Release Athens: IDLES, Glass Beams, Sprints @ Πλατεία Νερού, 18/06/25

«Οι μέρες είναι μαγικές όταν μπορούμε και γελάμε δίχως φόβο» έγραφε κάποτε ο ποιητής και η αλήθεια είναι πως, δεδομένης της οριακής κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο πλανήτης αυτή τη στιγμή, έχουμε τεράστια ανάγκη να ζούμε και τέτοιες μέρες. Μια από αυτές λοιπόν έμελλε να αποδειχθεί η χθεσινή δεύτερη μέρα του Release Athens Festival, καθώς οι τεράστιοι Idles προσγειώθηκαν στην Πλατεία Νερού (αφού πρώτα είχαν γυρίσει για 2-3 μέρες τους δρόμους της Αθήνας καθώς τη Δευτέρα εθεάθησαν να τα πίνουν και σε γνωστό bar των Πετραλώνων) και την μετέτρεψαν σε ένα ξέφρενο γλέντι, γεμάτο χορό και τραγούδι, δίνοντας όμως και την απαραίτητη πολιτική χροιά που απαιτούν οι καιροί.

Και μπορεί αυτήν τη φορά να ήμασταν λίγο πιο προετοιμασμένοι, αφού είχαμε την εμπειρία των δύο προηγούμενων εμφανίσεων τους επί ελληνικού εδάφους, όμως, όπως έγινε σαφές πολύ γρήγορα, το συγκρότημα, από τον Σεπτέμβρη του ’23 μέχρι σήμερα, έχει γράψει πολλά συναυλιακά χιλιόμετρα και ξέρει καλά, όχι μόνο πως να σταθεί δυναμικά στη σκηνή και να μας χαρίζει την μια κομματάρα μετά την άλλη, αλλά και πως να παραδώσει ένα show που πετυχαίνει να είναι, παράλληλα, μεγαλοπρεπές και προσγειωμένο.

Πολύ πριν από όλα αυτά βέβαια, στις 18:40 και με τον ήλιο να καίει ακόμη για τα καλά πάνω από τα κεφάλια μας, στη σκηνή ανέβηκαν οι Δουβλινέζοι Sprints. Έχοντας στις αποσκευές τους το "Letter To Self" το οποίο ξεχωρίσαμε ως ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα των τελευταίων ετών και το οποίο ψηφίσαμε και στην 30άδα μας για το 2024, το συγκρότημα στα 45 και κάτι λεπτά που παρέμεινε στη σκηνή, μας χάρισε μια πραγματικά εκρηκτική εμφάνιση γεμάτη κιθαριστικές συγκινήσεις και punk ξεσπάσματα.

Με το set τους να εμπεριέχει κομμάτια από όλη την μέχρι τώρα πορεία τους, οι Sprints ζωντανά προσεγγίζουν τα τραγούδια τους με μια πιο τραχιά και χύμα διάθεση, δίνοντας σου την εντύπωση ενός γκρουπ που παίζει με ψυχή, αδιαφορώντας για το αν το τελικό αποτέλεσμα αποδίδει επαρκώς το στουντιακό τους όραμα. Και αυτό ομολογώ πως λειτουργεί τέλεια. Με αναφορές στα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και την Παλαιστίνη, η Karla Chubb αποδείχθηκε μία εκπληκτική performer που ξεσήκωσε για τα καλά τον κόσμο που, σιγά- σιγά, γέμιζε την Πλατεία Νερού.

Μάλιστα, προς το τέλος της εμφάνισής τους, κάλεσε και όσους απολάμβαναν τη σκιά να έρθουν μπροστά αφού, από τη στιγμή που το Ιρλανδικό γκρουπ μπορεί να την παλέψει με τον ήλιο, σίγουρα μπορούμε κι εμείς, κάτι που όντως έφερε περισσότερο κόσμο μπροστά, μετατρέποντας το φινάλε της εμφάνισής τους με το "Little Fix" σε σωστό rock n' roll πανηγύρι. Ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε, ιδανικά και σε κλειστό χώρο, προκειμένου να τους απολαύσουμε όπως τους αξίζει. Και τώρα βέβαια, να τα λέμε όλα, τέλεια περάσαμε, κι ακόμη ήμασταν στην αρχή. [Α.Α.]

