Νομίζω ότι ειναι καλύτεροι από το "Born Into The Twisting Rope". Νιώθω ότι είναι πιο hardcore. Είναι περισσότερο crossover! Τι σημαίνει αυτό; Με ρωτάω. Και απαντώ. Ρε παίζουν thrash metal! Αλλά στο στιλ των Entombed. Τι είπα τώρα έ; Αστο. Οχι, μην το αφήνεις. Πάρ’το. Ρε παίρνει τα μεταλλικά όπλα του thrash metal και τα μπλέκει με το ήθος και την κίνηση του hardcore punk. Έπος. Crust. Πάμε πάλι. Punk. Το σουηδικό σχήμα (εντάξει ντε) συνεχίζει την πορεία που χάραξε με το ντεμπούτο του. Δεν γίνεται κι αλλιώς. Συνδυάζουν την οργή του d-beat και του hardcore με λίγο death(punk) σαπίλα και βαρύτητα και έναν κυνισμό που βγάζει νόημα μόνο σε μια εποχή που όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Οι κιθάρες σέρνονται και ξεσπάνε, η φωνή είναι ξυραφένια και γεμάτη θυμό, τα τύμπανα σε σπρώχνουν μπροστά με άγρια ορμή. Α και κάπου κάπου ξαποσταίνει. Τέλος. Αυτό. Α όχι, ξέχασα αυτά τα γηπεδικά chorus. Ρε όταν όλη η μπάντα ή και επιπλέον άτομα (μπορεί) φωνάζουν μαζί μια λέξη ή φράση, σχεδόν σαν σύνθημα, συνήθως στο τέλος κάθε στροφής. Ωραίο. Gang vocals. Ταιριάζει. Βγάζει. Αλητεία. Είναι ένας δίσκος που δεν κολακεύει τον ακροατή. Βασικά τον προκαλεί, τον συνθλίβει, τον αφήνει εκτεθειμένο. Και ίσως εκεί ακριβώς βρίσκεται η αξία του ρε ‘σεις, στη σύγκρουση με μια πραγματικότητα που δεν αφήνει περιθώρια για ωραιοποίηση. Στ’ αρχίδια τους. Ε άντε γαμηθείτε. Αυτό. Έφτυσα. Φτου σας. Μια χαρά.

Bandcamp
YouTube

Αν κάποιος προσπαθούσε να αντιστοιχίσει ένα μουσικό ύφος στο υπέρ-κλασικό 'this is fine' μιμίδιο, το χαρτί του pop-punk θα είχε κάθε λόγο να πέσει στο τραπέζι και να κλέψει την παρτίδα με σχετική άνεση. Εσύ εκεί πίσω που εξυπνακίστικα ρώτησες γιατί, κάνε μας τη χάρη. Η επιστροφή του είδους στον κόσμο των ζωντανών, μετά από έναν παρατεταμένο λήθαργο, βγάζει εύκολα νόημα. Το γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο έρχονται να προστεθούν νέα πρόσωπα δίπλα στα ιερά τέρατα που μια φορά κι ένα καιρό συνέβαλαν ώστε να καθιερωθεί το πάντρεμα τούπα-τούπα με ξεδιάντροπα hooks στο ευρύ κοινό, λέει (σχεδόν) όλη την αλήθεια. Έχοντας αφήσει πίσω τις παιδικές ασθένειες των πρώτων βημάτων, κι αφού ξέφυγαν από τη γαλαρία με το προ διετίας "Join The Club", οι As December Falls στο LP #4 συνεχίζουν να κοιτάζουν μπροστά. Το ομώνυμο, το "Therapy" και το "For The Plot" κρατάνε ψηλά τη σημαία των singles. Οι επιρροές παραμένουν περήφανα καρφιτσωμένες στο πέτο. Τα ρεφραίν κολλάνε άκοπα. Το αυστηρά ανεξάρτητο πλαίσιο προσθέτει πόντους. Η εικόνα δίνεται με χαμόγελο, κι ας πνίγεται στις φωτιές το φόντο.

