Tortoise

Όσο αλήθεια είναι πως οι Tortoise έχουν σχεδόν είκοσι χρόνια να βγάλουν ένα πραγματικά καλό άλμπουμ, άλλο τόσο ισχύει πως ήταν και παραμένουν ένα από τα πιο σεβαστά σχήματα στον χώρο του εξερευνητικού rock. Όχι μόνο γιατί η ηχώ από άλμπουμ σαν το υπέρτατο "TNT" φτάνει μέχρι τις μέρες μας αλλά επειδή η μπάντα από το Chicago ποτέ δεν σταμάτησε να κάνει αυτό που το υπόλοιπο post-rock φαίνεται συνεχώς να μην τολμάει: να εξελίσσεται και να εξερευνεί.

Έχοντας σαν περιτύλιγμα κι ένα από τα ομορφότερα εξώφυλλα της χρονιάς, το "Touch" φαίνεται εξαρχής να ανακτάει το έδαφος που χάθηκε στο μετριότατο προ εννιαετίας "The Catastrophist". Οι πειραματισμοί εδώ μοιάζουν λιγότερο συγκεχυμένοι και το πάντρεμα ανάμεσα σε ηλεκτρονικούς, rock και jazz ήχους που σταθερά επιχειρεί η μπάντα μοιάζει να γίνεται με τρόπο λίγο πιο σφιχτό και λογικό. Τα σύνθετα μέτρα και η πληθώρα παράξενων synths εξακολουθούν να κυριαρχούν στα δέκα τραγούδια του άλμπουμ, οι όπως πάντα εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις όμως φαντάζουν πιο στρωτές και ομαλές από το πιο χαοτικό πρόσφατο παρελθόν. Φερειπείν, η χρήση των εγχόρδων στο "Promenade A Deux" αγκαλιάζει τις ζεστές συχνότητες της μουσικής τους, αποτελώντας σαφώς μια υποδειγματική στιγμή στο "Touch".

Αν κάτι φαίνεται από χιλιόμετρα, είναι το πόσο δουλεμένες μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας είναι οι συνθέσεις. Οι Tortoise δίνουν πάντα την εντύπωση ότι έχουν ξεκοκαλίσει και ραφινάρει κάθε ιδέα μέχρι το σημείο που δεν πάει παραπέρα. Η απόδοση αυτών των ιδεών άλλοτε γέρνει προς μια rock αισθητική ("Vexations") κι άλλοτε προς την ηλεκτρονική μουσική ("Elka", "Axial Seamount"). Είναι όμως όταν στέκεται κάπου στην μέση - κι ειδικά όταν η κιθάρα του εξαιρετικού Jeff Parker βγαίνει μπροστά - που συμβαίνει η πραγματική μαγεία. Δηλαδή σε στιγμές όπως το jazzy "A Title Comes" ή το κοφτερό "Rated OG" η μπάντα ακούγεται ακόμα μεγάλη σε καλλιτεχνικό βεληνεκές.

Ο χρόνος που πέρασε και η καλή συνθετική ισορροπία που επιτεύχθηκε, κάνουν το "Touch" να ακούγεται ως το πιο ζωηρό κι εμπνευσμένο άλμπουμ των Tortoise από το "It’s All Around You" του 2004. Ένα επιπλέον πλεονέκτημα είναι πως το αλμπουμ γίνεται όσο καλύτερο όσο περνάει η ώρα στο δεύτερο μισό του, με τα "Oganesson" και "Night Gang" που το ολοκληρώνουν να αποτελούν και τις καλύτερες στιγμές του. Με αυτό τον τρόπο, το άλμπουμ κλείνει σχεδόν θριαμβευτικά κι αφήνει πολύ δυνατές εντυπώσεις. Το μειονέκτημα του είναι όμως αδύνατο να κρυφτεί: επί της ουσίας πρόκειται για ένα άλμπουμ που δεν φαίνεται να έχει ξεκάθαρο στόχο. Δεν δημιουργεί μεγάλες προκλήσεις αλλά ούτε καταφέρνει ακριβώς να σε διασκεδάσει. Από αυτή την άποψη, έχει κάτι το ναρκισσιστικό: ενδιαφέρεται περισσότερο για τον εαυτό του απ’ ότι για τον ακροατή.

Αν το "Touch" αποδεικνύει κάτι είναι πως οι δημιουργοί του εξακολουθούν να παίζουν μουσική απρόβλεπτη και πρωτόγνωρη, μουσική που γεννιέται από αυτά τα πέντε καταξιωμένα μυαλά και που ακολουθεί πάντα τον δικό της δρόμο. Οι Tortoise παραμένουν μεγάλοι post-rock μάστορες κι εξακολουθούν να οδηγούν κι όχι να οδηγούνται, με τα 39 λεπτά του "Touch" να δείχνουν ότι το σχήμα έχει ακόμα παλμό. Εκτός από τα, όπως πάντα, άριστα παιξίματα, την άψογη παραγωγή και την δημιουργική φαντασία, σε αυτό το νέο άλμπουμ επιστρέφουν και οι ποιοτικές ιδέες.

Bandcamp