Καθώς ο ήλιος είχε πλέον πέσει και αρκετός κόσμος είχε συγκεντρωθεί στην πλατεία, οι συνθήκες έμοιαζαν ιδανικές για την εμφάνιση των Glass Beams. Το trio του Rajan Silva από την Μελβούρνη αποτελούσε το μεγάλο ερωτηματικό της ημέρας για μια σειρά από λόγους. Το ανατολίτικο, ψυχεδελικό τους ύφους δεδομένα θα απείχε αρκετά από τις punk δονήσεις των Sprints που άνοιξαν και των IDLES που θα ολοκλήρωναν την δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ, ήταν δύσκολο να μαντέψεις πόσο καλά θα έβγαινε ο ήχος από σκηνής, ενώ πάντοτε ένα σχήμα χωρίς φωνητικά θεωρητικά εκκινεί σε συναυλιακές συνθήκες από από μειονεκτική θέση.

Παρότι δεν έχουν ακόμη full-length άλμπουμ, οι τρεις Αυστραλοί εμφανίστηκαν εξαρχής με αέρα ιδιαίτερα έμπειρου σχήματος και με την συνολική τους παρουσία δεν άφησαν κανένα ερωτηματικό. H αριστοτεχνική απόδοση του υλικού τους και ο πάρα πολύ καλός ήχος που κατάφεραν να βγάλουν συνετέλεσαν σε μια εμφάνιση που δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηριστεί αψεγάδιαστη. Τα δύο βασικά χαρακτηριστικό της μουσικής τους σε ιδανικό συνδυασμό, ήτοι το σταθερό groove και οι ψυχεδελικές, ανατολίτικες, σε μεγάλο βαθμό solo κιθάρες, ξεδιπλώθηκαν μεγαλοπρεπώς, οπότε όσοι αρέσκονται στον εν λόγω συνδυασμό, σαν και του λόγου μου, σίγουρα απόλαυσαν βαθιά το σχεδόν ωριαίο σετ που κύλησε νεράκι.

Τα εφέ που χρησιμοποιήθηκαν σε πρώτο βαθμό ή συμπληρωματικά δεν νομίζω ότι αφαιρούν πόντους από το αποτέλεσμα, καθώς συντριπτικά το μεγαλύτερο μέρος όσων ακούσαμε προέρχονταν από τα παιξίματα των τριών μουσικών, οι οποίοι κατάφεραν με μαεστρία να προσομοιάσουν σε ολόκληρη ορχήστρα. Προφανώς το όποιο ικανοποιήθηκε κανείς από την εμφάνιση των Glass Beams είναι σε μεγάλο βαθμό και θέμα γούστου, δεν πιστεύω όμως χρειαζόταν να έχεις κανείς εξεζητημένα γούστα για να βάλει θετικό πρόσημο στο trio από down under μεριά. Μοναδική μας απορία είναι αν κι εκείνοι ευχαριστήθηκαν το ίδιο, μιας και δεν έβγαλαν μιλιά, αν το έκαναν όμως, δεν θα ήταν καθόλου περίεργο να πουν κι εκείνοι μια κουβέντα για την Παλαιστίνη. [Θ.Ξ.]

Εκεί που το σκοτάδι έχει πέσει και το αεράκι φυσά γλυκά, οι πρώτες νότες του “Colossus” κυλούν αργά. Έχει άλλωστε αποδείξει πως είναι ιδανικό συναυλιακό opener λόγω της δομής του. “The weekend lasted twenty years”. O Joe Talbot, διακόπτει πριν από το χαρακτηριστικό ξέσπασμα του τραγουδιού, να μας προετοιμάσει για μία εμπειρία ενότητας, μια συναυλία που δεν θα ξεχαστεί και πανάθεμά τον, είχε απόλυτο δίκιο. Ο έλεγχος χάνεται άμεσα με το πρώτο «αααααα» (αγαπητέ αναγνώστη, γνωρίζεις σε ποιο ρυθμό να το τραγουδήσεις).

