Majesties

Vast Reaches Unclaimed

20 Buck Spin (2023)
Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 01/03/2023
Ο καλύτερος nwsdm δίσκος της χρονιάς έως τώρα καταφθάνει από τη Minnesota

Μπόλικες οι «τριανδρίες» στον metal χώρο, από το τευτονικό thrash και την πάλαι ποτέ Peaceville εγγλέζικη τριάδα, έως και το ελληνικό black metal. Στον ευρωπαϊκό βορρά δεσπόζει ένα εμβληματικό τρίο, υπεύθυνο για το nwsdm, ή αλλιώς πώς το Γκέτεμποργκ «άλωσε» τη Στοκχόλμη. Και πώς τα φέρνει ο καιρός και ο χρόνος, ετούτη η δουλειά να έχει να ανταγωνιστεί τους πρόσφατους In Flames του "Foregone". Συμπαθάτε με, οι μαθητές πάντως ξεπέρασαν τους δασκάλους τους. Όπου μαθητές, Obsequiae & Inexorum, η διακριτική παρουσία των οποίων εμπλουτίζει το κυρίαρχο nwsdm στοιχείο του δίσκου. Πότε με folk / medieval περάσματα (κιθαριστικά κυρίως) και πότε με ήπιες black metal εξάρσεις, γίνονται ακαταμάχητα εθιστικοί. Ισόποσος τσαμπουκάς και μελωδία και το λαρύγγι του Tanner Anderson να υποστηρίζει αμφότερα με εκπληκτική πειθώ και δύναμη. Η ζωή κύκλους κάνει, το ίδιο και το nwsdm, ακόμα κι αν προέρχεται από τη Minnesota.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Yo La Tengo

    This Stupid World

    Matador (2023)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 02/03/2023
    Είναι ακόμα εδώ, χωρίς κανένα σημάδι υποχώρησης

    Σχεδόν 40 χρόνια ως συγκρότημα, με το "This Stupid World", οι Yo La Tengo έχουν φτάσει σε μια διαφορετική και ιδιαίτερη κορύφωση. Χωρίς να υπερεκτιμώ την περίπτωση τους, άλλωστε δεν είμαι και ιδιαίτερος fan ή γνώστης ολόκληρης της καριέρας τους, αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να πουν πολλοί καλλιτέχνες. Έχοντας λοιπόν λίγες παραστάσεις από τις πρόσφατες δουλειές τους, αλλά περισσότερες από τις παλιές τους, νομίζω ότι εδώ ακούγονται πιο ζωντανοί, πιο φρέσκοι, πιο σύγχρονοι και αρκετά δημιουργικοί. Υπάρχει μια έμφυτη ενέργεια στις συνθέσεις και διακρίνεις κάτι το απρόβλεπτο που θα έλεγα ότι έχει να ακουστεί από το "Summer Sun" και πίσω. Άντε μπορεί και στο "I Am Not Afraid Οf You Αnd I Will Beat Your Ass" να ήταν το ίδιο καλοί και απρόβλεπτοι. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι κρύβουν στα τραγούδια τους στοιχεία από indie και post-rock μέχρι krautrock και διάφορα pop θορυβώδη είδη τριγύρω από το shoegaze. Αν μπεις βαθιά στα κομμάτια τους, ίσως χάσεις λίγο την αίσθηση του χρόνου.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Motive Black

    Auburn

    AFM Records (2023)
    Από τον Αντώνη Μαρίνη, 03/03/2023
    Ραδιοφωνικές πόζες και nü χαμόγελα

    Καταλαβαίνεις ότι κάτι πάει πολύ λάθος με τη δισκογραφική σου όταν χρησιμοποιεί για σένα την έκφραση «για οπαδούς των Evanescence και Delain», ενώ πρακτικά ο ήχος σου έχει περίπου εκατό φορές περισσότερα κοινά με τους Papa Roach των αρχών του 2000 από σκοτάδια ή πλήκτρα. Για χορωδίες ή φαντεζί ενορχηστρώσεις ούτε λόγος. Το σχήμα της Elana Justin κινείται αυστηρά στα όρια του εμπορικού ροκ, όπως αυτό έχει καθιερωθεί τις τελευταίες δεκαετίες στην από κει μεριά του Ατλαντικού. Η εισαγωγική τριάδα των "Lift Me Up", "Broken" και "Let Down" αρκεί για να σβήσει κι η τελευταία αμφιβολία σχετικά με το πού μπαίνεις. Φωνητικά φάτσα φόρα, κιθάρες ένα βήμα πίσω, πιασάρικα ρεφραίν, γυαλισμένη παραγωγή, όλα τα σχετικά. Οι παρουσίες των Ray Luzier και Marcos Curiel (βλ. Korn και P.O.D. αντίστοιχα) προσθέτουν σφραγίδα εγγύησης, χωρίς να κλέβουν στιγμή τη δόξα της πρωταγωνίστριας. Απλή, λιτή, δοκιμασμένη μοντέρνα συνταγή που περισσότερο αφήνει υποσχέσεις παρά τις πραγματοποιεί.

