The Vaxtones

Σαν μία παρέα φίλων συστήνονται εξαρχής και σαν παρέα φίλων ακούγονται και καθόλη τη διάρκεια του δίσκου οι Vaxtones. Μέλη με θητεία σε γνωστά ή λιγότερο γνωστά συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής όπως οι Last Drive, Scopitone, Hi Rollers, Raindogs, Xaxakes, Film, κ.α. ενώνονται για μία μουσική που πρέπει απολύτως σοβαρά να μην προσεγγίσετε με μεγάλη σοβαροφάνεια. Και με αυτό δεν εννοούμε σε καμμία περίπτωση ότι δεν έχει γίνει μία πολύ προσεγμένη δουλειά (η φροντίδα στην παραγωγή και το mastering το αποδεικνύει) ή ότι το αποτέλεσμα δε δικαιώνει τους δημιουργούς του. Το αντίθετο. Είναι ένα απόλυτα διασκεδαστικό, χορευτικό και ανεβαστικό δισκάκι που ίσως να μην έχει κάποια πολύπλοκα στρώματα καλλιτεχνικών φιλοδοξιών αλλά έχει ένα και καλό. Να μας κάνει να χορέψουμε.

Υπό αυτή την έννοια, σχεδόν οποιοδήποτε από τα δέκα τραγούδια του δίσκου κι αν πέσει ξαφνικά στην playlist που φτιάχνετε ή αν το βάλει ο dj στο αγαπημένο μπαράκι σας είναι ικανό να έχει ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα. Ιδίως αν είτε έχετε ζήσει είτε έχετε ασχοληθεί με την indie rock της δεκαετίας του 80 από τα συγκροτήματα της c86 και το jangle pop μέχρι το pop punk. Από τις pop στιγμές των Cure και των πρώιμων R.E.M. μέχρι τους Buzzcocks και από τους Smiths και τους Chills μέχρι τους Mighty Lemon Drops. Αυτό υπηρετούν μουσικά, με τα κρουστά που παίζουν από swing μέχρι tribal ρυθμούς, τις κιθάρες που δεν διστάζουν να καβαλήσουν το surf και φυσικά την γλυκιά, γλυκύτατη φωνή της Ελένης Τζαβάρας (ex Film) που ό,τι της λείπει σε ένταση και δύναμη αναπληρώνει σε σκέρτσο και εκφραστικότητα.

Η αλήθεια είναι ότι τα πιο αξιομνημόνευτα τραγούδια τους είναι μαζεμένα στο πρώτο μισό του δίσκου και κάπως ξεφουσκώνουν στο δεύτερο, κάτι που αποδίδεται μάλλον στο ότι οι καλύτερες ιδέες βρίσκονται στα riff-άκια και σολάκια τραγουδιών όπως το "Never Ending Story" και "Never Understand" και στους ρυθμούς των "What Was He Like" και "Sha La La". Αυτό όμως δεν χαλάει σε καμμία περίπτωση τη ροή του δίσκου που ακούγεται εύκολα ως σύνολο. Mέχρι τέλους εκπληρώνει την αποστολή του γιατί με περισσότερη ή λιγότερη έμπνευση, αυτό που παραμένει βασικό στοιχείο της μουσικής είναι ένα κέφι που φαίνεται να πηγάζει από το πόσο διασκεδάζει το συγκρότημα παίζοντας τα τραγούδια αυτά. Από μόνο του αυτό θα μπορούσε να ήταν αρκετό, η επιπλέον ποιότητα είναι καλοδεχούμενη.