Ανασκόπηση 2025: Alternative Rock

Maruja - Pain To Power

Η όρεξη μας είχε ανοίξει μετά τα ωραιότατα και περιεκτικότατα EPs που μας είχαν χαρίσει οι Βρετανοί. Είχαμε διαπιστώσει ήδη το πόσο καλά πατάνε στο σανίδι μιας και μας έχουν ήδη επισκεφθεί τρεις φορές, αλλά η αλήθεια είναι ότι χρειαζόταν κι ένας δίσκος. Αυτός ήρθε φέτος με το "Pain To Power" και αποδείχτηκε ένας παθιασμένος πενηντάλεπτος δυναμίτης που δικαίωσε και τις προσδοκίες των πιο απαιτητικών. Το ντεμπούτο των Maruja είναι ένας δίσκος που το περιμέναμε και που το χρειαζόμασταν, όσο βαρύγδουπο κι αν ακούγεται το τελευταίο. Είναι σπινθηροβόλο, αληθινό, εμπνευσμένο και σημαντικό. Για να μη μακρυγορούμε, δεν είναι μόνο ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα rock ντεμπούτα της χρονιάς, αλλά ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους δίσκους της.

Geese - Getting Killed

Στον τρίτο τους δίσκο οι Αμερικανοί ξεπετάγονται ακόμα περισσότερο κι αλλάζουν πίστα. Το αμάλγαμα από funk, blues, post-punk, indie, κλασσικό και hard rock έχει κατασκευαστεί με εκλεκτικότητα και είναι ένα συναρπαστικό άκουσμα. Τα φωνητικά του Cameron Winter είναι το λιγότερο ιδιαίτερα, αλλά σε συνδυασμό με τη μουσική, υφαίνουν θαύματα. Μπορεί να μην έχει κάποιο κραυγαλέο χιτάκι, όμως τα έντεκα κομμάτια του είναι πραγματικά διαμαντάκια, με το καθένα να λάμπει και να κρύβει εκπλήξεις. Το "Getting Killed" είναι ένας δίσκος γεμάτος ενέργεια, φαντασία και περιπέτεια Μπορεί να αποτελείται από πράγματα που μοιάζουν οικεία, αλλά μοιάζει φρέσκο, αυθεντικό, ουσιαστικό, εξαιρετικό

Murder Capital - Blindness

Οι Ιρλανδοί στον τρίτο τους δίσκο απομακρύνονται ακόμα περισσότερο από το post-punk και μπολιάζουν τον ήχο τους με αρκετά shoegaze στοιχεία. Μία επίσης σημαντική διαφοροποίηση είναι η παραγωγή του δίσκου, η οποία δημιουργεί ένα αδιαπέραστο wall of sound που ενισχύει αισθητά τις συνθέσεις και συμβάλλει σε μια πλούσια ηχητική εμπειρία. Οι Murder Capital στο "Blindness" προοδεύουν επαναπροσδιορίζοντας τον ήχο τους, αλλά παραμένουν αναγνωρίσιμοι διατηρώντας τα χαρακτηριστικά με τα οποία τους μάθαμε. Αυτή η τομή μεταξύ της ορμής του ντεμπούτου και της μελωδίας του προηγούμενου δίσκου τους δείχνει χρυσή και σίγουρα αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη μέχρι σήμερα δουλειά τους.

Viagra Boys - Viagr Aboys

Οι Σουηδοί βρίσκονται σε μια φάση της καριέρας τους όπου έχουν κυκλοφορήσει δίσκους που αγαπάμε, μας έχουν συγκινήσει φοβερές ζωντανές εμφανίσεις και μας έχουν δημιουργήσει την αίσθηση ότι κάθε φορά μπορούν να ξεπερνούν τους εαυτούς τους. Σε αυτή τη συναρπαστική φάση τους λοιπόν, οι Viagra Boys έβγαλαν έναν απολαυστικό δίσκο που έχει ροή και απλότητα, χωρίς επαναλαμβανόμενα ρεφραίν και με μια τσαχπινιά που αναζωογονεί. Εδώ οι συνθέσεις έχουν περισσότερο βάθος και ειδικά τα μέρη με το σαξόφωνο είναι έως και οργιαστικά .Οι Viagra Boys κατάφεραν να είναι ταυτόχρονα πιο σοβαροί και πιο ανόητοι, πιο έξυπνοι και πιο αφηρημένοι, πιο συγκεντρωμένοι μουσικά και πιο punk από πριν.

Dax Riggs - 7 Songs For Spiders

Αν η επανενεργοποίηση των Acid Bath ήταν κεραμίδα που μας βρήκε στο δόξα πατρί, η κυκλοφορία νέας προσωπικής δουλειάς από τον Dax Riggs ήταν κάτι ακόμα παραπάνω. Όπως λέει κι ο ίδιος της ο τίτλος, ο Dax κατάφερε να εσωκλείσει μέσα σε επτά κομμάτια τους βάλτους της Νέας Ορλεάνης, τα blues και την απαισιοδοξία της καθημερινότητας. Όλα αυτά, περνώντας τα μέσα από το προσωπικό του πρίσμα, που περιέργως επιδεικνύει μια φωτεινή και ενήλικη διαύγεια. Μέσα στο μινιμαλιστικό ύφος του δίσκου δεν μπορεί να μην ξεχωρίσει και η δυναμική, ξεχωριστή και bluesy φωνή του Riggs, η οποία διαπερνά το "7 Songs For Spiders" από τη μία του άκρη ως την άλλη.

Pulp - More

Μετά την τραγική απώλεια του Steve Mackey και μια τεράστια περιοδεία στη μνήμη του, οι απαιτήσεις για τους ήρωες των brit-pop ονείρων μας δεν ήταν υψηλές. Ωστόσο, η εντυπωσιακή τους εμφάνιση στα χωράφια μας πέρυσι τις ανέβασε τρόπων τινά. Οι Pulp ξέρουν να κάνουν το οτιδήποτε άλλο από το να απογοητεύουν, κι έτσι με το περιεκτικό αλλά πλήρως επεξηγηματικό τίτλο του "More" γυρνούν μετά από πολλά χρόνια με μια δισκογραφική δουλειά που είναι όλα όσα τους αξίζουν. Η αξιαγάπητη φωνή του Jarvis Cocker ζωντανεύει πάλι μαζί με την αιώνια σταθερά των Emma Smith, Adam Betts αλλά και την πρόσφατη υποστήριξη του Andrew McKinney - η ουσία της επιστροφής που τιμά το παρελθόν και σέβεται το μέλλον συνοψίζεται ως πρώτη γεύση στα "Tina" και "Grown Ups". Δεν θα τους χορτάσουμε ποτέ και η ανταπόκριση στο "More" είναι η απόδειξη.

Suede - Antidepressants

Κι ενώ οι Suede ευθύνονται κατά πάσα πιθανότητα για πολλά κουτιά αντικαταθλιπτικά που κατανάλωσε η γενιά μας, ο δέκατος δίσκος τους έρχεται να λειτουργήσει ο ίδιος ως υποκατάστατο του ονόματός του. Το "Antidepressants" διατηρεί την ποιοτική μουσική των Suede στο ακέραιο. Με ιδιαίτερα έντονη παρουσία post-punk χαρακτηριστικών και μια σκοτεινή αισθητική αλλά φωτεινή υφολογική προσέγγιση, το "Antidepressants" κολλάει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το "Disintegrate" πείθει κατευθείαν, για μια σπειροειδή ανάβαση μιας αόρατης σκάλας στην συγχώρεση όλων όσων θεωρούσαμε αμαρτίες και τελικά ήταν απλά καθημερινότητα. Αν πράγματι το "Antidepressants" είναι το δεύτερο μέρος μιας δισκογραφικής τριλογίας, τρομάζουμε και μόνο στη σκέψη του πόσο ανώτερο μπορεί να γίνει το υποθετικό, τρίτο της μέρος

Garbage - Let All That We Imagine Be The Light

Οι Garbage αποτελούν αναμφίβολα ένα συγκρότημα που έχει χτίσει συνειδήσεις και υποσυνειδήσεις, καθιστώντας τους ένα από τα πιο σημαντικά εξαγώγιμα μουσικά παραγόμενα του Ηνωμένου Βασιλείου. Εδώ και δύο κυκλοφορίες, για τις οποίες παίρνουν το χρόνο τους, γιγαντώνουν και λίγο περισσότερο τη φήμη τους. Μπορεί να μπήκαν πρόσφατα στο επίκεντρο για διάφορες αιχμηρές δηλώσεις της Shirley Manson, αυτό το τοτέμ της μουσικής όμως πάντα θα ξεχωρίζει περισσότερο με τη μουσική και τη φωνή του. Θεαματική ερμηνεία στο "Hold", εντυπωσιακά νεύρα στο "Get Out Of My Face AKA Bad Kitty", άκρατη προτροπή για χορό στο "Have We Met (The Void)". Μπορεί οι επισκέψεις των Garbage στην Αμερική να τελείωσαν, προς το παρόν, η μουσική κληρονομιά της απαράλλαχτης τετράδας όμως έχει ακόμη πολλά μπαγάζια να φορτώσει το μουσικό ΚΤΕΛ.

Stereolab - Instant Holograms On Metal Film

Δεκάξι χρόνια χωρίς μουσική από τους Stereolab, ήταν πολλά. Μπορεί το συγκρότημα να επανενώθηκε για λίγες συναυλίες τα τελευταία πέντε χρόνια, η ελπίδα για νέο δίσκο όμως έμοιαζε κάπως μακρινή. Έλα όμως που οι Tim Gane και Lætitia Sadier αποφάσισαν ότι το έδαφος ήταν πρόσφορο κι έτσι ξαφνικά και απρόσμενα, γεννήθηκε το "Instant Holograms On Metal Film". Ένας δίσκος που κέρδισε άμεσα τους ακροατές με τεχνάσματα σαν τα ηλεκτρονικά περάσματα του "Aerial Troubles" και κομμάτια σαν το "Immortal Hands" που μοιάζει να αποτίει φόρο τιμής στο "Fade Out" και τους πρώιμους Radiohead, τώρα που αυτοί κίνησαν για κάπου αλλού. Το ρυθμικό κομμάτι του Andy Ramsay εντυπωσιάζει (σε στιγμές όπως το "Transmuted Matter"), αλλά και τα περισσότερο πρόσφατα μέλη (Joseph Watson και Xavier Muñoz Guimera) συμπληρώνουν την εικόνα όπως αρμόζει σε ένα σχήμα τέτοιου βεληνεκούς. Αν κάτι σημαδεύει το 2025, είναι οι τεράστιες δισκογραφικές επιστροφές του, όπως αυτή.

Manic Street Preachers - Critical Thinking

Στην εποχή που δεν γνωρίζει κανείς αν αυτό που διαβάζει ή βλέπει είναι προϊόν τεχνητής νοημοσύνης, αν τα νέα που διαβάζει είναι πραγματικότητα ή προπαγάνδα, οι Manic Street Preachers, πάντοτε προσγειωμένοι και φίλοι της αλήθειας παρά την τεράστια δημοτικότητά τους τοποθετούν σημαντικά ερωτήματα στο τραπέζι. "What happened to your critical thinking?" είναι ο κεντρικός στίχος του ομώνυμου κομματιού του δίσκου, και η γνώριμη alternative punk rock αισθητική του συγκροτήματος μας θυμίζει να μη χάφτουμε ό,τι βλέπουμε χωρίς να το κρίνουμε. Πατώντας σταθερά μεταξύ επικαιρότητας αλλά και του ήχου που τους καθιστά άμεσα αναγνωρίσιμους, οι Manic Street Preachers για μια ακόμη κυκλοφορία παραμένουν σχετικοί με τις τάσεις αλλά πιστοί στην μουσική που μεγάλωσε τους εαυτούς τους κι εμάς τους ίδιους. Το "Critical Thinking" είναι άλλη μία απόδειξη.

Check also: Οι Drop Nineteens μπορεί να προβλημάτισαν με την πρότερη νέα κυκλοφορία τους έπειτα από είκοσι χρόνια πέρυσι, το (περίπου) φετινό όμως "1991" φέρνει στο προσκήνιο υλικό που αδίκως είχαν χώσει στο συρτάρι και τους τοποθετεί στο σωστό δρόμο. Ένα ακόμη περίπου reunion, είναι και αυτό των Melvins με τον πρότερο drummer τους Mike Dillard όπου μαζί δημιουργούν το περιπετειώδες και αρκετά alternative "Thunderball", διατηρώντας τις sludge αναφορές τους για τη συνεργασία τους με τους Napalm Death. Οι Lemonheads του Evan Dando επιστρέφουν μέσα στην πολυτάραχη ιστορία τους για την κυκλοφορία του "Love Chant" που μοιάζει κάπως αδύναμη μπροστά σε πρότερες δουλειές τους, και παρομοίως οι Corpus Delicti τα είπαν καλά στο "Liminal", ακόμα καλύτερα όμως στην Τεχνόπολη το Σεπτέμβριο. Στην αντίπερα όχθη οι The Charlatans εντυπωσιάζουν χωρίς να το προσπαθούν, αφού αφήνουν τις πομπώδεις συνεργασίες στο "We Are Love" και επικεντρώνονται στα μέσα τους, κάτι που τους βγαίνει σε πολύ καλό.

Franz Ferdinand - The Human Fear

Πέντε δίσκους μετά από ένα εκ των πιο εμβληματικών «γεια σας ήρθαμε» άλμπουμ του πρώτου μισού της δεκαετίας του 2000, σε εναλλακτικό πλαίσιο και όχι μόνο, ο Alex Kapranos με την παρέα του συνεχίζουν απτόητοι να σερβίρουν σουξέ με έναν τρόπο που μόνο εκείνοι ξέρουν. Παρά τις όποιες διακριτικές διαφοροποιήσεις, ο ήχος τους παραμένει άμεσα αναγνωρίσιμος και επίκαιρος. Οι κιθάρες φαζζάρουν χαρακτηριστικά. Τα ρυθμικά παρακαλάνε για χορό. Οι όποιες στιγμιαίες αδυναμίες δεν αρκούν για να κόψουν πραγματικά. Το πέρασμα του "Black Eyelashes" είναι κάτι που συνέβη, τόσο στο στούντιο όσο και ζωντανά.

The Horrors - Night Life

Ένα ηχητικό αντίστοιχο μίας γουστόζικης νυχτερινής βόλτας στην αγαπημένη πλευρά κάποιας πόλης που κάποτε γνώριζες. Η καρδιά είναι εκεί, αλλά μια ματιά αρκεί για να ξεχωρίσεις τις διαφορές. Οι μέρες των "Strange House" και "Primary Colours" έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, καιρό τώρα. Η ταυτότητα των Βρετανών, που σταδιακά και καθόλου παράλογα άλλαζε, πλέον φαντάζει ολοκληρωτικά ανανεωμένη. Οι αλλαγές προσώπων πίσω από τα πλήκτρα και το ντραμ κιτ, για πρώτη φορά στην ιστορία του συγκροτήματος, έρχεται για να προσθέσει σε αυτό. Το στοίχημα κερδίζεται σε κάθε περίπτωση.