  • SHARE
  • TWEET
  • Oozing Wound

    We Cater For Cowards

    Thrill Jockey (2023)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 06/03/2023
    Το noise rock οφείλει να τσούζει

    Οι Oozing Wound από το Chicago φαίνεται ότι το γνωρίζουν καλά: το καλό noise rock πρέπει να είναι οξύ, πολύ βαρύ και πολύ ρυθμικό. Πρέπει να κινείται συνεχώς ανάμεσα σε μεταλλάδικα crossover και sludge μονοπάτια, αλλά και να μην τσιγκουνεύεται και πιο alt rock κόλπα. Μεγάλες, ενοχλητικές κιθάρες και διαπεραστικά φωνητικά φροντίζουν οι εντάσεις να μένουν πάντα ψηλά, ενώ τα 40 λεπτά του "We Cater For Cowards" τσουλάνε με βία και ρυθμό. Πέραν βέβαια του «ευχάριστου» θορύβου και του στυλ, το άλμπουμ δεν αφήνει και απολύτως τίποτα πιο βαθύ, κάτι που να αξίζει να αναλυθεί περαιτέρω. Τα τραγούδια στο δεύτερο μισό έχουν πιο ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση ενώ αξέχαστη θα μου μείνει η εξαιρετική μίμηση του "Bleach" στο "The Good Times". Συνολικά ένα καλό άλμπουμ που θα ικανοποιήσει όλα τα αρρωστάκια του αμερικανικού alt/noise rock.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Billy Nomates

    CACTI

    Invada Records (2023)
    Στο δεύτερο δίσκο της, η Αγγλίδα μουσικός ξεχειλίζει από ταλέντο, μελωδίες, και συναίσθημα

    "Billy Nomates" είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Tor Maries, εμπνευσμένο από την αγγλική αργκό για τους παρίες και μοναχικούς. Στο δεύτερο άλμπουμ της, η Tor Maries παίρνει το post-punk μπάσο, βάζει από πάνω του synths, ακουστικές κιθάρες, χορευτικές γκρούβες, και γράφει στίχους για την απομόνωση, σε όλες τις εκδοχές της, όπως τη βιώσαμε με αφορμή την κοινωνική σύγχυση και τους λογής αυτοματισμούς των τελευταίων δύο χρόνων. Βάλτε μικρές πινελιές από ‘80s (π.χ. στο ξεδιάντροπο Under Pressure-tribute "vertigo"), και ηχοχρώματα τύπου The Pretenders, και έχετε ένα δίσκο μούρλα, που δεν το παρακάνει με την παρελθοντολαγνία, αν και κοιτάζει πίσω.

    Ο πρώτος της δίσκος βγήκε το 2020, και εκτός του ότι συμμετείχε στην μείξη του ο Geoff Burrows των Portishead, βρήκε θερμούς υποστηρικτές τον Iggy Pop και την Florence Welsh. Όχι ότι αυτά λειτουργούν απαραίτητα ως σφραγίδα εγγύησης - αυτή έρχεται από το όμορφο blend ειδών, την έξυπνη σύνθεση, την ανάλαφρη ειλικρίνεια και αφηγηματικότητα των στίχων, μα κυρίως την φωνάρα της Tor Maries. Το "CACTI" είναι μελωδικότερο, πιο pop, και πιο πολυσυλλεκτικό στους ήχους του από το ομώνυμό της ντεμπούτο. Πολιτικοποιημένο με έμφαση στο βίωμα, έχει κομμάτια με τη στόφα μεγάλων hits, τα οποία καταλαμβάνουν κυρίως το πρώτο μισό του άλμπουμ. Tα "balance is gone", "black curtains in the bag" και "spite" αποτελούν υποδείγματα κομματιών, και εκκολάπτουν μία δυναμική μουσουργό που θα κάνει ντόρο.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • The Dark Impulse Trio

