Παιδί Τραύμα

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση καλλιτέχνη, το Παιδί Τραύμα, καλλιτεχνικό alter ego του Τάσου Καρτέρη, με σταθερά βήματα, δικαίως, αναδείχθηκε σε μία από τις πιο σημαντικότερες φωνές της σύγχρονης εγχώριας σκηνής. Στο τρίτο του άλμπουμ, ο δημιουργός, όπως κάνει σαφές και από τον τίτλο, στρέφει το βλέμμα του προς το mainstream κι επαναπροσδιορίζει τον εαυτό του.

Χωρίς να διαγράφει την μέχρι τώρα πορεία του και διατηρώντας όσα έχτισε στους προηγούμενους δίσκους του, το Παιδί Τραύμα επιστρέφει με μια πιο εξωστρεφή κυκλοφορία, ικανή να απευθυνθεί σε περισσότερο κόσμο. Σε αντίθεση μάλιστα με το "Θα Καταστρέψω τον Κόσμο", το άλμπουμ στο οποίο έγινε πιο σαφές το καλλιτεχνικό του στίγμα κερδίζοντας τις εντυπώσεις του κοινού και των κριτικών, εδώ ακολουθεί μια διαφορετική ηχητική προσέγγιση ενώ, σε στιχουργικό επίπεδο, γίνεται ακόμη πιο προσωπικός, παρουσιάζοντάς μας όμως το βίωμα ως μια συλλογική εμπειρία κι επιτρέποντας την μεγαλύτερη ταύτιση μεταξύ δέκτη και πομπού.

Αν κάτι είναι σαφές από τα πρώτα λεπτά του δίσκου, είναι ότι το Παιδί Τραύμα έχει εξελιχθεί πολύ, με τον τρίτο δίσκο του να αποτελεί αυτό που θα λέγαμε την «πιο ολοκληρωμένη του δουλειά» μέχρι σήμερα. Και αυτό γιατί, πέρα από την μεγάλη προσοχή που έχει δοθεί σε επίπεδο συνθέσεων κι ενορχήστρωσης, το καλλιτεχνικό όραμα του εγχειρήματος δείχνει να συμπυκνώνει καλύτερα όλα όσα θέλει και μπορεί να πετύχει.

Τα δύο πρώτα single του άλμπουμ, "Τρομακτικό" και "Ροκ Σταρ", συμπυκνώνουν τέλεια αυτή την πιο εξωστρεφή κατεύθυνση του δίσκου. Και μπορεί η ρίζα τους, εκ πρώτη όψεως, να φαίνεται κάπως Παυλιδ-ική, όμως καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις όποιες επιρροές τους, κουβαλώντας περήφανα την ηχητική σφραγίδα του δημιουργού τους. Αντίστοιχα, το "Απόψε Φυλάω Τον Εαυτό Μου Για Σένα" αποτελεί μια ρομαντική μπαλάντα που όμως εντυπωσιάζει χάρη στην εξαιρετική ενορχήστρωση που, προσωπικά, μου θύμισε Arcade Fire.

Όμως, το "Μέινστριμ" δεν είναι ένας pop δίσκος. Με βεβαιότητα έχει pop στοιχεία και σίγουρα είναι πιο προσβάσιμος από τις προηγούμενες κυκλοφορίες του, όμως, στην ψυχή του, παραμένει απολύτως εναλλακτικό, ενσωματώνοντας ηλεκτρονικά και rock στοιχεία. Από την άλλη, σε κομμάτια όπως το "Η Λίμνη" και το "Μυστικά", στο οποίο συμμετέχει η Νεφέλη Φασουλή, ο καλλιτέχνης φανερώνει ένα άλλο συνθετικό του πρόσωπο, μια πιο έντεχνη μουσική προσέγγιση και μια πιο άμεση, σχεδόν λαϊκή, στιχουργική ματιά, που αιφνιδιάζει τον ακροατή. Ο δίσκος οδεύει προς το τέλος με το "Γκούφυ", το οποίο αποτελεί και το πιο «βαρύ» τραγούδι με έντονο το προσωπικό στοιχείο, αλλά τελικά κλείνει με το "Αυτό" που, με βεβαιότητα, αποτελεί και την πιο αισιόδοξη στιγμή του.

Παρουσιάζοντας μας τις σύγχρονες ανησυχίες ενός ανθρώπου που ζει στην Ελλάδα μέσα από ιστορίες που, σε γενικές γραμμές, κινούνται σε αυτή τη λεπτή γραμμή της χαρμολύπης, κι έχοντας, παράλληλα, δουλέψει πολύ σε συνθετικό κι ενορχηστρωτικό επίπεδο, το Παιδί Τραύμα με την τρίτη του κυκλοφορία ξεκινά έναν διάλογο με το mainstream, όμως αρνείται να παίξει με τους όρους που αυτό ορίζει. Με αυτό τον τρόπο προχωρά σε μια κατεύθυνση που του επιτρέπει να κάνει sold-out μεγάλους συναυλιακούς χώρους, όχι γιατί αυτός μετατράπηκε σε κάτι διαφορετικό αλλά επειδή βρήκε νέους κώδικες επικοινωνίας που του επιτρέπουν μια πιο άμεση επαφή με τους ακροατές. Μόνο και μόνο για αυτό λοιπόν, το "Μέινστριμ" ξεχωρίζει ως μία από την σημαντικότερες ελληνόφωνες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Bandcamp
Spotify