Rome - Civitas Solis, The Hierophant & The Tower

Συμπληρώνοντας είκοσι χρόνια παρουσίας, ο Jérôme Reuter προχωράει σταθερά στο neofolk μονοπάτι με την ίδια επιμονή όπως τότε. Από την χαμηλή χροιά ως την αμφιλεγόμενη προσωπικότητά του κι από τις μινιμαλιστικές ενορχηστρώσεις ως τις προσεγμένες παραγωγές, τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους. Αν υπήρξε κάτι που ξάφνιασε, αυτό είναι η ποσότητα των κυκλοφοριών, καθώς το ανοιξιάτικο ιστορικό-πολεμικό "Civitas Soils" συνοδεύτηκε από το δεύτερο μέρος των "Dublin Sessions", το καλοκαίρι ακολούθησε η συλλογή "Terres De Sang", για να προστεθούν από το πουθενά στις καθυστερήσεις τα "The Hierophant" και "The Tower".

Pile - Sunshine And Balance Beams

Στην άτυπη λίστα με τα πιο ιδιαίτερα, φασαριόζικα σχήματα των τελευταίων είκοσι χρόνων που πατάνε γερά στον alternative ήχο, το κουαρτέτο από τη Βοστώνη έχει πανάξια κερδισμένη μία θέση. Με τον τρόπο του, το "Sunshine And Balance Beams" στέκεται σαν μια τόσο-λαμπρή-αλλά-τόσο-διακριτική υπενθύμιση. Ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς από τους δημιουργούς του. Το ύφος δεν νερώνει ούτε λίγο. Οι συνδέσεις με το παρελθόν είναι σαφείς, χωρίς να περιορίζουν το σύνολο ή να το κάνουν να μοιάζει αναχρονιστικό. Η θεματολογία εκπέμπει γκριζάδα.

The Hives - The Hives Forever Forever The Hives

Στο ενδεχόμενο που υπήρχε αμφιβολία σχετικά με το κατά πόσο η απόλυτη party rock μπάντα των καιρών μας κρατάει ακόμα το στέμμα της, αυτά εδώ τα 33 σκάρτα λεπτά την διαλύουν ολοκληρωτικά. Ξανά και ξανά, ως συνήθως. Τα χρόνια μπορεί να έχουν περάσει και οι καιροί να έχουν αλλάξει, εκείνοι όμως όχι. Το ότι καταφέρνουν να διατηρούν την ενέργειά τους διαρκώς εκεί ψηλά είναι αξιοθαύμαστο. Οι «αυτή τη γραμμή κάπου την ξέρω» στιγμές θα ήταν φύσει απίθανο να μην υπάρχουν, αλλά σε τελική ανάλυση η ροή είναι τέτοια που τις παρασέρνει άκοπα.

Check also:

Οι παλιόφιλοι The Raveonettes επέστρεψαν μετά από πολυετή δισκογραφική απουσία σε γνώριμα μονοπάτια με το "Pe'ahi II" και μας κέρασαν παραμόρφωση με στρόμπο στα τέρματα την άνοιξη στο Γκάζι. Κόντρα στα προγνωστικά, ο Zach Condon με τους Beirut κυκλοφόρησε τον ίσως πιο σφιχτοδεμένο δίσκο που έχει παραδώσει εδώ και μια γεμάτη δεκαετία στο "A Study Of Losses". Στην αντίπερα όχθη, οι Young Knives ανταπεξήλθαν στις προσδοκίες αλλά δεν ενθουσίασαν με το "Landfill".

Chameleons - Arctic Moon

23 χρόνια μετά, η μπάντα με τα υπέροχα εξώφυλλα και με μερικά από τα πιο υποτιμημένα εναλλακτικά rock άλμπουμ-διαμάντια, επιστρέφει για να υπενθυμίσει ότι κάποιες φορές το πραγματικά καλό είναι το πραγματικά απλό. Το songwriting τους μοιάζει να είναι "παλαιάς κοπής" κι οι ενορχηστρώσεις τυπικές, έλα όμως που τα επτά τραγούδια του "Arctic Moon" σου γραπώνουν μυαλό και καρδιά με την αυθεντικότητα, την ζεστασιά και τις υπέροχες τους μελωδίες. Ο ρομαντισμός, οι γοτθικές υπόνοιες και τα νυχτερινά του σκέρτσα, εγγυώνται την δυναμική της επιστροφής των Chameleons. Έλειψαν.

Peter Murphy - Silver Shade

Εκκεντρικός ή μη, ο Peter Murphy είναι η αιώνια φωνή των Bauhaus κι ως τέτοια προκαλεί ακόμα ανατριχίλες. Δέκα χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά του, ο Murphy επιστρέφει έχοντας δίπλα του ένα φαντασμαγορικό cast (Boy George, Trent Reznor, Danny Carey, Justin Chancellor!) κι έντεκα φρέσκες συνθέσεις που εξερευνούν τα πάντα, από το γοτθικό rock ως το παραδοσιακό post-punk, κι από χορευτικά δυναμιτάκια μέχρι εφηβικό alt rock. Αν μη τι άλλο, το άλμπουμ έχει ποικιλία, κέφι και αίγλη, από έναν καλλιτέχνη που ακόμα μαγνητίζει παρά τα σχεδόν 70 του χρόνια.

Swans - Birthing

Έχουμε αποθεώσει τόσες φορές τους Swans - συχνά μάλιστα και με πανομοιότυπες εκφράσεις - που να δηλώσουμε ότι το φετινό τους άλμπουμ είναι, ξανά, πολύ καλό βρίσκεται στα όρια του κλισέ. Παρόλα αυτά, εδώ στο rocking βρίσκουμε ότι το "Birthing" μάλλον επαναλαμβάνει υπερβολικά πράγματα που ακούσαμε ξανά και ξανά από τον Gira την τελευταία 15ετία, ή απλώς έχουμε πια υπερ-εκτεθεί. Αυτή η διαπίστωση βέβαια αφαιρεί ελάχιστα από το μεγαλείο της τελετουργίας που σηματοδοτεί κάθε νέος δίσκος των Κύκνων. Ξέρεις τι θα ακούσεις, ξέρεις τι θα νιώσεις, ξέρεις την άβυσσο που πρόκειται να προκαλέσεις. Την άβυσσο που αγάπησες τόσες φορές.

The Ex - If Your Mirror Breaks

Οι Ολλανδοί The Ex είναι πραγματικά μια αδιανόητη μπάντα: έχουμε πια χάσει το μέτρημα πόσα άλμπουμ έχουν κυκλοφορήσει από το 1980 (χωρίς διακοπές) κι αυτοί, όχι μόνο βγάζουν ακόμα θαυμάσιες δουλειές αλλά, σε μεγάλο βαθμό, ο ήχος τους παραμένει αμίμητος. Το "If Your Mirror Breaks" αποτελεί ένα ακόμα σεμινάριο υποδειγματικού art-punk, με τις πολυρυθμίες, τα κολλητικά jam και την γνωστή σατιρική διάθεση της μπάντας να μην σε αφήνουν να απομακρυνθείς ούτε λεπτό από όσα συμβαίνουν. Χιούμορ, σουρεαλισμός, διάθεση για ανατροπή, οι The Ex είναι ακόμα υπέροχοι και φρέσκοι όσο πάντα.

David Byrne & Ghost Train Orchestra - Who Is The Sky?

Ο David Byrne εξακολουθεί να είναι ένας απ’ τους πιο κουλ ανθρώπους στη μουσική βιομηχανία, και δεν ξέρω αν θα ήταν άδικο να πούμε πως αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην μυθική πορεία του με τους Talking Heads. Η εκκεντρική του φωνή και οι εξεζητημένες του γραμμές ακούγονται διαρκώς σαν να ακροβατούν στην κόψη μίας μανιακής έκρηξης, ενώ η pop του είναι εξίσου οριακή και μπομπάστικ. Προσθέτοντας στην εξίσωση το ορχηστρικό σύνολο Ghost Train Orchestra και τον παραγωγό Kid Harpoon (που έχει δουλέψει προσφάτως και με τον Harry Styles και τη Miley Cyrus), ο David Byrne γράφει έναν δίσκο που ευχαριστεί χωρίς να συνταράζει, και σαν εμβόλιο πολυχρωμίας και ευδιαθεσίας είναι καλοδεχούμενο.

Check also: Δεν λένε να παλιώσουν οι Throwing Muses, παραμένουν με το "Moonlight Concessions" εξωφρενικά αυθεντικοί κι ενδιαφεροντες, ακριβώς όπως οι The Legendary Pink Dots ηχούν ακόμα ανήσυχοι στο "So Lonely In Heaven". Το "Black Swan" των Pink Turns Blue ζέχνει βερολινέζικη γοητεία, και οι The Residents στο "Doctor Dark" ακούγονται αφύσικα δημιουργικοί για μπάντα 55 ετών. Αντίθετα, και παρά τις επικές συμμετοχές, ενώ το "Life, Death And Dennis Hopper" των The Waterboys κινείται μάλλον στα ρηχά.

Hayley Williams - Ego Death At A Bachelorette Party

Η Hayley Williams, η λατρεμένη περσόνα και μπροστάρισσα των Paramore, μας είχε ήδη εντυπωσιάσει με το διπλό solo χτύπημα των "Petals For Armor" (2020) και "Descansos" (2021), όμως τίποτα δεν προϊδέαζε για αυτό που έσκασε στα χέρια μας φέτος: παραπάνω από μία ώρα οργασμικής μουσικής δημιουργίας, φτιαγμένης σποραδικά και χωρίς ενιαίο κόνσεπτ για δίσκο. Η Williams, σ’ αυτήν την συλλογή, συγκεντρώνει είκοσι (!) απ’ τις πιο δυνατές καλλιτεχνικές της προτάσεις, ένα χωνευτήρι ιδιωμάτων, ιδεών, συναισθημάτων, και αναφορών, που εντυπωσιάζει όσο και σαγηνεύει. Αν πιστέψουμε το hype, πρόκειται για την καλύτερη κυκλοφορία που έχει ποτέ συμμετάσχει, όμως ακόμη κι αν συγκρατήσουμε τη δόση υπερβολής, το "Ego Death…" πετά με άνεση πάνω από όλες τις προσδοκίες.

Bob Mould - Here We Go Crazy

Σε μια περίοδο που ακούμε συχνά καλό και ποιοτικό μελωδικό punk rock από παλιές καραβάνες, το νέο άλμπουμ του σπουδαίου Bob Mould δεν αποτελεί εξαίρεση. Είτε πατώντας πάνω στη νοσταλγία του μελωδικού punk, είτε σε κάπως πιο σύγχρονες εναλλακτικές rock φόρμες, τα έντεκα τραγούδια του "Here We Go Crazy" ακολουθούν κάποιους απαράβατους νόμους: τα τραγούδια ηγούνται από λίγα και καίρια ακόρντα, οι ρυθμοί είναι straight, οι φωνητικές γραμμές μελωδικές, γενναίες, συχνά στα όρια του εμπορικού. Αυτά τα υλικά αρκούν για ένα όμορφο άλμπουμ που, πάνω από κάθε τι άλλο, αναδύει ειλικρίνεια.

Tunde Adebimpe - Thee Black Boltz

Άλλη μία περίπτωση παλαίμαχου δημιουργού που δισκογραφεί μακριά απ’ το κεντρικό του σχήμα. Στην περίπτωση του "Thee Black Boltz", ο Adebimpe αφήνει για πρώτη φορά στην άκρη τους TV on the Radio, και ακονίζει τα δόντια του με την συνεργασία του πολυοργανίστα παραγωγού Wilder Zoby (που έχει συνεργαστεί με τους Run the Jewels), για ένα μισάωρο δίσκο στην ηλεκτρονική και dance πλευρά της indie rock. Εύκολα θα ξεχωρίσεις το "Magnetic" ως ένα απ’ τα πιο ευκολομνημόνευτα κομμάτια του δίσκου, όμως πρόκειται για τις λοξές στροφές ενός "The Most" και ενός "Streetlight Nuevo" που θα σε μαγνητίσουν πραγματικά λόγω της ζεστής ηλεκτρονικής τους ενορχήστρωσης, και θα σε κάνουν να θέλεις να μπήξεις πραγματικά τα δόντια σου στο μεδούλι του δίσκου.

Baxter Dury - Allbarone

Είναι κοινώς αποδεκτό πως ο Baxter Dury είναι μία απ’ τις μεγαλύτερες μουσικές ιδιοφυίες της σύγχρονης alternative και pop μουσικής. Εντάξει, όχι, υπερβολές, όμως δεν γίνεται να μην τον λατρέψεις αυτοστιγμεί στο άκουσμα κάποιας γκρούβας του. Τα beats κι οι μπασογραμμές είναι πάντα on point, και τα γυναικεία φωνητικά βουτηγμένα στη μελωδία και συναίσθημα λειτουργούν ως ιδανικό αντίβαρο στη δική του μπλαζέ εκφορά. Παρέα με τον a-lister παραγωγό Paul Epworth, ο Dury του "Allbarone" ζουμάρει ακόμη περισσότερο στις ηλεκτρονικές και dance πτυχές του ήχου του, και συνθέτει μία σειρά από ανανεωτικά pop κομμάτια που προορίζονται για δυνατές αναπαραγωγές απ’ τα ηχεία. Στα πενήντα τέσσερά του, ο Baxter Dury δεν ψάχνει να καθίσει με τη νεολαία - ακόμη κι εκείνη την αντιμετωπίζει με μπλαζέ και αποστασιοποιημένο coolness.

Robert Forster - Strawberries

Ένατη solo κυκλοφορία για τον Robert Forster των The Go-Betweens που διατηρεί ασίγαστη την jangle pop φλόγα πλάι στο υπέροχο retro indie rock του. Σε αντίθεση όμως, με τον προηγούμενο δίσκο του "The Candle & The Flame", που γράφτηκε την περίοδο που η γυναίκα του έκανε θεραπεία για αντιμετωπίσει τον καρκίνο, η νέα του δουλειά είναι λιγότερο μελαγχολική και εσωστρεφής. Χωρίς φυσικά να επιδιώκει κάποια δραστική ανανέωση, ο Forster παραδίδει ένα άλμπουμ που λειτουργεί σαν μια ήρεμη, στοχαστική αποτύπωση της ωριμότητας, τόσο σε συνθετικό όσο και σε θεματικό επίπεδο, μέσα από ενορχηστρώσεις που ζεσταίνουν την καρδιά και στίχους που παίρνουν μορφή μέσα από αφηγήσεις μικρών στιγμών της καθημερινής ζωής.

Check Also: Η φωνή των - απολύτως καθοριστικών για τα ’10 - Savages, Jehnny Beth, έπαθε λίγο Nine Inch Nails στο "You Heartbreaker, You" που ισορροπεί μεταξύ alt rock και industrial, η Anika στο "Abyss" δοκιμάζει έναν πιο ωμό alt ήχο που την κρατά πιο μπροστά απ’ το συγκρότημά της, τους Exploded View, το"System" των Prewn, δηλαδή της Izzy Hagerup, αποτελεί για πολύ κόσμο το πιο υποτιμημένο aoty για το 2025, ενώ ο Paul "The Modfather" Weller των The Jam στο "Find El Dorado" αφιερώνεται για δεύτερη φορά σε covers. Τέλος, ο Tom Smith των Editors κυκλοφορεί το πρώτο του solo άλμπουμ στα ξέφτια του έτους, έναν δίσκο εσωστρεφούς και ήπιας μουσικής που δίνει λόγο ύπαρξης στην αυτονόμηση.

Lambrini Girls - Who Let The Girls Out

Σχήμα που επίσης συζητήθηκε πολύ πριν καν κυκλοφορήσει δίσκο, οι Lambrini Girls ξεχωρίζουν ως μια δυναμική φωνή που συνδυάζει alternative επιρροές με punk rock και riot grrrl ενέργεια. Στην καρέκλα του παραγωγού βρέθηκε ο Daniel Fox των Gilla Band και τα τραγούδια εστιάζουν σε κοινωνικά θέματα όπως η αστυνομική βία, ο σεξισμός, το gentrification και το προνόμιο σε ένα album που μπλέκει ακατέργαστη ενέργεια με καυστικό χιούμορ και προσπαθεί, άλλοτε πετυχημένα, και άλλοτε όχι και τόσο, να ξεβολέψει τον ακροατή και να τον κάνει να χτυπηθεί αλλά και να σκεφτεί. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά μας θυμίζει ότι αυτή η μουσική μπορεί ακόμα να λειτουργεί σαν συνάρτηση κοινωνικής οργής και πολιτικής διακήρυξης. Το αν αυτό είναι αρκετό, θα φανεί στο μέλλον.

Isolated Youth - Miserere Mei

Στην κατηγορία "βραβείο: μας ήρθε από εκεί που δεν το περιμέναμε", ξεχωρίζει η υποψηφιότητα του "Miserere Mei" των Isolated Youth ως μια από τις πιο δυνατές και απρόσμενες κυκλοφορίες του 2025. Η μουσική του συγκροτήματος μπορεί να είναι προσανατολισμένη στο post-punk / alternative rock χωνευτήρι της δεκαετίας του ’80 και ’90, αλλά πετυχαίνει να μην ακούγεται παλιακή και ξεπερασμένη, ενώ η παραγωγή ποντάρει στην ατμόσφαιρα με τις μελωδίες να βουτάνε βαθιά στην μελαγχολία. Αυτό όμως που τους κάνει να ξεχωρίσουν είναι ότι το τελικό αποτέλεσμα, αν και σκοτεινό, δεν είναι καθόλου ψυχρό αλλά συναισθηματικά φορτισμένο με τα τραγούδια να ισορροπούν τέλεια ανάμεσα σε εσωστρεφή μοτίβα και χορευτικά ξεσπάσματα. Επαρκώς άγουρο για να είναι απολαυστικό, το πρώτο βήμα των Isolated Youth είναι αρκετό για να μας ανοίξει την όρεξη για το μέλλον.

University - McCartney, It’ll Be Ok

Το ντεμπούτο των University καταφέρε να ξεπεράσει τα στενά όρια του "πρώτου δίσκου" και να παρουσιάσει μια καθαρή και ολοκληρωμένη αισθητική πρόταση που ισορροπεί άψογα μεταξύ punk, indie και noise rock, χωρίς να αποφεύγει τις υπερβολές, αλλά μετατρέποντάς τες σε πλεονέκτημα. Το "McCartney, It’ll Be Ok" μοιάζει με ένα μωσαϊκό επιρροών που όμως επιλέγουν να στέκονται στο παρόν του κιθαριστικού ήχου, φέρνοντας στο μυαλό σπουδαία σχήματα που κατάφεραν παλιότερα να μπολιάσουν πολυπλοκότητα και αμεσότητα, συναίσθημα και μανιασμένη ενέργεια. Πρόκειται για μια δουλειά που ξεχειλίζει ειλικρινές πάθος και φρέσκια δημιουργικότητα, με το συγκρότημα να επιλέγει τον δρόμο της indie αισθητικής που, όμως, δεν ξεχνά την punk ρίζα και ριζοσπαστικότητά της, μα συνειδητά αποφεύγει τις νοσταλγίες και παραμένει δύστροπο, όπως άλλωστε οφείλει να είναι η νεότητα.

Pastel - Souls in Motion

Το "Souls in Motion" αποτελεί τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο των Pastel, ενός alternative rock σχήματος με έδρα το θρυλικό Manchester που κατάφερε να τραβήξει την προσοχή της μουσικής κοινότητας ήδη πριν την κυκλοφορία του. Και αυτό γιατί το συγκρότημα, τιμώντας στο έπακρο την παράδοσης του τόπου του, απέδειξε πως η επιστροφή του κιθαριστικού ήχου που πατάει, συγχρόνως, τόσο στο shoegaze όσο και στη britpop, μπορεί να ακουστεί φρέσκια και επίκαιρη σήμερα. Εστιάζοντας στα δυναμικά riffs και κουβαλώντας μια αίσθηση αποφασιστικότητας, οι Pastel λειτουργούν σαν γέφυρα ανάμεσα στο παλιό και το νέο, αναβιώνοντας και χτίζοντας παράλληλα, με αποτέλεσμα το ντεμπούτο τους να έχει πολλά να πει σε νέους και παλιούς alt rock ακροατές.

Boko Yout - GUSTO

Σε περίπτωση που αναρωτιόσασταν που βρισκόμαστε σε επίπεδο ταμπέλων, θα ήθελα να σας ενημερώσω για αυτό το νέο σχήμα από τη Σουηδία που υποστηρίζει πως παίζει Afro-Grunge. Και παρόλο που καταλαβαίνω απόλυτα όσους από αυτό και μόνο θα σταματήσουν να διαβάζουν, η γνώμη μου είναι πως πρόκειται για μια από τις κορυφαίες δουλειές της χρονιάς. Και αυτό γιατί, αντί να ακολουθήσουν συμβατικούς δρόμους, οι Boko Yout πλέκουν το δίσκο σαν μια ηχητική θεραπευτική συνεδρία που ξεκινά από το dance-punk και καταλήγει όπου μπορεί κανείς να φανταστεί, παίρνοντας την σπουδαία κληρονομιά των TV On The Radio, προσαρμόζοντας την στο σήμερα, και επεκτείνοντας το τι μπορεί να σημαίνει εναλλακτικό rock σήμερα. Δίσκος που στο μέλλον θα τον θυμόμαστε, συγκρότημα που ήρθε για να μείνει.

Check Also: Οι πολλά υποσχόμενες The New Eves από το Μπράιτον στο "The New Eve Is Rising" συνδύασαν υπέροχα punk, folk, και alt στοιχεία, οι Nurse Joy από τη Βοστόνη μας χάρισαν ένα ντεμπούτο με alt προσέγγιση και punk ψυχή, oι Public Health ξεχώρισαν με τον πρώτο τους δίσκο που μπερδεύει post, πειραματικό, και noise rock, ενώ οι Paste. στο "Start To Finish" μας θυμίζουν πόσο τέλειο υπήρξε το alt rock των ‘90s, χωρίς όμως να μένουν εκεί.

DITZ - Never Exhale

Δεν υπάρχει σύγχρονο noise rock χωρίς τους Ditz. Η πεντάδα από το αγαπημένο Brighton εντυπωσίασε με το ντεμπούτο "The Great Regression". Κατά συνέπεια, η ακολουθία του θα ήταν αναμενόμενα δύσκολη. Έλα όμως που το "Never Exhale" δεν δίστασε στιγμή να καταφέρει την υπέρβαση. Δεν είναι μόνο η εξαιρετική μουσική που τιμά τις μουσικές ρίζες. Είναι η παρουσία του ανδρόγυνου Cal Francis στα φωνητικά που η μικρή περιγραφή στη σελίδα του στο Instagram τα λέει όλα: "a ladyboy who sounded like Tom Waits". Η ένταση στις συναυλίες τους που είδαμε κι από κοντά και τα διέλυσε όλα. Δεν γράφεις εύκολα τραγούδια με τις συναισθηματικές εκρήξεις των "Taxi Man", "Space/Smile" και "The Body As A Structure". Για αυτούς είναι όμως όπως φαίνεται, μια απλή Τετάρτη. Ανυπομονούμε να τους δούμε να κάνουν όλο τον κόσμο γεύμα τους.

Crippling Alcoholism - Camgirl

Τι διάολο (sic) μπορείς να γράψεις έπειτα από την καινοτομία του "With Love From A Padded Room" και να ακούγεται έστω ισάξιο; Όταν ένας δίσκος σε βγάζει από το underground με την πρώτη ενώ όλοι αναρωτιούνται από που τους ήρθε, μάλλον έχεις κάνει κάτι καλά. Τα singles του "Camgirl" ενίσχυσαν την προσμονή, το hype αν θέλετε γι’ αυτή την κυκλοφορία δεόντως - η αναφορά του "Mr Sentimental" μουσικά στον προηγούμενο δίσκο και η χορευτική μανία του "Ladie’s Night" εντυπωσιάζουν. Μπορεί ο δίσκος στο σύνολο του τελικά να έμεινε λίγο πιο κάτω από το πρότερο αριστούργημα, ωστόσο με τον καιρό μοιάζει να σε κερδίζει στο σκοτεινό του κόσμο από ένα doom noise γεμάτο καταχρήσεις, μανιοκατάθλιψη και ερμηνείες που πονούν - αυτή την κλειδαρότρυπα στον πόνο του άλλου που θα αποτελεί πάντα ένα από τα μεγάλα ζητήματα της σκοτεινής τέχνης. Αυτό που οι Crippling Alcoholism έχουν κάνει δικό τους αναντίρρητο κτήμα.

SPRINTS - All That Is Over

Οι Sprints είχαν τεράστια παπούτσια να γεμίσουν και μάλιστα σε λιγότερο από ένα χρόνο. Η αποδοχή του "Note To Self" τους έφερε σε τεράστιες σκηνές (τους είδαμε κι άλλωστε εδώ παρέα με τους Idles) όπου αναπεξήλθαν δεόντως. Το "All That Is Over" δεν μένει σε καμία περίπτωση πίσω. Το rock ‘n’ roll τους μοιάζει αστείρευτο και χωρίς ξεσηκωμένες, ανέμπνευστες αναφορές σε ένα άχρονο παρελθόν. Τραγούδια σαν το "Descartes" άλλωστε αποδεικνύουν την μεγαλοφυΐα των Sprints: "I speak therefore, I understand". Η γλύκα τους κρύβεται αλλά δεν εξαφανίζεται σε στιγμές σαν το "Better". Δεν είμαστε μάλλον ακόμη σε θέση να αποφασίσουμε αν το "Note To Self" ή το "All That Is Over" είναι καλύτερο, αλλά είναι και απόφαση αδιάφορη - οι Sprints είναι το αδιαφιλονίκητα καλό rock της εποχής μας.

Big Special - National Average

Κι αν ο σκύλος του "Postindustrial Hometown Blues" έβαλε τους Big Special στο επίκεντρο για παρακολούθηση, οι πατάτες και τα αυγά του"National Average" σιγούρεψαν μόνο την αρχική πειραματική παρατήρηση. Κάθε άλλο παρά όσα μαρτυρά ο τίτλος του, το :national Average" δεν έρχεται κοντά σε κανένα μέσο όρο, παρά παίζει με το περιθώριο. Στις διδαχές του αντιδραστικού Βρετανικού ντουέτου των Sleaford Mods, το επίσης ντουέτο των Big Special απλώνει ωσάν κονφετί πρόζα και στιχουργική ειρωνεία, αλλά αγαπά και τις alt rock κιθάρες με πάθος. Μπορεί οι ίδιοι να λένε πως, "it’s not big and it’s not special", εμείς ωστόσο θα διαφωνήσουμε κάθετα, καθώς σε αυτό το φαινομενικά ταπεινό τηγάνι του εξωφύλλου, κάτι πολύ νόστιμο μαγειρεύεται, και θα μας απασχολήσει για πολύ.

Caroline - Caroline 2

Με τον πολύ άμεσο και ταπεινό τίτλο "Caroline 2" η σχεδόν ορχήστρα δωματίου των Caroline (αφού αποτελούνται από οκτώ άτομα) παρουσιάζει το δεύτερο δίσκο της. Ιδιαίτερα όμορφο και απαιτητικό ταυτόχρονα art rock με επιρροές από όλα τα μέρη του μουσικού χάρτη ιδιωμάτων με παράξενα ρυθμικά μέτρα, η δεύτερη δουλειά των Caroline όπως και η πρώτη (που αν μαντέψατε πως ονομάζεται "Caroline", έχετε δίκιο) επιστρατεύουν πληθώρα οργάνων, παύσεων και τεχνασμάτων για να οργανώσουν σε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα δύσκολες αρμονίες και δυσαρμονίες. Για όσους τους λείπει ο αρχικός πλουραλισμός των πρώτων Black Country, New Road αλλά χρειάζονται και λίγο παραπάνω θόρυβο εντός του, οι Caroline πρόκειται να είναι η νέα μεγάλη τους αγάπη, με σφραγίδα, πλέον και δεύτερου δίσκου. Ακούστε τους, πιο εύκολα με το "Tell Me I Never Knew That" (με την ιδιοφυή συνεργασία, ποιάς άλλης; Της Caroline Polachek), ως πιο δύσκολο άκουσμα με το "Total Euphoria".

Check also: Οι (φυσικά) Βρετανοί Hotel Lux επιστρέφουν με το "The Bitter Cup" που στέκεται στα post-punk όνειρα του ντεμπούτου με περίσσιο ζήλο και φυσαρμόνικα. Στην άλλη όχθη της αγγλικής γλώσσας, το Σικάγο νιώθει περήφανο για τους Horsegirl που με το μινιμαλιστικό alternative rock τους διδάσκει χωρίς φιοριτούρες με το "Phonetics On And On" αφήνοντας έντονη τη γεύση της αισιοδοξίας. Το "MADRA" των NewDad εντυπωσίασε με περιεχόμενο κι εξώφυλλο - το "Altar" διατηρεί την αισθητική θεματολογία της κούκλας και το εντυπωσιακό περιεχόμενο, ιρλανδικό indie rock στα καλύτερά του με τα "Pretty" και "Everything I Wanted" να θυμίζουν, με την καλή έννοια άλλες εποχές. Συνεχίζοντας στην Ιρλανδία, οι Mhaol, για το τέλος (κάποιες φορές με παρενθέσεις στο "h") και το φεμινιστικό post-punk τους αν και εμμένουν στο περιεχόμενο το στίχου περισσότερο απ’ ότι αυτό της νότας, με το "Something Soft" δίνουν ξεκάθαρο στίγμα πως είναι πολύ κοντά στο να τελειοποιήσουν και τα δύο - οι Sleater-Kinney θα είναι σίγουρα περήφανες.

Wolf Alice - The Clearing

Δίσκο το δίσκο και περιοδεία την περιοδεία, οι Roswell & Co. μεγάλωναν με μεράκι και προσοχή το όνομά τους. Αισίως, τα πάντα δείχνουν ότι η στιγμή τους έφτασε. Οι αρένες και τα τσαρτς λένε μόνο ένα μέρος της αλήθειας. Η επιφανειακή ανάγνωση θα πει πως στο "The Clearing" λείπουν οι εντάσεις και οι μεγάλες ανατροπές, κι ενώ αυτά ισχύουν, χρειάζονται υπερβολικά γενναίες δόσεις παραξενιάς για να υποστηριχθεί ότι υλικό υπολείπεται ουσίας ή έμπνευσης. Το σβήσιμο με σερί "Midnight Song" / "White Horses" / "The Sofa" παίζει σαν βγαλμένο από όνειρο.

The Moonlandingz - No Rocket Required

Ανεβαστικό. Πολύχρωμο. Πιασάρικο. Εκκεντρικό. Υπερβολικά εκκεντρικό. Αν στέκει νοηματικά αυτό. Όχι ότι θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από μία σύμπραξη που περιλαμβάνει εμπλεκόμενους σε Fat White Family και The Eccentronic Research Council, αλλά και πάλι. Έχοντας για σημείο αναφοράς το προ οχταετίας ντεμπούτο, τα πάντα αυτή τη φορά ανεβαίνουν ένα σκαλί παραπάνω, με τον πιο φυσικό τρόπο. Τα ηλεκτρονικά χτυπάνε πιο τσιτωμένα. Ο χαβαλές δεν σταματάει. Οι ρυθμοί δίνουν και παίρνουν. Τα περάσματα του Ewen 'Spud' Bremner, της Nadine Shah, του Iggy (ένας είναι) και της Jessica Winter βάζουν το κερασάκι στην θεότρελη τούρτα.

Bar Italia - Some Like It Hot

Τα μαθηματικά σπάνια δίνουν ολόκληρη την εικόνα, πάντα όμως κουβαλάνε τουλάχιστον ένα μέρος της. Το Λονδρέζικο τρίο μέχρι πρότινος μετρούσε τέσσερις δίσκους από το 2020 και δώθε, και με το ολόφρεσκο "Some Like It Hot" συμπλήρωσε πεντάδα. Ο συνδυασμός κολλητικών με υπναγωγικά ηχοχρώματα έχει αποκτήσει μια ολόδική του ταυτότητα. Η άνεση με την οποία σκαρώνουν χιτάκια και διατηρούν φρέσκο το στυλ τους είναι αξιοθαύμαστη. Το γεγονός ότι σε κάθε τους βήμα δείχνουν να αγγίζουν όλο και περισσότερο κόσμο, έχει πολλά να πει.

Jools - Violent Delights

Χτυπάμε καλά μία δόση πανκ συν μία δόση μοντέρνου ροκ με κάμποσα παγάκια και σερβίρουμε σε ψηλό ποτήρι με φόντο τη βρετανική ύπαιθρο. Η ομπρελίτσα στο πλάι κρίνεται ως προαιρετική. Η συνταγή φαντάζει, κι εν τέλει είναι, απλή. Όσο κι αν τα δύο βασικά συστατικά ιστορικά έχει φανεί ότι δεν είναι απαραίτητα τα πιο συμβατά που κυκλοφορούν εκεί έξω. Το μυστικό βρίσκεται στην εκτέλεση και, κυρίως, στην 100% ακομπλεξάριστη νοοτροπία των δημιουργών του. Τα διπλά φωνητικά λειτουργούν ωραιότατα. Η ενέργεια ξεχωρίζει με γυμνό μάτι.

Benefits - Constant Noise

Πενήντα λεπτά αγνής, δίκαιης, ολύμπιας οργής. Αν στην πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, οι Kingsley Hall & Robbie Major είχαν δώσει την προειδοποίηση, στην δεύτερη μπαίνουν με τις γροθιές σφιγμένες και δεν λυπούνται κανένα. Οι μεταβάσεις από τις αφηγήσεις στα ψηφιακά ξεσπάσματα δίνονται απολαυστικά. Το μάτι δεν σταματάει να γυαλίζει ούτε δευτερόλεπτο. Οι edm αναφορές χτυπάνε κόκκινο. Τα μηνύματα φτύνονται τόσο ξεκάθαρα που ακόμα και να ήθελε κάποιος να τα διαχωρίσει από το σύνολο, θα ήταν πρακτικά αδύνατο.

Check also: Έχοντας δώσει παιξεπάνκ διαπιστευτήρια δύο χρόνια πριν, στο δεύτερο άλμπουμ τους, οι Heavy Lungs πατάνε το γκάζι στο πάτωμα. Το "Caviar" δεν θα φέρει τα πάνω κάτω στη σκηνή, έχει όμως αρκετή ενέργεια για να ξεκινήσει τζέρτζελα. Μετά από μία σειρά EP, οι Love Is Noise ντεμπουτάρουν με το "To Live A Different Way" και ισορροπούν όμορφα ανάμεσα σε ξεβαμμένες shoegaze αποχρώσεις και μία πιο εκμοντερνισμένη alt αισθητική. Αφήνοντας στην άκρη την one man band concept, ο Miles Kane επιστράτευσε τον πολύ Dan Auerbach και παρέδωσε μία σειρά από χιτ έτοιμα για ραδιόφωνα και λίστες στο "Sunlight In The Shadows".

Wednesday - Bleeds

Τούτος εδώ ο (έκτος) δίσκος των Wednesday μπορεί να μιλήσει κατ’ ευθείαν στην καρδούλα κάθε ατόμου που κουβαλάει μέσα του τους ήχους από τα ‘90s, μιας και ακούγεται βγαλμένο από εκεί. Η ταλαντούχα Karly Hartzman, βασική συνθέτις της μπάντας, πρόσθεσε μαεστρικά λίγα alt και country στοιχεία στις βαριές κιθάρες των προηγούμενων δουλειών και «ηρέμησε» σε έναν μικρό βαθμό και τις αγριεμένες της ερμηνείες. Αυτά έδωσαν στο "Bleeds" μια ηχητική ποικιλομορφία που σε συνδυασμό με την ποιότητα που συναντάμε σε όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια έχει ως αποτέλεσμα ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα με δυνατότητες πολλαπλών, ακούραστων επαναλήψεων.

Superheaven - Superheaven

Οι Superheaven είναι από τους πρώτους που επιχείρησαν την ανάμιξη του shoegaze με το grunge και το alternative. Τα αποτελέσματα ήταν όμορφα και ενθαρρυντικά στους δύο πρώτους δίσκους τους κι ο ομότιτλος φετινός συνεχίζει από εκεί που είχαν σταματήσει οι προηγούμενοι, μια δεκαετία περίπου πριν. Το ότι οι Superheaven δεν είχαν φανεί συνεπείς στην παρουσία τους στα μουσικά δρώμενα τα τελευταία δέκα χρόνια όμως είναι μάλλον η αιτία που το "Superheaven" είναι μεν καλό και ποιοτικό άκουσμα, αλλά έχει το μειονέκτημα ότι φαίνεται να κινείται σε μια αρκετά ασφαλή περιοχή, χωρίς πολλή διάθεση για κάτι διαφορετικό.

Water From Your Eyes - It’s A Beautiful Place

Το δίδυμο των Rachel Brown και Nate Amos στον συντομότερο δίσκο της καριέρας του (κάτω από τριάντα λεπτά) συνδυάζει μικρά πειραματικά jams με αιχμηρά pop κομμάτια που ο ήχος τους ξυρίζει. Μέσα στη μικρή διάρκεια του "It’s A Beautiful Place" οι Water From The Road καταφέρνουν να συμπυκνώσουν επιτυχημένα την παράξενη pop, τις ονειρικές ατμόσφαιρες και ακόμα και την alt country. Δεν μπορεί να μη γίνει ειδική αναφορά στον ύμνο "Playing Classics", ένα ακαταμάχητο κομμάτι εντυπωσιακού ρυθμού και αραιών αλλά κρίσιμων κιθαριστικών παρεμβάσεων, που είναι ίσως και ό,τι καλύτερο έχουν γράψει ποτέ.

Momma - Welcome To My Blue Sky

Οι Νεοϋορκέζοι στον τέταρτο δίσκο τους βάλανε στη μουσική συνταγή τους τις κατάλληλες δόσεις κολλητικών ρεφραίν, πιασάρικων riffs και εμφατικής παραγωγής και πέτυχαν να ηχογραφήσουν τον πιο ενδιαφέροντα δίσκο της μέχρι τώρα καριέρας τους. Εξακολουθούν μεν να πατάνε πάνω σε rock φόρμες, αλλά αυτή τη φορά καταλύτης ήταν το λοξοκοίταγμά τους και προς πιο pop και εμπορικές κατευθύνσεις. Το αποτέλεσμα αυτού του λοξοκοιτάγματος είναι αξιολογότατο, μιας και οι Momma καταφέρνουν επιδέξια να ισορροπήσουν μεταξύ ποιοτικού και εμπορικού και να εκμεταλλευτούν την εμφανή έμπνευση που είχαν μετουσιώνοντάς τη σε τραγούδια που θέλεις να ακούς από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Kinski - Stumbledown Terrace

Τούτη ήταν μια από τις πιο δυνατές επιστροφές της χρονιάς στον χώρο. Έχοντας επιστρέψει στη μορφή του τρίο, οι Αμερικανοί Kinski συνδυάζουν τα ταξιδιάρικα και περιπετειώδη κιθαριστικά riffs, τις στιβαρές μπασογραμμές και το δυναμικό παίξιμο στα τύμπανα σε έναν υπέροχο, ευφορικό δίσκο. Το fuzz στις κιθάρες και η πυκνότητα του rhythm section ενίοτε δημιουργεί ένα ηχητικό τείχος που όμως περνάει με μια ευχάριστη γλυκύτητα μέσα στα αυτιά. Μετά από το διάχυτο fuzz κρεσέντο, το "Stumbledown Terrace" κλείνει χαλαρωτικά με ένα κομμάτι αφιερωμένο στην εκλιπούσα γάτα του κιθαρίστα Chris Martin. Άξια τέκνα του Seattle, έστω και σε λίγο διαφορετικό ήχο από αυτόν που έχουν οι πιο διάσημες μπάντες της πόλης.

Check also: Οι Laughing Chimes έχουν σταθερά στις επιρροές τους μπάντες όπως οι Smiths και REM, αλλά στο "Whispers In The Speech Machine" τις συνδυάζουν με shoegaze και, οριακά, goth, με ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Με παρόμοιες διαθέσεις πειραματισμού και το "Faded Splendor" των Hundredth, όπου τους παρατηρούμε να κλίνουν προς dream pop και shoegaze ήχους με ηλεκτρονικές δόσεις. Τέλος, οι Greet Death στον τρίτο τους δίσκο με τίτλο "Die In Love" βουτάνε πιο βαθιά στην post μελαγχολία, αποδεικνύοντας πως αποτελούν ένα σχήμα που πάντα αξίζει την προσοχή μας.

Home Front - Watch It Die

Στο "Watch It Die" οι Ηοme Front παραδίδουν έναν post-punk δίσκο που αναβλύζει ωμή punk ενέργεια, την ίδια στιγμή που ποντάρει στην new-wave αισθητική και τις synth δόσεις. Δεν κάνουν όμως μόνο αυτό. Πατώντας στο στιχουργικό συναισθηματικό μοτίβο του είδους, παίρνουν το εσωτερικό και συλλογικό αδιέξοδο, εκείνο το απελπιστικό αίσθημα του πόνου και το μετατρέπουν σε διέξοδο - σε μια πληγωμένη μα εμφατικά παρούσα αισιοδοξία. Αναμφίβολα μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, έχει ήδη αγκαλιαστεί σε μεγάλο βαθμό αφού ηχητικά ανοίγει δρόμους και λειτουργεί με κομμάτια όπως το "Light Sleeper" ως άλλος ύμνος αντίστασης στη ματαιότητα της ύπαρξης.

Bambara - Birthmarks

Οι Bambara επέστρεψαν ανανεωμένοι, σκοτεινότεροι και εν μέρει διαφοροποιημένοι με το "Birthmarks". Όσα συγκροτούν κατά βάση τη μουσική τους - με το μπάσο σε πρώτο πλάνο να παρασέρνει τον ρυθμό των ντραμς και την κιθάρα να εναλλάσσει βαρύτητες και επίπεδα - είναι παρόντα. Πλέον όμως, όλα αυτά χτίζουν ένα post-punk και ταυτόχρονα noir ηχοτοπίο με εντονότερα συνθς, κινηματογραφικό στοιχείο και αισθησιασμό που ξεχειλίζει και δένει μοναδικά με τα φωνητικά. Σε κάθε σημείο, μας προσκαλούν - με μια δυναμική που θυμίζει την εναλλαγή χαδιού και προτρεπτικού τραβήγματος - σε ένα σκηνικό νυχτερινό, εσωτερικό και καταραμένα θελκτικό. Με highlights τα "Pray To Me" και "Because You Asked", αλλά κάθε ένα κομμάτι να αφήνει το αποτύπωμά του, έχουν σίγουρα πάει το σκοτάδι ένα βήμα παραπέρα και το έχουν αφήσει να καταπιεί κάθε μουσική και υπαρξιακή επιρροή.

Preoccupations - Ill At Ease

Πώς ακούγεται το post-punk όταν είναι ευάλωτο κι ευαίσθητο; Πιθανότατα όπως το "Ill At Ease", η τελευταία και πολύ προσεγμένη δουλειά των Preoccupations, όπου οι Καναδοί δείχνουν να έχουν εξοικειωθεί με έναν πιο μελωδικό, ίσως και οριακά pop τρόπο έκφρασης μέσα στο πλαίσιο του είδους. Συνεπείς στον ήχο τους, αλλά όχι το ίδιο νευρώδεις και κυνικοί, δείχνουν να αφήνονται σε έναν ρομαντικό πεσιμισμό που γίνεται δημιουργία. Οι στίχοι γεμάτοι αποξένωση και ανησυχία συναντούν φωτεινά hooks, synth διάθεση και απελευθερωτικό παλμό. H ευαισθησία είναι (post)punk και εν προκειμένω είναι και δύναμη.

Lathe Of Heaven - Bound By Naked Skies

Η μουσική των Lathe Of Heaven έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και την άλλη πλευρά του ονείρου (+1 για την επιλογή ονόματος-αναφορά στην Ursula Le Guin), να αποδείξει πως όχι μόνο ωριμάζει η post-punk τους ταυτότητα, αλλά είναι έτοιμοι να αγγίξουν πτυχές anarcho-punk, synth και goth. Το "Aurora" αντλεί εμπνεύσεις από τις καλύτερες στιγμές των σκοτεινών 80s, δεν είναι σε καμία όμως περίπτωση μια επιφανειακή ή χωρίς προσωπικότητα δουλειά. Αυτό δηλώνει η εξέλιξη του σχήματος μουσικά, αλλά και η στιχουργική ανησυχία, που αναδύει την φρίκη της δυστοπίας, είτε αυτή εκφράζεται με την ανάγκη για νόημα σε έναν κόσμο που μοιάζει απελπιστικά άδειος, είτε με την ευθεία αναφορά στην γενοκτονία στην Παλαιστίνη - με ενδεικτικά τα υπέροχα "Aurora" και "Portrait Of A Scorched-Earth". Αν οι Lathe Of Heaven συνεχίσουν σε αυτά τα μονοπάτια, τότε θα αγγίξουν το όνειρο.