    Dark Impulse

    Self Released (2023)
    Από τον Κώστα Σακκαλή, 10/03/2023
    Νυχτερινή, βελούδινη, προσιτή και ποιοτική jazz

    Το ελληνικό αυτό jazz trio αποτελείται από κιθάρα/μπάσο/ντραμς και όπως ίσως αποκαλύπτει και το όνομά τους έχουν μία σκοτεινή προσέγγιση στον ήχο τους, περισσότερο όμως με την έννοια της «νυχτερινής» μουσικής παρά με την έκφραση κάποιας κατάθλιψης ή φόβου. Αντιθέτως, τα συναισθήματα που δημιουργούνται από την ακρόαση της τρίτης αυτής δουλειάς τους είναι θετικά, ζεστά και βελούδινα. Για αυτό υπεύθυνος είναι σε μεγάλο βαθμό ο ήχος της κιθάρας του Αποστόλη Κυριάκου που είναι σχεδόν αποκλειστικά στο προσκήνιο, με γνώριμο μελωδικό ήχο (θέλετε να πείτε κάτι πιο σύγχρονο όπως Bill Frisell ή Pat Metheny; Πάντως όχι παραδοσιακό και bluesy όπως Grant Green ή Kenny Burrell), σε χαμηλές ταχύτητες και χωρίς εντυπωσιασμούς δεξιοτήτων αλλά σίγουρα με κάθε νότα να μετράει.

    Το εντυπωσιακό είναι ότι παρότι η κιθάρα κυριαρχεί, είναι ο ντράμερ Σπύρος Οικονομόπουλος που υπογράφει την πλειοψηφία των συνθέσεων (κι ας βγαίνει μπροστά κυρίως σε μία μόνο, στο "Low Budget Life") και ο μπασίστας Θάνος Μπέκας δευτερευόντως ενώ υπάρχουν και δύο jazz standards. Πάντως μαζί με το προαναφερθέν οι δύο στιγμές που ξεχωρίζουν είναι οι "Dark Impulse" και "Forge" που πέρα από όλα τα εξαιρετικά χαρακτηριστικά του τρίο, το δέσιμο και το ουσιαστικό παίξιμο, περιλαμβάνουν και δύο εμπνευσμένες μελωδικές φράσεις γύρω από τις οποίες χτίζονται και ανατπύσσονται. Πολύ καλή δουλειά που είναι κρίμα που δεν υπάρχει (ακόμα;) σε φυσική μορφή.

  • SHARE
  • TWEET
  • No Spill Blood

    Eye Of Night

    Svart (2023)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 13/03/2023
    Ευθύ synth-metal τρίο, που αγαπάει το thrash όσο και τις sci-fi ατμόσφαιρες

    Οκτώ χρόνια από το ντεμπούτο τους "Heavy Electricity", οι No Spill Blood από το Δουβλίνο επιστρέφουν με το δυναμικό synth metal τους και η πρόταση τους μοιάζει να κουμπώνει τέλεια με την περιρρέουσα αισθητική στον μεταλλικό χώρο. Το τρίο χωρίς κιθάρα (synths, μπάσο, τύμπανα) παίζει πολλά «τετράγωνα», ας τα πούμε kraut-metal, θέματα με σαφείς sci-fi αναφορές. Αυτό είναι το αναμενόμενο. Το μη-αναμενόμενο είναι ότι ανεβάζουν συχνά τις ταχύτητες και φέρνουν στο νου μια πιο thrashy λογική και μια εσάνς από την επιθετικότητα των Ministry. Όταν το κάνουν αυτό, οι No Spill Blood κερδίζουν τις εντυπώσεις και διεκδικούν κάτι παραπάνω από το να είναι μια καλή synth post metal μπάντα, με κομματάρες όπως το "Ad Unguem" να συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση. Από την άλλη, τα sludge-οειδή φωνητικά είναι μάλλον πολύ φλατ και βαρετά, παραδόξως όμως λειτουργούν μέσα στις συνθέσεις. Συνολικά πάντως πρόκειται για ένα καλό άλμπουμ που ακούγεται πάρα πολύ ευχάριστα.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Pil & Bue

    Special Agents

    Indie Recordings (2023)
    Δυναμικό και με ωραία φωνητικά, σε κερδίζει με την απλότητα και την οικειότητά του

