Rancœur

Λίγο μετά την κυκλοφορία του φετινού δίσκου των (Καναδών) Béton Armé βάλθηκα να αναζητήσω περισσότερο post-punk/oi! για φέτος. Έτσι, έπειτα από την καθοδήγηση φίλου μύστη, έπεσα πάνω στο φετινό άλμπουμ των Rancoeur από τη Νανσύ της Γαλλίας. Tο δεύτερο full-length του cold oi! σχήματος διαδέχεται το ομότιτλο άλμπουμ του 2022 και βρίσκει το σχήμα αυτή τη φορά να εμβαθύνει όχι τόσο στο ύφος, όσο στην τραγουδοποιία, ενσωματώνοντας καλύτερα τις επιρροές του.

Για να μην τα ξαναλέμε για τη σπουδαία γαλλική πανκ σκηνή, ας αρκεστούμε απλώς να αναφέρουμε πως τα 32 λεπτά του "Fatalite" ηχούν βγαλμένα από τις καλύτερες ημέρες της. Η τριάδα συνδυάζει τις επιρροές και την συνύπαρξη με σχήματα όπως οι Litovsk, Hinin, Oi! Boys, Syndrome 81, αλλά έντονη είναι πχ και η πιο στριφνή εκδοχή του dark punk, αλά Estranged και φυσικά Chain Cult. Κάνοντας μια παρένθεση σε αυτό το σημείο, είναι ιδιαίτερα ευχάριστο να βλέπεις ένα εγχώριο DIY punk σχήμα να εδραιώνεται και να αφήνει ένα ισχυρό αποτύπωμα στο παγκόσμιο underground.

Επιστρέφουμε στη Γαλλία, και το μελαγχολικό, αστικό punk των Rancoeur, το οποίο με κάθε ακρόαση σχηματίζει εικόνες μοναχικών λεοφόρων. Πράγματι, οι δέκα συνθέσεις του δίσκου, σπάνια ξεπερνούν σε διάρκεια τα τέσσερα λεπτά, αλλά είναι τέτοια η τεχνοτροπία, όπως και η παραγωγή τους, που τους επιτρέπουν να διαστέλλουν το χρόνο. Ο ήχος του μπάσου και της μπότας των τυμπάνων είναι σεμιναριακοί, τα oi!/gang φωνητικά δένουν άψογα σε επίπεδο χροιάς και εκφοράς στίχων με τις κιθαριστικές μελωδίες. Η οποία κιθαριστική δουλειά εν τω μεταξύ, αν και κινείται στα γνώριμα, μελαγχολικά και αιθέρια θέματα που συνήθως κυριαρχούν σε τέτοιου ύφους δίσκους, διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον, επειδή ξεχωρίζει χάρη στην διαρκή της πρόθεση να αναζητεί ανατατικά σημεία, λυτρωτικές εκφορές, και να μην στροβιλίζεται στην γκρίζα κατάθλιψη.

Έτσι, κομμάτια όπως το ομώνυμο που ηχεί ως συναυλιακός ύμνος, ή το "L’Hiver" με τη στροφή του μετά το εναρκτήριο θέμα και τη γκρούβα του, κερδίζουν μονομιάς την καριά όσων χτυπά μέσα στο ψύχος αυτής της μουσικής. Φυσικά, οι Rancoeur είναι ικανοί για μεγαλεία. Το "Partir Sans Dire Adieu" είναι ένα συγκλονιστικό κομμάτι, που πραγματεύεται την πίκρα του αποχωρισμού, και η ένταση που το διακατέχει είναι ικανή να τεμαχίσει την ατμόσφαιρα. To "Le Part Des Agnes" αποτελεί μια έξοχη ‘80s post-punk/gothic στιγμή που δίνει βάθος στο άλμπουμ. To "Mars 1906" για την καταστροφή των ορυχείων άνθρακα Courrières, ενός εκ των πιο θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων στην ιστορία, που οδήγησε και σε μια από τις πιο σημαντικές απεργίες στην ιστορία της Γαλλίας, υπενθυμίζει τις ταξικές ρίζες της μπάντας.

Ο δίσκος κλείνει με το "Oublie", ένα κομμάτι - ύμνο στην απελπισία της λήθης, αφήνοντας μια πικρή επίγευση. Οι Rancoeur, που συνδύασαν τη μουσική τους με ένα εξαιρετικό εξώφυλλο, ξέρουν να γράφουν ειλικρινή τραγούδια ικανά να ριζώσουν στο θυμικό του ακροατηρίου. To "Fatalite" είναι ένα άψογο δείγμα σύγχρονου γαλλικού oi!, ατμοσφαιρικό και μελαγχολικό, όσο και νευρώδες και έκρρυθμο. Οι Rancoeur στο δεύτερο άλμπουμ τους ηχούν εξαιρετικοί, και προσθέτουν άλλη μια ενδιαφέρουσα και ελκυστική κυκλοφορία στον κατάλογο μιας σκηνής που βαθαίνει με τον καιρό, αντί να ξεφουσκώνει.

Bandcamp
Youtube