Heartworms

Το έλεγα πως κάποια στιγμή θα το γράψω αυτό το κείμενο αλλά τελικά, όσο το πλησίαζα, τόσο αυτό απομακρυνόταν. Με δική μου ευθύνη φυσικά αλλά και των αντικειμενικών συνθηκών της καθημερινότητας που, καλώς ή κακώς, οδηγούν σε μια προτεραιοποίηση, αλλά και της επικαιρότητας που, συχνά, επιβάλλεται πάνω στην πρόθεση.

Όπως και να έχει, καθώς η χρονιά φτάνει στο τέλος της, είπα να μην χάσω την ευκαιρία να γράψω για ένα άλμπουμ που, με βεβαιότητα, ξεχωρίζει μέσα στο σωρό κυκλοφοριών του 2025. Και αυτό γιατί η Jojo Orme, γνωστή ως Heartworms, επιχειρεί με το ντεμπούτο της, "Glutton For Punishment", μια ενσάρκωση της έντασης που πολλοί έχουν αποπειραθεί αλλά ελάχιστοι έχουν καταφέρει να αποτυπώσουν με τόσο όμορφο τρόπο μέχρι σήμερα, μεταμορφώνοντας το σκοτάδι σε υφή, το πάθος σε ήχο.

Η Orme είναι βέβαια ιδιαίτερη περίπτωση καθώς η καταγωγή της εκτείνεται από το Πακιστάν και το Αφγανιστάν από την πλευρά του πατέρα της και από την Δανία και την Κίνα από την πλευρά της μητέρας της. Με πληθώρα πολιτισμικών επιρροών και μεγαλωμένη στο Cheltenham του Ηνωμένου Βασιλείου, στα 14 της πέρασε σε ανάδοχη οικογένεια, σπούδασε, και, στη συνέχεια, έμπλεξε με καλλιτεχνικά παρεάκια όπως οι Black Country, New Road, οι Goat Girl, οι Last Dinner Party, κ.α. παίζοντας στο – ήδη θρυλικό - Windmill, όπου, ουσιαστικά, μπήκαν και οι σπόροι για το σύγχρονο βρετανικό indie.   

Βέβαια, η Heartworms, αν και προέρχεται από την ίδια μαγιά, αποτελεί μια πολύ διαφορετική περίπτωση καθώς στη μουσική της συναντά κανείς το goth, το post-punk και το industrial, μέσα όμως από τη σκοπιά μιας δημιουργού που ενδιαφέρεται να μπολιάσει όλα αυτά τα στοιχεία με το σήμερα του εναλλακτικού ήχου με έναν τρόπο που φέρνει στο μυαλό την Chelsea Wolfe του περσινού υπέροχου δίσκου της αλλά και άλλες σημαντικές δημιουργούς όπως η PJ Harvey ή η Siouxsie.

Και το αποτέλεσμα δεν χαρίζεται σε κανέναν αφού, δοκιμάζοντας τα όρια του σκοταδιού, απόκοσμα synths και ηλεκτρονικά beats μπλέκουν με μπασογραμμές που τσακίζουν στομάχια και θορυβώδεις κιθάρες, καθώς τα φωνητικά σου δίνουν την αίσθηση ενός ανθρώπου που χορεύει πάνω από τα κομμάτια του, μετατρέποντας το τραύμα σε υψηλή Τέχνη. Φυσικά, από εδώ δεν λείπουν και κάποιες πιο pop στιγμές αλλά αυτές περισσότερο λειτουργούν ως αντίβαρο στη μαυρίλα χωρίς να την εξουδετερώνουν, κάνοντας το συνολικό αποτέλεσμα να ακούγεται πιο ολοκληρωμένο.   

Αρκετές φορές μέσα στην ακρόαση, νιώθεις τον δίσκο να εισχωρεί στο δέρμα σου σαν ξυράφι καθώς η παραγωγή του τρισμέγιστου Dan Carey παίρνει τον ήχο της δημιουργού και τον πλάθει με έναν τρόπο που αφήνει τον ακροατή αποσβολωμένο. Και, παρόλο που διαρκεί μόλις 37 λεπτά, όταν τελειώνει, αισθάνεσαι σαν να είχες χαθεί σε ένα κλειστοφοβικό μα, συνάμα, τρυφερό σύμπαν.   

Βέβαια, εδώ θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν θεωρώ το "Glutton for Punishment" έναν άψογο δίσκο καθώς κάποιες επαναλήψεις στο ύφος και σε κάποια μελωδικά μοτίβα δεν επιτρέπουν να μιλήσουμε για ένα ριζοσπαστικό αριστούργημα. Παράλληλα, το τελικό αποτέλεσμα, όσο γοητευτικό και να είναι, συγχρόνως, είναι και ελαφρώς άγουρο με την δημιουργό να ψάχνει ακόμη τη φωνή της και τον ήχο της μέσα από δοκιμές και πειραματισμούς.

Όμως, αν με ρωτάτε, αυτό είναι καλό όταν μιλάμε για ένα ντεμπούτο καθώς υπάρχει ο χρόνος στο μέλλον για βελτιώσεις αλλά και για να κατασταλάξει ηχητικά. Συγχρόνως    όμως, ακόμη και με τις όποιες ενστάσεις, το συνολικό αποτέλεσμα αποδεικνύει πως εδώ έχουμε μια άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση ενός ντεμπούτου που τολμά να εξερευνήσει και να χαράξει ηχητικά μονοπάτια που, στο τέλος της ημέρας, αφήνουν ανεξίτηλο το στίγμα τους στους μουσικούς χάρτες της τρέχουσας χρονιάς. Για όσους αναζητούν indie μουσική που να μην ακούγεται σαν χάδι ή ambient υπόστρωμα αλλά να ξεχειλίζει πάθος και να προκαλεί ανατριχίλες, αυτός ο δίσκος έχει μια θέση στην συλλογή τους.