Bambara

Τους Bambara δεν θα μπορούσε κανείς εύκολα να τους χαρακτηρίσει και νέους στο χώρο. Ήδη από το 2007, τα αδέρφια Bateh και ο William Brookshire δημιουργούν τη δική τους εκδοχή post punk σε συνδυασμό με το gothic rock του Αμερικάνικου νότου, πλήρως ταιριαστό στοιχείο μιας και η καταγωγή τους είναι από την Αθήνα της Georgia. Δεν αργούν πολύ να εισάγουν και τα synthesizers και αρκετούς ιδιαίτερους ήχους στο παιχνίδι, δημιουργώντας άκρως ενδιαφέρουσες δουλειές, όπως τα "Swarm" και "Stray". Κερδίζουν λοιπόν πολύ γρήγορα την προσοχή μεγαλύτερως συγκροτημάτων εκεί έξω, από τους Daughters ως τους Foo Fighters και περιοδεύουν αφουγκραζόμενοι τον κόσμο. Γύρω τους.

Παρ΄όλα αυτά, ο covid δεν υπολόγισε ποτέ του συγκροτήματα στην άνοδό τους, κι έτσι οι Bambara παρά το γεγονός ότι έχουν αναμφίβολα βρει τον ήχο τους, πατούν ένα δημιουργικό φρένο καθώς κάτι στην απόσταση της καραντίνας δεν τους έβγαινε προς την κατεύθυνση που ιδανικά θα ήθελαν. Καταφέρνουν ωστόσο το 2022 να κυκλοφορήσουν τις συνθέσεις που ήθελαν να κρατήσουν στο EP "Love On My Mind", ενώ καταφέρνουν να κερδίσουν την προσοχή της παραγωγής της τεράστιας σειράς Peaky Blinders, κι έτσι το κομμάτι τους "Miracle" βρίσκει τη θέση του στο soundtrack της σπαραξικάρδιας έκτης σεζόν. Περνούν πέντε χρόνια τελικά, και οι Bambara βρίσκονται σε θέση να κυκλοφορήσουν τον πέμπτο δίσκο τους, "Birthmarks". Και η αναμονή άξιζε τελικά με το παραπάνω.

Το "Birthmarks" είναι ένας δίσκος που σε προκαλεί να το ανακαλύψεις και να το αφουγκραστείς όπως του αρμόζει. Το απόλυτα σεξουαλικό σκοτάδι του αλλά και οι κινηματογραφικές του αναφορές, εντυπωσιάζουν στον τρόπο με τον οποίο έχουν όλα μπλεχτεί μεταξύ τους. Προτού εισέλθω στο κυρίως θέμα ανάλυσης περιεχομένου και τραγουδιών, θα πω πως ο συγκεκριμένος δίσκος αποτέλεσε τον αφορμή του προσωπικά να παρατήσω την εμφάνιση των Thou που παρουσίασαν το περσινό τους αριστούργημα "Umbilical" στο Roadburn Festival για να χαθώ στους ρυθμούς της ζωντανής εκδοχής των Bambara που έπαιζαν την ίδια ώρα και ομολογώ πως ήταν η σωστή απόφαση στο ίσως πιο αλήτικο και σεξουαλικά φορτισμένο post-punk-ish live που είχα δει στη ζωή μου - μέχρι πριν από μερικές μέρες.

Γιατί όμως μια τέτοια βαρύγδουπη δήλωση; Υπάρχει κάτι μαγικό στην ενορχήστρωση του "Birthmarks". Η ομολογία του "Pray To Me" που αποτέλεσε το πρώτο single του δίσκου μπορεί να πει πολλά για το προς τα που οδεύει ο συγκεκριμένος δίσκος. Το post-punk φυσικά βασιλεύει, αλλά είναι τόσο καταθλιπτικό και χορευτικό την ίδια στιγμή που αγγίζει και ξεπερνά πολλά διαφορετικά όρια. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα απόλυτα hits της εναλλακτικής μουσικής για το 2025. Και η πρώτη τετράδα συνθέσεων του "Birthmarks" δεν στέκει πίσω. Στο ίδιο μοτίβο, το δεύτερο single "Letters From Sing Sing" παραμένει σχεδόν προβοκατόρικα στο ίδιο πλαίσιο, με ένα εντυπωσιακό ρεφρέν και παιχνίδια εντάσεων που προκαλούν άγχος αλλά και το αναγκαίο ξέσπασμα. Και λέω προβοκατόρικα, καθώς μπορεί τα δύο αυτά κομμάτια να κινούνται σε παρόμοιες ηχητικές υφές, όμως ολόκληρο το "Birthmarks" είναι κάτι άλλο. Κάτι μεγαλύτερο. Μια καταραμένη σινεματική ανθολογία περίλυπων χαρακτήρων, όπου αποσπάσματα από τις ζωές τους γίνονται οι μουσικές ιστορίες των Bambara.

