Oxbow

Μην προσπαθείς να καταλάβεις ποιοι είναι οι νόμοι που διέπουν το μουσικό σύμπαν των Oxbow, είναι περιττό. Η τέχνη τους ήταν πάντα αναρχική σε ένα πνευματικό επίπεδο, μην υπακούοντας όχι μόνο σε genres ή εμπορικές επιταγές, αλλά ούτε καν στην φόρμες που οι ίδιοι κατακτούσαν, δίσκο με τον δίσκο. Θέλει μεγάλη καρδιά και γερό νου να μην ανήκεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Έτσι φτάσαμε αισίως στον όγδοο δίσκο τους, μετά από 35 ολόκληρα χρόνια καριέρας. Θα αλλάξει τώρα το status τους ως μια μάλλον cult μπάντα του αμερικανικού experimental rock; Φυσικά και όχι. Ποιος νοιάζεται;

Είναι εύκολο να δεις το "Love's Holiday" και να διαπιστώσεις πως οι εντάσεις έχουν πέσει πάρα πολύ από τα χρόνια του "Fuckfest" ή ακόμα και του "The Narcotic Story". Είχαν εξάλλου τολμήσει να πουν στον Θεοδόση, λίγο μετά την κυκλοφορία του εκπληκτικού "Thin Black Duke" πριν έξι χρόνια, πως γράφουν μουσική για να αρέσει στον τωρινό και όχι στον παλιότερο εαυτό τους. Ξεκάθαρα συμβαίνει το ίδιο και τώρα - ενώ οι ίδιοι μεγαλώνουν, κάνουν παιδιά, χάνουν γονείς κλπ - που επιλέγουν να γράψουν ένα άλμπουμ για την Αγάπη. Για τη αγάπη και όλη την παλέτα καταστάσεων που την συνοδεύουν, θα προσθέσω, από τον ρομαντισμό μέχρι την αρρώστια της φθοράς ή την απώλεια.

Κι ενώ το άλμπουμ θα ξεκινήσει πολύ δυνατά, με τις καθαρές 90s noise rock αναφορές του "Dead Ahead" και το επιθετικό rock n' roll του "Icy White & Crystalline", τα πράγματα θα πάρουν σταδιακά μια εντελώς διαφορετική τροπή. Κανένα άλλο Oxbow άλμπουμ δεν απομακρύνεται τόσο από το βασίλειο του "punk blues" - βασίλειο που οι ίδιοι εμπνεύστηκαν - για έναν ήχο τόσο γυαλισμένο και καλλωπισμένο που καταλήγει να χαϊδεύεται με το art rock. Μιλήσαμε όμως για αναρχισμό νωρίτερα: διότι μπορεί ο θόρυβος και οι εντάσεις να έχουν λίγο χαλιναγωγηθεί, όμως η άγρια και ανεξέλεγκτη φύση της μουσικής είναι ακόμα αισθητή.

Πως αλλιώς να μετρήσεις και να προσεγγίσεις τραγούδια σαν τα "1000 Hours" και "Million Dollar Weekend"; Τραγούδια που κάτω από το μελωδικό τους προσωπείο κρύβουν απίθανες αρμονίες και μια μουσικότητα σχεδόν αφάνταστη; Τα παιξίματα είναι ιδιοφυή. Το rhythm section των Dan Adams και Greg Davis είναι συγκλονιστικό όπως πάντα και ο Niko Wenner με την κιθάρα του είναι σκέτη μεγαλοφυΐα. Πρόσεξε τα μέρη που παίζει, πότε και πως τα παίζει. Ακόμα περισσότερο πρόσεξε πως τοποθετεί όλη η μπάντα τις παύσεις της - εκεί που παίζεται όλο το παιχνίδι δηλαδή.

Το "Love' s Holiday" αφαιρεί χώρο από τους περιττούς θορύβους για να τους δώσει στις φωνές. Τον Eugene Robinson και την τεράστια φωνητική του περσόνα την γνωρίζουμε φυσικά πολύ καλά. Κι ενώ χαζεύουμε τις εντελώς απρόβλεπτες του ερμηνείες, μπορούμε να απολαύσουμε δίπλα του την Kristin Hayter (aka Lingua Ignota) στο υπέροχο "Lovely Murk", τον Roger Joseph Manning Jr (Jellyfish, Beck) να κάνει θαυμάσια πράγματα στο background του "1000 Hours" ή μια ολόκληρη χορωδία 15 ατόμων να μας χαρίζει ανατριχίλες στο επικό και συντριπτικά δραματικό "All Gone". Κανένα άλλο άλμπουμ των Oxbow δεν έχει τόση έμφαση στην ανθρώπινη φωνή.

Τα παραμορφωμένα, αλλοιωμένα blues της μπάντας κάνουν την εμφάνιση τους στα "The Night The Room Started Burning" και "The Second Talk". Οι εντάσεις εδώ δεν ξεσπάνε σε ηλεκτρικές εκκενώσεις αλλά παραμένουν σχετικά συγκρατημένες, σχεδόν σαν την υπομονή των εραστών πριν παραδοθούν στην φωτιά. Το κλείσιμο του άλμπουμ με το ατμοσφαιρικό "Gunwale" ακούγεται σχεδόν αινιγματικό. Το νόημα του μας δραπετεύει ενώ η ναυτική του αλληγορία σβήνει με την αιώνια υπενθύμιση: "Όχι σήμερα".

Ντυμένο μέσα στα πιο φιλικά χρώματα, το "Love's Holiday" είναι ίσως το πιο ζεστό, το πιο φωτεινό και προσιτό άλμπουμ των Oxbow. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχει τους γρίφους του, τις μεγάλες του ανατροπές και την καλλιτεχνική αναρχία που περιμένουμε πάντα από αυτήν την ολοκληρωτικά σπουδαία μπάντα. Γι ακόμη μια φορά λοιπόν, οι Oxbow θα κάνουν αυτό που έκαναν πάντα: ως πραγματικοί πρωτοπόροι, θα βγάλουν ακόμη μια ανορίοτη δισκάρα που δεν νοιάζεται για τίποτα, παρά μόνο για την τέχνη που την προστάζει. Ακόμα κι αν δεν είναι η καλύτερη τους δουλειά, είναι αρκετά καλή για να ανήκει, για ακόμη μια φορά, στα καλύτερα rock άλμπουμ της χρονιάς. Θα αλλάξει τώρα το status τους ως καλλιτεχνικά κορυφαίο γκρουπ; Φυσικά και όχι.

Bandcamp