    Τέταρτος δίσκος για τους Pil & Bue («Βέλος και Τόξο»), το ντουέτο εκ Σουηδίας με μόνο σταθερό μέλος στην κιθάρα και τη φωνή τον Petter Carlsen, και στα ντραμς τον Gøran Johansen - μέχρι και στον δεύτερο δίσκο τους, "Forget The Past, Let's Worry About The Future", στη θέση αυτή βρισκόταν ο Aleksander Kostopoulos. Το τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς τους συμφύει όμορφα το alternative με το μοντέρνο prog, και παραπέμπει στους Chevelle και τους Fair to Midland. Στο "Special Agents" έχουμε συμβατικό song-writing, που δίνει χώρο στον υψίφωνο Carlsen να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, φέρνοντας στο μυαλό τον Geddy Lee αν αποφάσιζε να τραγουδήσει alternative. Ωστόσο υπάρχουν ορισμένες αδυναμίες σε σημεία, όπως στο ήρεμο "When You Wake Up, Do You Stop Dreaming", στο οποίο φαίνεται ότι η φωνή του δεν βγαίνει όσο αγγελική θα ήλπιζε.

    Ακόμη κι έτσι, τα φωνητικά παραμένουν το πιο ελκυστικό κομμάτι του "Special Agents", μιας και χαρίζει πολλά δυνατά ρεφρέν και μελωδικά hooks, δίνοντας όλη την ενέργεια που έχει στα πνευμόνια του για να τονίσει τις δυναμικές. Κομμάτια όπως το ομώνυμο, ή το "Change Your Mind", με τα θετικά και συμπεριληπτικά τους μηνύματα, αποτελούν και χιτάκια προορισμένα για επιτυχία - αρκεί μόνο να τους μάθει περισσότερος κόσμος. Αν σας αρέσει το δυναμικό groove, τα συναυλιακά φωνητικά, και θέλετε τους στίχους να έχουν και μία κοινωνική ευαισθησία, τότε το "Special Agents" είναι εγγυημένη συντροφιά.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Datadyr

    Keymaster

    Is It Jazz? (2023)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 16/03/2023
    Εντυπωσιακοί jazz rookies με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες americana πινελιές

    Οι Datadyr μας έρχονται από το Bergen της Νορβηγίας και κέρδισαν τις εντυπώσεις με το ντεμπούτο τους "Woolgathering" που βγήκε τον Ιούνιο της περασμένης χρονιάς. Το "Keymaster" είναι ένα EP τεσσάρων τραγουδιών που δεν χώρεσαν στο άλμπουμ, δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος ανησυχίας: τα τραγούδια βρίσκονται τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο με εκείνα του άλμπουμ. Μάλιστα όταν ακούω το υπέροχο βασικό θέμα του ομώνυμου ή την lap steel κιθάρα στο "Tamagotchi Dream" αναρωτιέμαι αν είναι και ακόμα καλύτερα… Αυτό που διαφοροποιεί αυτό το τρίο από άλλα jazz σχήματα είναι οι συχνές και απόλυτα πετυχημένες ηχητικές αναφορές προς το blues και την americana, στοιχεία που εμπλέκονται με τα post-bop ηχοχρώματα κι ενισχύουν την αίσθηση μιας μουσικής ρετρό και ελαφρώς «αλήτικης». Το "Keymaster" κλείνει τον κύκλο της πρώτης εντύπωσης με ιδιαίτερα θετικό τρόπο κι ανυπομονώ να δω αν θα έχουν και διάρκεια.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Úlfúð

    Of Existential Distortion

    Dark Descent Records (2023)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 17/03/2023
    Πνιχτό, ισλανδικό black/death metal που διαθέτει όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να του δώσεις σημασία

    Το επίσημο ντεμπούτο των Ισλανδών Úlfúð έρχεται αθόρυβα μέσα σε μια χρονιά όπου ξανά το underground black metal είναι ασταμάτητο. Το σχήμα με μέλη από Mannveira, Nyrst, Narthraal, και πρώην Draugsol (με τον ήχο της μπάντας να φέρνει στο νου τους Kaleikr) όμως, φροντίζει με το συνδυασμό τεχνικής και ατμόσφαιρας να κάνει αισθητή την παρουσία του. Το πνιγηρό black/death του διαθέτει στις δυσαρμονίες και τα κοψίματά του τον ψυχρό κρυστάλλινο αέρα της σκηνής, αλλά παράλληλα δείχνει πως δεν βλέπει τον συνδυασμό ως απλή συρραφή από riffs. Τα άψογα 45 λεπτά του άλμπουμ διαθέτουν αρκετές στιγμές για να πειστείς πως οι Úlfúð δεν ακολουθούν την πεπατημένη, και ας υπάρχουν περιθώρια. Το "Of Existential Distortion" αν σε πετύχει σε αδύναμη στιγμή θα χαμογελάσει πονηρά, όπως οι κιθάρες του "Mockery Theatre", και αν πατήσεις play θα σε μαγνητίσει με το ακραίο του μουσικό σκοτάδι.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Aksak Maboul

    Une Aventure De VV (Songspiel)

    Crammed Discs (2023)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 20/03/2023
    Ονειρική και λόγια πειραματική μουσική από τους πρώην R.I.O πρωτομάστορες

    Από την επανεκκίνηση τους στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, οι Aksak Maboul είναι ένα διαφορετικό σχήμα από εκείνο το avant τέρας της αυθεντικής Rock In Opposition σύνθεσης. Η παρουσία της Véronique Vincent φέρνει το σχήμα πιο μακριά από το rock και ίσως πιο κοντά στο θέατρο - εξάλλου περιγράφουν το παρόν, νέο τους άλμπουμ σαν «πειραματική ηχητική παράσταση». Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν αινιγματικά ποιητικό κόσμο που ξεδιπλώνεται μέσα σε 15 συνθέσεις και σε μια ώρα μουσικής. Δεκάδες genres εμφανίζονται, αποδομούνται κι εξαφανίζονται ενώ οι απαγγελίες και τα αφηρημένα φωνητικά δίνουν στις ηχητικές περιπλανήσεις ένα είδος συνοχής. Πρόκειται για έναν εξαιρετικά μαγευτικό αλλά και παράξενο άλμπουμ που μοιάζει - ηθελημένα - με ένα συνονθύλευμα από διαφορετικές ραδιοφωνικές αναμεταδόσεις, χωρίς να χάνει όμως τον μελωδικό του, σχεδόν pop, χαρακτήρα. Όμως οι λάτρεις της περιπετειώδους μουσικής θα ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα, ειδικά εκείνοι που αναζητούν το ονειρικό αλλά και το λόγιο στοιχείο στην πειραματική μουσική.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Vai/Gash

    Vai/Gash

    Favored Nations Entertainment (2023)
    Από τον Παντελή Κουρέλη, 23/03/2023
    Ένας φρέσκος δίσκος από τη δεκαετία του '80, το 2023

    Ηχογραφημένος, λέει, το 1991. Και αυτός στο εξώφυλλο, ποιος στο καλό είναι; Λοιπόν, ο Johnny "Gash" Sombrotto ήταν ένας τραγουδιστής που ο Steve Vai γνώρισε μέσω του κοινού τους πάθους για τις μοτοσυκλέτες. Οι δύο μουσικοί ταιριάξανε κι ο Vai αποφάσισε να γράψει έναν μηχανόβιο δίσκο, έχοντας διαγνώσει στον Gash μια καταπληκτική φωνή κι έναν δυνητικό ροκ αστέρα. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε, αλλά δε βγήκε ποτέ γιατί η επέλαση του grunge σάρωσε τα πάντα και θα τον έστελνε στα αζήτητα - λόγια του κυρίου καθηγητή! Ο θάνατος του Gash το '98 έχωσε τον δίσκο ακόμα πιο βαθιά στο ράφι, μέχρι που φέτος ήρθε η ώρα του.

    Και τα τραγούδια, κύριε; Τα οκτώ τραγούδια του "Vai/Gash", είναι έως και σπουδαία δείγματα μελωδικού, κιθαριστικού ‘80s rock, που κυκλοφόρησαν φέτος, αλλά δεν τους λείπει η φρεσκάδα. Τα σημάδια του περάσματος του Vai από David Lee Roth και Whitesnake είναι εμφανή. Το εναρκτήριο "In The Wind" και το "Let's Jam" είναι feelgood κιθαριστικά τραγούδια που σε ανεβάζουν. Τα "Busted" τα κερδίζει όλα στο σπριντ. Τα "Woman Fever" και "She Saved My Life Tonight" μιλάνε για κορίτσια - δημοφιλές θέμα της εποχής και το "New Sensation" έχει τους Stones στο αίμα του. Το παίξιμο του Vai είναι το πιο συμβατικό που έχουμε ακούσει σε δικιά του δουλειά, αλλά το σημαντικότερο πράγμα, δηλαδή τα τραγούδια, είναι όλα αξιομνημόνευτα. Καλώς τα κι ας αργήσανε 32 χρόνια.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Dolmen Gate