Prolapse - I Wonder When They’re Going To Destroy Your Face

Αν το γαμάτο comeback είχε ήχο, τότε σίγουρα ταυτίζεται με τον τελευταίο δίσκο των Prolapse. Σαν να μην μεσολάβησαν 26 χρόνια, επιστρέφουν χωρίς να αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας για τις προθέσεις τους με post-punk αιχμηρό, ιδιόρρυθμο, αυθάδικο και σωματικό. Μπασογραμμές που πάλλονται, κιθάρες και ντραμς σε εκρήξεις, φωνητικά σε ένα παιχνίδι αντίθεσης, το "I Wonder When They’re Going To Destroy Your Face" είναι σε τίτλο και θέση μια πρόσκληση στην τσίτα. Αυτό φυσικά δεν γίνεται μονοδιάστατα, τα ύφη εναλλάσσονται δημιουργώντας δίπολα, όπως μεταξύ των "Cha Cha Cha 2000" και "On the Quarter Days" που λειτουργούν συμπληρωματικά. Κάθε ακρόαση σε εθίζει λίγο παραπάνω, κάθε χορός σε κάνει να ανυπομονείς για το live τους το 2026.

Check also: Για τίμιο, ειλικρινές στις ρίζες του post-punk στο σήμερα, το "Far From Here" των Βody Maintenance είναι μονόδρομος. Μονόδρομος σκοτεινός ατμοσφαιρικός αλλά πιο εκρηκτικός από εκείνον που επιλέγουν οι Ολλανδοί Desinteresse, βάζοντας στο μουσικό τους σκοτάδι coldwave και αναλογική ψυχή. Πιο punk context, τι πιο ψυχρό και οργισμένο, από το γαλλικό cold Oi! που εκπροσωπούν επάξια οι Rancoeur. Το "Fatalité" ανήκει ξακάθαρα στις πιο δυνατές κυκλοφορίες μιας σκηνής που έχει όλο και περισσότερα να πει. Οι φωτεινές pop και indie πινελιές του είδους, ανήκουν στην παλέτα των Αrtificial Go, υπαρξιακών και catchy τόσο όσο πρέπει. Αν οι μουσικές εξερευνήσεις οδηγούν ευχάριστα σε πιο πειραματικά και glitchy μονοπάτια, τότε σίγουρα oι Water Gun Water Gun Sky Attack είναι στη λίστα.

Squid - Cowards

Σε μία χρονιά που η Windmill σκηνή έκανε περισσότερο ντόρο παρά ποτέ, αναδεικνύοντας αρκετούς εκπροσώπους, οι Squid μπορεί να μην λαμβάνουν την μερίδα του λέοντος όσον αφορά την προσοχή, έχουν όμως μία απ’ τις πλέον περιπετειώδεις κυκλοφορίες. Συμφύοντας την alternative προσέγγιση με την progressive rock τεχνική και αφηγηματικότητα σε ιδανική ισορροπία, αφήνουν τα κιθαριστικά licks να καθοδηγούν δαιμόνιες μελωδίες (βλ. "Building 650"), που μαζί με την φωνή του ντράμερ Ollie Judge αποτελούν ορισμένα απ’ τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Πιο ώριμο, πιο αυτοαναφορικό, και με σχεδόν σύσσωμη αποδοχή πως πρόκειται για το καλύτερο άλμπουμ τους - ως το επόμενο.

Black Country, New Road - Forever Howlong

Στον δεύτερο post-Woods δίσκο τους, αλλά τον πρώτο ολοκληρωμένο ως studio LP, η κολεκτίβα των πρωτοπόρων BC,NR ξαφνιάζει άπασα την οικουμένη, βγαίνοντας απότομα απ’ το δρόμο που η ίδια βοήθησε να στρωθεί. Το τυπικό Windmill ηχόχρωμα εγκαταλείπεται για χάρη μίας πολύχρωμης και ζεστής baroque pop και folk αισθητικής, που ξενίζει με τη στρογγυλάδα της σχεδόν όσο και το πολλαχώς λοιδορημένο εξώφυλλο. Μόλις καταλαγιάσει, όμως, η ένταση της πρώτης αντίδρασης, επιτρέπεται να αναδυθεί από πίσω ένα πραγματικά όμορφο, περιπετειώδες, και προσεγμένο άλμπουμ, που αξίζει κάθε ρανίδα προσοχής και αγάπης που έχουμε να δώσουμε.

Shame - Cutthroat

Οι shame ανήκουν κυριολεκτικά στη σκηνή του Windmill, την pub στο Brixton δηλαδή, που φιλοξενούσε νέα Λονδρέζικα συγκροτήματα, όμως ηχητικά δεν θα την κατατάσσαμε με ευκολία στη σχολή του Windmill ως ρεύμα, καθώς πλησιάζουν περισσότερο το προφίλ του post-punk revival των Fontaines. Έχοντας ένα σερί ήδη καταπληκτικών και ποικιλόμορφων δίσκων, οι shame στο "Cutthroat" πατούν και πάλι με δύναμη το πόδι τους στο γκάζι (όχι πως το είχαν ποτέ ιδιαίτερα χαλαρό), χαρίζοντας ένα all killer, no filler δίσκο από bangers, που αναστέλλουν προς ώρας την εσωστρέφεια και την περισυλλογή. Φρενήρεις κιθάρες, βαρύ και fuzzαριστό μπάσο, στακάτο ντράμινγκ και θράσος στη φωνή, και ιδού: το τέταρτο άλμπουμ των shame.

Heartworms - Glutton For Punishment

Ακόμη ένα τέκνο της Windmill γεωγραφίας που ανταποκρίνεται στον ξέχειλο πειραματισμό και διευρύνει τα ηχητικά σύνορα του όρου χωρίς να βιάζεται (ή να ενδιαφέρεται) να υπαχθεί σε συγκεκριμένες νόρμες. Δίσκος ντεμπούτο για την Heartworms, κατά κόσμον Jojo Orme, η οποία εδώ παίζει ένα αμάλγαμα post-punk και pop, με ένα αποτέλεσμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λακωνικά ως ιδιαίτερα «βρετανικό». Παρά τις ατασθαλίες του, ο δίσκος ξέρει να εστιάζει στα δυνατά του χαρτιά, όχι χωρίς την έμπειρη καθοδήγηση του παραγωγού Dan Carey, παίζοντας κυρίως με το σκοτάδι και την βρωμιά, μπλέκοντας κουλτούρες και υφές, κι εν τέλει παρουσιάζοντας ένα αποτέλεσμα που δεν μπορεί παρά να σαγηνεύσει.

Hesse Kassel - La Brea

Αν η χρονιά δεν είχε επισκιαστεί τόσο απ’ τους Maruja, είναι πολύ πιθανό αυτή τη στιγμή οι Hesse Kassel να αποτελούσαν δυνατή υποψηφιότητα για τον πιο πολυσυζητημένο Windmill δίσκο. Μπορεί να ξεπήδησαν απ’ το Σαντιάγο της Χιλής, όμως πρόκειται για γνήσια τέκνα της Windmill τραγουδοποιίας, έχοντας το ίδιο μαξιμαλιστικό, σκοτεινό, και καλλιτεχνικό όραμα, ενώ την τραβάνε απ’ τα μαλλιά, προκαλώντας το να φτύσει αίμα και να αγγίξει τα όριά της. Το "La Brea" είναι απαιτητικό, σύνθετο, μακροσκελέστατο (σχεδόν μιάμιση ώρα), αλλά κι απολύτως απολαυστικό, ένα περιπετειώδες έργο με jazz και noise ανησυχίες που ακόμη κι αν σε κουράσει, θα παραμείνει στο μυαλό σου ως μία απ’ τις πιο ιδιαίτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Check also: Δυνατό comeback έκαναν οι The Last Dinner Party με τον δεύτερο δίσκο τους σε δύο χρόνια, το "From The Pyre", ενώ οι Racing Mount Pleasant στο ομώνυμο δεύτερο άλμπουμ τους κάνουν μαθήματα συναισθήματος. Οι The Orchestra (For Now) κυκλοφορούν φέτος δύο EP, το "Plan 75" και "Plan 76", αυξάνοντας τις προσδοκίες μας, ενώ απ’ τις στάχτες των black midi αναδύονται οι Invariance με το ντεμπούτο τους "Wish You Well".

Tortoise - Touch

Η πορεία των Tortoise από τα ένδοξα nineties μέχρι σήμερα είναι τέτοια που καθιστά ανούσια κάθε ανάλυση ή συζήτηση σχετικά με το αν/τι έχουν να αποδείξουν εν έτει 2025. Τι κι αν δισκογραφικά είχαν χαθεί για κοντά μια δεκαετία. Τι κι αν στο "The Catastrophist" και τον προκάτοχό του, οι λεπτές ισορροπίες έδειχναν να χάνονται πιο συχνά απ' ότι βρίσκονταν. Στο "Touch", οι Αμερικανοί παίζουν το παιχνίδι ακριβώς όπως τους αρέσει, και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει σε κάτι παραπάνω από απλά ικανοποιητικό βαθμό. Οι συνθέσεις είναι δουλεμένες μέχρι τη μικρότερη λεπτομέρεια. Παραγωγή και παιξίματα αστράφτουν. Μουσικές από καλλιτέχνες υψηλής κλάσης.

Mogwai - The Bad Fire

Μετά τον ομολογουμένως αναπάντεχο εμπορικό θρίαμβο στη δεύτερη σαιζόν της κορώνας, οι Σκωτσέζοι ήρωες επέστρεψαν με έναν από τους πλέον αναμενόμενους δίσκους στο ιδίωμα, και προς έκπληξη κανενός δεν απογοήτευσαν. Κάπου εδώ κάποιος απαιτητικός θα τρέξει να συμπληρώσει πως δεν ενθουσίασαν κιόλας, και άδικο δεν θα έχει. Αλήθεια όμως, ποιος μπορεί να είχε αυτή την απαίτηση από το ενδέκατο LP της μπάντας; Στο νέο υλικό υπάρχουν αρκετές μικρές και μεγαλύτερες κορυφές, κάμποσες ωραίες λοξές ματιές στο παρελθόν, μερικές κλεφτές στο μέλλον, και κομμάτια που αποδεδειγμένα δένουν ωραιότατα σε συναυλιακό πλαίσιο. Τίποτα από αυτά δεν είναι αυτονόητο. Ειδικά το τελευταίο.

Bruit ≤ - The Age Of Ephemerality

Ο πήχης είχε τοποθετηθεί ψηλά. Για άλλους, η απόπειρα να τον ξεπεράσουν θα ήταν καταδικασμένη. Η παρέα από την Τουλούζ δεν ανήκει σε εκείνους. Το βάρος που επωμίστηκαν απευθείας μετά το τρομερό ντεμπούτο τους είναι δυσβάσταχτο. Τόσο γιατί μιλάμε για ένα κυριολεκτικά νέο όνομα, όσο κι επειδή την παρούσα στιγμή μοιάζουν σα να τραβάνε κουπί για περίπου ολόκληρη τη σκηνή. Η απόφασή τους να μην ακολουθήσουν τον προφανή δρόμο του 'bigger and better' είναι πανέξυπνη. Το ημί-τεχνολογικό της θεματολογίας, χωρίς να διεκδικεί δάφνες καινοτομίας, ταιριάζει ωραιότατα. Η υλοποίηση δεν αστοχεί. Ένα καθαρό βήμα μπροστά.

We Lost The Sea - A Single Flower

Βαρύ, σκοτεινό και ειλικρινές. Από το εισαγωγικό γρατζούνισμα του "If They Had Hearts" μέχρι το οριστικό, ξεχειλωμένο σβήσιμο του "Blood Will Have Blood", εδώ μέσα δεν θα βρεις την παραμικρή έκπληξη αν έχεις έστω μία πολύ βασική ιδέα για το πού μπαίνεις. Οι αρχές του κιθαριστικού post-rock τηρούνται με ευλάβεια. Περιθώρια για νεωτερισμούς και αναθεωρήσεις δεν υπάρχουν. Συγκριτικά με το κοντινό παρελθόν του σεστέτου, οι αποχρώσεις διαφοροποιούνται και κλίνουν προς την περισσότερο σκοτεινή πλευρά. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ο χαρακτηρισμός, «παλαιάς κοπής» ταιριάζει γάντι.

Grails - Miracle Music

Με βλαμμένα απόλυτους όρους, ο ένατος ολοκληρωμένος δίσκος των Grails βρίσκεται πιο κοντά στην πειραματική ταμπέλα (sic) παρά σε οτιδήποτε άλλο. Είτε το φταίξιμο πέσει στον πρότερο βίο του συγκροτήματος, είτε στον έτσι-κι-αλλιώς-ανοιχτό-προς-ερμηνεία-και-ακόμα-περισσότερο-στο-πέρασμα-των-χρόνων ορισμό του στυλ, η παρουσία του στην εν λόγω κατηγορία βγάζει πανεύκολα νόημα. Οι εντάσεις μένουν χαμηλά. Τα κρεσέντα απουσιάζουν. Η αίσθηση που αφήνει είναι σαφώς πιο κινηματογραφική παρά ροκάδικη, με όποια πιθανή έννοια. Η ποιότητα διατηρείται ψηλά όπως και να έχει.

Check also: Σε μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις βγαλμένες από το παρελθών των πολλών χρόνων στον ήχο, οι Jeremy Galindo & Raymond Brown (βλ. This Will Destroy You) ενώνουν τις δυνάμεις τους μετά από κοντά μια εικοσαετία στους You, Infinite. Οι παραλληλισμοί είναι δεδομένοι μεν, αχρείαστοι δε, και χάνονται στον ορίζοντα πριν ολοκληρωθεί ακρόαση του ομότιτλου άλμπουμ. Κι αν αυτό δεν ήταν αρκετό για να προκαλέσει αυτανάφλεξη σε κάθε post-adjacent ημερολόγιο που σέβεται τον εαυτό του, οι Παριζιάνοι Kwoon βγήκαν από τον δισκογραφικό πάγο μετά από δεκαέξι χρόνια, ένα μεγαλεπήβολο έργο στη δική τους «Οδύσσεια».

Cigarettes For Breakfast - Slow Motion

Με μια επιτυχημένη ισορροπία ανάμεσα στο θορυβώδες χάος και τα dreamy αιθέρια στοιχεία, θυμίζοντας κάτι από A Place to Bury Strangers και My Bloody Valentine, το "Slow Motion" αποτελεί άλλη μια ευχάριστη shoegaze έκπληξη για το 2025. Οι κιθάρες πρωταγωνιστούν, τα φωνητικά κινούνται μοτίβο του είδους, distortion και reverb χτίζουν πολλαπλές μουσικές στρώσεις και οι ρυθμικές γραμμές των ντραμς δίνουν βάρος τη στιγμή που πρέπει. Το συνολικό αποτέλεσμα έρχεται πιο πολύ σαν μια αγκαλιά, ενίοτε σφιχτή, παρά σαν ένα wall of sound που καθηλώνει. Όταν ολοκληρωθεί η ακρόαση, ξέρεις ότι οι Cigarettes For Breakfast έχουν δώσει με ειλικρίνεια αυτό που είναι το shoegaze: ευτυχία και μελαγχολία, σε δύο όψεις ενός νομίσματος.

They Are Gutting A Body Of Water - Lotto

Με το "Lotto" οι They Are Gutting a Body of Water κάνουν μια τολμηρή κίνηση. Ο ήχος απομακρύνεται από τα μέχρι τώρα μονοπάτια τους, εκείνα του ηλεκτρονικού και breakcore στοιχείου και δείχνουν να ποντάρουν σε κάτι πιο ωμό, ανθρώπινο και άμεσο, από το οποίο δεν λείπει ο προσωπικός πειραματισμός. Το αποτέλεσμα; Βαρύ shoegaze, που από την πρώτη στιγμή οι κιθάρες και τα ντραμς βάζουν ταχύτητα και ενέργεια, ενώ η φωνή του Dulgarian έρχεται να περάσει καθαρά τη στιχουργική ευθύτητα και την αφοπλιστική ειλικρίνεια που απαιτεί η αναφορά στην ευαλωτότητα, το αδιέξοδο. +1 για το "Slo Crostic" των Fugazi - στην περίπτωση των TAGABOW ο όρος shugazi πέρα από meme, γίνεται και μουσική - και αυτό είναι εξαιρετικό.

Glazyhaze - SONIC

Μια από τις πιο αξιόλογες κυκλοφορίες του είδους για το 2025 έρχεται από την Ιταλία. Οι Glazyhaze μοιράζουν τον shoegaze ήχο τους μεταξύ post-punk και dream pop επιρροών, δημιουργώντας ένα άλμπουμ δύο πτυχών. Η πρώτη, φωτεινή και μελωδική, με ονειρικά φωνητικά, η δεύτερη πιο εσωτερική και σκοτεινή, με την ατμοσφαιρικότητα, τις εκρήξεις και τις κιθάρες να πηγαίνουν το συναίσθημα σε άλλη δυναμική. Η ισορροπία που πετυχαίνουν προσφέρει ένα όμορφο, θολό και θορυβώδες χάσιμο, με τα "Forgive Me", "Not Tonight"και "Slap" να αποτελούν τις πιο ξεχωριστές στιγμές σε αυτό το μουσικό καλειδοσκόπιο, που δεν είναι πάντοτε το ίδιο συνεπές, αλλά δίνει και στιγμές βαθιάς ανάσας και καθαρής μαγείας.

High. - Come Back Down

Από την DIY σκηνή του New Jersey έρχεται ένα EP που δείχνει να πατάει στις καλύτερες στιγμές του shoegaze, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι στη δυναμική επιστροφή του. Ήδη από το πρώτο riff του "In A Hole", μας χτυπάει ένα ηχητικό κύμα που αφήνει στο πέρασμά του το γνώριμο για το είδος πέπλο ζεστασιάς και θορύβου. Με hooks που βγάζουν το νοιάξιμο για τη δημιουργική διαδικασία στη μελωδία πέρα από το ατμοσφαιρικό ηχοτοπίο και στίχο που διακριτικά μπαίνει κάτω απ’ το δέρμα αγγίζοντας την απώλεια, την αγωνία, αλλά και την έξοδο από τα (πολλά) σκοτάδια του άλμπουμ, έχουμε με δύο λέξεις noisegaze υπεροχότητα. Το "Come Back Down" αν πέρα από ήχος ήταν και εικόνα, θα ήταν ένα roadtrip στο σούρουπο, με εκείνη τη φωτεινή και hazy παλέτα των 90s.

Cloakroom - Last Leg of the Human Table

Dreamy noise με δόσεις stoner ή country; Βύθισμα σε doomgaze; Oνειρικό space rock; Όλα αυτά και περισσότερα συνθέτουν τον βαρύ και ταυτόχρονα περιπετειώδη ήχο του "Last Leg of the Human Table". Οι Cloakroom μας χαρίζουν ένα άλμπουμ με πολυσχιδή προσωπικότητα, πιο ώριμο και πυκνό, με κιθάρες που δημιουργούν ηχητικά επίπεδα, μπασογραμμές που βαράνε, ντραμς ενίοτε καταιγιστικά και εύθραυστα φωνητικά. Σαν σύνολο, το άλμπουμ δεν φοβάται να υποστηρίξει το εύρος και το βάρος του, να σε τραβήξει μαζί του και στη συνέχεια να σε ανυψώσει. Το υπαρξιακό ερώτημα που πλανάται, οδηγεί σε μια παράξενη αίσθηση γαλήνης, ενισχυμένης από την καθαρότητα της παραγωγής. Στα τελευταία λεπτά του "Turbine Song" προσπαθείς να εντοπίσεις ξανά τα σημεία της μουσικής διαδρομής - το χάος που νιώθεις σημαίνει ότι συνέβη κάτι ουσιαστικό.

Check also: Oι αγαπημένοι Ιρλανδοί Just Mustard συνεχίζουν να κινούνται μεταξύ noise rock και shoegaze, μόνο που αυτή τη φορά, το σκοτεινό τους αποτέλεσμα περνά ένα έντονο νέον φως. Noise υφές και μελωδικότητα λειτουργούν υποβλητικά και παρασύρουν το σώμα σε μια συνθήκη χορευτικής ευφορίας. Στην ίδια συνθήκη μας τραβούν και οι bdrmm με το σαφώς πιο ηλεκτρονικό, beat-driven και θαρραλέο ως προς τον τρόπο που επανακαθορίζει τον ήχο τους "Microtronic". Οι Matt Jencik & Midwife γέρνουν προς μια πιο ερεβώδη και εσωτερική πλευρά, με ambient και drone στοιχεία να οδηγούν σε αργόσυρτες συνθέσεις και αφαιρετικά, σχεδόν υπνωτιστικά ηχοτοπία. Η απουσία των Νew Candys θα ήταν σοβαρή παράλειψη, αφού είναι ένα ακόμη ιταλικό σχήμα που εξερευνά το σκοτεινό shoegaze και ψυχεδελικό φάσμα. Τα garage στοιχεία και οι post-punk αιχμές λειτουργούν ως καταλύτες έντασης που σπάνε τα στεγανά των genres. Σε πιο κλασικές shoegaze διαδρομές, αλλά με βαριές κι ασήκωτες (και αυτό είναι καλό) στρώσεις ονειρικών τειχών, οι Slow Crush δίνουν πιθανότατα το καλύτερό τους άλμπουμ. Αντίστοιχα και οι Postcards από τον Λίβανο, που μέσα από τις συνθέσεις του "Ripe" κάνουν τον πόνο και το χάος δημιουργία, σε μια punk τροπή του shoegaze. Φλογισμένη οργή συνομιλεί με τη μελωδικότητα και τη μελαγχολία. "Dust Bunnies" και "Poison" ίσως είναι ιδανικά για να παίζουν ενώ ο κόσμος καταρρέει.

Ghostwoman - Welcome To The Civilized World

Το σύγχρονο garage μπορεί να είναι πολύ περισσότερα πράγματα από την επανάληψη της πρώτης εκδοχής του ή μίας εκ των αμέτρητων αναβιώσεών του. Οι Ghostwoman το ξέρουν καλά αυτό και παίζουν με τα εξώτατα όριά του αγγίζοντας το shoegaze, το grunge, το post punk, το surf και φυσικά την ψυχεδέλεια. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία πάντως είναι ότι πρόκειται για το 4ο κατά σειρά ποιοτικότατο δίσκο που δεν κάνει έκπτωση στον βρώμικο ήχο του ενόσω ξέρει ενίοτε να ρίχνει ρυθμούς και να δημιουργεί κολλητικές μελωδίες. Ξεκινήστε από εδώ και γυρίστε οπωσδήποτε και προς τα πίσω.

Dumbells - Up Late With

Η Αυστραλία είναι μία ασίγαστη μήτρα στον ευρύτερο χώρο του garage και της ψυχεδέλειας και το νέο αίμα για φέτος έρχεται υπό το όνομα Dumbell. Παρότι είναι το ντεμπούτο τους, το "Up Late With Dumbells" είναι εξαιρετικά ώριμο ως δημιούργημα, έχει όλη την ένταση που θα περίμενε κάποιος από ένα νεόκοπο συγκρότημα με όλες τις συνθετικές και ενορχηστρωτικές επιλογές που θα απαιτούσαμε από πολύ πιο φτασμένους καλλιτέχνες, ικανούς να σπάνε τις φόρμες. Υπάρχει μία εμφανής διαστροφή (με την καλή έννοια) του garage των 60s, που, ειδικά στα φωνητικά, αποτελεί το σημείο αναχώρησής τους, όμως ακούγεται εντελώς της εποχής του ή τέλος πάντων αρκετά μη συμβατικό ώστε να ανήκει σε κάθε εποχή.

Heet Deth - Bad Reading

Αν νομίζατε ότι ξεμπερδέψατε έτσι εύκολα με τους White Stripes, είστε πολύ γελασμένα. Το μινιμαλιστικό σχήμα ντραμς/κιθάρα έχει ακόμα πολλά να δώσει, και η αντίφαση των δύο μόλις οργάνων με τον πλούσιο θόρυβο που αυτά παράγουν παραμένει ελκυστική και δημιουργική. Αντί για Jack και Meg, εδώ έχουμε Laila και Julia, αντί για blues και country καταβολές εδώ έχουμε το punk και το θόρυβο, αλλά η ουσία είναι ίδια. Μπορούν τα μετρημένα συστατικά μερικών riff, έντονων ρυθμών, feedback και δυνατών φωνητικών να δημιουργήσουν κάτι ενδιαφέρον; Η απάντηση είναι πάντα «ναι».

Escape-ism - Charge Of The Love Brigade

Το μινιμαλιστικότερο σχήμα του ευφυούς Ian Svenonius ξεκίνησε αρκετά δειλά την καριέρα του ξέροντας τι θέλει να πει αλλά όχι ακόμα πώς να το πει καλά. Η αποδόμηση του garage μέσω ενός drum machine που κάνει μόλις τα βασικά στο κράτημα του ρυθμού, μιας κιθάρας που παίζει μόνο τα riff και σχεδόν τίποτα άλλο και φυσικά τη φωνή του με το γνώριμο τρόπο ερμηνείας του ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα. Στον τέταρτο πλέον δίσκο του φαίνεται να βρήκε τον καλύτερο μέχρι τώρα τρόπο να το κάνει ελκυστικά και τραγούδια όπως το "Last Of The Sellouts" αποτελούν μάλλον το ζενίθ αυτού του σχήματος. Αν τηρήσει την προϊστορία του, μόλις φτάσει μία κορυφή ετοιμάζεται ήδη για κάτι νέο. Για να δούμε.

Neil Brogan Band - Neil Brogan Band

Εντελώς ανεξάρτητη κυκλοφορία (spotify και CD-r μόνο) που όμως αξίζει της προσοχής μας, η πρώτη δουλειά του Neil Brogan ως Band έχει όλα τα στοιχεία του σχετικά γυαλισμένου αμερικανικού garage, αυτού που σε έναν βαθμό έπαιξε στους πρώτους του δίσκους ο Tom Petty. Αυτό σημαίνει ξεκάθαρες μελωδίες, κιθάρες που έρχονται απευθείας από τους Byrds, επίγνωση της ύπαρξης τόσο του classic rock όσο και του rock ‘n’ roll των 50s, μία indie και power pop προσέγγιση και πολλά πολλά τραγούδια που θα μπορούσαν να γίνουν singles και ραδιοφωνικά αγαπημένα. Μία άλλη εποχή ίσως, σε καλύτερους καιρούς.

Spiritual Cramp - Rude

Punk rock φτιαγμένο για εφηβικά δωμάτια και ατέλειωτο χορό το "Rude" είναι ο ήχος της νεανικής ορμής, ένας δίσκος που δεν παίρνει τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρά, τόσο ώστε τα πράγματα να είναι πολύ σοβαρά τελικά. Οι Spiritual Cramp κρατάνε γερά στα χέρια τους το νήμα που ενώνει γενιές και εποχές που φέρουν τα ονόματα των Ramones, ύστερα των Bad Religion και πιο μετά των Strokes ή των Hives (με τους οποίους περιοδεύουν κιόλας). Η διασκέδαση ως πολιτική πράξη δεν είναι κάτι νέο αλλά οι Spiritual Cramp φαίνεται εν γνώση ή εν αγνοία τους να το ενστερνίζονται πλήρως.

The Men - Buyer Beware

Με δύο σερί δίσκους στη δισκογραφική Fuzz Club να τους επαναφέρουν στις εργοστασιακές ρυθμίσεις του φασαριόζικου garage punk που τους έκανε εξαρχής γνωστούς, οι Men βεβαιώνουν φέτος ότι έχει επιστρέψει και η έμπνευσή τους. Τα 13 τραγούδια σε 33 λεπτά λένε τη μισή (punk) ιστορία, όμως ο τρόπος που ενσωματώνουν κι άλλες επιρροές τους είναι η άλλη μισή. Παρότι στο παρελθόν η πολυσυλλεκτικότητα τους υπήρξε ίσως πρόβλημα στον τρόπο που άλλαζαν ύφος από δίσκο σε δίσκο ή ακόμα και από τραγούδι σε τραγούδι, στο "Buyer Beware" η ομοιογένεια δεν είναι πια ζητούμενο αλλά δεδομένο.

Civic - Chrome Dipped

Οι καταιγιστικοί Stooges και οι (συμπατριώτες) Radio Birdman των προηγούμενων δίσκων, σα να προσκαλούν τους New Model Army στο τραπέζι για το "Chrome Dipped". Μπορεί τα τραγούδια να ρίχνουν λίγο ταχύτητα αλλά όχι και τραχύτητα, ενώ σίγουρα φαίνεται να έχει μπει περισσότερη σκέψη στη σύνθεση και την ενορχήστρωση. Δεν είναι δύσκολο να φανταστείς ότι αυτός ο δίσκος θα διευρύνει το κοινό τους χωρίς απαραίτητα να αποξενώσει κανέναν από όσους τους αγάπησαν με τις προηγούμενες δουλειές τους. Οι Civic εξελίσσονται και προοδεύουν αλλά οι ρίζες τους παραμένουν όπως τις πρωτογνωρίσαμε.

Delivery - Force Majeure

Θεέ μου, πόση Αυστραλία ξοδεύεις για να έχουμε το garage που χρειαζόμαστε! Άλλο ένα συγκρότημα από down under σε μία σκηνή που δεν έχει ισάξια σε όλο το ντουνιά όταν μιλάμε για οποιοδήποτε συνδυασμό των λέξεων garage - punk - psych. Δεν είναι ότι ακούμε κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, ούτε βγάζουν κάποιο χαρακτήρα καταδικό τους που θα τους ξεχωρίσει από τη μάζα. Όμως έχουν την απαραίτητη ενέργεια, φρεσκάδα καθώς και τις (πολύ της μοδός) post punk επιρροές ώστε να στέκονται περήφανα δίπλα σε οποιοδήποτε άλλο όνομα τους ρίξεις ως ανταγωνισμό.

