Mogwai @ Floyd 09/10/25

Υπάρχουν κάποιες μπάντες, των οποίων η μουσική βρίσκεται πάντα εκεί. Όχι ως background, αλλά με έναν τρόπο καθηλωτικό, που σε βυθίζει. Oι Mogwai αποτελούν μια τέτοια περίπτωση. "Come On Die Young", "Mr. Beast", μέχρι το τελευταίο άλμπουμ "The Bad Fire" που ανοίγει τον ήχο τους σε νέα ηλεκτρονικά, shoegaze και όχι μόνο, μονοπάτια, οι αγαπημένοι Σκωτσέζοι έχουν αφήσει ένα στίγμα που σε λίγες μπάντες αναλογεί. Όσες και όσοι βρεθήκαμε το βράδυ της Πέμπτης στο Floyd, γίναμε μάρτυρες ενός υπέροχου δείγματος μιας πορείας τριάντα ετών· Τριών δεκαετιών που τους έχουν καταστήσει post-rock πρωτοπόρους, genre-benders (ας μου επιτραπεί ο όρος) καθώς διαρκώς ξεπερνούν μουσικές οριοθετήσεις, ενώ παράλληλα έχουν παγιώσει έναν ολόδικό τους ήχο.

Το Floyd γεμίζει. Χαμηλός, λιτός φωτισμός και ένα κοινό που αναμένει, ίσως και να σιγοβράζει. Στη σκηνή μια σημαία της Παλαιστίνης και μια της τρανς κοινότητας ανάμεσα στους ενισχυτές και τα όργανα. Θα μιλήσουμε με άλλους τρόπους απόψε, χωρίς πολλά λόγια.

Ξεκινάμε. Οι Mogwai ανεβαίνουν στη σκηνή, ο Stuart χαιρετάει το κοινό. "God Gets You Back" και ένα κύμα από τον Μogwai-ian ήχο αναμειγμένο με synths - τα οποία έχουν πλέον πιο έντονο ρόλο - μας παρασέρνει σε ένα μουσικό ταξίδι. Αυτή είναι μια όμορφη ιδιαιτερότητα των συναυλιών της μπάντας, όπως και των δίσκων τους. Μυείσαι σταδιακά σε μια μουσική εμπειρία με εναλλαγές ηρεμίας και απογείωσης ή καταβύθισης - και το κοινό είναι εμφατικά παρόν. Mε το αγαπημένο και δυναμικά ατμοσφαιρικό "Hi Chaos", το build-up που ακολουθούν στο τελευταίο τους άλμπουμ περνάει στην αίθουσα.

Burns, Braithwaite και Aitchison ξεκινούν να εκτελούν μέσα σε αυτόν τον χαιρετισμό στο χάος μια απίστευτα οργανωμένη χορογραφία, με εναλλαγές στα όργανα και τον χώρο. Εντάσεις στις κιθάρες και παρόντα πλήκτρα δημιουργούν πολλαπλά ηχητικά layers, ενώ το anchor point εναλλάσσεται ανάμεσα σε μπασογραμμές και ντραμς, με τις στιγμές που ο Bulloch επεμβαίνει να απελευθερώνουν την ένταση, χωρίς όμως να επικαλύπτουν.

Σε ένα setlist που πλαισιώνεται από το νέο άλμπουμ, αλλά ο κορμός του διαμορφώνεται από ένα χρονικό (και όχι μόνο) ταξίδι σε διαφορετικές στιγμές των Mogwai, έχουμε το "Summer" ("Ten Rapid") με τον παραμορφωμένο κιθαριστικό ήχο και το "Cody" από το "Come On Die Young" - στιγμές νηνεμίας και εσωτερικότητας, που παράλληλα «μιλούν» στο κοινό που ακολουθεί τη μπάντα χρόνια. To "Pale Vegan Hip Pain", μια ήπια, αλλά βαθιά συναισθηματική στιγμή μας επαναφέρει, για να φτάσουμε στο πρώτο σημείο Supernova - το "Helicon 1" με τις εκρήξεις του, τα σαρώνει όλα. Τα ντραμς είναι θεμέλιο και η κιθάρα δίνει την κίνηση, με distortion και delay τόσο ώστε να λειτουργήσουν σαν ωστικό κύμα, αλλά κρατώντας καθαρότητα στον ήχο.