    Finis Imperii

    Independent (2023)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 27/03/2023
    Έντεκα λεπτά επικού metal, γεμάτα υποσχέσεις

    Πορτογαλία, Λισαβόνα: το ορμητήριο της τετράδας, η οποία αρέσκεται σε παιχνίδια επικού χαρακτήρα κρίνοντας από το όνομά τους. Αντίστοιχου χαρακτήρα και η μουσική που παρουσιάζουν σε τούτο το demo ή EP (μικρή σημασία έχει) με μια τριπλέτα συνθέσεων. Ψάχνουμε για χαρακτήρα σε κάθε κυκλοφορία, κάτι που να κάνει μια μπάντα ιδιαίτερη, μέσα στον καταιγισμό μουσικής κάθε χρονιά. Η συγκεκριμένη χρονιά φαντάζει ιδανική για τον επικό ήχο και οι Πορτογάλοι συμβάλλουν για αυτό, έστω με έντεκα σχεδόν λεπτά. Τα φωνητικά της Ana είναι ο χαρακτήρας που αναζητούμε, με τη θέρμη και τη μελωδικότητά τους. Οι υπόλοιποι κατέχουν ουσιαστικά τα συστατικά του επικού metal και η συνθετική τους δεινότητα προλαβαίνει να φανερωθεί εν μέσω ελάχιστου χρόνου. Με οδηγό την Morrigan, οι εχθροί τρέπονται σε φυγή, η μάχη έχει αίσιο τέλος. Εμείς πόση υπομονή έχουμε έως το το επόμενο βήμα τους;

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Contemporary Noise Ensemble

    An Excellent Spiritual Serviceman

    Denovali (2023)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 28/03/2023
    Καλαισθησία και jazzy φουτουρισμός

    Επιστροφή έπειτα από 12 χρόνια για το πολωνικό jazz σχήμα και οι αλλαγές μοιάζουν κοσμογονικές: η σύνθεση είναι διαφορετική, τα πνευστά λιγότερα, τα synths περισσότερα, και τα τύμπανα είναι τώρα το μόνο αυστηρά ακουστικό όργανο. Παρόλα αυτά όμως, δεν δυσκολεύονται καθόλου να γεννήσουν και να εκτελέσουν μια jazz γεμάτη φαντασία και ποικιλία. Χωρίς να τους φοβίζει το αναπόφευκτο φλερτ με την electronica που φέρνουν οι πολλοί συνθετικοί ήχοι, το υλικό αυτού του θαυμάσιου άλμπουμ ξεδιπλώνεται και φανερώνει ένα σωρό ενδιαφέρουσες πτυχές. Τα funk και τα progressive rock στοιχεία είναι διάσπαρτα παντού, κάπου στην μέση του άλμπουμ τα πράγματα παίρνουν μια ψυχεδελική τροπή και η κατάληξη είναι ένα τραγούδι με φωνητικά και experimental rock χαρακτήρα. Το "An Excellent Spiritual Serviceman" είναι ένα πολυποίκιλο, σύγχρονο jazz άλμπουμ, φουτουριστικό στην ενορχήστρωση του μα και πάντα καλαίσθητο, ρυθμικό και προσιτό.

    Bandcamp 

  • SHARE
  • TWEET
  • Netherlands

    Severance

    Svart (2023)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 29/03/2023
    Μια πραγματικά ιδιάζουσα εναλλακτική sludge περίπτωση

