Paste.

Κάπου έλεγα ή έγραφα πάλι πως έχουμε ξεμείνει από ονόματα συγκροτημάτων. Τρανταχτό παράδειγμα αυτής της συνθήκης οι Paste., οι οποίοι πήραν το όνομα τους από την εταιρία Paiste (ναι, αυτή με τα ντραμς), βγάζοντας ένα γράμμα και προσθέτοντας μια τελεία. Προς υπεράσπισή τους, ήταν 17 χρονών και "υπό την επήρεια" (nudge nudge wink wink), αλλά και πάλι το συμπέρασμα παραμένει. Έχουμε ξεμείνει από ονόματα.

Ευτυχώς όμως από μουσική πάμε καλά, κάτι που γίνεται γρήγορα εμφανές από την πρώτη ακρόαση του "Start Τo Finish" των Paste.(θα βασανιστούμε με τις τελείες σε αυτό το κείμενο). Και για να σας πω την αλήθεια, όσο περισσότερο έψαχνα και διάβαζα για τον δίσκο, τόσο περισσότερο μου άρεσε γιατί πρόκειται για μια δουλειά που έφτασε στα αυτιά μας μετά από ένα ταξίδι εφτά χρόνων από τη μέρα που γράφτηκε το πρώτο κομμάτι του δίσκου και τριών χρόνων ηχογραφήσεων. Κι έχω την αίσθηση πως αυτή η αγωνία του να βγει όλο αυτό από μέσα τους και να φτάσει στο κοινό κυριαρχεί σε κάθε νότα του άλμπουμ, λειτουργώντας ως την τέλεια απόδειξη για το πως το να είσαι ένα ανεξάρτητο συγκρότημα μπορεί να είναι απίστευτα δύσκολο, αλλά το πάθος και η αφοσίωση στο όραμά σου μπορούν να κάνουν τα αδύνατα, δυνατά.

Οι Paste., μέρος της μουσικής σκηνής του Nottingham, ξεκίνησαν ως ένα φοιτητικό project πολλά χρόνια πριν, με τον frontman και κιθαρίστα, Dan Dibb, να αποτελεί πλέον το μοναδικό αρχικό μέλος, αλλά εδώ και δύο χρόνια αποφάσισαν να το πάρουν λίγο πιο σοβαρά και επαγγελματικά. Μάλιστα, το ντεμπούτο τους ηχογραφήθηκε δωρεάν μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που αποτελεί το προσωπικό studio του κιθαρίστα των Spiritualized, ο οποίος τυχαίνει να είναι πατέρας ενός φίλου τους,

Χάρη λοιπόν στη βοήθεια μουσικών από την τοπική σκηνή, οι Paste. μας παρέδωσαν ένα δίσκο που ξεχωρίζει γιατί, σε αντίθεση με τα περισσότερα πράγματα που μας έρχονται τα τελευταία χρόνια από την εναλλακτική σκηνή του Ηνωμένου Βασιλείου, δεν προσπαθεί να μιμηθεί την επιτυχία των φτασμένων σχημάτων της σκηνής αλλά να εξερευνήσει ηχητικά μονοπάτια και να ανοίξει δρόμους για το συγκρότημα. Και μπορεί να μην έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που προσπαθεί να ακουστεί τέλειος - δεν θα μπορούσε εξάλλου - όμως πρόκειται για μια δουλειά που κουβαλάει αλήθεια και ειλικρίνεια, ξεχειλίζοντας, παράλληλα, ένταση σε κάθε κομμάτι.

Ο ήχος τους είναι μάλλον πιο κοντά στο grunge απ’ ό,τι στο βρετανικό post-punk, αν και προφανώς η σκιά των Idles πλανάται πάνω από το κεφάλι τους, ευτυχώς χωρίς να τους επικαλύπτει. Κι όσο προχωράει το άλμπουμ, τόσο πιο έντονη γίνεται και η αίσθηση πως οι Paste. στην πραγματικότητα πατάνε πολύ στο alt rock των ‘90s (από τους Nirvana μέχρι τους Ride και όλα τα ενδιάμεσα), προσπαθώντας όμως να το ανανεώσουν με τον τρόπο που το δοκίμασαν οι Cage The Elephant καμιά 15αριά χρόνια πριν ή, πιο πρόσφατα, οι Been Stellar. Άλλοτε το πετυχαίνουν κι άλλοτε όχι και τόσο, όμως σίγουρα κερδίζουν το στοίχημα αφού καταφέρνουν να χωρέσουν σε 10 κομμάτια διαφορετικές οπτικές και προσεγγίσεις. Ναι, σαφέστατα έχουν ανάγκη να τιθασεύουν τις επιρροές τους και να χτίσουν έναν πιο δικό τους ήχο όμως, παράλληλα, κάθε τους νότα κουβαλάει την αγωνία ενός σχήματος που θέλει να πει τα πάντα και θα τα πει τώρα.

Ίσως για αυτό λοιπόν η εμπειρία της ακρόασης να είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη. Το νιώθεις στο πετσί σου ότι αυτός ο δίσκος αν και ντεμπούτο, αποτέλεσε για αυτούς το κλείσιμο ενός σημαντικού κύκλου. Είναι το τέλειο τέλος μιας ιστορίας που όμως τώρα ξεκινά, επιτρέποντας τους να ατενίζουν νέους ορίζοντες στο άμεσο μέλλον. Και, με βάση το ντεμπούτο τους τουλάχιστον, είναι βέβαιο πως κι εμείς θα παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον τα επόμενα τους βήματα.