Home Front

Σε μία συνθήκη πολύ ευχάριστη, οι Home Front είναι ένα συγκρότημα ταχύτατα ανερχόμενο που παράλληλα έχει προφτάσει να κάνει γνωστό το όνομα του και στο δικό μας χωριό. Θες ότι το full length ντεμπούτο τους "Games Of Power" τους έκανε να ξεχωρίσουν γοργά για τα υπέροχα τραγούδια που γράφουν; Θες ότι η εμφάνισή τους στην Αθήνα πριν από σχεδόν ένα χρόνο έπεισε και τον κάθε δύσπιστο για την ακαταμάχητη και ειλικρινή τρέλα που κουβαλούν; Οι Home Front δεν δημιουργούν κάτι ρηξικέλευθο, έχουν συνδυάσει κάτω από τη ζώνη τους ήχους που το post punk κουβαλούσε μια ζωή – από την πιο αλήτικη εκδοχή του punk παρελθόντος του στην πιο καλλιτεχνική και γλυκιά, γοτθική και cure-ίζουσα αισθητική του. Το φέρνουν όμως με ιδανικό τρόπο στο σήμερα, όπως κάθε μουσική με revival στοιχεία οφείλει στον εαυτό της – γράφεται από ανθρώπους του σήμερα για προβλήματα του σήμερα.

Εξηγούμαι λίγο παραπάνω. Το βασικό συνθετικό ντουέτο των Home Front, Graeme Mackinnon και Clint Frazier, βρίσκει στη χημεία του μια συνταγή που τους ωθεί σε αφοπλιστική μουσική και κοινωνική ειλικρίνεια. Ας ξεκινήσουμε από την κοινωνική. Η θεματολογία του "Watch It Die" πάλλεται μεταξύ της συνειδητοποίησης πως ο κοινωνικός ιστός στον οποίο με ελευθεριακά ιδανικά πίστευες καταρρέει και όσο κι αν έπραξες, όσο κι αν φώναξες είσαι τελικά, εντελώς ανίκανος να αναχαιτίσεις την αναπόφευκτη εντροπία του, και της εντελώς ανέλπιδης επιμονής του να συνεχίσεις να φωνάζεις, μέχρι το τέλος, γιατί αυτό ξέρεις να κάνεις κι επειδή οποιαδήποτε άλλη πρακτική σου μοιάζει ξένη και λανθασμένη. Η οξύμωρη πραγματικότητα των punks που μεγαλώνουν και δεν ξέρουν πια πως να υποστηρίξουν τα πιστεύω τους παρότι πιο σοφοί, μα λιγότερο ικανοί σωματικά και περισσότερο απογοητευμένοι, είναι παράλληλα και ζοφερή, μα παγιδεύει μέσα της αντιφάσεις που μόνο με αυτές γνωρίζουμε να ζούμε. Και το πρώτο χτύπημα του ομώνυμου "Watch It Die" το καθιστά στιχουργικά απόλυτα σαφές, μελωδικά, εμβατηριακά, όπως οι Home Front ξέρουν καλύτερα.

Μουσικά, θα ξεκινήσω από τη μακροσκοπική κλίμακα του που στέκεται ο δίσκος στη συνολική πορεία τους. Οι Home Front δεν έχουν αφήσει περιθώρια αμφισβήτησης – το πρώτο τους EP χτύπησε απευθείας δόντια, και το "Games Of Power" συνέχισε στο ίδιο μοτίβο με τραγουδάρες βαθιά συναισθηματικές όπως το "Overtime". Στρατολόγησε όλο το πλαίσιο των post punk αφηγήσεων του πενταγράμμου και δημιούργησε έναν δίσκο πονεμένο μα κυρίως αισιόδοξο. Κι αν κάπου του ψέγεις το παραμικρό, είναι πως η διάρκειά του τράβηξε λίγο παραπάνω, πράγμα που καταλογίζεις αφενός στην απειρία και ίσως στην αδυναμία συνειδητοποίησης του πόσο μεγάλο ήταν ικανό να γίνει το μουσικό εκτόπισμα που δημιουργούσαν. Αντί οι Home Front να υπακούσουν σε κριτικές και υποδείξεις, δεν πετσοκόβουν απολύτως τίποτα, διατηρούν ακριβώς την ίδια χρονική διάρκεια μα γράφουν περιεχόμενο που δεν αφήνει την έκταση του ανεκμετάλλευτη ούτε στο ελάχιστο.

Θα κάνω μια περίεργη, διπλή αναλογία, που όμως ίσως έχει νόημα. Η σχέση του "Watch It Die" προς το "Games OF Power" είναι αντιστρόφως ανάλογη των δύο τελευταίων δίσκων των Turnstile. Το "Never Enough" αποτέλεσε συμπληρωματικό, αδερφικό δίσκο του "Glow On", μα αυτό που κυκλοφόρησε πρώτο σε σειρά μένει για τους περισσότερους λίγο καλύτερο, κι αν αυτό είναι υποκειμενικό σίγουρα πολιτισμικά σημαντικότερο. Το ίδιο συμβαίνει στην αλληλοσυμπληρωματικότητα και με τις δύο κυκλοφορίες των Home Front, απλά η δεύτερη κατά σειρά αναδύεται λίγο καλύτερη. Να μην ξεχάσουμε και την απόλυτη συνέπεια στην οπτική αισθητική τους, αφού τα εξώφυλλα μοιάζουν στο στήσιμο, αλλά όχι στην ουσία. Παράλληλα, η σχέση των δίσκων είναι ανάλογη των "Brutalism" και "Joy As An Act Of A Resistance" των Idles. Το πρώτο δίνει το ηχηρό μαχητικό στίγμα, μα κάπως στο δεύτερο καταφέρνουν να το ξεπεράσουν - ξανά, τουλάχιστον σημειολογικά. Μπορεί οι Home Front να μην έχουν προς το παρόν συνταράξει τα εγκόσμια όπως οι Turnstile και οι Idles και σαφώς δεν τους βάζω στην ίδια κατηγορία σε περίπτωση που το νοητικό μου σχήμα δεν έγινε απόλυτα αντιληπτό, αλλά για μένα στέκονται ιδανικά κάπου ανάμεσα στην μελωδία των πρώτων και στην βαναυσότητα των δεύτερων, με την ίδια γλυκιά, αγνή καρδιά.

Στην ενδοσκόπηση της μικροσκοπικής μουσικής κλίμακας του "Watch It Die", θα βρούμε νεύρο κι ομορφιά, τον αγαπημένο μου ίσως συνδυασμό. Μπορεί όπως είπε και μια ψυχή, το "For The Children (Fuck All)" να έχει πρακτικά το ίδιο ρεφρέν με το παλαιότερο "Nation", ωστόσο αυτό ούτε ενοχλεί ούτε πρόβλημα προκαλεί. Το εμβατηριακό punk του συγκεκριμένου εγκολπώνεται από το μανιακό "New Madness", το ευθύ σχόλιο στον φασισμό από τους Home Front που η μελωδία της κιθάρας το κάνει να φαίνεται σχεδόν ρομαντική κατάσταση μέχρι η σκέψη της πραγματικότητας να σου χτυπήσει την πόρτα αλλά και αργότερα το "Young Offender", είναι ταυτόχρονα, όλοι μας. Όλοι αυτοί που έζησαν με την υπόσχεση της μεσοαστικής τάξης και παραμείναμε όλη μας τη ζωή φτωχοί γιατί το σύστημα αυτό δεν είναι φτιαγμένο για να πετύχουν οι καλοί άνθρωποι – αντίθετα, ονομάζονται παραβατικοί κι εξοστρακίζονται "They cancel social assistance – they hate us, we hate them".

Κι αυτό το έπος για κομμάτι, το πιο σύντομο του δίσκου, δίνει τη σκυτάλη του στο πιο μακροσκελές του το οποίο κλείνει την ιστορία. Είμαι προκατειλημμένη οπαδός των Boysetsfire κι όπου βλέπω punk κομμάτι με όνομα "Empire", πείθω τον εαυτό μου ότι πρέπει να είναι καλό. Το "Empire" των Home Front, είναι υπέροχο και είμαι σίγουρη πως δεν φταίει η αυθυποβολή. Ελαφρά noise, απολογητικό, το "Empire" καλεί σε μια επανάσταση, ταξική, από αυτή που ονειρευόμαστε και ταυτόχρονα φοβόμαστε ίσως το ίδιο με την καταπίεση μας. Ο στίχος "hang them with their lifeline", τόσο περιεκτικός, τσακίζει τα μέσα σου.

Περιγράφοντας την αρχή και το τέλος της ιστορίας της αυτοκρατορίας του "Watch It Die", δεν μπορούμε να αφήσουμε απέξω τα ενδιάμεσα κεφάλαια, απλά η γραμμική αφήγηση δεν είναι ακριβώς το φόρτε μου. Ειρωνικό μπροστά στην απλότητα των Home Front. Το κομμάτι προπομπός, "Light Sleeper", συγκινεί με τις πιο απλές λέξεις (και η χορωδία από πίσω, ουφ):

"We’re born alone

We die alone

Don’t ever think you have to live alone"

Αναφέραμε εδώ κι έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν ότι οι Home Front τραβάνε πολύ από το new wave – οι New Order και οι πρώιμοι Cure είναι διάχυτοι στην τριπλέτα "Between The Waves", "Eulogy" και "The Vanishing". Αυτή τη φορά όμως οι Home Front τολμούν και τα ακόμη πιο χορευτικά μονοπάτια με το ηλεκτρονικό χορευτικό στοιχείο να πέφτει ακόμη πιο δυνατά στο τραπέζι με EBM θύμησες στο "Kiss The Sky". Το "Always This Way" δεν θα μπορούσε να είναι χαρακτηριστικότερο κομμάτι Home Front – από αυτά που περιμένεις για άλλη μία συναυλία τους να τα γκαρίξετε παρέα με τον Graeme στην πρώτη σειρά. Το "Dancing With Anxiety" από την άλλη, κάνει ένα βήμα παραπέρα, δράττοντας τις προσλαμβάνουσες της revival post punk σκηνής με έναν τρόπο που επανασύστησαν στο κοινό οι Viagra Boys και οι Shame, κατά βάση.

Το "Watch It Die", είναι ένας δίσκος που προκαλεί συναισθήματα εφάμιλλα με το να ανεβαίνεις σε τρενάκι λούνα παρκ. Προβληματίζεσαι, θυμώνεις με τα έξω, θυμώνεις με τον εαυτό σου, απολαμβάνεις τη μουσική, πίνεις μπύρα από το ψυγείο και κοιτάς το ημερολόγιο να βρεις το κοντινότερο punk live σε κάποιο υπόγειο για να βιώσεις αυτή την ενέργεια που τόσο καλά ξέρουμε, συγκινείσαι, κλαις, παίρνεις τηλέφωνο τον αγαπημένο σου άνθρωπο να του πεις να κάνετε αυτό που αναβάλετε τώρα τελευταία γιατί θυμάσαι πως πρέπει να ζεις αντιρρησιακά στη συστημική επιβολή, αγαπάς τον εαυτό σου ξανά. Και τελικά, ελπίζεις. Το "Watch It Die" είναι για ψυχές που δεν τα παράτησαν. Γι’ αυτές που ακόμη κι αν στην πορεία απομακρύνθηκαν ή αποδυναμώθηκαν, στο νεκροκρέβατο τους θα φύγουν με χαμόγελο που υποδηλώνει πως έκαναν ό,τι μπορούσαν. Κι είναι πολύτιμο να έχουμε ακόμη μουσικές που μας θυμίζουν ότι υπήρξαμε, και πάντα θα είμαστε αυτοί οι αντιδραστικοί νέοι, αυτοί οι "Young Offenders" που δεν άφησαν τον κόσμο να γίνει άκαρδος.

Bandcamp