    Ομολογώ πως δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με τους Netherlands από τη Νέα Υόρκη, παρά το γεγονός ότι αυτό είναι το ένατο τους άλμπουμ. Με τράβηξε ότι αυτοαποκαλούνται avant-sludge και μπορώ να πω ότι, μερικώς, κυριολεκτούν. Τα riffs είναι σχεδόν αποκλειστικά λασπωμένα και σε πολύ χαμηλές συχνότητες και τα grooves πολύ συχνά tribal-ίζουν, η πολύ σύγχρονη παραγωγή όμως (τρομερή δουλειά από τον Kurt Ballou) κάνει την μουσική να ακούγεται φιλική και αρκετά συγγενική με μια πιο φουτουριστική εκδοχή των Deftones. Τα φωνητικά του ιθύνοντα νου του σχήματος, Timo Ellis, είναι αν μη τί άλλο, παράξενα. Όταν γίνονται όμως πιο μελωδικά, το "Severance" μοιάζει βαθιά επηρεασμένο από τα projects του Maynard. Συνολικά πρόκειται για έναν πολύ ενδιαφέροντα δίσκο σε ότι αφορά την αισθητική του, με μουσική ψυχρή, σχεδόν κλινική αλλά και πάντα ρυθμική, που είναι πολύ πιθανό να γοητεύσει τους φίλους των πειραματισμών στο βαρύ εναλλακτικό rock.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Mace'n'Chain

    Among Ancient Pillars

    No Remorse Records (2023)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 30/03/2023
    Ένα ακόμα ντεμπούτο επικού heavy metal που δυστυχώς στερείται μιας βασικής και αναγκαίας προϋπόθεσης

    Η ανυπαρξία και ατονία των πρώτων δύο μηνών της χρονιάς αναφορικά με το επικό metal, έδωσαν τη θέση τους σε μια εντατικοποίηση «σπαθάτων» κυκλοφοριών, ικανής ώστε να μιλάμε ήδη για μια πλούσια σοδιά, που είχαμε καιρό να συναντήσουμε. Ο David Nilsson βάζει το απελατίκι και τις αλυσίδες δίπλα σε σπαθιά και δόρατα, σε ένα ντεμπούτο που ναι μεν, αλλά. Οι συνθέσεις του αποτυπώνουν την ηρωική / επική ατμόσφαιρα σε ικανοποιητικό βαθμό και ως ακροατής αντιλαμβάνεσαι το πάθος του δημιουργού για το συγκεκριμένο είδος. Σποραδικά εμφανίζονται και «ακραία» ψήγματα εν μέσω ενός ανελέητου riffing, συνυφασμένα με το death metal ιστορικό του Σουηδού μουσικού και δη της χώρας του. Μύθος και φαντασία κυριαρχούν στιχουργικά, τα έργα των Tolkien, Howard και Jordan συνεχίζουν να επιδρούν καταλυτικά, χρήζουν παράλληλα και ανάλογης φωνητικής απόδοσης. Σε αυτό το τόσο σημαντικό απαιτούμενο εντοπίζεται το προαναφερθέν «αλλά», το οποίο λειτουργεί ως χαλινάρι, στερώντας μια ενδεχόμενη έκρηξη. Δεν μπαίνω στη "love or hate" λογική των φωνητικών, δεν είναι τόσο ιδιαίτερα ώστε να ενταχθούν εκεί. Στέκομαι σε ένα τεράστιο «κρίμα», από δω ως το Skellefteå.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Wizdoom

    Trolldoom

    Independent (2023)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 31/03/2023
    Blues / Doom Metal από Σουηδία ή αλλιώς όταν ο Bonamassa συνάντησε τους Candlemass

    Ευτυχώς το παραπλανητικό εξώφυλλο δεν έκανε τη δουλειά του. Ίσως ήταν και ο κόρακας που έπαιξε το ρόλο του ώστε να πατηθεί το play και να ξεχυθεί από τα ηχεία αυτό που ο δημιουργός χαρακτηρίζει ως Blues / Doom Metal. Ο Christopher Davidsson, περί ου ο λόγος, συνεργάζεται με καμπόσους ακόμα -sson και αυτή η παρέα είναι υπεύθυνη για είκοσι έξι συναρπαστικά λεπτά, στα οποία αξίζει να αφοσιωθεί κάποιος. Ο μπασίστας των Therion επί ζωντανών εμφανίσεων, στέκεται μπροστά από το μικρόφωνο, με φωνητικό εύρος που εκπλήσσει. Τρανταχτό παράδειγμα η κλιμάκωση στο "Way Of The Lost", το οποίο θα καταλάβει μία θέση στα αγαπημένα τραγούδια της χρονιάς. Η μπάντα παραδίδει ό,τι υποσχέθηκε, οι blues αναφορές φανερώνονται χέρι χέρι με το πνεύμα των Candlemass, ο ήχος του hammond παραμένει εθιστικός, τα βροντερά drums επενδύουν στο groove με ξεσηκωτικά αποτελέσματα και στο τέλος σηκώνεσαι για το δίκαιο χειροκρότημα.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET