Melvins

Σύνθεση (μπάντας) με τον αρχικό ντράμερ Mike Dillard. Αυτός μωρέ που είχε επανέλθει (όχι ότι παλιότερα είχε προλάβει να ηχογραφήσει τίποτα) στα "Working With God" και "Tres Cabrones". Επιπλέον έχουμε μια παράξενη συνεργασία με τους Void Manes και Ni Maîtres η οποία πρακτικά εισάγει στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής και noise, προσδίδοντας στον δίσκο έναν πιο σκοτεινό, πιο παράξενο, πιο αχρείαστο και απειλητικό τόνο.

Οι Melvins είναι ιστορία. Αλλά έχουν κυκλοφορήσει και παράξενες δουλειές. Ας πούμε ότι και αυτή η δουλειά, μυρίζει μουσικές που μας έχουν συνηθίσει... Αλλά είναι και παράξενη ταυτόχρονα.

Η αρχή είναι υποσχόμενη το "King of Rome" είναι από τα πιο άμεσα και μεστά κομμάτια που έχουν γράψει οι Melvins τα τελευταία χρόνια. Έχει εκείνο το χαρακτηριστικό λασπωμένο riff, μια σχεδόν ραδιοφωνική (από το εφέ στα φωνητικά ντε) σαπίλα και μια παράξενη αίσθηση ότι μπορεί και να εξελιχθεί σε κάτι σπουδαίο. Αλλά μετά το πρώτο κομμάτι, το άλμπουμ φαίνεται να πέφτει απότομα. Η συνέχεια μοιάζει περισσότερο με πειραματική ηχητική καταβύθιση σαν να πήρε το άλμπουμ ηρεμιστικό και να άραξε ανάσκελα να παραμιλάει στο ταβάνι. Δεν είναι ότι δεν έχουν ξαναδοκιμάσει τέτοια μονοπάτια, απλώς εδώ δεν κρατιέται καμία ένταση, ούτε υπάρχει η περίεργη λογική που συνήθως συνδέει τις παραξενιές τους.

Το "Victory of the Pyramids" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ξεκινά υπέροχα, με ρυθμό που θυμίζει λίγο τις πρώτες μέρες των Queens Οf Τhe Stone Age, αλλά γρήγορα χάνει τον δρόμο του. Είναι σαν τρία, μπορεί και τέσσερα, διαφορετικά κομμάτια που παλεύουν να συγχρονιστούν μέσα σε μακρύ κομμάτι χωρίς συνοχή. Αυτό το μοντέλο του ντε και καλά αλλαγή για την αλλαγή εδώ δεν λειτουργεί. Διάσπαση προσοχής.

Παραγωγή πολύ φλατ που σε κάποια σημεία μοιάζει λες και ακούς μονοφωνικό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο δίσκος είναι εντελώς αδιάφορος. Αντιθέτως, έχει κάτι το ιδιόμορφα ελκυστικό στην παρακμή του. Οι Melvins παραμένουν αναγνωρίσιμοι μέσα στο sludge τους, με αυτές τις μασίφ, νωθρές κιθάρες και τα φωνητικά που ακούγονται σαν να προέρχονται από άλλο σύμπαν. Απλώς εδώ, όλα μοιάζουν να έχουν ευνουχιστεί κάπως. Μου ακούγονται όλα πιο μαζεμένα, πιο προσεκτικά, λιγότερο άμεσα. Η παράνοια υπάρχει, αλλά πιο εσωστρεφής, πιο δυσπρόσιτη. Δεν είναι δίσκος για να τον λατρέψεις. Είναι όμως ένα ακόμη κεφάλαιο σε μια μεγαλοπρεπέστατη, πειραματική, αξιοσέβαστη και γεμάτη αντιφάσεις πορεία. Και αυτό από μόνο του, ναι ρε, αξίζει την προσπάθεια. Και προφανώς θα τους δούμε το καλοκαίρι!!

Bandcamp