγης από το μεγαθήριο της Sony στην πολύ πιο μικρή Lucky Number Music, για την διχαστική εικόνα μίας ρευστής σεξουαλικότητας που είχαν οι HMLTD που οδήγησε σε σχόλια για queerbaiting. «Ήταν πάρα πολλά όλα αυτά για να τα διαχειριστούν. Χαώθηκαν μεταξύ cancel και διθυράμβων. Ο άλλος τους ανακήρυξε εκπροσώπους της μελλοντικής alternative, πώς μπορείς να ικανοποιήσεις τέτοιες προσδοκίες χωρίς να σου στρίψει και λίγο η βίδα;»

«Τουλάχιστον βγαίνει καλό;», τολμάω να ρωτήσω την κάθιδρη θεότητα ενώ σταματάμε στην πόρτα ενός στούντιο. Από μέσα ακούγονται ήδη φωνές και διαφωνίες, η πόρτα ανοίγει με δύναμη και βγαίνει η Θάλεια κόκκινη από το θυμό της, ουρλιάζοντας πως είναι αδύνατο να κάνει την ιστορία να ακουστεί χιουμοριστική, από τη στιγμή που αφορά στην κατάθλιψη και το τραύμα, με έναν ξανθό τύπο να την κυνηγάει από πίσω και να της λέει ότι βγάζει αυθαίρετα συμπεράσματα. Η Μελπομένη κουνάει το κεφάλι κουρασμένα, και γυρίζει σε μένα. «Πολύ καλό», απαντάει, «Πιστεύουμε ότι μπορεί να είναι και από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Κι όπως καταλαβαίνεις αυτό φέρνει άγχος, και το άγχος καυγάδες. Οι άλλες φοβούνται ότι η φιλοδοξία του σχήματος μπορεί να κάνει το άλμπουμ να καταρρεύσει υπό το ίδιο του το βάρος, αλλά εντάξει, εγώ είμαι σίγουρη ότι έχει τρομερή ισορροπία, δεν κινδυνεύει. Και μετά λένε εμένα απαισιόδοξη, χαχα», λέει και της ξεφεύγει ένας πνιχτός λυγμός.

«Θες να μπεις λίγο μέσα, να δεις τις πρόβες;», με ρωτάει, και στα μάτια της βλέπω να αχνοφέγγει η προσμονή για λίγη παρέα. Χωρίς να έχω κάτι άλλο καλύτερο να κάνω, την ακολουθώ στα ενδότερα του στούντιο, και κάθομαι σε έναν ενισχυτή ενώ ετοιμάζονται να ξεκινήσουν από την αρχή. Μία από τις εννιά αδελφές μούσες κάθεται μπροστά από το συγκρότημα σαν μαέστρος, κρατώντας ένα πάκο σημειώσεις και πεντάγραμμα. Είναι η Ουρανία, που με το διαβήτη της προσπαθεί να οργανώσει με ακρίβεια τις λεπτομέρειες αυτού του χάους. «Σοβαρευτείτε κι ελάτε εδώ να το πάμε από την αρχή!» κραυγάζει, και οι μουσικοί παίρνουν θέση μπροστά από τα όργανά τους. Μία χορωδία ξεκινάει την εξιστόρηση:

Lifeless, strung out οn the pavement, I had only just killed the Worm

Ένιωθα σαν μία θεατρική παράσταση να ξεκινούσε μπροστά μου, μία που έκρυβε πολύ πόνο, θλίψη, δράμα, αλλά και φως, αντίσταση, επιμονή, επιβίωση σε κόντρα των καιρών, της φτηνής εμπορευματοποίησης της τέχνης, του προσωπικού και πολιτικού χάους, του καταρρέοντος μέλλοντος. Το "The Worm" ξαφνικά φάνταζε ως η μουσική επένδυση στα χρόνια του ύστερου Καπιταλισμού: συγκεχυμένο, αποδομημένο, παρανοϊκό, και παραδόξως τόσο ζωντανό και γενναίο. Ρεαλιστικό και μαγικό παράλληλα.

Where the Worm had thrown up its tail, people crawled out in their millions / From the belly of the pink thing they had dreamt a way to survive.

Official YouTube Visualizer
Bandcamp