Manic Street Preachers

‘What happened to your critical thinking?’ απαγγέλει ο Nicky Wire σε ένα punk ποίημα απευθυνόμενος και στους ίδιους αλλά και σε όλους εμάς που απορροφημένοι από τα social media και τη μεσοαστική μας ζωή έχουμε αφήσει τη τύχη της μοίρας μας σε ανώτερες δυνάμεις: 'Smart water, smart fucking motorways-Body positivity, believe in yourself-Imposter syndrome, fuck that!'. Συμφωνούμε Nicky σε όλα! Στο 15ο album τους οι Ουαλοί φυσικά δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα ή να διεκδικήσουν ξανά τον τίτλο των επαναστατών αλλά πλέον έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην ψυχή της βρετανικής μουσικής και κάθε κυκλοφορία τους είναι τόσο ευπρόσδεκτη όσο και προβλέψιμα καλή!

Το hit "Decline and Fall" ακούγεται υπέροχα ραδιοφωνικό και mainstream, μια μελωδία ενορχηστρωμένη στην εντέλεια και ένα αποτέλεσμα που σε κάνει απλά να χαμογελάς και να το σιγοτραγουδάς. Στο "Brushstrokes Of Reunion" ο James Bradfield αναφέρεται με αγάπη στη μάχη της μητέρας του με το καρκίνο και μας αφιερώνει ένα όμορφο pop-rock κομμάτι ενώ ο Wire αναλαμβάνει ξανά ρόλο frontman στο "Hiding In Plain Sight" μαζί με τη Lana McDonagh όπου εκτός από την υπέροχη μουσική που κινείται σε πολλά επίπεδα, αποτέλεσμα εξαιρετικής ενορχήστρωσης, φανερώνει -ξανά- την τεράστια ικανότητα των Manics στον στίχο: ‘I wanna be in love-With the man I used to be-In a decade I felt free’. Το γλυνάλατο "People Ruin Paintings" ακολουθεί ένα note στον Morrissey και μια ετεροχρονισμένη απάντηση σε ένα postcard που έστειλε στον τότε νεαρό Wire επί εποχής Smiths. Από και μελαγχολικό αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Γενικά το album αν και είναι και φαίνεται κλασσικό Manics, δεν έχει την σπιρτάδα που περιμέναμε. Ειδικά από το δεύτερο και μισό και μετά οι ρυθμοί πέφτουν, γίνεται περισσότερο generic και προσπαθεί να φέρει το ρομαντισμό των early 90s στο προσκήνιο ειδικά με το "Late Day Peaks" που με τον αργόσυρτο ρυθμό του μας θυμίζει -ξανά- τον Morrisey. O Wire ξαναπαίρνει τη σκυτάλη για να κλείσει το album με το "OneManMilitia" το οποίο κλείνει το κύκλο που άνοιξε το κομμάτι "Critical Thinking", εκφράζοντας πάλι τη κριτική για το μάλλον πόσο ψωνισμένοι είμαστε όλοι μας με μέχρι και τα όνειρα μας να είναι ‘intellectual’ όπως τραγουδά κυνικά και με το outro να ολοκληρώνει με θετικό πρόσημο την ακρόαση.

Ενός όμως κατά τα άλλα προβλέψιμου δίσκου που ναι μεν θα ικανοποιήσει τους φανατικούς των Manics αλλά που δεν πετυχαίνει τόσο να μας διασκεδάσει όσο ο πολύ καλός προκάτοχος του ("The Ultra Vivid Lament") αλλά περισσότερο να μας μελαγχολήσει και να μας μεταφέρει σε ένα βρετανικό ήχο που ίσως πλέον είναι παρωχημένος. Ωστόσο η ενορχήστρωση, οι συνθέσεις και οι πανέξυπνα στοχευμένοι στίχοι δεν το αφήνουν να πέσει από τα ψηλά της εκτίμησης μας.