The Murder Capital

Την τελευταία φορά που βιώσαμε μια δυναμική post-punk αναβίωση, βρισκόμασταν κάπου εκεί στις αρχές των 00’s με συγκροτήματα που τράβηξαν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας προτού τη σταδιακή πτώση και παρακμή της σκηνής. Και αυτό συνέβη πολύ γρήγορα και, κυρίως, συνδεόταν με την αδυναμία των περισσότερων σχημάτων να κυκλοφορήσουν περισσότερους από έναν καλό δίσκο. Έτσι, λίγο πριν τα τέλη της δεκαετίας του 2000, το indie rock (ο Θεός να το κάνει), κυριάρχησε στις τάσεις του alternative, οι κιθάρες μπήκαν σε δεύτερο ρόλο, οι εντάσεις έπεσαν και τα συγκροτήματα της σκηνής είτε εξαφανίστηκαν, είτε μετεξελίχθηκαν σε κάτι άλλο, πιο πιστό στα ηχητικά ήθη της εποχής.

Από τα μέσα όμως της προηγούμενης δεκαετίας, ένα νέο κύμα συγκροτημάτων έκανε έντονη την παρουσία του με σημαντικές κυκλοφορίες που, όχι μόνο ανανέωσαν το ενδιαφέρον του κοινού για την ευρύτερη rock μουσική, αλλά δημιούργησαν συνθήκες ώστε αυτή να μπορεί να μπορεί να ξαναμπεί στο mainstream κάδρο, χωρίς αυτή τη φορά να χρειάζεται να λειάνει τις γωνίες της, κάτι που αποδεικνύεται και από τα #1 στα βρετανική charts που έχουν ήδη πετύχει κάποια εξ αυτών των συγκροτημάτων.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως οι Ιρλανδοί Murder Capital ανήκουν στο ευρύτερο αυτό κύμα αναβίωσης του post-punk. Το ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησε το 2019 τους έβαλε σε αρκετές λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, όπως και στη δικά μας εδώ στο rocking.gr, ενώ, εγώ του επιφύλαξα μια ψύχραιμη πρώτη θέση στην προσωπική μου λίστα, κάτι που μάλλον συνδέεται και με την εντυπωσιακή εμφάνισή τους στη Death Disco όπου χάσαμε τα σαγόνια μας. Σε αυτό το πλαίσιο, οι προσδοκίες μου για την επόμενη δουλειά τους μάλλον παραήταν υψηλές.

Όμως, από τα πρώτα singles που έφτασαν στα αυτιά μας ήταν σαφές πως το συγκρότημα δεν είχε σκοπό να επαναλάβει τη συνταγή του πρώτου του δίσκου. Για την ακρίβεια δηλαδή, περισσότερο έμοιαζε σαν να προσπαθεί να απομακρυνθεί όσο γίνεται από αυτόν. Επί της αρχής, καθώς θεωρώ την καλλιτεχνική στασιμότητα απολύτως βαρετή, είμαι απολύτως υπέρ μιας τέτοιας εξέλιξης καθώς βρίσκω θεμιτό ένα νέο σχήμα με κάθε νέα του δουλειά να προσπαθεί να διευρύνει τον ήχο του, να πειραματίζεται, και να ενσωματώνει διαφορετικές επιρροές.

Αυτό όμως δεν μπορεί να σημαίνει πως κάθε εξέλιξη είναι καλή εξέλιξη, ή, τέλος πάντων, δεν είναι απαραίτητο κάθε εξέλιξη να ταιριάζει στα γούστα όλων, και, στην προκειμένη, στα δικά μου. Μετά λοιπόν από αυτήν τη μικρή εισαγωγή (τι εννοείτε «όχι και μικρή»; Σας παρακαλώ περάστε έξω), νομίζω πως μπορούμε να μπούμε στο κυρίως μέρος. "Gigi's Recovery" λοιπόν ο τίτλος του δεύτερου άλμπουμ των Ιρλανδών και "the evolution will not be compromised", κατά το "the revolution will not be televised", το μότο τους κατά την περίοδο της σύνθεσης και των ηχογραφήσεων. Και όσο και αν προσπάθησα, όσες φορές και αν άκουσα το άλμπουμ, τελικά δεν κατάφερα ποτέ να σταματήσω να σκέφτομαι "τι στο διάολο πήγε στραβά;".

Ναι, το "Crying" έχει μια έντονα κλειστοφοβική διάθεση και πειραματισμούς που κάνουν σαφές το "βήμα προς τα εμπρός" χωρίς το συγκρότημα να χάνει την ταυτότητά του, ενώ το "Return My Head", παρόλο που κινείται σε αρκετά πιο mainstream φόρμες, πετυχαίνει το σκοπό του και σου κολλάει στο κεφάλι για μέρες. Αντίστοιχα, τα "Ethel", "The Stars Will Leave Their Stage", "We Had to Disappear" και "A Thousand Lives" φαίνεται να έχουν όλα εκείνα τα συστατικά της τέλειας συνταγής των The Murder Capital, όμως, στην εκτέλεση καταλήγουν να μην καταφέρνουν να εκπληρώσουν στο 100% τις υποσχέσεις που δίνουν. Κοινώς, είναι άσκαστα. Οι μελωδίες, οι ιδέες, οι τεχνικές είναι εδώ όμως φαίνεται να λείπει η έμπνευση ή το πάθος, τα οποία, εδώ που τα λέμε, αποτελούσαν και τα δυνατότερα σημεία του ντεμπούτου τους. Εκεί λοιπόν που στον πρώτο τους δίσκο αισθανόσουν στο πετσί σου κάθε λέξη και κάθε νότα, εδώ, το συγκρότημα, αποτυγχάνει να μας κάνει να νιώσουμε οτιδήποτε, πέρα από μια ελαφρά βαρεμάρα ανά κάποιες φάσεις. Και αυτό γιατί οι Ιρλανδοί αντί να στοχεύσουν και να ενδυναμώσουν τα δυνατά τους σημεία, αποφάσισαν να τα εγκαταλείψουν προς όφελος μιας πιο εγκεφαλικής προσέγγισης που προσπαθεί αλλά, τελικά, αποτυγχάνει να προσεγγίσει τον ήχο συγκροτημάτων όπως οι XTC, οι Tears for Fears και οι Smiths.

Όμως, πέρα από το τι θεωρώ αστοχία σε επίπεδο προσέγγισης, η νέα δουλειά των The Murder Capital πάσχει και σε επίπεδο συνθέσεων. Δηλαδή, μην μου πείτε τώρα πως το "Only Good Things" είναι κανένα φοβερό κομμάτι! Αν το άκουγα από κάποια μπάντα σε κάποια pub του Δουβλίνου σίγουρα θα μου τραβούσε την προσοχή για κάποια δευτερόλεπτα αλλά, από εκεί και πέρα, για ένα συγκρότημα που έχει ήδη θέσει ψηλά τον πήχη, είναι σαφές πως μιλάμε για μετριότητα. Και αυτό ισχύει περίπου για τα μισά κομμάτια του δίσκου.

Ο συνδυασμός λοιπόν της έλλειψης έμπνευσης ή πάθους (ή και των δύο) και η αποτυχημένη απόπειρα προσέγγισης ενός νέου ήχου έχουν τελικά ως αποτέλεσμα με το που τελειώνει το "Gigi's Recovery" να μην έχεις καμία διάθεση να το ξαναβάλεις να παίξει. Η προσωπική μου τουλάχιστον εμπειρία αυτή ήταν. Όσες φορές και αν άκουσα τον δίσκο τον τελευταίο ένα μήνα, και δεν ήταν λίγες, τον άκουσα με το ζόρι, και, μόλις ξεκινούσα να γράφω αυτή την κριτική, συνειδητοποιούσα πως δεν μου είχε μείνει τίποτα από αυτόν, πέρα από μια ικανοποίηση όταν επιτέλους τελείωνε και μια απογοήτευση που έπρεπε να το ξαναβάλω να παίξει.

Δεν ξέρω. Ίσως εμένα να μην μου έκατσε καλά ή ίσως απλώς αυτό που θέλουν να γίνουν οι The Murder Capital δεν με αφορά ως ακροατή. Είναι όμως πάρα πολλές οι στιγμές μέσα στο άλμπουμ που ακούς το τι θα μπορούσαν να έχουν κάνει, το που θα μπορούσαν να έχουν φτάσει, και συνειδητοποιείς όλες αυτές τις χαμένες ευκαιρίες που θάφτηκαν κάτω από τις εμμονές και τις φιλοδοξίες του συγκροτήματος από τη μία, και την άστοχη παραγωγή του John Congleton από την άλλη.

Στο τέλος της ημέρας βέβαια, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κλασσική περίπτωση "δύσκολου δεύτερου δίσκου". Οι The Murder Capital στη νέα τους δουλειά βρίσκονται ανάμεσα στο που ήταν, το οποίο ήταν κατά γενική ομολογία αρκετά ψηλά, και στο που θέλουν να πάνε, το οποίο προς το παρόν είναι ασαφές. Συνεπώς, καταλήγουν να αλλάζουν πρόσωπα κι ενδυμασίες, παραμένοντας όμως στην πραγματικότητα στάσιμοι. Ίσως δηλαδή, στην τελική, το "Gigi's Recovery" να εκπλήρωνε τις προσδοκίες του συγκροτήματος αλλά και των ακροατών αν αποφάσιζαν να το πάνε μέχρι τέλους, αν δηλαδή η εξέλιξη τους όντως δεν συμβιβαζόταν με τίποτα, και αν αγκάλιαζαν με θέρμη τον βρετανικό pop ήχο της δεκαετίας του ’80 τον οποίο ήθελαν να αναπαράγουν εδώ. Τελικά, αυτό όμως δεν συνέβη. Ή μάλλον συνέβη αλλά δεν ολοκληρώθηκε με αποτέλεσμα το επόμενο βήμα τους να μοιάζει μετέωρο.

Βέβαια, κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τους Shame, και με τους Fontaines D.C. όμως, στις δικές τους περιπτώσεις, οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν μπορεί να έμοιαζαν ελαφρώς μπερδεμένοι ως προς τις προθέσεις τους αλλά ήταν καλοί δίσκοι. Το "Gigi's Recovery" δεν είναι καλός δίσκος. Στην καλύτερη δεν είναι κακός, αλλά αυτό σίγουρα δεν φτάνει. Δεν πειράζει βέβαια, συμβαίνουν αυτά. Αναμένουμε τη συνέχεια με ενδιαφέρον κι ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε ζωντανά. Ποιος ξέρει; Ίσως live να αγαπήσουμε λίγο παραπάνω τα νέα τους κομμάτια.