Αμέσως μετά το εξαιρετικό πρόσφατο άλμπουμ των Sanam, η Constellation επιστρέφει με ακόμα μια δουλειά που έχει έντονο άρωμα βόρεια Αφρικής, αφού το τρίο των The Dwarfs Of East Agouza δραστηριοποιείται στο Cairo της Αιγύπτου. Το ανατολικό στοιχείο είναι εδώ σχετικά διακριτικό, αφού στο προσκήνιο βρίσκεται μιας παράξενης υφής ψυχεδέλεια, με μικροτονισμούς, αυτοσχεδιασμούς και περίεργες ενορχηστρώσεις να δημιουργούν ένα αφηρημένο μα και ρυθμικό αποτέλεσμα. Η instrumental μουσική δεν χρειάζεται πολλά lead όργανα, παρά περισσότερο καταδύεται σε άμορφα, μεθυστικά grooves και διαμορφώνει μια ελεύθερη, παραισθησιογόνα ατμόσφαιρα. Το "Sasquatch Landslide" διαθέτει θαυμάσια ροή, είναι όμως ένα άλμπουμ που απαιτεί την προσοχή ενός μάλλον ψαγμένου ακροατηρίου, αφού πρόκειται για δουλειά πρωτίστως πειραματική παρά διασκεδαστική. Μέσα όμως στα θαυμαστά της ηχοχρώματα κρύβονται θαυμάσιες παραισθήσεις.

Bandcamp

Σπανίως, συμβαίνει, να κολλάς πάνω σε ένα άλμπουμ εντελώς έξω από τα συνηθισμένα σου ακούσματα αλλά να μαγνητίζεσαι πλήρως. Ένα τέτοιο άλμπουμ είναι το "Stabat Mater", η σπάνια ομορφιά του οποίου στέκει μπροστά στα μάτια σου ταυτόχρονα σαν σαγήνη και σαν αίνιγμα. Με έδρα την Κοπεγχάγη, το τρίο των Electric πειραματίζεται πάνω στην ένωση της baroque με την σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική, γεφυρώνοντας αιώνες μουσικούς ιστορίας. Η κιθάρα (κυρίως ως ατμοσφαιρικός πομπός) και το sound design χτίζουν το έδαφος για τις υπέροχες, θρησκευτικών προεκτάσεων, ερμηνείες της σοπράνο, με το αποτέλεσμα να είναι συχνά μαγευτικό κι αιθέριο. Η θρησκευτική εμπειρία της Σταύρωσης και η θνητότητα αποτελούν τα θέματα του άλμπουμ, θέματα που ταξιδεύουν συμβολικά από την ποιητική μουσική του ύστερου μεσαίωνα μέχρι τις ενορχηστρώσεις και την κοφτερή ματιά του ψηφιακού σήμερα. Ένα πανέμορφο contemporary πείραμα.

Bandcamp

Από την ασπρόμαυρη Minas Morgul, στην έγχρωμη απεικόνιση της μονομαχίας Glorfindel vs Balrog (Ted Nasmith) και από την Wolves of Hades, στην Profound Lore Records. Αναβάθμιση εις διπλούν για τους Αμερικάνους blacksters, λάτρεις του σκότους που έφερε στη Μέση Γη ο Morgoth - Melkor - Bauglir - Belegurth: "O, Beloved kin, splendid Host of Valinor, temper thy spirits and descend with me now into obsidian Utumno and rejoice in his boundless generosity. And all he shall ask...is that you kneel before him": Majestic melodic black metal σε περίπτωση που η δεύτερη κυκλοφορία τους χρήζει ταμπέλας. Εξόχως ατμοσφαιρικό και γειτνιάζον σποραδικά και επιτυχημένα με dungeon synth ήχους, αμέ. Η βάση τους δε διαφοροποιείται ούτε τώρα, πρόκειται για δεύτερης γενιάς μαυρομέταλλο, ιδιαίτερα σκανδιναβικών αποχρώσεων, εμπλουτισμένο με λογής λογής πλήκτρα. Τέτοια, ώστε να το καθιστούν ταυτόχρονα μελωδικό, απειλητικό, επικό, ζοφερό, μα κυρίως Τολκινικό. Από τη μεριά του Ancalagon - The Great Worm. Φαντάζει λογικό να ντύνονται μουσικά με τούτο το είδος οι ιστορίες από τη μεριά των «άλλων», εκείνων που πολέμησαν μετά μανίας Ανθρώπους και Ξωτικά. Γίνεται τόσο επιτυχημένα και ηχητικά ισορροπημένα, ώστε ενδεχομένως να ασπαστεί κανείς το Σκότος, το Θάνατο και την Καταστροφή που επιθυμούσαν να φέρουν. Απόψε στέκομαι πλάι τους, Death to Valar!

Bandcamp

Παρ’ όλο που στο παρελθόν έχει συνθέσει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και ντοκιμαντέρ, η Μαρία Φιρλίγκου υπογράφει εδώ ένα αυτόνομο μουσικό έργο, μελοποιώντας ποίηση του Καρυωτάκη, αλλά και μεταφράσεις του ίδιου σε έργα του Heinrich Heine ("Πες η Αγάπη Τι Έχει Γίνει"), και Comtesse Mathieu de Noailles ("Οι Σκιές"). Πρωτίστως neoclassical, θυμίζοντας μία ελληνόστιχη Agnes Obel, με λιτές αλλά καίριες ενορχηστρώσεις και διακριτικά ηλεκτρ(ον)ικά συμπληρώματα, το "Κάνε Τον Πόνο Σου Άρπα" εμπνέεται και απ’ τις Χατζιδακικές διδαχές του "Αντικατοπτρισμοί", σε μία σαφώς πιο απογυμνωμένη μουσικά πρόταση.

Ο δίσκος εστιάζει κυρίως σε μία λυρική και ατμοσφαιρική απόδοση των στίχων του Καρυωτάκη. Οι δώδεκα συνθέσεις αναπτύσσονται ως σπουδές πάνω στο ίδιο slow tempo ύφος, κι ενώ υπάρχουν τραγούδια που ξεχωρίζουν μονομιάς («Τελευταίο Ταξίδι", "Μα Η Αγάπη Μου Δεν Πεθαίνει", "Ευγένεια", "Θέλω Να Φύγω Πια Από Εδώ"), η αλήθεια είναι πως στα σαράντα πέντε λεπτά του έχει μία δομική ομοιογένεια που μπορεί να κουράσει. Ακόμη κι έτσι, το γέννημα μίας σχεδόν αποκλειστικά solo προσπάθειας - το όνομα της Φιρλίγκου συνοδεύει τα περισσότερα credits -, φανερώνει μία μουσική δεινότητα που, με καλύτερη παραγωγή και συνθετική ωρίμανση, δύναται να αναδείξει ακόμη περισσότερο το εύρος της.

Bandcamp

Οι Lifeguard είναι ένα πολλά υποσχόμενο γκρουπ από το Σικάγο που πρόσφατα μας παρέδωσε το ντεμπούτο του με τίτλο "Ripped and Torn". Και, χωρίς υπερβολές, μιλάμε για δίσκο δυναμίτη που ξεχωρίζει χάρη στο αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους αλλά και στην παραγωγή του Randy Randall των No Age, που καταφέρνει να αποτυπώσει τέλεια τον ακατέργαστο και ωμό ήχο τους, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που είναι ταυτόχρονα θορυβώδες και εθιστικό.

Το άλμπουμ δεν φοβάται να βουτήξει στο χάος θυμίζοντας, από τη μία, τους πρωτοπόρους πειραματισμούς των Sonic Youth και, από την άλλη, το άβολα χορευτικό post-punk των This Heat. Όμως, μπορεί ο ήχος τους να φλερτάρει με το no-wave αλλά, την ίδια στιγμή, διατηρεί έναν πιο indie radio-friendly πυρήνα που, ανά στιγμές, συγγενεύει με το ιδιόρρυθμο rock των τεράστιων Guided By Voices.

