Wolf Alice

Σε κάθε μουσική συζήτηση που σέβεται τον εαυτό της και δεν μένει κολλημένη σε περασμένα μεγαλεία, η τροπή σχετικά με ονόματα που «έχουν τα φόντα να γίνουν κλασικά», ή όποια παραλλαγή στη διατύπωση, είναι αναπόφευκτη. Τοποθετώντας τη βάση σε ροκ πλαίσιο, με δεδομένη την ποικιλία από ήχους που μπορούν να υποστηρίξουν τον χαρακτηρισμό και το ταλέντο που υπάρχει εκεί έξω, οι επιλογές είναι πρακτικά άπειρες. Ακριβώς δέκα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους και τέσσερα από το πανέμορφο "Blue Weekend", οι Wolf Alice στέκουν δικαιωματικά κι απόλυτα ως αποδεκτή απάντηση στο ερώτημα.

Το κουαρτέτο από το μεγάλο νησί έχει όλο το πακέτο και κάτι παραπάνω. Γεμάτες στούντιο κυκλοφορίες. Μεγάλα μεμονωμένα singles. Προσεγμένα και γουστόζικα συνοδευτικά οπτικά. Διακριτική αλλά τακτική παρουσία σε κινηματογράφο, τηλεόραση και τριγύρω. Σταθερή σύνθεση από το 2012. Εύρος ικανό για να γεφυρώσει την απόσταση από τους Green Day στην Charli XCX κι ακόμα παραπέρα. Μια φωνή που μπορεί να κάνει περίπου τα πάντα, διατηρώντας αλώβητη την προσωπικότητά της. Συναυλίες που ξεχειλίζουν ενέργεια και συναίσθημα, είτε γίνονται σε μικρά κλαμπ είτε σε τεράστιες φεστιβαλικές σκηνές.

Αν υπάρχει κάτι που λείπει από το ζηλευτό βιογραφικό της μπάντας, αυτό μάλλον είναι η κραυγαλέα εμπορική επιτυχία· καμία επιφανής συνεργασία, κανένα φθηνό χιτάκι που να στοχεύει ραδιόφωνα ή streaming λίστες, καμία πληρωμένη διασκευή. Σε περίπτωση που υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για το κατά πόσο θα διατηρηθεί η ακεραιότητα στο τέταρτο ολοκληρωμένο βήμα, το "Bloom Baby Bloom" την είχε στείλει για βρούβες ήδη από την άνοιξη. Πιασάρικο; Σαφέστατα. Χορευτικό; Ακόμα κι αγνοώντας το βίντεο κλιπ. Εναλλακτικό; Δυνητικά. Προβλέψιμο; Από την ανάποδη. Υπερπαραγωγή; Τηρουμένων των αναλογιών, ναι.

Τη στιγμή που όσες και όσοι ζουν στη επίγεια μουσική βιομηχανία παλεύουν να βρουν μία ταυτότητα και να χτίσουν καριέρα πάνω της, η άγνοια κινδύνου των Λονδρέζων φαντάζει παροιμιώδης. Από τα γράμματα αγάπης στη δεκαετία του '90 των πρώτων ημερών ως τον υπέροχο καταιγισμό του "Visions Of A Life" και τις κινηματογραφικές αποχρώσεις του διαδόχου του, η διαδρομή είχε ήδη ένα σκασμό στροφές. Σε αυτές πλέον προστίθενται οι αναπάντεχα χαμογελαστές ματιές στα seventies· όχι τα ψυχεδελικά ή τα σκληρά, εκείνα των Queen, γιατί να το κρύψωμεν, και των Fleetwood Mac. (Cue "Bread Butter Tea Sugar" & "White Horses".)

Για όλες τις γραμμές που μπορούν να τραβηχτούν και τις γρήγορες αναγνώσεις που επιτάσσει η εποχή, παρά την αμεσότητα που διακατέχει το σύνολο, η πρόταση της Ellie Roswell, του Joff Oddie, του Theo Ellis και του Joel Amey είναι κάθε άλλο παρά ρηχή. Ο ήχος εκπέμπει ζεστασιά και ειλικρίνεια, παραμένοντας 100% Wolf Alice. Το στυλιστικό δεν τραβιέται για το φαίνεσθαι. Οι συνεχείς ανατροπές δίνουν θέση σε μια ήπια ροή. Η απουσία εντάσεων έχει κάθε λόγο να ξενίσει το φασαριόζικα προσκείμενο κοινό, αλλά βγάζει νόημα στη μεγάλη εικόνα. Το σβήσιμο με "The Sofa" λέει τα πάντα σε λιγότερο από τεσσεράμισι λεπτά.