Teen Mortgage - Devil Ultrasonic Dream

Δίλεπτα τραγούδια με το πόδι τέρμα στο γκάζι και τα λάστιχα να σπινιάρουν μέσα σε καπνούς και μυρωδιά καμμένου ελαστικού, αυτή είναι η δεύτερη (ή πρώτη, ανάλογα πως μετράτε τη συλλογή των EP και singles τους) δουλειά των Αμερικανών πρωτευουσιάνων. Ισορροπούν ιδανικά ανάμεσα σε θορυβώδες γκαραζοπάνκ και μελωδικά, σχεδόν sing along τραγούδια της σχολής Bad Religion/Green Day που τελειώνουν πριν καλά καλά ξεκινήσουν. Η πρώτη ακρόαση εξαντλείται στο να μπείτε στο κλίμα, η δεύτερη «στα καπάκια» είναι αυτή που ξεδιπλώνει τα χαρίσματά τους. Ακούγεται απαραιτήτως μόνο σε δυνατή ένταση.

Check also: Οι Osees όχι μόνο παραμένουν σταθεροί στις ετήσιες κυκλοφορίες τους αλλά και δε δείχνουν διάθεση να βάλουν νερό στο κρασί τους σε ότι έχει να κάνει με το πόσο θορυβώδεις και αντισυμβατικοί είναι, κι ας έχουν σταματήσει να εντυπωσιάζουν πλέον. Οι Unknowns από (μαντέψτε) την Αυστραλία παίζουν το αυθεντικό το πατροπαράδοτο το garage punk όπως το μαθαίνουν στα σχολεία (δεν εξηγείται αλλιώς) της Ωκεανίας. Αν υπάρχει όμως ένα συγκρότημα να προσέξετε για το μέλλον, αν κάπου πρέπει να ποντάρετε τις μάρκες σας, τσεκάρετε τους Motorbike που έχουν αυτό το απροσδιόριστο κάτι που τους κάνει από τώρα να ξεχωρίζουν.

Psychedelic Porn Crumpets - Carpe Diem, Moonman & Pogo Rodeo

Με οδηγό, μέσο και προορισμό το ατελείωτο fuzz στις κιθάρες, οι Αυστραλοί που, κακά τα ψέματα, ανέβηκαν στο άρμα της δημοφιλίας των King Gizzard, αν καταθέτουν τρία πράγματα με τη μουσική τους, αυτά είναι ενέργεια, ενέργεια και ενέργεια. Φέτος αυτή τους την κατάθεση την έσπασαν σε δύο δόσεις, δύο δίσκους που αμφότεροι τους βρίσκουν στην κορυφή της φόρμας τους με μικρές διαφορές ανάμεσά τους. Το πρώτο χρονικά "Carpe Diem, Moonman" παίζει λίγο περισσότερο με τους ρυθμούς και δοκιμάζει περισσότερα πράγματα μουσικά, χωρίς όμως να θυσιάζει κάτι από την ένταση που όμως ξεχειλίζει από το "Pogo Rodeo"

Ty Segall - Possession

Όταν ο Ty είναι σε φόρμα, όταν κρατάει τους πειραματισμούς του σε πιο εμπορικά όρια, είναι ικανός να κυκλοφορήσει σερί εξαιρετικών δίσκων. Και το "Possession" είναι μία τέτοια συνέχεια στο περσινό "Three Bells" που είναι έτσι κι αλλιώς στις καλύτερες των κυκλοφοριών του. Με λίγη folk, λίγο περισσότερο garage αλλά πολλή (παλιά και νεο-) ψυχεδέλεια ο Ty Segall αποδεικνύει διαρκώς ότι πέρα από δυνατός γνώστης της ιστορίας και των διαφόρων κλισέ του είδους που υπηρετεί, είναι πάνω από όλα ένας ικανότατος songwriter. Τραγούδια όπως το ομώνυμο, το "Buildings" και το "Fantastic Tomb" θα στέκονταν παιγμένα και μόνο με μία ακουστική κιθάρα.

The Limiñanas - Faded

Ο συνδυασμός της γκαραζοψυχεδέλειας με το γαλλικό chanson είναι πολύ ιδιοσυγκρασιακός στο γαλλικό αυτό ντουέτο και σίγουρα όχι για όλους. Στο "Faded" βάζουν και κάτι από κινηματογραφικό desert rock ή καλύτερα το φέρνουν ακόμα πιο μπροστά στον ήχο τους. Είναι αρκετά απλό, χαλαρό και ράθυμο, αφήνει τις τσίτες και τους πειραματισμούς για άλλους, όμως ταυτόχρονα είναι πολύ συνεκτικό και ουσιαστικό. Όμορφα τραγούδια, λικνιστικά, γλυκά, πονηρά και sexy προορισμένα για το αντίστοιχο ακροατήριο.

King Gizzard & The Lizard Wizard - Phantom Island

Συνεχίζοντας την προσπάθειά τους (μάλλον) να καλύψουν κάθε μουσικό είδος που έχει παιχτεί ποτέ, αυτή τη χρονιά οι KG&LW καταπιάνονται με τη psychedelic funk και τη soul, με αρκετή από progressive pop τύπου Wings και E.L.O και τέλος πάντων διάφορα άλλα υπο-υποείδη που μπορεί να εντοπίσει κανείς από τραγούδι σε τραγούδι, και όλα μάλλον εντοπίζονται αφετηριακά κάπου στα τέλη των 70s. Θα επαναλάβουμε ότι είναι εκνευριστικό το πόσο καλά κάνουν κάθε τι με το οποίο καταπιάνονται, από την άλλη αυτή η διαρκής σπουδή πάνω σε έναν ήχο που καταλήγει κάθε δίσκος τους, με έντονη φυσικά την προσωπικότητά τους, κινείται διαρκώς ανάμεσα στην ιδιοφυΐα και την παρωδία.

Tropical Fuck Storm - Fairyland Codex

Πήξαμε στους Αυστραλούς και τι να κάνουμε που κυριαρχούν στη σκηνή; Οι τρίτοι από τους τρεις σωματοφύλακες μαζί με τους προαναφερθέντες Aussies, οι TPF είναι μάλλον οι πιο δομικά αντισυμβατικοί. Αυτό τους στοίχιζε σε επίπεδο τραγουδοποιίας τα προηγούμενα χρόνια κάτι το οποίο έχουν προσέξει ιδιαιτέρως φέτος. Φέρνουν τις καλές ιδέες τους λίγο πιο μπροστά αντί να πνίγονται από το θόρυβο και τις διαρκείς εναλλαγές, τονίζουν λίγο παραπάνω τις μελωδίες τους, επιμένουν και σε αυτό που τους κάνει διαφορετικούς, όμως κλείνουν και το μάτι σε ακροατές και ακροάτριες που ίσως μέχρι τώρα δεν είχαν εντυπωσιαστεί. Κοινώς φτιάχνουν τον μάλλον πιο crossover δίσκο τους έως τώρα.

Check also: Οι Blue Stones ξεκινάνε από εκεί που το άφησαν οι Black Keys, με τα blues στοιχεία τους πιο ποτισμένα με fuzz αλλά και τα μεγάλα ρεφρέν των αρένων επίσης να μην κρύβουν τις φιλοδοξίες τους.

Mclusky - The World Is Still Here And So Are We

Σε μια σχετικά ήσυχη χρονιά για το ιδίωμα, η επιστροφή των Ουαλών 21 χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο, στέκεται μάλλον ως η κορυφαία της στιγμή. Όχι φυσικά για λόγους νοσταλγίας: το νέο άλμπουμ των McLusky είναι γεμάτο γνήσιο noise rock δηλητήριο και κορυφαίο χιούμορ made in Cardiff, σε 13 συνθέσεις που σε σφυροκοπάνε και σε κάνουν να θέλεις να χορέψεις ενώ ταυτόχρονα σου κολλάνε στο μυαλό για βδομάδες. Πέρα από τον σαρκασμό τους, η ποιότητα τους είναι σε τρελά επίπεδα και μας κάνει να ελπίζουμε πως αυτήν την φορά θα μείνουν μαζί μας για πολύ.

Monsterwatch - The Head

Ντεμπούτο για τους Monsterwatch από το Seattle κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα θορυβώδες και αναιδέστατο σχήμα που συνδυάζει το πνεύμα το noise rock με μια γοητευτική γκαραζοψυχεδέλεια, σε ένα μείγμα που δύσκολα θα σε αφήσει ασυγκίνητο/η. Οι έντεκα συνθέσεις, όλες ανάμεσα σε δύο με τρία λεπτά διάρκειας, εκρήγνυνται χωρίς ελαφρυντικά με ένα attitude που συχνά συγγενεύει με το παλιό, καλό punk. Το τρίο αυτό κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις και μπαίνει στα μπλοκάκια και στις καρδιές μας.

Sentries - Gem Of The West

Με τον τρίτο του εξαιρετικό δίσκο σε τρία χρόνια, ο Καναδός Kim Elliott και το one man band project του Sentries, αποκτά όλο και μεγαλύτερη προσοχή κι ενδιαφέρον. Στο "Gem Of The West" πειραματίζεται πολύ περισσότερο κι εντάσσει νέα στοιχεία στην μουσική του, κάνοντας το αποτέλεσμα να ηχεί πιο μελωδικό, πιο ευρύ και πιο κινηματογραφικό. Οι indie πινελιές είναι μούρλια, το κυρίαρχο όμως στοιχείο του Sentries είναι το πάθος, η οργή και η post-hardcore εκφραστικότητα κι αυτά θα τα βρει κανείς εδώ σε περίσσευμα.

Young Widows - Power Sucker

Τους πήρε έντεκα χρόνια, ευτυχώς όμως οι Young Widows από το Kentucky επέστρεψαν, με ένα από τα πιο πολυσυζητημένα noise rock άλμπουμ της χρονιάς. Ο ήχος τους είναι το τυπικό αμερικανικό σταυροδρόμι ανάμεσα σε post-hardcore και noise rock, με τα υπέροχα φωνητικά του Evan Patterson όμως να εκλύουν μια all-around rock n’ roll αλητεία. Έχοντας συμπληρώσει 20 χρόνια ύπαρξης, η μπάντα έχει σίγουρα ωριμάσει, τα τραγούδια σε χτυπάνε απευθείας στο νευρικό σου σύστημα και γενικώς ηχούν "βρώμικοι" και πειστικοί όσο κάθε άλλο κλασικό σχήμα που σέβεται την κληρονομιά των The Jesus Lizard.

Denude - A Murmuration Of Capitalist Bees

Ιδού και το απρόσμενο διαμάντι! Αν κι έχουν εμπειρία σε διάφορα σχήματα, το τρίο των Denude μας παρουσιάζουν το ντεμπούτο τους - κι είναι φωτιά. Ό ήχος τους βρωμάει από χιλιόμετρα Chicago και Shellac, παρουσιάζοντας αυτή την ακαταμάχητη σύνδεση ανάμεσα στο noise rock και στην εγκεφαλικοτητα του math rock, τα τραγούδια τους όμως είναι τόσο όμορφα και κολλητικά που θα τους συγχωρέσεις κάθε ομοιότητα. Θα θεωρήσουμε τα φωνητικά του James David απολύτως υπεύθυνα γι αυτό, θα δηλώσουμε γοητευμένοι και θα αναμένουμε με αγωνία την συνέχεια.

Check also: Καλό είναι να μην χάσεις το δεύτερο άλμπουμ "Defeatist" των Blue Youth και την επικινδυνότητα που αποπνέει, όπως και το σούπερ ελπιδοφόρο ντεμπούτο των Care Home με τίτλο "For Nothing". Οι πιο χωμένοι noise rock κύκλοι βλέπουν στους Γάλλους //LESS τη νέα μεγάλη μπάντα του είδους και πως να διαφωνήσεις ακούγοντας το "Crawl In The Blur"; Οι Tunic παίζουν ξανά μεγάλη μπάλα με το "A Harmony Of Loss Has Been Sung" και οι Haunted Horses με το "Dweller" διεκδικούν την θέση της πιο δυνατής μπάντας σε όλη την λίστα.

Model/Actriz - Pirouette

Συνεχίζοντας με φόρα με την επιτυχημένη συνταγή του ντεμπούτου τους, οι Model/Actriz παραδίδουν ένα εξίσου εντυπωσιακό δεύτερο άλμπουμ. Οι κιθάρες παραπέμπουν σε industrial λαμαρίνες, το απίστευτο rhythm section παραμένει χορευτικό και μη-ανθρώπινο κι ο Cole Haden έχει όλο τον χώρο για τις over the top ερμηνείες μιας πραγματικής diva. Το "Pirouette" διαθέτει μπόλικες κομματάρες, πειραματίζεται ανοιχτά φτάνοντας στα όρια του techno κι αφήνει εκ νέου υποσχέσεις για ένα λαμπρό μέλλον. Ένα από τα πιο ξεχωριστά σχήματα των καιρών μας.

Huremic - Seeking Darkness

Γνωστός και γεμάτος hype ο Κορεάτης Parannoul, αφήνει για λίγο το shoegaze για να αφιερωθεί ως Huremic στις μεγάλες φόρμες του πειραματικού post-rock. Ας μην σε αποπροσανατολίζει ο όρος: το "Seeking Darkness" έχει πολλά πρόσωπα και σε απορροφά με πολλούς τρόπους, είναι κινηματογραφικό, παίζει με τις κορυφώσεις και τις επαναλήψεις, μπορεί να γίνεται μελωδικό αλλά και ιδιαίτερα θορυβώδες κι αποτελεί συνολικά ένα άλμπουμ που δεν του λείπει ούτε η ποιότητα ούτε η τόλμη. Εξαιρετική δουλειά που ζητάει να της αφιερώσεις χρόνο και ακροάσεις, θα σε ανταμείψει όμως με την χαρισματική του προσωπικότητα.

Chat Pile & Hayden Pedigo - In The Earth Again

Οι μεν ένα από τα πιο καυτά νέα noise/sludge ονόματα κι ο δε ένας ανερχόμενος country/americana κιθαρίστας. Όσο παράξενη φαινόταν μια τέτοια σύμπραξη στα χαρτιά τόσο πετυχημένη αποδείχτηκε στην πράξη, με τις δύο πλευρές να εξερευνούν νέο έδαφος (και για τους δύο). Ακολουθώντας το όραμα μιας post-apocalyptic επαρχιώτικης Αμερικής και φιλοσοφώντας πάνω στο θάνατο αλλά και την φύση, οι καλλιτέχνες μας χαρίζουν ένα υπέροχο, soundtrack-ικο άλμπουμ και μερικά από τα πιο έντονα τραγούδια που ακούσαμε φέτος.