Το "Ripped And Torn" είναι ακατάστατο, θυμωμένο, γεμάτο ενέργεια, και, απολύτως, ειλικρινές. Και όλα αυτά είναι που το καθιστούν ένα από τα πιο απρόσμενα διαμαντάκια της χρονιάς αλλά και μια δυναμική υπόσχεση για το μέλλον.

Μετά το "Household Name" του 2022, το indie rock συγκρότημα από το Brooklyn επέστρεψε με το τέταρτο studio album. Κι ενώ θα μπορούσαν να παίξουν εκ του ασφαλούς, οι Etta Friedman και Allegra Weingarten αποφάσισαν να εξερευνήσουν νέες ηχητικές διαδρομές. Κι αυτό, όπως φαίνεται, τους βγήκε σε καλό, καθώς ο δίσκος είναι γεμάτος από πιασάρικα riffs και κολλητικά ρεφρέν που αναδεικνύονται μέσα από την larger than life παραγωγή του πολυοργανίστα του συγκροτήματος, Aron Kobayashi Ritch.

Το αποτέλεσμα είναι η πιο ολοκληρωμένη και ώριμη δουλειά τους μέχρι σήμερα, που καταφέρνει να συνδυάσει το 90s teenage angst του grunge - μιλώντας για σχέσεις, ερωτικές απογοητεύσεις και, γενικότερα, τις δυσκολίες της ενηλικίωσης - με την σύγχρονη pop. Έτσι, το σχήμα μπορεί να συνεχίζει να πατάει σε rock φόρμες αλλά, αυτή τη φορά, τολμά να εξερευνήσει και πιο ανάλαφρα μονοπάτια, καταφέρνοντας να διατηρηθεί στην λεπτή γραμμή μεταξύ εμπορικότητας και ποιότητας. Για να μην παρεξηγηθώ, το "Welcome To My Blue Sky" δεν είναι ένα άλμπουμ που κάνει κάτι πρωτοποριακό ή καινούργιο, αλλά διάολε είναι απίστευτα πιασάρικο και νομίζω πως καταφέρνει τελικά να μιλήσει σε όλους αυτούς εκεί έξω που κάποια στιγμή έχουν νιώσει πως έχουν χάσει για λίγο τα πατήματά τους.

Συγχρόνως όμως, αποτελεί έναν δίσκο-σεμινάριο για το πώς ένα συγκρότημα μπορεί να επεκτείνει τους ορίζοντές του χωρίς να χάσει τα δόντια του. Οι Momma μας παρέδωσαν έναν δίσκο που όχι μόνο σε καλεί να τον ακούσεις ξανά και ξανά, αλλά να τον κάνεις το soundtrack της χρονιάς σου.

«Επί τω έργω» έμαθα για αυτήν την νέα εγχώρια μπάντα, καθώς οι συγκυρίες με ήθελαν παρών στην πρόσφατη εμφάνιση τους σε γνωστό χώρο της οδού Ιάκχου. Η live παρουσίαση του εν λόγω EP υπήρξε πόλος έλξης για αρκετό κόσμο και η κατόπιν στουντιακή του ακρόαση επιβεβαίωσε του λόγου το αληθές· οι Nix ήρθαν για να μείνουν.

Σε αυτό το EP των τεσσάρων συν ενός κομματιών, οι Nix παρουσιάζουν ένα αρκετά ενδιαφέρον υβρίδιο alternative, post-rock και shoegaze. Με τις ανάλογες σκοτεινές ατμόσφαιρες να αφήνουν παράθυρα αισιοδοξίας κατά το δοκούν, τις αρκετά απλωμένες συνθετικές ιδέες να υπονοούν μια κατασταλαγμένη αίσθηση δημιουργίας και τις φωνητικές ερμηνείες εναρμονισμένες με το είδος, δεδομένα μιλάμε για μια ελπιδοφόρα κυκλοφορία.

Περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν, αφού η ανά στιγμές φωνητική αστάθεια, η δεδομένη αναφορά στις κυρίαρχες επιρροές τους και τα ζητήματα που αφορούν την παραγωγή υποδηλώνουν ξεκάθαρα το εναρκτήριο αυτής της δισκογραφικής προσπάθειας. Το μέλλον τους ανήκει και, υποκειμενικά κι εντελώς προσωπικά, η σεπτεμβριανή τους ζωντανή εμφάνιση υπήρξε ένα από τα πιο όμορφα «μικρά» live που έχω παρακολουθήσει τελευταία.

Bandcamp

Είναι γεγονός πως στην ημεδαπή υπάρχει μακριά παράδοση καλών garage rock συγκροτημάτων και οι The Heavy Hearts Vendetta θα πρέπει να θεωρηθούν ως μια νέα καυτή είσοδος σε αυτή την λίστα. Το "Romanticide" είναι το ντεμπούτο EP τους και προλαβαίνει σε τέσσερα τραγούδια να παρουσιάσει μια μπάντα που ακούγεται πειστική και συνθετικά σίγουρη. Με πολιορκητικό κριό τις θαυμάσιες κιθάρες και τα κατάλληλα grooves από το rhythm section, οι συνθέσεις ξεδιπλώνουν ένα μελωδικό αλλά και απόλυτα νυχτερινό garage rock n' roll, φανερώνοντας κυρίως αμερικάνικες επιρροές στον ήχο τους. Είναι αδύνατον να μην σκεφτείς τα αντίστοιχα κινηματογραφικά οράματα των Tarantino/Lynch όταν ακούς κομματάρες σαν το "Rush Of Blood" (έπος!), κι είναι αδύνατον να μην παρασυρθείς από το βίωμα που ξυπνούν οι εξαιρετικοί στίχοι - να και κάτι που δεν συναντάμε συχνά από ελληνικό σχήμα! Μόνο μικρό μειονέκτημα της μπάντας μοιάζουν να αποτελούν τα φωνητικά του Rolly, όχι γιατί οι-τόσο-Morrison ερμηνείες του είναι άσχημες αλλά γιατί η μουσική θα σήκωνε μια πιο αλήτικη χροιά. Με αυτά και με αυτά όμως, η πρώτη παρουσία των The Heavy Hearts Vendetta δεν αφήνει υποσχέσεις: είναι έτοιμη να αποτελέσει δυνατό soundtrack για δηλητηριώδεις, επικίνδυνες αστικές περιπλανήσεις. Αυστηρά τη νύχτα.

Bandcamp

Πέρασαν πέντε χρόνια από την ήπια αποθέωση προς το υπέροχο "While Time Disappears" και το τρίτο άλμπουμ των Ολλανδών Our Oceans ήταν για τον γράφοντα μια πολυαναμενόμενη κυκλοφορία. Το "Right Here, Right Now" όμως φαίνεται πως είναι ένα μικρό βήμα πίσω για το γκρουπ του Tymon Kruidenier: αν και η μπάντα διαθέτει υψηλότατη καλαισθησία κι εκπληκτική τεχνική κατάρτιση (τα μέλη έχουν εμπειρία σε Cynic, Pestilence, Exivium), αυτή την φορά θυσιάζουν μεγάλο μέρος της alt/prog rock δυναμικής τους για μια πιο μελωδική και φωτεινή singer songwriter προσέγγιση που δεν λειτουργεί πάντα ιδανικά. Αυτό συμβαίνει κυρίως διότι κάποιες συνθέσεις δεν είναι αρκετά πιασάρικες κι επειδή σε τόσο μελωδικό περιβάλλον, τα φωνητικά του Tymon είναι λίγο hit or miss. Υπάρχουν φυσικά υπέροχες στιγμές, καταπληκτικά παιξίματα και μια συνολικά όμορφη, ζεστή ατμόσφαιρα ενός πραγματικά μοντέρνου prog, με τις συνθέσεις να σε προκαλούν αρκετά για τις επισκέπτεσαι, πιστεύω όμως πως οι δυνατότητες των Our Oceans είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Bandcamp

Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που το όνομα της Dorothy Martin καρφωνόταν σε λίστες με υποσχόμενες γυναικείες φωνές του σύγχρονου ροκ μικρόκοσμου χάρη στο ντεμπούτο της. Κι αν στο μεσοδιάστημα η σκηνή άλλαξε και διευρύνθηκε, η μεγάλη εικόνα δείχνει πρακτικά απαράλλαχτη. Με τον τρόπο του, ο τέταρτος ολοκληρωμένος δίσκος της μπροστάρισσας έρχεται για να προσθέσει σε αυτό. Εκεί που το "Gifts From The Holy Ghost" φλέρταρε με ραδιόφωνα κι ολόφωτες λεωφόρους, αυτή τη φορά το βλέμμα στρέφεται προς τους τιμημένους ανοιχτούς δρόμους της αμερικανικής υπαίθρου. Η παραγωγή γυαλίζει ακόμα, και δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό από τη στιγμή που φέρει την υπογραφή του Scott Sevens (βλ. Shinedown, Halestorm). Την ίδια στιγμή, τραγούδια σαν το "Tombstone Town", παρουσία ενός κάποιου Slash στις κιθάρες, αφήνουν μια πιο παλαιάς κοπής αίσθηση, με τις soft-Christian στιχουργικές αναφορές να προσθέτουν σε αυτό. Τα κλισέ ήταν αδύνατο να αποφευχθούν. Τα hooks εξισορροπούν την κατάσταση. Το καουμπόικο καπέλο κρίνεται ως προαιρετικό. Τα γυαλιά ηλίου απολύτως απαραίτητα.

Οι I Like To Sleep είναι ένα τρίο (μπάσο, τύμπανα, mellotron/vibraphone) που είναι δύσκολο να ενταχτεί ξεκάθαρα είτε στην jazz είτε στο prog, έχοντας πια δημιουργήσει στο πέμπτο τους άλμπουμ ένα τρομερό σφιχτοδεμένο fusion ανάμεσα στα δύο στυλ. Έχοντας στο παρελθόν αποθεώσει πολλάκις καλλιτέχνες όπως τους Elephant9, Krokofant, Red Kite, Hedvig Mollestad, τολμώ να πω ότι το "Spectral Vibes" αποτελεί ίσως το καλύτερο άλμπουμ του 2025 για το εν λόγω στυλ. Αυτό οφείλεται τόσο στο ότι οι συνθέσεις έχουν γίνει πιο εύστοχες, όσο και στις μικρές συνεργασίες με ένα κουαρτέτο εγχόρδων, τον τεράστιο Mars Gustafsson αλλά και στα εξαιρετικά έξυπνα samples που έχουν προστεθεί εδώ κι εκεί στις instrumental συνθέσεις. Το αποτέλεσμα είναι πυκνό, περιπετειώδες αλλά και απόλυτα γοητευτικό, καθώς το mellotron ζωγραφίζει τα 70s πειραματικά του τοπία πάνω στο αναμενόμενα βρώμικο, φρενήρες, οργιαστικό rhythm section. Ένα υπέροχο άλμπουμ μιας τυπικής nordic jazz rock τελειότητας.

Bandcamp

Μέσα στο χαμό από νέα σχήματα που εμφανίζονται κάθε τόσο από το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Sports Team έχουν καταφέρει να χαράξουν το δικό τους μονοπάτι. Με το νέο τους άλμπουμ, "Boys These Days", φαίνεται να αφήνουν πλέον για τα καλά πίσω τους τις όποιες τσιτωμένες αναφορές υπήρχαν στο ντεμπούτο τους και προχωράνε σε μια πιο καλογυαλισμένη pop-rock κατεύθυνση που φλερτάρει με τη disco, το funk αλλά και το ευρύτερο indie.

Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που διατηρεί την αγγλική αυθάδεια που τους χαρακτηρίζει, αλλά, ταυτόχρονα, το κάνει με έναν τρόπο που τους καθιστά πιο προσιτούς και πιο χορευτικούς από ποτέ. Κι ενώ πολλοί μπορεί να θεωρήσουν ότι η μουσική έρχεται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τους αιχμηρούς στίχους του Alex Rice, η αλήθεια είναι πως οι Sports Team δείχνουν πως έχουν την ικανότητα να εξελίσσονται και να δημιουργούν κάτι που είναι ταυτόχρονα έξυπνο αλλά και απολύτως διασκεδαστικό με έναν τρόπο που λίγοι, όπως π.χ. οι Pulp ή οι Roxy Music έχουν καταφέρει να κάνουν στο παρελθόν.

Αν κάτι λείπει όμως είναι τα hits και οι ρεφρενάρες που θα σου κολλήσουν στο μυαλό για τα καλά προκειμένου να αδιαφορήσεις πλήρως για την αλλαγή πλεύσης που - κάποιοι πιο καχύποπτοι - θα ονόμαζαν ξεπούλημα. Και αυτό, τελικά, τους κάνει να ακούγονται σαν τα ξαδέρφια των 1975 που παλιά άκουγαν post-punk. Όπως και να έχει, συνεχίζουμε να τους παρακολουθούμε με ενδιαφέρον.

Μέσα στην ατέλειωτη ζούγκλα των κυκλοφοριών που, υποτίθεται πως, συγκροτούν εκτεταμένες ψυχεδελικές drone rock τελετουργίες, οι Smote του Daniel Foggin αποτελούν μια ξεχωριστή και ποιοτική πρόταση. Πιστεύω πως ο κύριος λόγος είναι το γεγονός πως το υλικό εμποτίζεται με μια μυστική, πηχτή βρετανική ουσία, με την ψυχή ενός αρχαίου folklore που διαθέτει μια δική του ποιότητα. Στο νέο του άλμπουμ, το έβδομο συνολικά, ο Foggin επεκτείνει την μουσική του προς κινηματογραφικές και επικές περιοχές, υψώνοντας ένα ευφορικό και επαναληπτικό psych rock μνημείο που, αναμενόμενα, επικαλείται τους προγόνους μας και ξυπνάει το κοιμισμένο συλλογικό ασυνείδητο. Τα σποραδικά γυναικεια φωνητικά και τα uilleann pipes του λατρεμένου Ian Lynch (Lankum, One Leg One Eye) είναι τα κερασάκια στην τούρτα, όμως κάθε μία από τις πέντε συνθέσεις του άλμπουμ στέκει μόνη της σαν ένα μικρό, γκρίζο μεγαλιθικό μνημείο. Νομίζω πως πρόκειται μάλλον για την καλύτερη δουλειά των Smote ως τώρα - ένα σαγηνευτικό, σκοτεινό trip σε μισοξεχασμένους αλλόκοσμους.

Bandcamp

Shedfromthebody, δεν είναι παρά το ψευδώνυμο πίσω από ένα ιδιαίτερα ενεργό άτομο στο πολύ ατμοσφαιρικό κι αιθέριο doom που προέρχεται από την Φινλανδία. H Suvi Savikko είναι μια νεαρή καλλιτέχνης, ιδιαίτερα ενεργή μιας που από το 2018 έχει δημιουργήσει ολομόναχη 5 δίσκους. Φέτος μπαίνει με θόρυβο στο ραντάρ με το πανέμορφο "Everything Out There Has Teeth", ένα έργο που θυμίζει τις πρώιμες δουλείες των προσωπικών δίσκων της Emma Ruth Rundle. Μεθυστικό χωρίς αύριο, από το άλογο που σε κοιτά από το παράθυρο στο εξώφυλλο μέχρι τα έγκατα της ψυχής του, όπου κρύβονται στην ομίχλη του βάλτου του πολύπλευρες συνθέσεις όπως το "Spine" και το "Heima", to "Everything Out There Has Teeth" αποτελεί μια σαφή καλλιτεχνική δήλωση που θυμίζει μεν το αρχέτυπο του σκοτεινού singer-songwriter, δείχνει όμως για πρώτη φορά έναν ξεκάθαρα προσωπικό δρόμο για το σχήμα Shedfromthebody κι ενδεχομένως μια λαμπρή καριέρα να ξεδιπλώνεται. Για όσα βρίσκουν την αλήθεια τους στην A.A. Williams και τις λοιπές μάγισσες του σκοτεινού πενταγράμμου, θα αναγνωρίσουν κάτι από τον εαυτό τους εδώ μέσα.

Website | Bandcamp