Maggot Heart
Hunger
Ο όρκος που έγινε πραγματικότητα σε ένα λουκούλλειο γεύμα
Η Σουηδέζα μάγισσα Linnea Olson μας έκλεψε την καρδιά σε ένα ντεμπούτο μα δυστυχώς και μοναδικό, αριστούργημα στον ομώνυμο, πρώτο δίσκο των "The Oath". Το σαγόνι μας έπεσε, μα οι καλλιτεχνικές διαφορές με την έτερη αγαπημένη Johanna Sadonis έκαναν του δρόμους τους να χωρίσουν. Η τελευταία βρήκε γρήγορα το δρόμο της στους Lucifer όπου μα προσφέρει σταθερά καλή δουλειά σε παρόμοια μουσικά μοτίβα με αυτά των The Oath. Η Olson ωστόσο, χρειάστηκε να περιπλανηθεί λίγο περισσότερο. Από μια προσπάθεια συνεργασίας στους Beastmilk και τους Grave Pleasures με τον Kvohst μέχρι τους πρώτους δίσκους των Maggot Heart, κάποια πράγματα πήγαν καλά και κάποια άλλα όχι.
Η αλήθεια όμως είναι πως τελικά στους Maggot Heart, εκεί που όλα εν τέλει περνάνε από την καλλιτεχνική της επιμέλεια, βρήκε το λιμάνι της και ήρθε πλέον η ώρα αυτό να φανεί. Το "Hunger" είναι ένας δίσκος που επιτέλους, δεν ντρέπεται να είναι ιδιαίτερος, να κάνει κάτι διαφορετικό και να συνδυάσει όλες τις επιρροές της Olson σε ένα δημιούργημα που ακούγεται μονορούφι και θες κι άλλο. Χωρίς ντροπή, το "Scandinavian Hunger", φόρος τιμής, σε γνωστό μνημείο του βορειοευρωπαϊκού metal, εκκινεί το ταξίδι της Olson σε μια διαφορετικού είδους πείνα: "I like sleep ‘cause she’s the daughter of death… I’ve got a deepened primal appetite". Ο αγριεμένος φεμινισμός της Olson χτίζεται αργά και ξεσπά σε ένα δίσκο που ενσωματώνει την αγάπη της στο rock των 70s όπως τον γνωρίζαμε και από προηγούμενες συνθέσεις των Maggot Heart αλλά και άλλες μουσικές προσπάθειες, ενώ προσλαμβάνει σύγχρονα noise rock στοιχεία και αντλεί από (post) punk βαθιά επίσης ριζωμένα στην ίδια δεκαετία. Όπως ο ύπνος είναι η κόρη του θανάτου, η Olson για πρώτη φορά δεν κρατάει τίποτα πίσω και εμφανίζεται σαν την κόρη της Patti Smith και της Jinx Dawson ταυτόχρονα. Το προαναφερθέν κομμάτι, είναι από τα ήρεμα κιόλας - συγκρίνεται μόνο με το "Archer" που όντας στη μέση του δίσκου, μοιάζει να τον χωρίζει σε δύο σημεία αλλά πάλι φωνάζει για την εξαναγκαστική πλεονεξία του γυναικείου φύλου: "Are you the arrow, are you the bow? You know, You know you should be both".
Τι ολοκληρώνει το δίσκο; Απόλυτα, αξιομνημόνευτα κομμάτια όπως το "Parasite", αλλά ίσως να έχεις πάρει και μια ιδέα με το "Looking Back At You". To "Nil My Mouth" στην αρχή του δίσκου επίσης δεν πάει πίσω, επισκιάζεται όμως αμέσως από το επικών διαστάσεων "LBD" που εξαπολύει ένα παραδοσιακό heavy metal riff, για να εμφανιστεί πολύ γρήγορα η παρουσία πνευστών προσθέτοντας μια εντελώς απρόσμενη διάθεση, ενώ είναι ξεκάθαρα η στιγμή της Olivia Airey στο μπάσο να δείξει την αξία της. Οι ιδέες στην κιθάρα δεν σταματάνε καθ όλη τη διάρκεια του κομματιού που η σχετικά μεγάλη του διάρκεια το ευνοεί στο να εξελιχθεί ολη του η ενέργεια και σκέψη.
Τα "This Shadow" kai "Concrete Soup" συμπληρώνουν στη γαστριμαργική δημιουργία της Olson, με το "Hunger" να καταλήγει ένας δίσκος ιδανικός σε διάρκεια, ιδιαίτερα εύκολος στην επανάληψη και πάνω απ’ όλα, ενδυναμωτικός. Χωρίς απαραίτητα να ασχολούνται ακριβώς με τις ίδιες μουσικές επιρροές αλλά με ισχυρή βάση στο heavy metal, η αισθητική σύνδεση με το περσινό "Loud Arriver" των Sonja που εξυμνούν μια απελευθερωμένη και δυναμική γυναικεία σεξουαλικότητα - αντικατοπτρίζεται άλλωστε και σε αμφότερα τα εξώφυλλα τους - με κάνει να τολμώ να πω πως αν αγάπησες το ένα, σίγουρα θα σου συμβεί και με το άλλο.
Επιτέλους λοιπόν έχουμε τον δίσκο με τον οποίο οι Maggot Heart βάζουν τη σφραγίδα τους στο χάρτη. Του λείπουν λίγα πράγματα για να είναι τέλειος, όπως για παράδειγμα ότι θέλει κάτι ακόμη η μουσική των Maggot Heart για να ακούγεται εντελώς φρέσκια μιας και ασχολείται με μουσικά είδη που πηγάζουν από ένα παρελθόν πλέον πάνω από 50 χρόνια πίσω. Αυτή τη φορά όμως είναι αναμφίβολο ότι η Linnea Olson έχει βρει την ταυτότητά της και οι Uno Bruniusson και Olivia Airey τη βοηθούν υποδειγματικά στην εκπλήρωση του οράματός της. Αυτό που την είδαμε ικανή να δημιουργήσει στους The Oath, βρέθηκε ξανά και μπορεί να φτάσει ακόμη πιο ψηλά.
