KEN Mode

Void

Artoffact Records (2023)
Από την Ειρήνη Τάτση, 11/09/2023
Οι KEN mode χωρίς να χάσουν χρόνο και με το συνοδοιπόρο του "NULL" αποδεικνύουν το αστείρευτο της έμπνευσης και του ταλέντου τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Προτού ο κόσμος αλλάξει μια για πάντα με τον κορονοϊό, οι KEN mode έγιναν σταθερά είδωλα όλων όσων διασκεδάζουν τους noise ήχους σε κάθε τους έκφανση, ειδικά με τις συγκλονιστικές δημιουργίες του "Success" και "LOVED". Όσο ο κόσμος άλλαζε, αφιέρωσαν τον εαυτό τους ολοκληρωτικά στη συγγραφή νέας μουσικής. Ήταν άλλωστε το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά και τους κράτησε ζωντανούς. Αφότου ο κόσμος άλλαξε μια για πάντα, οι KEN mode επιτέθηκαν με το "NULL" που τους έφερε στο επίκεντρο κάθε επίδοξου ακροατή του σκληρού ήχου.

Χωρίς να προλάβει να συμπληρωθεί καλά καλά ένας χρόνος, οι Καναδοί δεν χάνουν χρόνο και μας χαρίζουν τα ευχάριστα νέα για τον ερχομό του επόμενου δίσκου τους, "VOID". Το "VOID" πρόκειται για ένα δίσκο συνοδευτικό του "NULL" όπως οι ίδιοι έχουν δηλώσει. Η μουσική εντός και των δύο προήλθε ως τελικό αποτέλεσμα μιας μαραθώνιας διαδικασίας σύνθεσης που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια ενός κατ’ οίκον περιορισμού του οποίου η λήξη συνεχώς αναβαλλόταν. Αν νομίζεις ότι το "VOID" είναι ό,τι περίσσεψε από το "NULL", πρόκειται να κάνεις ένα τεράστιο λάθος. Το "VOID" στην πραγματικότητα είναι προσεκτικά επιλεγμένα κομμάτια από αυτή τη διαδικασία συγγραφής, που σηματοδοτούν τη μετάβαση από την οργή της καραντίνας σε ένα κόσμο άγριο, άγνωστο, τρομακτικό και αφιλόξενο. Τα έχει αναλύσει άλλωστε και ο ίδιος ο Jesse Matthewson στην πρόσφατη συνέντευξή του.

Οι επιλογές των singles που υποδέχονται το "VOID" είναι εξίσου αποπροσανατολιστικές. Από το "Painless" και το "The Shrike" στο καταιγιστικό "I Cannot", μιλάμε για τρία κομμάτια που ρουφούν το πνεύμα του "NULL" και γνωρίζουν τον ακροατή σε ένα δίσκο που λογικά και φαινομενικά συνδέεται άμεσα μαζί του. Υπάρχει όμως μια παγίδα. Ο μεγάλος όγκος του "VOID" στρίβει προς μια κατεύθυνση σκοτεινή, κακοτράχαλη, στερημένη από κάθε ελπιδα. Οι KEN mode αγκαλιάζουν όσο ποτέ άλλοτε στη sludge πλευρά τους, αυτή που βρίσκουμε σε μεγάλες στιγμές της δισκογραφίας των Neurosis και Godflesh, χωρίς να χάνουν στιγμή την ιδιαίτερη τους ταυτότητα και την πανουργία των κιθαριστικών τους συνθέσεων.

Μια παραγωγή που δίνει στον καθένα τη στιγμή του να λάμψει, σε στιγμές φέρνει στο προσκήνιο ακόμη και τους μπάσους ρυθμούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το "He Was A Good Man, He Was A Taxpayer", αφήνει τον Scott Hamilton να σε κάνει να νιώσεις άβολα με την παράνοιά του. Στον ίδιο θάλαμο, δυο κουκέτες παρακάτω, το "A Reluctance Of Being" επιβεβαιώνει την συγκατοίκηση δύο πολύ χαρακτηριστικών προσωπικοτήτων στην πολυσχιδή ύπαρξη των KEN mode - από τη μία, τα κρουστά του Shane Matthewson σε κάνουν να αναρωτιέσαι για τις ρυθμικές προεκτάσεις του συγκροτήματος, ενώ η πιο πρόσφατη προσθήκη στην παρέα των KEN mode, Kathrynn Kerr ως σταθερό πλέον μέλος εκτοξεύει το κομμάτι σε άλλη διάσταση. Η συμβολή της με εκπληκτικά σαξόφωνα και πλήκτρα σε ένα από τα πιο ζοφερά κομμάτια του δίσκου ανυψώνεται ήδη από νωρίς στο "These Wires". Εκεί, το "VOID" ξεκινά να δείχνει τον πραγματικό εαυτό του, φτύνει την μαυρίλα του χωρίς έλεος εκεί που δεν το περιμένεις και η μελωδία των πλήκτρων στο τέλος του περνά μαχαίρι στην καρδιά. Την συλλογή αυτών των κομματιών κλείνει το "Not Today, Old Friend", ένα πείραμα μιας math λογικής που πλησιάζει την τραγουδοποιία των Slint, με έναν αφηγηματικό στιχουργικό χαρακτήρα και επαναλαμβανόμενα κιθαριστικά μοτίβα.

Είναι απίστευτη η ωριμότητα με την οποία οι KEN mode αντιμετώπισαν την κατάσταση του να έχεις γράψει πολλές ώρες μουσική που δεν μπορείς για πρακτικούς λόγους να κυκλοφορήσεις. Αντί να διαλέξουν τα κατά τη γνώμη τους καλύτερα και να αφήσουν τα υπόλοιπα την άκρη, έκαναν έναν διαχωρισμό: η οργή μπήκε στο "NULL", η απόγνωση μπήκε στο "VOID". Ταυτόχρονα φρόντισαν το ένα να ρέει αρμονικά στο άλλο και μάλιστα με το δεύτερο, να πειραματίζονται σε ηχητικά μονοπάτια και όργανα που πριν δεν είχαν το θάρρος ή την πολυτέλεια να εκμεταλλευτούν. Το "VOID" πραγματικά σε αφήνει αποσβολωμένο, εκεί που περιμένεις για άλλη μια φορά τον καταιγισμό των KEN mode να σε εξιλεώσει, σου εκφράζει απροειδοποίητα μια θλίψη υπαρξιακή. Είναι η μουσική μετουσίωση ακριβώς εκείνης της στιγμής που ο θυμός που σε έκανε να σπας πράγματα γύρω σου αρχίζει να υποχωρεί, τη θέση του παίρνει η θλίψη και αρχίζεις να κλαις - μετά από αυτό, η διαύγεια. Οι KEN mode είναι ένα συγκρότημα μάλλον ανίκανο να απογοητεύσει. Τα κατάφεραν ξανά. Δεν ξέρω προς τα που θα προχωρήσουν τις ιδέες τους στο μέλλον, ξέρω όμως ότι θα είναι η σωστή κατεύθυνση.

Bandcamp | Spotify

  • SHARE
  • TWEET