Protomartyr

Οι Protomartyr είναι ένα από τα συγκροτήματα που ξεχωρίζω από όλη τη σύγχρονη αναβίωση της post punk, έχουν ένα στυλ εντελώς δικό τους και προσπαθούν κάθε μα κάθε φορά που δημιουργούν έναν καινούριο δίσκο να εισάγουν κάτι καινοτόμο. Μία επίσης ιδιαιτερότητα που εντοπίζω στη σχέση μου με τους Protomartyr είναι ότι κάθε μα κάθε φορά, με εξαίρεση το "Consolation" EP που λάτρεψα από το πρώτο λεπτό,στα πρώτα ακούσματα του εκάστοτε νέου δίσκου τους καταλήγω σε έλα μωρέ, ο προηγούμενος ήταν λίγο καλύτερος. Μέχρι που περνάει ένα μήνας αφοσίωσης και καταλήγω σε ένα ψύχραιμο "αυτοί οι άνθρωποι βγάζουν συνεχώς δισκάρες". Έτσι ακριβώς, μετά το δίχρονο απόλυτο κόλλημά μου με το "Ultimate Success Today" με το οποίο αναπόφευκτα συνέκρινα το νεοαφιχθέν "Formal Growth In The Desert", το έβρισκα αρχικά λίγο κατώτερο. Κούνια που με κούναγε.

Υποπτεύομαι, ότι η πρώτη αυτή εντύπωση προέρχεται από το γεγονός ότι το "Formal Growth In The Desert" είναι ένας δίσκος ύπουλος. Δεν ξεκινάει θεαματικά με το εναρκτήριο κομμάτι να σε παίρνει από τα μαλλιά. Αντιθέτως, λίγο αργότερα της αρχής, η τριπλέτα των "Elimination Dances", "Fun In Hi Skool" και κυρίως του μουσικά ασύλληπτου "Let’s Tip The Creator" αποτελεί ένα μουσικό υπερθέαμα. Μπάσο και κρουστά οργιάζουν ρυθμικά στα συγκεκριμένα κομμάτια, λογική που οι Scott Davidson και Alex Leonard αντίστοιχα διατηρούν σε όλη τη διάρκεια του δίσκου με την ίδια προσήλωση αλλά λιγότερο μπροστά. Φυσικά, οι κιθάρες του Greg Ahee σηκώνουν αποκλειστικά τη μελωδία όλης της μουσικής των Protomartyr, και λάμπουν σε κομμάτια όπως τα "Make Way", "Graft Vs. Host" και "Polacrilex Kid".

Φυσικά, τα άμεσα αναγνωρίσιμα και σήμα κατατεθέν φωνητικά του Joe Casey κρατούν τα μπόσικα για τους Protomartyr. Από τα ελάχιστα παραδείγματα που τα φωνητικά ενός συγκροτήματος στέκονται περισσότερο ως ρυθμικό παρά ως μελωδικό χαρακτηριστικό της μουσικής, το κοφτερό μυαλό του Casey συντάσσει αιχμηρούς, συνθηματικούς στίχους, μανιφέστα του αποτυχημένου αμερικανικού ονείρου σε μια εποχή σουρεαλισμού. O Casey αγκαλιάζει αυτό το σουρεαλισμό στιχουργικά σε όλο του το μεγαλείο, με ένα υπόβαθμο τόσο φιλοσοφικό όσο και αναφορικότητας στην pop κουλτούρα που τον οδηγούν σε τρομακτικές συλλήψεις, σε ένα δίσκο που κεντρική του θεματολογία είναι να βρίσκεις δύναμη να νιώσεις τη χαρά μέσα στο απόλυτο τίποτα. Όταν όλα καταρρέουν, είναι αυτή η τελευταία σταλιά δύναμης μέσα σου που σε κάνει να προχωρήσεις το πραγματικό "Formal Growth In The Desert". Στο πνεύμα των αντιθέσεων όμως, σε ένα καταιγιστικό "3800 Tigers" με ένα δυνατό περιβαλλοντικό μήνυμα, ο Casey επιτίθεται στην ανθρωπότητα με ένα "There’s only 3800 tigers in this world, but far too many of you, of you fools", για να καταλήξει με μαεστρία σε μια αναφορά στον Lou Whitaker, γνωστό παίκτη baseball των Detroit Tigers. Αυτή είναι η συνειρμική στιχουργική μαγεία των Protomartyr.

Και σαν τίγρης που ξυπνάει αργά, η αρχική ηρεμία του "Formal Growth In The Desert" ξεσπά στα τελευταία του λεπτά, όπου από το "Fulfilment Center" κι έπειτα, τα κομμάτια χτίζονται ένα προς ένα σε ένταση ώστε να νιώσεις ότι άγρια θηρία τρέχουν προς το μέρος σου αναπτύσσοντας ταχύτητα ασταμάτητα. Η τελευταία δισκογραφική δουλειά των Protomartyr είναι ένας μαγευτικός δίσκος γεμάτος λεπτομέρειες, στιχουργικές και μουσικές, που αν έχει ένα μελανό σημείο είναι ότι το εναρκτήριο "Make Way" ίσως να μην ήταν η σωστή επιλογή για να σου γεμίσει από τα πρώτα δευτερόλεπτα το μάτι. Με λίγο χρόνο όμως, παίρνεις από αυτό το δίσκο μόνο ευχαρίστηση. Το κάθε του κομμάτι σου μένει μετά από λίγο και παρέα με τον Casey επαναλαμβάνεις χωρίς να το καταλάβεις τα ρεφρεν εδώ κι εκεί, σε μια μυσταγωγία. Σε ένα πλαίσιο αυτοσκοπού, το "Formal Growth In The Desert" ενώ μιλά για τη δύναμη μέσα στη δυστυχία, το ίδιο μεταμορφώνεται σε ένα καλλιτεχνικό έργο που μπορεί να αποτελέσει το ίδιο έρεισμα για να στηριχτείς όταν δεν έχεις τίποτα. Protomartyr, σας ευχαριστώ που πάντα βρίσκετε τον τρόπο να ξεπεράσετε τον εαυτό σας. Ραντεβού το Νοέμβριο στην Αθήνα, ακόμη κι αν για να σκεφτούμε τον Νοέμβριο, πρέπει να αφήσουμε πίσω μας πράγματα κι ανθρώπους με τα οποία δεθήκαμε και δεν υπάρχουν πια. Όπως το τελευταίο στη σειρά, "Rain Garden" θυμίζει στο τέλος, ας κλείνουμε όλους τους κύκλους με μια ανάμνηση ευχάριστη.

"My love, kiss me before I go, kiss me, kiss me"

Bandcamp | Youtube | Spotify