Συνέχεια που το κοινό περίμενε, με το "How to Be A Werewolf", ενώ τα "2 Rights Make 1 Wrong" και "Fanzine Made Of Flesh" συνεχίζουν με τα «έξω από αυτόν τον κόσμο» παραμορφωμένα φωνητικά και μια shoegaze από τη μία, οριακά indie από την άλλη μελαγχολική αισιοδοξία που δεν έχει ανάγκη αντιληπτό στίχο. Όταν αυτός υπάρχει, ανήκει στο ίδιο μοτίβο: “See the stars and know they’re dead by now” και κινούμαστε στην τροχιά μιας μουσικής δίνης που μας ρουφάει ξανά στην έντονη εναλλαγή, στο δίπολο μεταξύ ησυχίας και θορύβου. Σε κάθε σημείο αυτού του ταξιδιού, τα φώτα ακολουθούν το δίπολο. Ήπιος, ατμοσφαιρικός φωτισμός, δίνει τη θέση του σε εκτυφλωτικές μικρές εκρήξεις, που όμως δεν αποσπούν. Γύρω μου, το κοινό έχει γίνει κομμάτι αυτής αντίθεσης, κινείται στο ρυθμό της.

Περνάμε στην πιο ηλεκτρονική, ρυθμική και σκοτεινή στιγμή του "Remurdered". Η ένταση ανεβαίνει για να γίνει Supernova 2 με το "We're No Here" από το έπος "Mr. Beast" - το προσωπικό highlight της βραδιάς. Κιθάρες με πάθος και πόνο, έστειλαν ένα βαρύ κύμα, εκείνο που όταν το νιώσεις, στέκεσαι με δέος. Το noise κλείσιμο είναι απαραίτητο για να αποσυνδεθούμε σταδιακά από τη μαύρη τρύπα που μας έριξε το "We’re No Here", να (ξανά)τοποθετηθούμε στον χώρο. Το set κλείνει με το "Lion Rumpus", μια δυναμική, γεμάτη ζωντάνια επαναφορά στο παρόν των Mogwai και του "The Bad Fire" - “Let’s do it again, please”, αυτή η εμπειρία σήμερα δεν θα τελειώσει εδώ και το κοινό το κάνει ξεκάθαρο.

Ακολουθεί το encore με το γνωστό και αγαπημένο του κοινού "Richie Sacramento", για να μας αφήσουν στο τέλος με το απίστευτο "Mogwai Fear Satan", το οποίο μέσα στη διάρκειά του συμπυκνώνει όλες σχεδόν τις πτυχές της μπάντας, με ένα απόλυτα ήσυχο χτίσιμο που κορυφώνεται σε ένα εκκωφαντικό ξέσπασμα.

Υπάρχουν συναυλίες, που μόλις ολοκληρωθούν σου δίνουν την αίσθηση ότι παρακολούθησες κάτι μοναδικό και ταυτόχρονα έζησες μια βαθιά προσωπική εμπειρία, που πρέπει να βρεις πώς θα την ερμηνεύσεις. Καταλήγω στο ότι δεν χρειάζεται πάντοτε όλα να εξηγηθούν. Μπορούμε να βρούμε έναν ορισμό, εν προκειμένω αισθητηριακή μαγεία, να κρατάμε το βίωμα και να επιστρέφουμε σε αυτό, βάζοντας ξανά και ξανά εμπειρίες όπως αυτή στην διαδρομή μας. Κάπως έτσι γίνεται γενικά και μάλλον αυτή την σταθερά της ζωής έχουν εντάξει και οι Mogwai στην μουσική τους - αυτό, μεταξύ άλλων, τους καθιστά μοναδικούς.

Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου