Μανώλης Αγγελάκης & Αντώνης Λιβιεράτος

O Αγγελάκης και ο Λιβιεράτος έχουν αφήσει σημαντικό αποτύπωμα στην ελληνική (ελληνόφωνη και αγγλόφωνη) rock σκηνή τόσο κατά μόνας όσο και από κοινού. Για το κατά μόνας την άποψή μας μπορείτε καλύτερα να τη διαβάσετε όταν αμφότεροι βρέθηκαν στην τελική επιλογή στην προσπάθειά μας να βρούμε τους 100 καλύτερους «ελληνόφωνους» rock δίσκους. Για το από κοινού, μπορείτε να ρίξετε μια αυτιά στους αιωνίως underground αγαπημένους Illegal Operation αλλά και σποραδικές συμμετοχές στις δουλειές ο ένας του άλλου.

Η συγκεκριμένη δουλειά είναι απόλυτα συνεργατική και δε θα ξαφνιάσει πιθανότατα κανέναν από όσους είχαν μία επαφή με τις μουσικές τους μέχρι τώρα τουλάχιστον σε επίπεδο προσέγγισης της μουσικής, αν όχι αυστηρά του ήχου. Ο οποίος ήχος είναι σαν το soundtrack του “Paris, Texas” αν το είχε σκηνοθετήσει ο David Lynch. Σαν ο Ry Cooder να συνεργάστηκε με τον Angelo Badalamenti. Ουσιαστικά έχουμε μία ιδιαιτέρως distorted κιθάρα να ανοίγει δρόμους και τα διάφορα εφέ και πλήκτρα να τους σκοτεινιάζουν. Οι ίδιοι (για να βοηθήσουν κι εμάς τους δύσμοιρους γραφιάδες) ονόμασαν τη μουσική τους ambient/noise και αυτή η διαρχία είναι απόλυτα ακριβής και περιγραφική με αυστηρά ειδολογικά κριτήρια, δεν αποδίδει όμως τα συναισθήματα που δημιουργεί ο δίσκος. Και είναι απόλυτα συναισθηματικός δίσκος, ίσως όχι απαραίτητα με τον τρόπο που συνήθως ορίζουμε κάτι τέτοιο. Είναι δυστοπικός και σκοτεινός και θα παραξενευόμουν πάρα πολύ αν οι δημιουργοί του τον όριζαν ως αισιόδοξο.

Η αντίφαση στον τίτλο είναι αναφορά στην απόσταση που μπήκε ανάμεσά μας την εποχή του covid και ενώ η μετρήσιμη απόσταση παρέμενε η ίδια. Παρεμπιπτόντως είναι η δεύτερη φορά που ο Αγγελάκης καταπιάνεται με παρόμοιο θέμα. Ομολογώ όμως ότι τόσο τα ονόματα των τεσσάρων εννιάλεπτων συνθέσεων προερχόμενα από συγκεκριμένες πόλεις, όσο και οι ήχοι που γεμίζουν τα ηχεία, περισσότερο από την απόσταση ως εμπόδιο, εμένα με οδηγούν στην απόσταση ως κάτι που έχεις διανύσει αλλά και κάτι που ταυτόχρονα είναι ακόμα μπροστά σου. Δεν ξέρω αν η πρόθεση ήταν να δημιουργηθεί κάτι που να δίνει την έννοια του στατικού, προσωπικά εγώ «ακούω ταξίδια».

Μακριά από rock τραγούδια όπως θα αντιλαμβανόμασταν κάτι με συγκεκριμένη δομή και φόρμα αλλά σίγουρα χρησιμοποιώντας τον ηλεκτρισμό ως μοναδικό όχημα, το “Distance/No Distance” διεκδικεί πανάξια χρόνο ακρόασης και χώρο στη δισκοθήκη μας.