Algiers

Έχουν περάσει κοντά στα δέκα χρόνια από τη δημιουργία των Algiers και οχτώ απ’ όταν κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους. Κι όμως, στο μυαλό μου τους έχω σαν να ήταν πάντα εδώ ή, τέλος πάντων, σαν να έχουν πια πολλά χρόνια που είναι μέσα στα πράγματα. Ίσως γιατί μέσα σε ένα σχετικά μικρό διάστημα πετύχαν τόσα πολλά ή επειδή είχαμε την τύχη να τους απολαύσουμε ζωντανά περισσότερες από μία φορές (κάτι που θα επαναληφθεί σε λίγους μήνες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) και να τους δούμε να εξελίσσονται στο συγκρότημα που είναι σήμερα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως μέσα σε αυτά τα χρόνια, οι Algiers δεν σταμάτησαν να αλλάζουν και να γεμίζουν τον ήχο τους. Και μπορεί με την προηγούμενη δουλειά τους να έκαναν σαφές πως δεν έχουν σκοπό να επαναλάβουν την θορυβώδη συνταγή των πρώτων τους δύο δίσκων, όμως αυτό, σε καμία περίπτωση, δεν σημαίνει πως έχουν τελειώσει με τους πειραματισμούς. Και αυτό είναι κάτι που γίνεται ξεκάθαρο με την πρώτη ακρόαση της τέταρτης δουλειάς τους με τίτλο "Shook", η οποία κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες.

Βέβαια, από τα τέλη του 2022, είχαμε πάρει μια γεύση με το "Irreversible Damage", στο οποίο συμμετέχει ο τεράστιος Zack de la Rocha. Βέβαια, αυτός δεν είναι ο μόνος guest του δίσκου καθώς σε αυτόν, μεταξύ άλλων, συναντάμε τα ονόματα των billy woods, Samuel T. Herring (Future Islands), Jae Matthews (Boy Harsher), Backxwash, Mark Cisneros (Hammered Hulls, The Make-Up, Kid Congo Powers) αλλά και αρκετών ακόμη. Και όσο κι αν εντυπωσιάζει το πλήθος των καλεσμένων, έχω την αίσθηση πως οι τόσες συμμετοχές μάλλον επηρέασαν αρκετά τη συνοχή του δίσκου. Με αυτό εννοώ πως, παρόλο που εδώ ακούμε το συγκρότημα να παίζει από jazz, gospel, soul και hip-hop μέχρι industrial, indie, ή ακόμη και noise rock, αυτά δεν μοιάζουν να έχουν δέσει επαρκώς σε επίπεδο τραγουδοποιΐας. Έτσι, το τελικό αποτέλεσμα καταλήγει να ακούγεται σαν ένα μείγμα ανολοκλήρωτων ιδεών που η κάθε μία μόνη τους μπορεί να εντυπωσιάζει αλλά ως σύνολο δεν λειτουργούν όπως θα ήθελε το συγκρότημα ή εμείς.

Και παρόλο που κανένας δεν θα τολμούσε να υποστηρίξει πως οι στίχοι τους δεν είναι σημαντικοί, αξιόλογοι, και απαραίτητοι στην εποχή μας, το 1/3 σχεδόν του "Shook" αποτελείται από spoken-word ιντερλούδια όπου το πολιτικό μήνυμα του συγκροτήματος μπαίνει ακόμη περισσότερο στο προσκήνιο εις βάρος της ροής του άλμπουμ καθώς, παράλληλα, ο έντονος μινιμαλισμός έρχεται συνεχώς σε σύγκρουση με τις πολλές και πλούσιες ενορχηστρωτικές ιδέες τους. Σε αυτό δεν βοηθάει καθόλου και ο τρόπος που έχουν τοποθετηθεί τα 17 κομμάτια του δίσκου καθώς, πάνω που πας να πεις «πω, εδώ είμαστε!», γρήγορα ακολουθεί μια μικρή ή - πιο συχνά - μεγάλη κοιλιά που σε αποσυντονίζει.

Φυσικά, θα ήταν άδικο να πούμε πως δεν υπάρχουν αρετές στη νέα τους δουλειά. Όταν εξάλλου το συγκρότημα μοιάζει πιο επικεντρωμένο στο σκοπό του, πιάνει σπουδαίες κορυφές. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το "Everybody Shatter" που ανοίγει δυναμικά τον δίσκο, το "Green Iris" όπου οι soul και ηλεκτρονικές επιρροές τους δένουν εντυπωσιακά, ο ενορχηστρωτικός θρίαμβος του "Out of Style Tragedy", καθώς και το Joy Division- ικό "Good Man" και το "73%" που κάνουν πιο σαφή την post- punk πλευρά τους. Αντίστοιχα όμως, πολύ καλές ιδέες όπως αυτές που ακούμε στο "Cold World", στο "Cleanse Your Guilt Here", στο "Something Wrong" ή στο "Bite Back", όπου οι Algiers φλερτάρουν με το drill, μοιάζουν σαν να μην επεξεργάστηκαν επαρκώς και να μην τελειοποιήθηκαν ποτέ.

Και αυτό νομίζω πως είναι το χειρότερο στην περίπτωση του "Shook". Το ότι είναι εύκολο δηλαδή κανείς να αντιληφθεί το μέγεθος της έμπνευσης αλλά και του πως, στη βάση του, το άλμπουμ θα μπορούσε να είναι το καλύτερο τους. Ειδικά αν λάβουμε υπόψιν πως, μετά την λίγο πιο «ασφαλή» κι ελαφρώς εμπορική κατεύθυνση που είχαν πάρει στο " There Is No Year", εδώ οι πειραματισμοί, όχι απλά επανέρχονται, αλλά μεγεθύνονται. Δεν ξέρω λοιπόν αν φταίει το πλήθος των επιρροών που επέλεξαν να συνδυάσουν, οι πολλοί guests, ή απλώς η έλλειψη ενός ενιαίου οράματος όμως, δυστυχώς, ο τέταρτος δίσκος του γκρουπ από την Atlanta χάνει στη γραμμή του τερματισμού. Φυσικά και αξίζει προσοχή και πολλές επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, ειδικά με δεδομένο πως μιλάμε για ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα των καιρών μας, απλώς δεν επιτυγχάνει αυτή την υπέρβαση που θα τους επιτρέψει να κατακτήσουν τον κόσμο. Ποιος ξέρει; Ίσως live να μας κάνουν να αλλάξουμε γνώμη.