Υπήρξε κάτι δυνατά συλλογικό στην ατμόσφαιρα της συναυλίας των Idles. Μία αόρατη ενέργεια διαπερνούσε το σύνολο του κόσμου που παρευρέθηκε μεσοβδόμαδα στην πλατεία νερού, λες και γνώριζε ότι θα ζήσουμε μία από τις πιο συγκινητικές ανατριχιαστικές στιγμές. Οι συναυλίες των Idles, στις χώρες που αυτό επιτρέπεται, δεν είναι μια μουσική εμπειρία, συνυφαίνονται γρήγορα σε ένα πολιτικό μανιφέστο. Γιατί οι μεγάλες μπάντες των καιρών μας σε ένα μουσικό χώρο που οφείλει να είναι αντιδραστικός (στην όποια καταπίεση) γιατί έτσι γεννήθηκε, τιμούν τις ρίζες τους και χρησιμοποιούν τις πλατφόρμες τους για να μιλήσουν για όσα έχουν αξία. Για την αδελφοσύνη με τους δίπλα, για το Ιράν, για την Παλαιστίνη, για όσα δεν σκοπεύουμε να φωνάζουμε όσο κι αν τα πολιτικά πεπραγμένα δεν περνούν από τα ταπεινά μας χέρια.

Από αυτά τα τελευταία περνά όμως το να μη χάνουμε την ελπίδα μας και τη φωνή μας όσο είμαστε ζωντανοί. Ο Talbot παραφράζει τους γνωστούς στίχους του υπέροχου “Mother”: “The best way to scare a fascist is to read and get rich”. Σε σύμπραξη κοινού και μπάντας, οι στίχοι των Idles βροντούν με παλμό στον ορίζοντα του Φαλήρου. Ο ήχος κάνει τα πάντα να λάμπουν. Κιθάρες ακούγονται σαν να ηχούν από βινύλιο και λίγο καθαρότερα. Το μπάσο του Adam Devoshire αντηχεί στους σφυγμούς μας. Ο Mark Bowen καθοδηγεί μεγάλο μέρος του μουσικού περιεχομένου – με το χαρακτηριστικό του πια φόρεμα, οργώνει τη σκηνή, αφήνει την κιθάρα για τα ηλεκτρονικά, την ξαναπιάνει αυτή τη φορά με μπαγκέτες αντί πένας, βουτά στα χέρια μας με αυτή συνέχεια ανά δικής του χείρας (όχι πως ντράπηκε ο Lee Kiernan για την αντίστοιχη κίνηση), κατεβαίνει και εκκινεί ένα moshpit χωρίς βία, μόνο με τρέξιμο, χοροπηδητό και περίσσια χαρά να αναβλύσει από τα σωθικά μας.

“We are all scums”. Ο Talbot προλογίζει το ομώνυμο κομμάτι προκαλώντας πανικό. Πλέον, δεν είναι αυτός ο παθιασμένος νεαρός που είχαμε συνηθίσει και το βλέμμα του πέταγε φωτιές. Έχει φάει σκατό. Έχει απογοητευτεί από τον κόσμο. Μα η ελπίδα του έχει αντίστοιχα γιγαντώσει, και θεριεύει πιο πολύ όταν βρίσκεται κοντά σε κοιτίδες ανθρώπων που τη μοιράζονται. Δεν χοροπηδά στη σκηνή με χαρωπή διάθεση. Το βλέμμα του έχει σκοτεινιάσει. Μας απαγγέλει κοιτώντας μας στην ψυχή. Οριακά παρακαλώντας μας να περάσουμε καλά, να κάνουμε, αυτό που μας έχει απομείνει ενώ ακροβατούμε στο χείλος μιας τεράστιας, οικουμενικής τρύπας που μέσα έχει πόλεμο και θάνατο. Κι εμείς τον πιστεύουμε και για μίαμιση ώρα, ξεχνάμε τη θλίψη, το άγχος, τη μιζέρια.