Πρώτο τέτοιο δείγμα βρίσκουμε στην προαναφερθείσα πρώτη τετράδα, όπου το "Face Of Love" μας συστήνει στον χαρακτήρα της Elena που αποτελεί βασικό χαρακτήρα πολλών στιχουργικών θεμάτων πίσω από τις συνθέσεις. Το κομμάτι ξυπνά φαντάσματα από τις σκοτεινές περιόδους του Nick Cave, για μένα δίνει μια πολύ καλά θαμμένη αναφορά στη γοτθική γοητεία του σχεδόν ομώνυμου κομματιού των My Chemical Romance και της σημασίας του στην pop gothic κουλτούρα, ενώ δίνει πρόσωπο στη φωνή του - αυτό της Madeline Johnston, γνωστής λίγο ευρύτερα ως Midwife, που χαρίζει τα φωνητικά της στο ρεφρέν. Η τετράς συμπληρώνεται από το εναρκτήριο "Hiss" που αποτελεί την εισαγωγή στην τρέλα, κουβαλώντας κι αυτό ένα ρεφρέν συναυλιακό και απόλυτα θλιμμένο.

Προχωρώντας βαθύτερα στα άδυτα του "Birthmarks", θα συναντήσουμε λίγο ακόμη παραδοσιακό post-punk που ντύνεται από ευρύτερους ήχους άλλων κρουστών, πλήκτρων και πειραμάτων, πιο συγκεκριμένα στα "Dive Shrine" και "Loretta". Κυριαρχεί ωστόσο η βαθιά, αφηγηματική φωνή του Reid Bateh που δίνει αυτό το στοιχείο του ταλαιπωρημένου συναισθηματικά ανθρώπου κάπου μεταξύ παραληρήματος, κατάχρησης και πληγωμένης καρδιάς. Και δεν είναι φυσικά μόνο η φωνή του και τα μπλιμπλίκια που σε κάνουν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο παράλληλο κινηματογραφικό σύμπαν όπου κυριαρχεί κάποιος αναξιόπιστος αφηγητής.

Η ρημάδα η ενορχήστρωση που βάλαμε προηγουμένως στο στόχαστρο, οργιάζει στην τριάδα "Holy Bones", "Elena’s Dream" και "Because You Asked". Οι καταστάσεις εδώ πέρα αρχίζουν και θυμίζουν το προ-τελευταίο Grails που είναι σαν να γράφτηκε για giallo. Φλερτάρουν με το dark jazz ηχητικό θόλο των Bohren And Der Club Of Gore αν είχαν στα φωνητικά τον rockstar ανηψιό τους. Τίποτα τυχαίο, αν αναλογιστεί κανείς ότι την παραγωγή του δίσκου έχει αναλάβει κατά το ήμισυ ο Graham Sutton των Bark Psychosis. Ακούμε νέα όργανα που εκτείνονται από σαξόφωνα μέχρι theremin, δημιουργώντας ένας ηχητικό σύμπαν που συχνά έχω διαβάσει να συγκρίνεται με αυτό του David Lynch, και θα πω πως η συγκεκριμένη περιγραφή του ταιριάζει απόλυτα και αν γυρίσεις στο εξώφυλλο - σχεδόν Blue Velvet, θα αναρωτηθείς πως δεν το είχες σκεφτεί πριν καν ακούσεις το δίσκο. Αν δεν το βλέπεις ακόμη, θα το δεις στα πλήκτρα και την lead κιθάρα του "Smoke", κι ίσως στο απρόσμενο κρουστό ξέσπασμα λίγο πριν το τέλος του.

Μπορεί να τους πήρε καιρό, οι Bambara όμως επέστρεψαν φανερά αναγεννημένοι και ίσως με την πιο ξεκάθαρη αποτύπωση του προσωπικού τους ήχου. Οι αποσπασματικές ιστορίες τους που θα μπορούσαν με άνεση να αποκρυσταλλωθούν με τη βοήθεια της ένατης τέχνης δοθείσης της ευκαιρίας, μοιάζουν με τη σύγχρονη μορφή της καταραμένης ποίησης. Το "Birthmarks" είναι ο ύμνος των καταθλιπτικών που ξέρουν να χορεύουν με καλαίσθητη μουσική, χορός που δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ξέσπασμα της εσωτερικής οργής που δημιουργεί η υπαρξιακή τους απελπισία. Αν είστε σκοτεινοί, δώστε του μια ευκαιρία.

Bancamp | Spotify