Shearling - Motherfucker, I Am Both: "Amen" And "Hallelujah"

Οι Sprain ύψωσαν πρώτα τον πήχη στον θεό και ύστερα διαλύθηκαν. Η ιδιοφυΐα όμως που ονομάζεται Alexander Kent επιστρέφει άμεσα με το νέο σχήμα των Shearling και συνεχίζει το ανίερο, ανώμαλο, υπέροχο του όραμα. Το ντεμπούτο των Shearling αποτελείται από μια ενιαία σύνθεση 63 λεπτών που διαθέτει σχεδόν την δομή θεατρικού αυτοσχεδιασμού. Μέσα της θα ακούσεις τα πιο υπέροχα, τα πιο υπερβολικά, το πιο ακραία, τα πιο επίπονα μουσικά στιγμιότυπα, μαζί με ένα σωρό παραβολές για το σεξ και την θρησκεία. Περιμένουμε πάρα πολύ μεγάλα πράγματα από τους Shearling, αν και οφείλουμε να προειδοποιήσουμε: δεν είναι για ευαίσθητα στομάχια.

YHWH Nailgun - 45 Pounds

Ισως το experimental rock άλμπουμ που συζητήθηκε περισσότερο από κάθε άλλο μέσα στο 2025 είναι ένας από εκείνους τους δίσκους που διαχρονικά μόνο η Νέα Υόρκη μπορεί να γεννήσει. Κατακερματισμένοι ρυθμοί, τσακισμένες μελωδίες, αστικοί ηχητικοί εφιάλτες και ρεσιτάλ συνθετικής αποδόμησης χαρακτηρίζουν το "45 Pounds", σε έναν δίσκο που κρύβει πιο πολλά από όσα φανερώνει. Η σύντομη του διάρκεια βοηθάει επίσης στο να χαράξει μέσα σου μια βαθιά εντύπωση που βρίσκεται στα όρια του ψυχοσωματικού. Ένα όμορφο, μικρό αίνιγμα.

Check also: Οι FACS παραμένουν και στο "Wish Defense" μια από τις πιο υποτιμημένες μπάντες στο rock και οι συμπολίτες τους (Chicago) Deerhoof παραμένουν εξαιρετικοί στο "Noble And Godlike In Ruin", ενώ οι Open Head μας χάρισαν με το "What Is Success" το καλά κρυμμένο νεουορκεζικο διαμαντάκι. Στην Ευρώπη , οι Ιρλανδοί Rún ενώνουν θαυμάσια τους Portishead, το industrial και την folk στο τρομερό τους ντεμπούτο. Το avant-rock της χρονιάς έρχεται από τις αυτοσχεδιαστικές Arabic ψυχεδέλειες του "Sametou Sawtan" των Sanam και το μέλλον της noise κιθάρας φωλιάζει στο καταπληκτικό "Bye Bye Bird" της Nina Garcia.

Messier 13 - Stay For A While

Για τους Messier 13, το 2025 είναι η χρονιά ενός εξαιρετικού ντεμπούτου και μερικών εξίσου δυνατών εμφανίσεων που τους εξασφάλισαν μια θέση στις μουσικές μας λίστες. Χάος και απαλότητα συνθέτουν το κεντρικό δίπολο του κόσμου του εγχώριου shoegaze σχήματος, διαπερασμένο από κιθάρες σε παραμόρφωση, αιθέρια φωνητικά και ντραμς που κλιμακώνουν ρυθμό και δυναμικές. Στην ηχητική θολούρα του "Stay For A While" η μπάντα βρίσκει τον ήχο και την στιχουργική έκφρασή της σε ατμοσφαιρικά τοπία, στην απόχρωση του αστικού γκρίζου, σε πρίσματα συναισθήματος που καθορίζουν τον τόνο και τις εντάσεις. Με σαφείς τις μουσικές τους αναφορές και ακόμη σαφέστερο το ξεκάθαρα δικό τους στίγμα - ειδικά με κομμάτια όπως το "313" - αποτελούν ακουστικό μονόδρομο όχι μόνο για όσα λατρεύουν το είδος, αλλά και για όσα ήρθε η ώρα να το ανακαλύψουν.

Royal Arch - Love & Terror

Παραφράζοντας τον ποιητή, «άσε τα πάντα να σου συμβούν, αγάπη και τρόμο». Μια τέτοια πορεία διαγράφει και το άλμπουμ των Royal Arch, μέσα από την post-punk μελαγχολία και τις μικρές εκρήξεις αισιοδοξίας. Για να φτάσουμε στο αποτέλεσμα που δείχνει τη (δικαιολογημένη) σιγουριά της μπάντας για τον ήχο της, χτίζονται γκρίζες μελωδίες, συνθέσεις που αναπτύσσονται υπομονετικά και εντάσεις που ξεσπούν φυσικά και συναισθηματικά. Οι κιθάρες έχουν τον πρώτο λόγο στην ατμόσφαιρα και μαζί με τα φωνητικά που μεταφέρουν τα συναισθηματικά στιχουργικά φορτία, δίνουν εκείνη την αίσθηση της εσωτερικής διαδρομής που πυροδοτεί ο σκοτεινός ήχος. Το "Love & Terror" είναι ένα ώριμο και σαφές στη διάθεσή του σύνολο, που σίγουρα βάζει τους Royal Arch στο ραντάρ μας.

Notowns - Vicious Little World

Eπιστροφή για τους Notowns δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο που τους εδραίωσε. Στην περίπτωση του "Vicious Little World" κάνουν ένα βήμα παραπέρα και ανοίγουν το μουσικό τους φάσμα στον βρετανικό ήχο αφήνοντας τις επιρροές τους να πάρουν τα ηνία. Post-punk σκοτάδια συνομιλούν με funk λάμψεις, dub και grooves, δίνοντας ένα κράμα εναλλακτικού ήχου που σίγουρα ξεχωρίζει στην ντόπια σκηνή. Η αρτιότατη παραγωγή φωτίζει ακόμη περισσότερο τη μουσική δημιουργία, αφού αφήνει χώρο σε κάθε κομμάτι της για να αναπνεύσει και να αναπτυχθεί. Ισορροπώντας ανάμεσα στον χορό και την εσωτερικότητα, την ελπίδα και την ματαίωση, δίνουν ένα άλμπουμ που δεν μένει στη μια ακρόαση.

The BuzzDealers - Radiant Frequencies

Δεύτερο full-length άλμπουμ και για τους BuzzDealers που δείχνουν να επιλέγουν χωρίς αμφιβολία τον indie garage ήχο τους. Στο σύνολό του το "Radiant Frequencies" προσφέρει αυτό που θα υποπτευόμασταν από τον τίτλο, μια ακτινοβολία χορευτική, ράθυμη και upbeat με καθαρές κιθαριστικές γραμμές να δίνουν τους φωτεινούς τόνους. Ψήγματα ψυχεδέλειας συνυπάρχουν με καθαρά και έντονα solo, φωνητικά που θυμίζουν τις καλές εποχές των Black Keys και ρυθμούς που κρατούν διαρκώς την κίνηση. Ωραία ενέργεια, εμπνευσμένη δημιουργία, μένει να προστεθεί το προσωπικό ιδιαίτερο στοιχείο τους που σίγουρα υπάρχει.

Rainyard - Powerslide

Με το "Powerslide", οι Rainyard από την Θεσσαλονίκη μας συστήνονται βγάζοντας μπροστά την ενέργειά τους. Ο ήχος τους κινείται στο alternative rock, αλλά αφήνεται άνετα σε πιο βαριές, hard rock αποχρώσεις, με grunge και metal αναφορές να διατρέχουν το συνολικό αποτέλεσμα. Πατώντας γερά στο κιθαριστικό στοιχείο και το riffing, και με τα φωνητικά να αναδεικνύουν σε κάθε στιγμή του άλμπουμ τον δυναμισμό τους, αφήνουν την αίσθηση της μπάντας που θέλεις να δεις στη σκηνή.

Check also: Οι Grey Gallows από την Πάτρα κινούνται ή μάλλον χορεύουν στο φάσμα του darkwave και της ηλεκτρονικής με το Dunkelheit - άλμπουμ που επενδύει στα 80s σύνθια, την ατμοσφαιρικότητα και το industial στοιχείο. Ιδανικό για να χορεύεται στα σκοτεινά αστικά υπόγεια, όπως και το εξαιρετικό "I Knew You Before We Met" των V.V.I.A.. H τελευταία δουλειά των Venus Volcanism & In Atlas είναι ένα φεμ take στον σκοτεινό darkwave και electronic ήχο, με τον συναισθηματισμό των θεματικών του να δίνει ακόμη μεγαλύτερο βάθος στο αποτέλεσμα. Στην άλλη πλευρά, αυτή ενός πιο κιθαριστικού και μελωδικού ήχου βρίσκεται ο Τheodore με το "FIRE". Dream pop και punk ξεσπάσματα οδηγούν σε ένα άλμπουμ-δήλωση του ύφους του. Το παζλ συμπληρώνουν οι Murphies από την Κέρκυρα, που με το "Directions For Use" κινούνται σε πιο ήσυχες και εσωστρεφείς διαδρομές, συνδυάζοντας τις ambient και indie πτυχές τους σε αφηγηματικές συνθέσεις. Απαιτούν χρόνο και ηρεμία, αλλά ανταμείβουν με την ατμόσφαιρα.

Παιδί Τραύμα - Δεύτερη Ζωή

Η "Δεύτερη Ζωή" κατέφτασε πριν λίγο καιρό ως φυσική συνέχεια, αλλά και ως ουσιαστική αναβάθμιση, της μέχρι τώρα πορείας ενός εκ των σημαντικών δημιουργών της ελληνόφωνης εναλλακτικής σκηνής. Κι αν στο "Μέινστριμ", το Παιδί Τραύμα αποπειράθηκε ένα άνοιγμα, εδώ, το φέρνει στα μέτρα του, το κάνει πιο δικό του, με τον ήχο να αποκτά μεγαλύτερο βάθος, την παραγωγή να γίνεται πιο πλούσια και το συναίσθημα να παραμένει ο βασικός στόχος. Ναι, εδώ υπάρχει αρκετή pop, αλλά υπάρχει και πολύ rock, electronica και μια φρέσκια εκδοχή του ελληνόφωνου alternative, που πατάει στις ρίζες του, αλλά συνειδήτα επιλέγει να μην μένει εκεί, να μην περιορίζεται από ταμπέλες. Η καλύτερη του δουλειά, μέχρι την επόμενη.

Lost Bodies - Hot Stories

Δεν ξέρω αν οι Lost Bodies είναι το καλύτερο συγκρότημα με ελληνικό στίχο εκεί έξω (ή μάλλον ξέρω αλλά αν το πω θα με πείτε υπερβολικό) αλλά, με βεβαιότητα, είναι το πιο ιδιαίτερο κι ενδιαφέρον. Κι αυτό γιατί πάντα καταφέρνει να μας πιάσει απροετοίμαστους, να μας εκπλήξει, και, τελικά, να μας παρασύρει σε μια διαδρομή όπου το rock συναντάει κάθε λογής πειραματισμούς που δένουν άψογα με την καυστική, σουρεαλιστική και, παράλληλα, πολύ σοβαρή και πολιτικά ουσιαστική θεματολογία του σχήματος. Η πρώτη τους δουλειά μετά από αρκετό καιρό βγήκε πριν λίγες μέρες σε διπλό βινύλιο και σε αυτή εμπεριέχονται 14 κομμάτια που πρώτη φορά κυκλοφορούν σε φυσική μορφή ενώ, δίπλα στο συγκρότημα, συναντάμε και το ονόματα του Νίκου Βελιώτη, της Σήλια Τσιούφη, και του Joao Castro Pinto.

The Dionysians - Να Κάψουμε Το Χθες

«Μα είναι αυτό εναλλακτικό rock;» αναφώνησε ο σύντροφος Κώστας όταν του είπαμε πως θα συμπεριλάβουμε τους The Dionysians στη φετινή μας alternative ανασκόπηση. Και, σε μεγάλο βαθμό, είχε δίκιο καθώς το συγκρότημα κινείται στον χώρο του garage, χωρίς να πειραματίζεται πάνω σε αυτό ή να προσπαθεί να το εκμοντερνίσει. Από την άλλη όμως, ένας τέτοιο revival, το οποίο όχι απλά πετυχαίνει τον σκοπό του αλλά πάει κι ένα βήμα παραπέρα, δεν θα μπορούσε να μπει πουθενά αλλού. Στο "Να Κάψουμε το Χθες", το συγκρότημα μας χάρισε ένα άλμπουμ που, μπορεί να μην είναι επαναστατικό, αλλά είναι απολύτως ειλικρινές και κουβαλάει μια υπέροχη αμεσότητα που μας θυμίζει την ανόθευτη ομορφιά που κουβαλούσε - και ανά φάσεις γίνεται πάλι φανερή - το rock’n’roll.

Dury Dava - ΔΕΠΥ

Τρίτο άλμπουμ για τους Dury Dava, και όλα δείχνουν πως το συγκρότημα, όχι απλά δεν εξαντλείται, αλλά συνεχώς ανακαλύπτει τρόπους να ανανεώσει τον ήχο του. Το "ΔΕΠΥ" είναι ο πιο τολμηρός δίσκος τους μέχρι σήμερα καθώς εδώ όλες οι επιρροές τους, από το kraut rock, το πρώιμο punk, και την ψυχεδέλεια μέχρι το fusion και το ethnic, δένουν με έναν τρόπο αυτοσχεδιαστικό και άναρχο που συνεχώς πιάνει απροετοίμαστο τον ακροατή. Πρόκειται λοιπόν για μια περιπετειώδη ηχητική εμπειρία που όμως δεν εγκλωβίζεται στη λογική της επίδειξης, αλλά κουβαλά τη δύναμη και την ορμή ενός σχήματος που, έχοντας βρει την ταυτότητα του, δεν φοβάται να πειραματιστεί, επιλέγοντας συνειδητά να μην λουστράρει υπερβολικά κάθε γωνία, και χαρίζοντας μας μια ακόμη αξιόλογη δουλειά.

The Noodles - Disco Dystopia

Υπάρχει ένας ήχος που πλανάται τα τελευταία χρόνια στο αστικό πεδίο των Αθηνών. Ένας ήχος που είναι, παράλληλα, pop, και punk, και ηλεκτρονικός, και με αναφορές στο hip-hop. Είναι ένας ήχος αντιθέσεων θα μπορούσε να πει κανείς, χορευτικός μα σκοτεινός, ανάλαφρος στην επιφάνεια αλλά βαρύς στη θεματολογία του, σαν μια δυστοπική ντίσκο που κουβαλάει το όραμα της γενιάς των ‘20s. Σε αυτή τη σκηνή, οι The Noodles έρχονται να ξεχωρίσουν με έναν δίσκο στιβαρό και καλοδουλεμένο, γεμάτο γκρούβες, δυναμικές μπασογραμμές, και ξέφρενα synth-ια που αποφεύγουν να γίνουν ρετρό φετίχ αλλά πατάνε γερά στο κρίσιμο παρόν, με το συγκρότημα να σχολιάζει την αστική κόπωση, την μαζική αποχαύνωση, και την αποξένωση των πόλεων, χωρίς να γίνεται διδακτικό, μα εκπέμποντας ένα μήνυμα ζωτικό.