Για μιάμιση ώρα οι Idles μας αγκαλιάζουν σε μία γιορτή που με πάθος συμμετείχαμε. Από μουσικής άποψης, έχουν καταστρώσει ένα πλάνο δισκογραφικών τους αναφορών στα κομμάτια που επιλέγουν να αποδώσουν ζωντανά, έτσι ώστε να καλύπτει όλες τους τις κυκλοφορίες με την έμφαση που τους αναλογεί, αλλά και να καλύπτουν τα γούστα κάθε λογής οπαδών τους. Από το “Divide And Conquer” του πρώτου δίσκου μέχρι το “Gratitude” του τελευταίου, όλα χωράνε, το ένα δίπλα στο άλλο. Μπορεί να μη χρειαζόταν με τέτοια ενέργεια να έχουν και τη μουσική απόδοση με το μέρος τους, όμως οι αναίσχυντοι εγγλέζοι, ήταν άψογοι και σε αυτό. Η ανατριχίλα στα δέρματά μας όμως κυριάρχησε κάθε φορά που φωνάζαμε “Free Palestine”. Κάθε φορά που έρχονται κρεμάλες. Όταν η φίλη μας (πλέον ολωνών) η Κάτια που είχε γενέθλια βρέθηκε στη σκηνή με απαίτηση του Joe για να της τραγουδήσουμε χρόνια πολλά.

Μα οι μνήμες μπλέκονται στο αποτελειωτικό σερί των πέντε κομματιών που σηματοδότησαν την κατακλείδα της βραδιάς. Την αρχή κάνει το “Never Fight A Man With A Perm” που τραγουδιέται ολόκληρο και αποτελεί τη με διαφορά, καλύτερη απόδοση της μπάντας από άποψη οργανοπαιξίας ολάκερης της βραδιάς. Τη σκυτάλη παίρνει το “The Beachland Ballroom” που μας βρίσκει να χορεύουμε βαλς με τα αγαπημένα μας πρόσωπα δίπλα μας. Ένας διαφορετικός χoρός, σαν μανία, μας κυριεύει στο “Dancer”. Με ενδιάμεσα μηνύματα αλληλεγγύης μεταξύ των προαναφερθέντων και στους Kneecap, το “Danny Nedelko”, το τραγούδι που έγινε ύμνος για κάθε άτομο που έχει μεταναστεύσει και ακούει punk, αλλάζει κι αυτό, λίγο τους στίχους του: “my best friend is an Irishman” (οι Heavy Lungs όσο και οι Kneecap, μας κλείνουν το μάτι). Κι όλα λήγουν, στο αδυσώπητο και λυσσασμένο “Rottweiler”. Το δάγκωμα και η οργή μας, είναι η δύναμή μας.

Μοιάζουν όλα να πέρασαν σαν να ήταν δευτερόλεπτα; Ναι. Οι Idles όμως στη με χαοτική διαφορά καλύτερη εμφάνισή τους στην Αθήνα, μας χάρισαν μερικές από της καλύτερες στιγμές του καλοκαιριού. Τέτοιες σχέσης κοινού και συγκροτήματος, που μεταφέρονται από τη μουσική στην κοινωνία και ακόμη παραπέρα, έχουν τη μαγική ιδιότητα να μας θυμίζουν ποια είναι η πραγματική μας οικογένεια. Οι άνθρωποι που απολαμβάνουμε μαζί μια μουσική στιγμή αλλά και σχεδόν μια ζωή ολόκληρη, οι μπάντες που μας σχημάτισαν, οι άγνωστοι που μοιραζόμαστε στιγμές που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε, κι ας μην τους ξαναδούμε ποτέ. “He’s made of you, he’s made of me, UNITY”. [ Ε.Τ.]

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας