33 Lovers

Νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ την εντύπωση που μου είχε κάνει το grunge του "Cliché" των Monovine, όταν είχε κυκλοφορήσει. Εξάλλου, είναι αρκετά σπάνιο για ένα συγκρότημα, πόσο μάλλον ελληνικό, να τα κάνει όλα σωστά με το ντεμπούτο του. Και η συνέχεια ήταν ιδιαίτερα αξιόλογη με το "Swallow" να αποτελεί, κατά τη γνώμη του γράφοντα πάντα, μια από τις καλύτερες εγχώριες δουλειές της προηγούμενης δεκαετίας.

Τα χρόνια πέρασαν, οι Monovine μας αποχαιρέτησαν, αλλά ο Στράτος Κύρης, frontman του συγκροτήματος, φέτος επέστρεψε δισκογραφικά με τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με το project 33 Lovers. Αν κάποιοι βέβαια περιμένουν να ακούσουν κάτι που να θυμίζει τους Monovine, μάλλον θα βρεθούν προ εκπλήξεως καθώς, εδώ, ο Κύρης κινείται σε μια αρκετά διαφορετική κατεύθυνση που, σε πολύ γενικές γραμμές, θα μπορούσαμε να εντάξουμε κάτω από την ταμπέλα της indie pop.

Και πάλι όμως, μια τέτοια κατηγοριοποίηση θα αδικούσε τον δίσκο καθώς εδώ συμβαίνουν πολύ περισσότερα πράγματα. Το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσει κανείς είναι η έντονη σφραγίδα των ‘60s και, κυρίως, των The Velvet Underground ή, μάλλον, πιο σωστά, αυτής της εκδοχής τους που έγραψε τραγούδια σαν το "Sunday Morning" και το "After Hours". Παράλληλα όμως, οι 33 Lovers ενσωματώνουν στοιχεία από τους Kinks, τους Yo La Tengo, τον Elliott Smith, τους Cinerama, τους The Magnetic Fields, και πάρα πολλούς άλλους.

Το πραγματικά εντυπωσιακό όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Κύρης πετυχαίνει να μπλέξει όλα τα παραπάνω και να τα μεταφέρει στο σήμερα, δημιουργώντας έναν δίσκο που αποτελεί μια ξεκάθαρη και πανέμορφη ηχητική πρόταση. Και αυτό έχει να κάνει πρώτα με τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις και, κατά δεύτερον, με την lo-fi προσέγγιση που ακολουθεί εδώ, η οποία προσδίδει μια ελαφριά «βρωμιά» στο υλικό το οποίο, σε μεγάλο βαθμό, βασίζεται σε γλυκόπικρες μελωδίες που κουβαλάνε μια ανόθευτη ομορφιά. Όμως, το τελικό αποτέλεσμα καταφέρνει να αποφύγει την μεγάλη παγίδα στην οποία πέφτει η πλειοψηφία των σημερινών indie κυκλοφοριών (και ειδικά αυτών που προσπαθούν να αναβιώσουν τον ήχο των ‘60s) καθώς, παρά την έντονη συναισθηματική φόρτιση και την απουσία κρεσέντων και φανερών εντάσεων, δεν καταλήγει ποτέ να ακούγεται ξενέρωτο ή επιτηδευμένα μίζερο.

Για την ακρίβεια, αυτό που συμβαίνει είναι το ακριβώς αντίθετο. Τα εννιά κομμάτια του άλμπουμ, χωρίς άσκοπες φλυαρίες αφού κανένα από αυτά δεν ξεπερνά τα τέσσερα λεπτά, διαδέχονται το ένα το άλλο, κάνοντας σε να αναρωτιέσαι πως γίνεται το επίπεδο να μην πέφτει ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Η απάντηση νομίζει βρίσκεται στο ότι ο δημιουργός του έχει διοχετεύσει πολλή αγάπη στο "Ghost Flower" κι αυτή φτάνει εύκολα στον ακροατή και τον παρασύρει σε έναν κόσμο που δεν νοσταλγεί αλλά, σε πείσμα των καιρών, επιμένει να ερωτεύεται.

Όλα τα κομμάτια εξάλλου έχουν κάτι που σε κερδίζει. Στα ''The Sun Is Up'' και ''Trippin'' νομίζεις πως θα πεταχτεί η Nico να τραγουδήσει, το ''Phantosmia'' σε μεταφέρει σε μονοπάτια που έχτισε το "Golden Brown", το ''Retrograde Venus" κουβαλά έναν πανέμορφο ‘90s αέρα, το "In The End" σου κολλάει στο μυαλό για μέρες, το ''Songbird'' αποτελεί υπόδειγμα καλής chamber pop, το ''When You Smile'' βάζει τους Belle & Sebastian στην κουβέντα, ενώ το ''Bigger Lighter Glow'', που κλείνει το δίσκο, διαθέτει μια αθωότητα και μια ανεμελιά που ελάχιστοι έχουν πετύχει να αιχμαλωτίσουν, με βασικό εκφραστή τον Daniel Johnston.

Το είπα όμως και νωρίτερα. Όσο καλοδεχούμενες και αν είναι οι επιρροές του, το "Ghost Flower" είναι πολλά περισσότερα από το σύνολο αυτών. Είτε το κρίνουμε καθαρά με βάση τις συνθέσεις, είτε μιλήσουμε για την εκπληκτική δουλειά που έχει γίνει ενορχηστρωτικά και από άποψη παραγωγής από τον Βασίλη Νησσόπουλο, είτε το τοποθετήσουμε σε ένα εγχώριο ή διεθνές πλαίσιο, το ντεμπούτο των 33 Lovers είναι μια από τις καλύτερες indie κυκλοφορίες που θα ακούσετε φέτος, με μοναδικό της ίσως μειονέκτημα την μικρή διάρκεια που μας αναγκάζει κάθε μισή ώρα να πρέπει να σηκωθούμε για να ξαναπατήσουμε το play.

Bandcamp
Spotify